Silver Lake Drive, the second solo-exhibition by Alex Prager at Foam, is a retrospective of more than ten years of work by the American photographer and filmmaker.
In 2012, the American artist Alex Prager (1979, Los Angeles) won the Foam Paul Huf Award for her series Compulsion. Seven years later, Prager returns to Foam with an exhibition Silver Lake Drive. Prager’s work is cinematic, drawing inspiration from her surroundings, personal experiences, street photography, pop culture and film. She utilises a range of style elements reminiscent of early film genres such as film noir, thriller, melodrama and crime fiction. Women have frequently been the protagonist in Prager’s work, driven by emotion. Through the use of saturated colours and familiar imagery, Prager is able to create her own unique world where she explores darker topics in a seductive and unsettling way.
Prager’s work is rooted in the photographic tradition of William Eggleston, Diane Arbus and Cindy Sherman, each of whom mastered the art of freezing the indeterminable everyday moment. Prager’s oeuvre consists of heavily staged, large format images using rich colours. Her photographs can be seen as ‘single frame narratives’ that capture enigmatic stories within the edges of the frame. Both her photographs and films are characterised by the absence of a linear narrative; each of the works recounts a bizarre, perpetual unreality.
ABOUT ALEX PRAGER
Alex Prager is self-taught. Her career took flight after her work was exhibited in the MoMA exhibition New Photography (2010). In 2012, she was awarded the Foam Paul Huf Award and her series Compulsion was exhibited in Foam. Her work has since been exhibited around the world in a range of prominent galleries and museums. Prager’s photographs have been featured in publications including Foam Magazine, New York Times Magazine, American Vogue, W Magazine and Art in America. Her work features in the collections of numerous museums, including Foam, MoMA in New York, the Whitney Museum of American Art, the San Francisco Museum of Modern Art, Kunsthaus Zürich and Moderna Museet in Stockholm.
See also
At first glance my world looks like very beautiful Alex Prager Photography
Fotografie Op de expositie van de Californische fotograaf Alex Prager in Foam worden in elke zaal de ambities groter, de clichés zwaarder en de beelden sentimenteler.
Courtesy Alex Prager Studio and Lehmann Maupin, New York, Hong Kong and Seoul.
Tentoonstelling
Alex Prager, Silver Lake Drive.
T/m 4 september bij Foam, Keizersgracht 609, Amsterdam. Inl: foam.org
●●●●●
Sandra Smets
6 augustus 2019
Het is best te begrijpen waarom de Californische fotograaf Alex Prager (39) tien jaar geleden werd gezien als een veelbelovend talent. Er zit iets bijzonders in haar foto’s van toen. Grote foto’s zijn het, met een schoonheidsgevoel uit de jaren vijftig, auto’s en jonge vrouwen in mantelpakjes die het vasthouden van een sigaret tot kunst verheffen. Alles wordt tot in de puntjes geënsceneerd: de kapsels, blikken, elegante poses. Daarin herinneren ze aan Hollywoodspeelfilms, zonder nou zelf echt een verhaal te vertellen. Dat laatste geldt zelfs voor Pragers korte films. In de ene film zwiept een camera over een bioscooppubliek, de andere bestaat uit close-ups van een wanhopig kijkende vrouw, prachtig gecoiffeerd, die een gebouw in rent, een gang door, en uit een raam valt – Fin.
Bekijk ook de fotoserie: Fotograaf Alex Prager mixt verleidelijke en kleurrijke perfectie met een gevoel van ongemak
Een formele opleiding tot kunstenaar of fotograaf heeft Prager niet, maar twintig jaar geleden zag ze een tentoonstelling van kleurfotograaf William Eggleston en wist: dit wil ik doen. Ze ging zelf fotograferen. Als autodidact haalt ze inspiratie bij andere fotografen, kunstenaars en natuurlijk Hollywood. In 2012 won ze de Foam Paul Huf Award, nu brengt fotografiemuseum Foam een overzicht van haar werk vanaf ongeveer 2007. Het ziet eruit alsof ze behalve Photoshop een soort Egglestonfilter over haar foto’s heeft gehaald, zo Californisch bleek zijn de kleuren, en toch zo verzadigd afgedrukt.
Courtesy Alex Prager Studio and Lehmann Maupin, New York, Hong Kong and Seoul.
Begrijpelijk dus, dat mensen vielen voor deze filmstill-achtige beelden, altijd zwanger van een verhaal. Tegelijk lijkt die verholen verhalendheid een voorbode van een diepere gelaagdheid die ze tot nog toe niet waar heeft gemaakt. Want in deze chronologische tentoonstelling worden elke zaal de ambities groter en daarmee de clichés zwaarder en de beelden sentimenteler.
Filmtrucs
Overal zie je mooie mensen die ze als decorstukken inzet op het strand, in menigtes, na een vliegtuigramp, hangend aan een auto boven het ravijn. In de film Face in the Crowd is één actrice die uit een mensenmassa weg wil, of er juist heen, niet geheel duidelijk, maar ze acteert vol verlangen. De camera zoomt in en uit, scènes staan stil – alle filmtrucs worden benut en opgepoetst tot ze glimmen, maar wat er in de personages omgaat, blijft onduidelijk.
Het probleem zit hem in de sentimentaliteit die ontstaat doordat Prager alles polijst. Sentimentaliteit is een gespeelde emotie die je kunt zien als een overbrugging naar de kijker, om te maskeren dat van echte diepgevoelde verlangens geen sprake is. Prager zoekt naar een bepaald ongemak, spanning, zoals je dat voelt in een goede film waar iets broeit – suspense, uncanniness. Maar in een goede film is dat een uiting van dreiging of van een psychologisch probleem, terwijl het bij Prager meer het oppervlakkige ongemak van de gekunsteldheid is.
Courtesy Alex Prager Studio and Lehmann Maupin, New York, Hong Kong and Seoul.
Magisch filmisch leven
Dat maakt het werk van Prager in het beste geval een ode aan een magische filmische versie van het leven, of de hoop dat het leven daarop lijkt. En dat terwijl ze door haar succes alle apparatuur en rekwisieten heeft die er bestaan. Maar misschien is dat juist het probleem. Als je zo als talent wordt ontdekt en alle middelen krijgt, dan moet je wel groter en ambitieuzer gaan werken.
Daar kun je je aan vertillen, zoals in haar laatste korte film, opgenomen in de Opéra in Parijs. Centraal staat een primadonna die tijdens een balletscène wordt bevangen door angst, en het publiek op het podium waant. Ze is zichtbaar bang maar de achtergrond van haar angst kennen we niet. En Prager kan er geen droom van maken die door sfeer zo overtuigt dat we die achtergrond niet hoeven weten, zoals filmkunstenaars als Eija-Liisa Ahtila dat wel kunnen. Want met de prachtige beelden, muziek, acteurs zijn er genoeg ingrediënten. Het had een magische film kunnen worden.
Fotograaf Alex Prager mixt verleidelijke en kleurrijke perfectie met een gevoel van ongemak
Haar foto's zien eruit als filmstills – vol verwijzingen naar de film noir en het melodrama uit de jaren vijftig en zestig en naar onheilspellende scènes uit films van Alfred Hitchcock en David Lynch. De Amerikaanse kunstenaar Alex Prager (1979, Los Angeles) weet in haar werk een op het eerste gezicht verleidelijke en kleurrijke perfectie te mixen met een gevoel van ongemak en onbestemdheid. Prager won in 2012 de Foam Paul Huf Award voor haar serie Compulsion. Nu is haar overzichtstentoonstelling Silver Lake Drive t/m 4 september te zien in Foam, Amsterdam.
13 juni 2019
Foto Alex Prager
Foto Alex Prager
Foto Alex Prager
Foto Alex Prager.
Foto Alex Prager
Foto Alex Prager