the Troubles in Northern Ireland People in Trouble Laughing Pushed to the Ground Adam Broomberg Oliver Chanarin Artists Book Photography

Belfast Exposed is an archive of images documenting the Troubles in Northern Ireland. Whenever an image was selected by the archive, a colored dot was placed on the contact sheet. Broomberg and Chanarin used the dot as a framing device and had printed the area under the dot; 196 of those images are included here. Additionally, they have included a small portfolio at the rear which exhibit marks made by the public to images in the archive. Compiled by Adam Broomberg and Oliver Chanarin. 196 b&w plates, printed recto only + 15 color plates; 8.25 x 9.25 inches.

Tackling politics, religion, war and history, Broomberg & Chanarin prise open the fault lines associated with such imagery, creating new responses and pathways towards an understanding of the human condition. Trained as photographers they now work across diverse media, reacting to the photojournalistic experience of being embedded with the British Army in Afghanistan (and the controlled access to frontline action therein) with an absurd, conceptual riposte, composed of a series of abstract, six-metre swathes of photographic paper exposed to the sun for 20 seconds, for the work The Day Nobody Died (2008). Through painstaking restitution of found objects or imagery, for example the long-lost set of the film Catch-22 which was exhumed by the artists in Mexico for their work Dodo (2014), Broomberg & Chanarin enact an archeology or exorcism of aesthetic and ideological constructs behind the accepted tropes of visual culture, laying bare its foundations for fresh interpretation. Language and literature play an increasing role as material for their multifaceted work, from the philosophical underpinnings in Bertolt Brecht’s War Primer to the sacred texts of the Holy Bible itself, both books having been refashioned and recreated by the artists in their own ambiguous, combatant image.

Adam Broomberg (born 1970, Johannesburg, South Africa) and Oliver Chanarin (born 1971, London, UK) are artists living and working in London. They are professors of photography at the Hochschule für bildende Künste (HFBK) in Hamburg, Germany and The Royal Academy of Art (KABK) at The Hague in The Netherlands. Together they have had numerous solo exhibitions at institutions including Kettle's Yard, Cambridge, UK (2018); Centre Pompidou, Paris, France (2018); Hasselblad Foundation, Gothenburg, Sweden (2017); C/O Berlin, Berlin, Germany (2016); the Baltimore Museum of Art, Baltimore, MD, USA (2016); the Centre for Contemporary Art Ujazdowski Castle, Warsaw, Poland (2015); The Freud Museum, London, UK (2015); ICA Studio, London, UK (2015); Jumex Foundation, Mexico City, Mexico (2014); FotoMuseum, Antwerp, Belgium (2014); Mostyn, Llandudno, UK (2014); Townhouse, Cairo, Egypt (2010); Musée de l’Elysee, Lausanne, France (2009) and the Stedelijk Museum, Amsterdam, The Netherlands (2006). Their participation in international group shows includes the 'British Art Show 8' (2015-2017); 'Conflict, Time, Photography' at Tate Modern, London, UK; Museum Folkwang, Essen, Germany (2015); Shanghai Biennale , China (2014); Museum of Modern Art, New York, USA (2014); Tate Britain , London, UK (2014); Mathaf Arab Museum of Modern Art, Doha, Qatar (2013); Gwanju Biennale, South Korea (2012) and the KW Institute for Contemporary Art, Berlin, Germany (2011). Their work is held in major public and private collections including Tate, MoMA, Stedelijk, the V&A, the International Center of Photography, Musée de l'Élysée, the Art Gallery of Ontario, and the Cleveland Museum of Art. Major awards include the ICP Infinity Award (2014) for Holy Bible, and for War Primer 2, the Deutsche Börse Photography Prize in 2013 and the Photo Text Book Award at the Arles Photo Festival in 2018.

Uit angst voor voyeurisme
Janneke Wesseling
13 december 2006

„Volgens mijn cultuur moet je besneden zijn, drie weken alleen in de bush doorbrengen en mediteren over je voorouders. Pas dan word je een man. Stadsmensen vinden dat vreemd, maar die hebben geen idee.” Bijschrijft bij deze foto uit de serie ‘Mr. Mkhize’s portrait and other stories from the new South Africa’ (2004).
„Volgens mijn cultuur moet je besneden zijn, drie weken alleen in de bush doorbrengen en mediteren over je voorouders. Pas dan word je een man. Stadsmensen vinden dat vreemd, maar die hebben geen idee.” Bijschrijft bij deze foto uit de serie ‘Mr. Mkhize’s portrait and other stories from the new South Africa’ (2004). Foto Oliver Chanarin / Adam Broomberg Chanarin 1
Broomberg, Adam;Chanarin, Oliver 

Adam Broomberg & Oliver Chanarin: Facts, Fictions and Stories. In het Stedelijk Museum CS, Oosterdokskade 5, Amsterdam. Dagelijks 10-18 uur. T/m 25/2. Inl.: www.stedelijk.nl

Een donkere man met fonkelzwarte ogen, oorlellen met gaten van zo’n vijf centimeter doorsnee, grijzend kortgeschoren haar, spijkeroverhemd: we zien een fotoportret (40 x 50 cm) van een Afrikaanse man van middelbare leeftijd. Het tekstbordje vertelt meer over hem. „Mr. Mkhize is tweemaal eerder in zijn leven gefotografeerd. De eerste keer was voor zijn Pass Book, waarmee de regering van de apartheid zijn reizen kon controleren. De tweede keer was voor zijn Identity Book, dat nodig was om te kunnen stemmen tijdens de eerste democratische verkiezingen in 1994. Tien jaar later namen we zijn foto zonder enige officiële reden.”

Dit alles is op de foto natuurlijk niet te zien. Er had evengoed een andere tekst bij kunnen hangen. Verandert de informatie de manier waarop we naar Mr. Mkhize kijken? Niet echt. Daarvoor zijn tekst en beeld te neutraal en afstandelijk. Dat is ook de bedoeling van het duo Adam Broomberg (1970) en Oliver Chanarin (1971, beiden opgegroeid in Zuid-Afrika). Ze willen tegenwicht bieden aan de sensatiebeluste beeldcultuur. De fotoserie Mr. Mkhize’s portrait and other stories from the new South Africa (2004) in het Stedelijk Museum, bestaat uit grote kleurenportretten van mensen die duidelijk poseren, met daarbij veel tekst.

Broomberg en Chanarin begonnen hun loopbaan als fotoredacteuren bij het Benetton-tijdschrift Colors, onder leiding van de beroemde reclamefotograaf Oliviero Toscani. Het blad stond vol schokkende foto’s van schrijnende situaties, zonder dat iets over de context werd vermeld. Ook voor andere media geldt dat aan de mensen geen toestemming wordt gevraagd om ze te fotograferen of te filmen, en dat er over hen slechts een minimum aan informatie wordt gegeven, of helemaal geen.

Broomberg en Chanarin realiseerden zich hoe dun de scheidslijn tussen reportage en voyeurisme is. Ze vertrokken bij Colors en leggen zich sindsdien toe op documentaire fotografie die recht wil doen aan het onderwerp. Voor de serie Mr. Mkhize’s portrait betekent dit dat de teksten en de verhalen over de geportretteerden even belangrijk zijn als de foto’s. Bromberg en Chanarin benadrukken dat we nooit echt weten wat het is waar we naar kijken. De serie Chicago, ook in het Stedelijk te zien, verduidelijkt dit. Chicago is de naam van een door de Israeliërs in de Negev-woestijn gebouwd arabisch nep-dorp. Het wordt gebruikt voor militaire oefeningen. Grote operaties zijn eerst hier geoefend voordat ze in het echt werden uitgevoerd, van de invasie in Beiroet tot aan een moordaanslag op Saddam Hoessein en de terugtrekking uit Gaza. De foto’s tonen een spookstad in het zand, met kogelgaten in de muren, arabische graffiti en uitgebrande auto’s. Foto’s van Palestijnse soldaten worden gebruikt als doelwit, en er is een moskee van spaanplaat.

Ook zonder tekst is voor de beschouwer wel duidelijk dat hier iets vreemds aan de hand is, al weet hij niet precies wat. Net als met foto’s van een brandblusser, een hamsterkooi of een verfemmer waar rare knopjes aan zitten. Het blijken ingenieuze Palestijnse bommen te zijn, uit de collectie van de Bomb Disposal Unit, een soort bommenmuseum, in Jeruzalem. Een stap verder gaan zakelijke foto’s van bossen met rotsblokken tussen de bomen. De stenen blijken overblijfselen van te zijn van arabische bebouwing van vóór 1948. De huizen zijn vernietigd door Israël en de bomen zijn aangeplant om de herinnering aan deze periode uit te wissen. Aan de foto’s is dit niet te zien. Je kan het alleen weten door de tekstborden te lezen. De foto’s zelf zijn helemaal niet bijzonder, en aan grote stenen tussen bomen is weinig opvallends.

De kritische fotografie van Broomberg en Chanarin is zó kritisch dat ze de neiging hebben de fotografie eraan op te offeren. Hun afkeer van de sensatiebelustheid en manipuleerdrift van de visuele media is begrijpelijk, en hun poging om er iets anders tegenover te stellen sympathiek. Maar als foto’s alleen nog iets te zeggen hebben middels een begeleidende tekst, waartoe dienen ze dan nog? In hun zoektocht naar neutraliteit en waarachtigheid hebben Broomberg en Chanarin hier het nulpunt van de fotografie bereikt.