AMS Amsterdam Seiichi Furuya Photography

April 4, 2015, 6:45 am

≫ Next: Nurture Studies Diana Scherer in the Museum Villa Mondriaan Winterswijk Photography

≪ Previous: 101 'Must See' Photography Book titles The FlakPhoto Booklist

$

0

0

FURUYA, SEIICHI. & HONNEF, KLAUS. - AMS.

Graz, Camera Austria, 1981. First edition of 600 copies. 24,5 x 24,5 cm. Hardcover (clothbound). Text in German and English. 89 pages.

On the last day of April, 1980, FURUYA Seiichi traveled to Amsterdam by car, (he was accompanying MORIYAMA Daido who visited Graz for three weeks to hold a solo exhibition at the Forum Stadtpark, Graz), and was so captivated by the energy of the city that from June he spent three months there photographing, supporting himself with a job as a waiter in a Japanese restaurant.  He spent his spare time and weekends photographing, returning to his tiny room in the attic over the restaurant to develop the film.  Christine visited FURUYA there for a short period and ten months later, their son, Komyo, was born.  The expensive Japanese restaurant, ‘Toga’, where he worked, went out of business at the same time he left.  Immediately upon his return to Graz, he began work on this, his first photo book*.

Furuya searches for the face of Amsterdam in the faces of the people crowding its streets. Accordingly, his perspective is that of the flâneur who calmly and casually, as it were observes the people hurrying past him. He does mix with the crowd, it is true, but, in marked contrast to the people rushing by or towards him, he is without plan or direction, as it seems. He simply drifts along. The city reveals itself to him in its busy crowds – crowds that present themselves in ever changing forms and constellations. He enjoys being engulfed by the crowd – something politicians are often to be heard enthusing about. Furuya's photographs speak of his fascination, but fascination is not all there is to them; even though this might be our impression at first glance.

The colorful figures – colorful in every way – that people Furuya's photographs greatly contribute to this impression. Hardly ever do we find a face that would be considered average. A motley of races appears in the photographs, expressive faces, though strangely rigid, even mask-like; not concentrated on the camera and the photographer, but on something outside the rectangle of the photograph, something not captured by it; fantastic figures in crazy get-ups, with the craziness and strangeness certainly not manifested solely by the extraordinary but rather, for the most part, by the very ordinariness of their dress, which sometimes strangely contrasts with the person it is supposed to clothe.

…

Seiichi Furuya was born in Izu, Japan, in 1950. After graduating from Tokyo Polytechnic University in 1973, he left the port of Yokohama to travel to Europe on the Trans-Siberian Railway. He lived in Vienna until he moved to Graz in 1975. There he met Christine Gössler (born 1953) in February 1978. The couple married in May of the same year. Their son, Komyo Klaus, was born in 1981. In 1982, they moved to Vienna so that Christine could study drama. In 1984, Seiichi took a job as an interpreter and the family moved to Dresden, East Germany; and then in 1985, to East Berlin. 

In late 1982, Christine began to exhibit symptoms of schizophrenia. In 1983, she entered a hospital in Graz for treatment; she was forced to give up her drama studies, and from that time on was in and out of hospital regularly. Shortly after noon on October 7th, 1985, the 36th anniversary of the founding of the German Democratic Republic, Christine threw herself from a window on the 9th floor of the tenement building where the family lived. Seiichi continued to work as an interpreter in East Berlin until 1987. Afterwards he returned to Graz, where he has lived with his son, Komyo, to this day. 

Since 1975, FURUYA has had numerous exhibitions, both in Japan and overseas, at such venues as: Forum Stadtpark (Graz, Austria), Winterthur Museum (Switzerland), Albertina Museum (Vienna, Austria), the Vangi Sculpture Garden Museum (Mishima, Japan). He has published several photo books featuring Christine, starting with his Mémoires 1978-1988 (Camera Austria, 1989) and continuing with Mémoires 1995 (Scalo Books, 1995), Christine Furuya-Gössler, Mémoires 1978-1985(Korinsha Press, 1997), Portrait (Fotohof, 2000), Last Trip to Venice (self-published, 2002) Mémoires 1983 (Akaaka Art Publishing, 2006). 

What’s more, he has been active in a wide range of projects: he was one of the founders and editors of the photography magazine, Camera Austria, and has also curated exhibitions introducing Japanese photographers to Europe, such as Daido Moriyama, (Graz, 1980), Shomei Tomatsu: Japan 1952-1981 (Graz, 1984), Nobuyoshi Araki Akt-Tokyo, 1971-1991 (Graz, 1992), Keep in Touch. Positions in Japanese Photography (Graz, 2003). 

---

Nurture Studies Diana Scherer in the Museum Villa Mondriaan Winterswijk Photography

April 7, 2015, 6:54 am

≫ Next: 4 even hier door Fred Brommet Dominique Berretty, Sem Presser en Eddy van der Veen Photojournalism Photography

≪ Previous: AMS Amsterdam Seiichi Furuya Photography

$

0

0

Year 2012

Language English

Publisher Van Zoetendaal Publishers, Amsterdam

Designer Willem van Zoetendaal

Prepress Harold Strak (digital imaging), NPN Drukkers, Breda

Printer NPN Drukkers, Breda

Binder Agia & Lith, Amsterdam

Size 220 x 280 x 11

Number of pages 128 p.

Print run 800

ISBN 978 90 72532 19 0

Binding style knotted in the Japanese style with double thread

Material 150gsm GardaPat 13 Kiara, 82gsm Curious Translucents Clear (interior), 244gsm Leathac 80 Tsumugi, grayish brown (cover)

Diana Scherer’s photo project comprises an unusual collection of flowers and their roots, roots that carry each bouquet like natural pots and vases and in so doing allow us to discern the remanent forms of the actual pots and vases in which they once grew.

The collection is presented with such sophistication and subtlety that leafing through this book we are swept up in a sense that here we are dealing with something very special. Beautifully done.

The book is bound in the Japanese style, in a sober, earth-coloured, structured board, a reference to rough earthenware flowerpots. The binding thread is reminiscent of the now visible finely structured roots.

This cover and its contrast with the delicate interior of the book found favour with most of the panel, but there was also some dissent, principally regarding the vertical bar with the title. Horizontal wouldn’t have worked, but was there actually any need for a title there in the first place? But a detail like that – even if it is on the cover – pales into insignificance in the presence of so many other more than convincing design choices.

With Nurture Studies, Scherer presents an archive of flowers she has grown from seed over a six-month period. Rather than letting the flowers grow in open soil, she has forced each plant to develop within the confines of a vase. Only at the end of the process does she remove the plant’s corset, exposing roots that retain their shape as an evocation of the now absent vase.

The floral portraits form a pendant to earlier photo series in which Scherer opted for much rawer imagery, things like young girls lying on the ground with their backs to the camera, collapsed like rag dolls, so that viewers almost automatically think of them as victims (Mädchen, 2002-2007). In Nurture Studies this confrontational imagery has made way for subtlety. Although the flowers, with their exposed roots, look just as fragile as the girls, Scherer avoids any semblance of drama, mainly by the objectivity of her photographic style, arranging the plants upright in the frame and photographing them with a technical camera. This approach is consistent with the orderly way collectors catalogue their objects.

Behind this objective methodology, there is a great deal of emotion at work. More than anything else, Scherer’s process of collecting, nurturing and documenting is a display of tenderness, ritualistic love that remains hidden to the viewer, but still infuses the vulnerable final images with its almost tangible presence.

4 even hier door Fred Brommet Dominique Berretty, Sem Presser en Eddy van der Veen Photojournalism Photography

April 11, 2015, 10:43 am

≫ Next: The Moon Considered as a Planet a World and a Satellite James Nasmyth James Carpenter Photography

≪ Previous: Nurture Studies Diana Scherer in the Museum Villa Mondriaan Winterswijk Photography

$

0

0

4 even hier door Fred Brommet Dominique Berretty, Sem Presser en Eddy van der Veen Andere auteurs: Graphic Design StudioHBM De Geillustreerde Pers

Dominique R. Berretty was born in Indonesia in 1915, then under Dutch occupation. His father and namesake ran a legendary press agency called Aneta, which went bankrupt in 1934 after his death in a plane crash. In 1943 Berretty became a prisoner in Germany. Dominica Berretty began a career as a freelance photographer from 1953, when he moved to Paris. He joined the Rapho agency and worked for Life magazine from 1958 to 1968, taking photographs and making news reports on De Gaulle, Churchill's funeral, the war in Algeria, and then Vietnam. In 1969 a photo story on the "Birth of the Bikini appeared in Look magazine by Berretty. Berretty took many photographs of celebrities, from starlets to national leaders, including Brigit Bardot, Audrey Hepburn, Maurice Chevalier, General Charles De Gaulle, Winston Churchill, etc. Berretty, who died in 1981 at age 65, was one of the great photojournalists of his time, whose work unfortunately remains largely unknown. A retrospective of his Algerian photographs was shown at the 2002 International Festival of Photojournalism (Visa Pour L'Image).

View image | gettyimages.com

Fred Brommet (1924-2008) begon zijn opleiding in 1942 aan de Nieuwe Kunstschool in Amsterdam bij Alexander Bodon. Daarna koos hij voor de opleiding binnenhuisarchitectuur bij het Instituut voor Kunstnijverheidsonderwijs van Mart Stam in Amsterdam. Na de oorlog reisde hij naar Parijs om het fotografenvak te leren. In 1953 trouwde hij met een Parisienne. Samen zetten zij de inmiddels bloeiende fotografenpraktijk in vooral mode, ballet en reclame voort. Tussen de bedrijven door fotografeerde hij de stad en de mensen. In mei 1968 deden zij de studio in de Rue Fontaine (met André Breton als buurman) van de hand en keerden zij terug naar Nederland nadat Brommet eerst de ravages in de straten van Parijs met zijn camera vereeuwigde. Over deze Parijse fotografie verscheen in 1997 de publicatie Tableaux Parisiens bij het Maria Austria Instituut.

Sem Presser life-story is rather incredible. He was born into a Jewish family of diamonds merchants in Amsterdam in 1917, when the Nazi’s invaded Holland in 1940 Presser joined the Dutch underground and used his artistic talents to forge documents to help the resistance and to assist the members of the Jewish community escape from Holland (Holland’s Jews were being systematically deported to Nazi concentration camps), at the same time Presser illustrated children’s books! (all while he was hiding from the Nazi’s) Sem Presser lost his parents in the flames of Auschwitz in 1945.

After the war Presser became one of Holland’s most important photo-journalists, serving as head of the Dutch Association of Photojournalists more than once. Presser traveled extensively, he shot images at the first Cannes Film Festival in 1946, covered theAlgerian War, he also documented the rebuilding of Germany after the war for the global press. Presser was an official photographer at Grace Kelley’s and Prince Prince Rainier of Monaco wedding, he traveled to the USA where his images were published in Life Magazine. Presser loved France and lived for years in Roquebrune-Cap-Martin, (the village Le Corbusier built his famous cabana). Presser died in 1986.

On Presser’s official site you will find the most wonderful archive of images (flash required) – I spent a few hours looking it over and enjoyed the images so much – funny, serious, beautiful and full of heart – in my opinion Sem Presser is a major player in the history of photojournalism and well worth knowing about.

Van Der Veen was a freelance photographer for LIFE and Time Life Books and won first prize for photo stories in the World Press Photo contest in 1963.

The Moon Considered as a Planet a World and a Satellite James Nasmyth James Carpenter Photography

April 14, 2015, 10:37 am

≫ Next: Views & Reviews Brilliant Picture of the time of a City in Decline Invisible City Ken Schles Photography

≪ Previous: 4 even hier door Fred Brommet Dominique Berretty, Sem Presser en Eddy van der Veen Photojournalism Photography

$

0

0

 

INSIDE COVER: Stella Halkyard Pictures from a Library 6: James Nasmyth The Poetics of Space: James Nasmyth and The Moon Considered...

Woodbury-type photograph by James Nasmyth from The Moon Considered as a Planet, a World, and a Satellite by James Nasmyth and James Carpenter. Reproduced by courtesy of the University Librarian and Director, The John Rylands Library, The University of Manchester. 

The 'voice' in one of Emily Dickinson's poems urges its reader to 'Tell all the Truth but tell it slant - ': 'Success in Circuit lies'. It would have been impossible for the inventor James Nasmyth to have known Dickinson's verse, bound as it was in a tiny handmade fascicle hidden in a trunk at the end of her bed, but the book he produced with James Carpenter in 1874, The Moon Considered as a Planet, a World, and a Satellite, seems to have been touched by it.

Born into an artistic family in Edinburgh in 1808 and exhibiting considerable gifts as a draughtsman, Nasmyth became an engineering prodigy. Trained in London and Edinburgh, he came to Manchester, which was rapidly developing into a centre of engineering, in 1834. In 1839, at the Bridgewater Foundry in Patricroft, he invented the steam hammer and produced 'superlative machines of all sorts'. At the age of 48 he was able to retire and spend his fortune, time and talents pursuing his interests in astronomy and the new medium of photography.

The Moon Considered... provided the opportunity to indulge both passions at once. This odyssey in space delineates in minute, yet astronomical, detail the topography and geology of the moon as studied over a period of thirty years. Containing twenty-five plates produced by a panoply of illustrative processes, Nasmyth's lunar Baedeker also includes a number of lustrous Woodbury-type photographs of the moon.

Seeming to 'record as it looks', Nasmyth's camera appears to capture with 'mechanical fidelity' (Kelley Wilder) photographs of a 'non-symbolic objective character [which] leads whoever looks at them to see them not as images but as windows' (Vilém Flusser) onto a real and actual, silver-surfaced moon, convincing even to those eyes that postdate the missions of the Sputnik and Apolloeras.

Yet these photographs are not what they seem. It was technically possible to photograph the moon at this period, but it was not until the 1880s that materials were devised with the sensitivity to capture moonbeams and starlight. The clarity displayed in these portraits shimmers with a quality 'Too bright for our infirm Delight'.

Nasmyth outlines how he made 'careful drawings' of the moon 'when it was favourably presented through the telescope'. The drawings were repeated, revised and then reworked into exact plaster models. The models were 'placed in the sun's rays [to] faithfully reproduce lunar effects of light and shadow', then photographed. Through photography, with its dubious power to certify and authenticate, these complex constructions show the moon as 'most faithful representations of the original'.

Notwithstanding the devotion to empirical investigation that characterised nineteenth-century British science, Nasmyth appears to argue that we are closest to the 'Truth's Superb surprise' when we dwell in the possibility of fiction.

STELLA HALKYARD
This item is taken from PN Review 209, Volume 39 Number 3, January - February 2013.

NASMYTH’S “MOON” IMAGES

30/07/2012· by St Andrews Special Collections· in illustrations, Rare Book Collection. ·

Plate XXII from the first edition (1874) of James Nasmyth’s The moon.

James Nasmyth, c. 1877, from Men of Mark by Lock and Whitfield  (Photo CT782.C7).

This week’s illustration post brings together two wonders of the 19th century industrial imagination: amateur astronomy and photography. Photography had become successful and popular by the mid-19th century both professionally and amongst “gentleman scientists” looking to add to and make their mark on popular knowledge. James Nasmyth was such a man: he showed an early competency for mechanics, set up his own foundry, designed and patented the steam hammerand other machines and retired at the age of 48 to Kent to pursue his hobby of astronomy.

Once retired Nasmyth, as an industrial gentleman of the steam age, built his own 20-inch reflecting telescope (now on display at the Science Museum in London) and joined the ranks of Democritus, da Vinci, Galileo and Johannes Hevelius as an amateur selenographer. Thus he embarked on a series of lunar observations which finally culminated in the 1874 publication of a work by him andJames Carpenter entitled The moon: considered as a planet, a world, and a satellite(London, John Murray).

From left to right: the front cover, title page and Plate IV from the first edition (1874) of James Nasmyth’s The moon.

Plate III from the first edition, a copy of a lunar photograph by Warren De la Rue.

This work was advertised as including “twenty-four illustrative plates of lunar objects” and was significant as it was one of the first books to feature photographs of the Moon’s surface, or so it seems! Astrophotography had its beginnings in the 1840s (with the first photograph of the Moon being a daguerreotype by John W. Draper that took over a half-an-hour to expose) but by the 1870s there was no photographic process in place to capture the details of the lunar surface that Nasmyth and Carpenter were observing. So this pair of enterprising gentlemen set forth and built a series of plaster models based on their observations, lit them with raking light and produced photographic illustrations for their book. In fact, in the whole of their book there is only one photograph of the actual Moon, which was taken by Warren De la Rue (Plate III of the first edition, right).

Plate IX from the first edition (1874) of The moon, by James Nasmyth and James Carpenter.

Plate XVII from the first edition (1874) of The moon, by James Nasmyth and James Carpenter.

The illustrative plates of this first edition of The moon employ multiple different types of illustrative and early photographic reproduction techniques: engravings,woodburytypes and heliotypes (a type of collotype). These new photo-mechanical printing techniques allowed a more standard print process using permanent carbon-based inks and stream-lined the production of photographically illustrated books.

Plate XXIII from the first edition (1874) of The moon, a Heliotype of an ‘ideal lunar landscape’.

This process truly underlines photography’s basic characteristic of being a construct (in this instance twice over!) and very much an act of interpretation which can sometimes be far from the truth. This is illustrated even furthermore by the third editionof this work which can now also be found in our Photographic Books Collection. Many of the images which appear as heliotypes in the first edition are instead reproduced here as woodburytypes and show significant amounts of touching-up and repositioning. For example: Plate II from the first edition has instead been divided up into Plates II and III in the third edition (possibly due to the third edition’s smaller size), and both of these images along with Plate XIX (XVIII in the third edition) have been cleaned up considerably (see below).

An example of the editing of images from the first edition (1874) and the third edition (1885) of James Nasmyth’s The moon. The first edition (above) combines both photographs as one plate, a Heliotype. The third edition (below) separates each photograph onto its own plate, inverts both images and are printed as woodburytypes.

This is a fascinating book by an industrious pair of “gentlemen astronomer,” and even more so when the first and third edition are compared. Unfortunately, the Library does not currently have the second edition (translated into German, printed in Leipzig) to further comparison, but it could soon be a new addition to our collections!
–DG

Views & Reviews Brilliant Picture of the time of a City in Decline Invisible City Ken Schles Photography

April 22, 2015, 10:00 pm

≫ Next: The Making of the American Landscape Edges of the Experiment Graphic Design Hans Gremmen Marie-José Jongerius Photography

≪ Previous: The Moon Considered as a Planet a World and a Satellite James Nasmyth James Carpenter Photography

$

0

0

Ken Schles (US, b. 1960) made his name in 1990 with the influential and now classic photo book Invisible City. His books are discribed as 'intellectual milestones in photography' (Süddeutsche Zeitung); 'hellishly briliant' (The New Yorker) and 'a rare gem' (1000 Words Photography). His work is included in private and public collections such as MoMA, The Metropolitan Museum of Art, The Brooklyn Museum and The Art Institute of Chicago, among others.  

For a decade, Ken Schles watched the passing of time from his Lower East Side neighborhood. His camera fixed the instances of his observations, and these moments became the foundation of his “invisible city.” Friends and architecture come under the scrutiny of his lens and, when sorted and viewed in the pages of this book, a remarkable achievement of personal vision emerges.

Twenty-five years later, Invisible City still has the ability to transfix the viewer. A penetrating and intimate portrayal of a world few had entrance to - or means of egress from — Invisible City stands alongside Brassai’s Paris de Nuit and van der Elsken’s Love On The Left Bank as one of the twentieth century’s great depictions of nocturnal bohemian experience. Documenting his life in New York City’s East Village during its heyday in the tumultuous 1980s, Schles captured its look and attitude in delirious and dark honesty. Long out of print, this “missing link” in the history of the photo book is now once again made available. Using scans from the original negatives and Steidl’s quadratone technique to bring out nuance and detail never seen before, this new edition transcends the original of this underground cult classic.

Reviews:

L´Oeil de la Photographie http://www.loeildelaphotographie.com

The Wall Street Journal http://www.wsj.com

ASX http://www.americansuburbx.com

Yahoo News http://news.yahoo.com

Los Angeles Review of Books http://lareviewofbooks.org

The New York Times http://www.nytimes.com

Musée Magazine http://museemagazine.com

Slate http://www.slate.com

Briljant tijdsbeeld van een stad in verval

Door RIANNE VAN DIJCK 16 APRIL 2015

In 1988, het jaar dat de New Yorkse fotograaf Ken Schles zijn fotoboek Invisible City publiceerde, werden er in die stad 2.200 mensen vermoord. Er werd melding gemaakt van 5.300 verkrachtingen en 932.000 keer van huisvredebreuk. Huizenblokken lagen er verweesd bij, de drugsoorlog vond openlijk op straat plaats en er waren buurten waar zelfs de politie zich nauwelijks durfde te vertonen. New York was, voordat burgemeester Giuliani in 1994 er begon met zijn grote schoonmaak, een behoorlijk ongure plek om te wonen.

Gruizige ode aan een onguur New York

Ken Schles, hij was 26 toen Invisible City uitkwam, bleef er en trok erop uit met zijn camera. In gruizig zwart-wit maakte hij een portret van de Lower East Side, toen een van de ruige buurten van de stad. Hij maakte foto’s van een kind alleen in een donkere straat, een vrouw die laveloos op de wc hangt en een man en een vrouw die seks met elkaar hebben op de smerige grond. Daarnaast ook beelden van kunstenaars, muzikanten en nachtvlinders die tussen de chaos hun heil zochten in het nachtleven. De foto van een vrouw die op de bank ligt met naast zich een krant met als covertekst: ‘Drowned in Sorrow’, is een dreun in je gezicht. Het is het trieste verhaal van een vrouw in de bijstand die zo wanhopig was dat ze haar kinderen verdronk.

Bij Steidl kwam onlangs een prachtige heruitgave uit van Invisible City, tegelijk met een boek met nooit eerder gepubliceerd werk: Night Walk. Hierin focust Schles op jongeren en de broeierige sfeer van de uitgaansscene in die tijd. Fotogalerie Noorderlicht laat nu zo’n honderd foto’s zien uit beide boeken en het resultaat is overdonderend. De beelden doen denken aan de klassieke New Yorkse straatfoto’s van William Klein en de liederlijke nachtschuimers van de Zweedse fotograaf Anders Petersen. Met extreme close-ups, beweging en onscherpte. Poëtisch en direct. Rauw en donker. Een briljant tijdsbeeld van een stad in verval en de mensen die daarin moeten leven.

Een versie van dit artikel verscheen op donderdag 16 april 2015 in NRC Handelsblad.
Op dit artikel rust auteursrecht van NRC Media BV, respectievelijk van de oorspronkelijke auteur.

The Making of the American Landscape Edges of the Experiment Graphic Design Hans Gremmen Marie-José Jongerius Photography

May 18, 2015, 12:21 am

≫ Next: Views & Reviews Indonesia A State in the Making Uitgeverij Contact Amsterdam Cas Oorthuys Photography

≪ Previous: Views & Reviews Brilliant Picture of the time of a City in Decline Invisible City Ken Schles Photography

$

0

0

Marie-José Jongerius— Edges of the Experiment, The Making of the American Landscape

‘Edges of the Experiment – The Making of the American Landscape’ investigates the idyllic notion of the American landscape, and shows which elements contribute to the iconic landscape, and at what cost they can be maintained. It describes the thin line between nature and civilization: how did the landscape evolve, and where are the interfaces between the organic and the artificial world, and do they fail or succeed? ‘Edges of the Experiment’ is a two-volume publication. Volume one shows over 60 photographs made over a period of ten years by Jongerius. Volume two is a collection of essays about the making of the American landscape, with texts by Mark Pimlott, Mishka Henner, Rixt Bosma & Jeremy Rowe, Hans Gremmen, Kristof Swaegers, Warren Techentin, Raymond Frenken, Elian Somers, Matthew Coolidge & Megan Steinman, Taco Hidde Bakker & Felix van de Vorst, Alex Lehnerer and William L. Fox.

de rand van het Westen

Door Henk van Renssen

12 mei 2015 

 Leestijd: 4 minuten

FOTODOCUMENT

Bret Easton Ellis, Dennis Hopper, David Byrne – door haar portretten van zulke beroemdheden mocht fotografe Marie-José Jongerius met een beurs naar de VS. Maar in de viereneenhalve jaar dat ze woonde in Santa Monica, vlakbij Los Angeles in het uiterste zuidwesten van de Verenigde Staten, raakte ze niet geboeid door het leven van de rich and famous daar, maar door wat ze onderweg naar haar fotoshoots aan zich voorbij zag trekken. De woestijn en de eenzame bomen. De kale bergen en het lege asfalt. De hete lucht. Een ton met water met een vlag erop. 

Het was een mythisch landschap, realiseerde ze zich. Death Valley, Monument Valley, de Hoover Dam, de Mohave Desert, Las Vegas, Eagle Mountain, Grand Canyon: die woorden kun je niet horen zonder aan films en foto’s te denken, aan wildwestverhalen over ontberingen en overleven, aan de moderne popcultuur die weer naar die verhalen verwijst om een beetje ruig over te komen. Joshua Tree: een album van U2 met op de cover zo’n woestijnportret van Bono, door collega Anton Corbijn, of een nationaal park? En wat kun je daar vinden? Wat schuilde er achter dat scherm van mythes, daar waar je, in Jongerius’ woorden, ‘het einde van de laatste nieuwe civilisatie’ vindt?

een beetje mens

Zo ontstond het idee voor Edges of the Experiment, een dubbelboek, gemaakt in samenwerking met ontwerper Hans Gremmen en schrijver Raymond Frenken, over deze rand van het Westen, waar mens en natuur op het scherp van de snede met elkaar strijden. In het ene boek, The Making of the American Landscape, essays over hoe die Amerikaanse oermythes zijn ontstaan plus allerlei mooie illustraties (let op die foto’s van Lego-cactussen!). In het andere de indringende landschapsfoto’s van Jongerius.
Wat zien we daarop? Op het eerste gezicht: heel veel natuur en een beetje mens. Een verwaaid gebouwtje in een woestijn. Een vlag in een leegte. Een paar bootjes in een groot meer omgeven door lege bergwanden. Een rijtje rode boeien in een ander meer. Hier lijken we ons inderdaad te bevinden aan het einde van de door mensen bewoonde wereld, in een hete en desolate omgeving waar alleen een paar eenlingen zich wagen.
Die zijn alleen geen lonesome cowboys meer, of dappere kolonisten uit het oosten, maar de vluchtelingen uit het zuiden. Die watertonnen met vlaggen worden her en der in de woestijn neergezet door Amerikaanse activisten om ze te helpen met hun levensgevaarlijke illegale tocht over de grens. Een veel minder mythisch verhaal dus, maar des te reëler.

aangelegd

Er bevindt zich nog meer achter dat mythische scherm. Want sommige landschappen op deze foto’s lijken wel wild, maar zijn in feite net zo aangelegd als een willekeurige tuin in de Amsterdamse Watergraafsmeer. Het Diamond Valley Lake in Californië, op de laatste foto, is bijvoorbeeld geen natuurlijk meer, maar een waterreservoir om steden van water te voorzien. Om het aan te leggen, is een complete berg verplaatst. Hier toont de mens zich dus toch behoorlijk wat sterker dan de natuur, die machteloos staat tegenover zijn bulldozers.
Kijk ook naar de Buena Vista Golf Course: een groene oase in de woestijn, kan zomaar. Kost een duit (driehonderdduizend dollar per jaar aan water, komt uit die reservoirs), maar dan heb je ook wat: een imponerend resort voor de ultrarijken van Californië.
De natuur is hier een decor geworden en een gebruiksvoorwerp. De rest is lege ruimte.

de droogte

Maar dan hebben we nog die allereerste foto. Het meer met de witte rand. Ook dit is een waterreservoir, Lake Mead achter de Hoover Dam, dat Las Vegas van water voorziet. Die witte rand laat zien hoe ver het water er de afgelopen vijftien jaar is gezakt: bijna veertig meter. Oorzaken: de droogte die dit deel van de VS al jaren teistert als gevolg van de klimaatverandering, en simpelweg overuse: het groeiende Las Vegas slurpt veel te veel op.
Hoe lang gaat dat nog goed? Een geruchtmakend onderzoeksrapport schat de kans vijftig procent dat het meer in 2021 onbruikbaar is geworden.
Is de mens hier eigenlijk wel de baas? Of lijkt dat maar zo? Deze foto’s doorbreken oeroude mythes om te laten zien dat de mythische strijd tussen mens en natuur op een ander niveau nog altijd voortduurt.
Marie-Jose Jongerius, Hans Gremmen en Raymond Frenken, ‘Edges of the Experiment’, Fw: Books, € 50,-

Views & Reviews Indonesia A State in the Making Uitgeverij Contact Amsterdam Cas Oorthuys Photography

May 19, 2015, 1:42 am

≫ Next: Bullying Pictures make you look better The Production Line of Happiness Christopher Williams Photography

≪ Previous: The Making of the American Landscape Edges of the Experiment Graphic Design Hans Gremmen Marie-José Jongerius Photography

$

0

0

Een Staat in Wording. Foto-reportage over het Indonesië van heden. [Eerste, enige druk/first and only edition]

COURT, Alb. DE LA (text) & CAS OORTHUYS (photography)

Amsterdam-Antwerpen, Contact, Orig. coloured boards, dustjacket. Large title-label on front side. [127]pp. (incl. preface by Albert de la Court, of text and num. ills. and plates after original photographs by Cas Oorthuys, incl. captions to the illustrations in Dutch, in bold type. Photo account of the new republic of Indonesia, stull under Dutch colonial rule, up till the so-called Linggadjati agreement between the dutch and the Indonesian Republic, (25 March 1947). A much underrated photographic account by Cas Oorthuys. Good copy, WITH the seldomly present dustjacket. 

Indonesia independent - Photographs 1947-1953

Cas Oorthuys and 'Een staat in wording'

From January until March 1947, Oorthuys travelled through Indonesia commissioned by ABC-Press and publishing house Contact. On his journey through Java and Borneo he was accompanied by the educationalist Albert de la Court, who wrote the texts.

His photographs were published at the beginning of July 1947 in the book Een staat in wording (A Nascent State), a plea for a peaceful solution to the Indonesian struggle for independence. (1)

See also:
Dutch press reactions to Een staat in wording
Oorthuys about his book
Photo's from the book from after 1947
Biography of Cas Oorthuys

Een Staat In Wording (A State in the Making)
 Posted in Bali Indonesia Java Photography cas-oorthuys March 3, 2013 by briancarnold

So different interests converged, and I found an interesting new book of photographs.


My interest in photobooks led me to the recent Aperture publi cation,The Dutch Photobook: A Thematc Selection from 1945 Onwards (Aperture; New York, 2012). And because of the Dutch relationship (i.e. colonial occupation) with Indonesia, a number of books were documented in this text exploring the relationship between the two cultures.  Thus, I was able to feed my interest in Indonesian photography.

Indonesia as we know it today, like much of Asia Minor, came into being after World War II.  Before that, modern Indonesia wrestled with occupying powers – the Dutch, Japanese, and Portuguese.  

And of these, the Dutch had the largest impact, both in the length of the governing influence, as well as economically, controlling the most affluent parts of the archipelago – chiefly Java, Bali, and Sumatra.

In 1947, Dutch photographer Cas Oorthuys was commissioned to photography Indonesia and its march towards independence.

The result was Een Staat in Wording (A State in the Making).  The Japanese took over the archipelago from the Dutch during WWII, and then after Nagasaki 1945, the Dutch reclaimed dominion of the colonial territories.  Sukarno and the people of Indonesia, however, felt differently.  In 1945, Indonesia declared its independence, though it would be another 4 years before the Dutch accepted defeat and acknowledged the sovereignty of the nation.

Oorthuys photographed the islands in 1947, and was caught in the fever of the nations move towards independence.

Photographed in what I would call a Life magazine style, the reportage is simple, but clearly Oorthuys found an affection for the spirit ofmederka (freedom), and attempted to show Indonesia and its people as strong and vital.

Oorthuys photographed many facets of the culture at the time – members of the resistance, people on the streets, rice farmers, volcanic landscapes, and even members of the Dutch military – however the real strength of the book, in my mind, lies in the empathy offered my a member of the Dutch intelligentsia.

In researching photos to post here, too, I found a nice little blog to share, Nobodycorpfound, a look photographs documenting the early history of Indonesia.

Twee Nederlandse fotografen hun tijd vooruit in Indonesië; Van zachtmoedigheid tot vijandschap

Tentoonstelling: Indonesia in wording, foto's van Cas Oorthuys en Charles Breijer 1947-1949. T/m 28 mei. Museum voor Volkenkunde, Rotterdam.

Door KESTER FRERIKS 15 APRIL 1995

Stoer, heldhaftig, uitdagend en ongenaakbaar staan ze in een groepje bijeen, de Republikeinse militairen die Cas Oorthuys in 1947 fotografeerde in Jogjakarta. Oorthuys koos een laag standpunt, de mannen blikken fier omlaag - niemand die hen wat doet, er valt niets te spotten. Met hun zware schoenen en brede schouders wekken ze de indruk geduchte tegenstanders te zijn. En dat waren ze ook. Ze behoorden tot de nationalisten die tussen het uitroepen van de Indonesische Republiek op 17 augustus 1945 en de soevereiniteitsoverdracht pas vier jaar later tegen de Nederlanders vochten voor hun eigen land.

Op die zeventiende augustus riepen de leiders Soekarno en Hatta de onafhankelijkheid van het land uit. 'Merdeka' luidde het slagwoord. Vrijheid. In de schilferige verf van oude muren werd in onhandige, hulpeloze hanepoten 'Freedom for all nations' gekrast. Hotels met vertrouwde oud-Indische namen heetten ineens 'Hotel Merdeka'. En: ineens waren de aldoor als zachtmoedig beschouwde Indische mensen de Nederlanders vijandig, of in elk geval dan toch kwaadwillig gezind.

Fotograaf Cas Oorthuys reisde in januari van 1947 naar Indonesië. Zijn vriend Charles Breijer, filmer en fotograaf, ging er een maand later heen. In de periode tot aan de onafhankelijkheidsverklaring, dus juist in de tijd van de politionele acties, maakten zij fotoreportages van de Indonesische onafhankelijkheidsstrijd, die hen van Nederlandse zijde niet in dank werden afgenomen. Zij konden goed kijken, met eerlijke en autonome blik. Oorthuys en Breijer geloofden, destijds, in een goedschikse oplossing van het koloniale vraagstuk. Beiden fotografeerden de Indonesische revolutie zoals zij uiteindelijk was, niet als de strijd van een handjevol republikeinse extremistische dwarsliggers, zoals de Nederlandse lezing van regeringswege zo graag wilde, maar als een vrijheidsstreven gedragen door het hele volk.

In het Museum voor Volkenkunde in Rotterdam is een fototentoonstelling van hun werk te zien, getiteld Indonesia in wording, onmisbaar voor iedereen die zich afvraagt hoe het zover kon komen dat de Nederlandse regering troepen naar Indonesië stuurde om de onafhankelijkheid tegen te gaan. Nog steeds vraagt iedereen die dit onderwerp ter harte gaat zich af waarom de breuk niet werd voorzien en waar Nederland de energie en de moedwil vandaan haalde een oorlog in een verre uithoek van de wereld te beginnen, zo vlak na de WOII.

Oorthuys en Breijer waren non-conformisten. De eerste vertrok naar Indonesië in opdracht van ABC-Press en de Amsterdamse Uitgeverij Contact om een beeld te geven van het Indische volk, dat door de merdeka-gedachte aangeraakt 'streeft naar de verwezenlijking van een eigen staatsvorm'. Dit was een progressieve opdracht voor die tijd. Oorthuys maakte meer dan tweeduizend opnamen, die hij later comprimeerde tot een van de belangwekkendste Nederlandse fotoboeken. Het heette Een staat in wording, het verscheen in 1947 in een oplage van tienduizend exemplaren, en luttele jaren later lagen achtduizend exemplaren voor twee kwartjes bij De Slegte.

De actualiteit van Oorthuys' boek was van korte duur. Zijn voorkeur ging uit naar straattaferelen en opnamen van het Indonesische volk in hun dagelijkse omgeving, waarbij hij koos voor het Indonesische standpunt. Maakte hij officiële opnamen, dan beeldde hij de regeringsleiders af in een immense ruimte, waarin ze nietig en klein leken.

In de stad fotografeerde hij de inwoners, getekend door armoede, maar ook met iets welbewusts in de ogen, trots in hun revolutionair élan. Treffend in al zijn eenvoud is de foto van een jongen die, blootsvoets, door Djakarta loopt. Het is 1947. Hij heeft en kaart van Azië onder de arm, die voor de helft zichtbaar is. Het lijkt of hij een schoolgebouw verlaat. De suggestie is duidelijk: hier heeft een schoolkind de oude landkaart, ongetwijfeld uitgebracht door een Nederlandse drukkerij als Wolters/Noordhoff in Groningen, van de muur gehaald. Want tegelijk met de soevereiniteit moest natuurlijk ook het door Nederland gedicteerde, geografische beeld van Azië veranderen.

Deze documentaire fotografie van Oorthuys en Breijer staat op grote hoogte. Achter de foto's gaat een verhaal schuil. Zo maakte Breijer in 1948 een foto van een limousine waarvan de neus dreigend en krachtig in beeld schuift. Bovenop de wagen van het corps diplomatique prijkt de rood-witte Republikeinse vlag. Maar de band is lek; een Indonesiër verwisselt hem juist. De toegewijde man is klein naast die monsterlijke grille van de auto; zelfs de band lijkt te groot voor hem.

Is Cas Oorthuys de meest bewogen en geëngageerde fotograaf, Breijer toont de ironie. Zo weet hij in een enkele opname de blanke, koloniale tijd vast te leggen. Een tijd die wankelde. In 1948 fotografeerde hij op het vliegveld Kemajoran van Djakarta vier Nederlandse mannen in wit tropenkostuum. Ze kijken uit over het vliegveld, in volle afwachting. Ze hebben grote zakdoeken tegen het zonlicht over hun hoofd geslagen, ze zijn weldoorvoed. Van één man kunnen we duidelijk zijn gezichtsuitdrukking lezen: verbitterd, moe ook, teleurgesteld.

Kijken we dan naar een foto die Oorthuys maakte in een jutefabriek op Malang, dan vangen we in een oogopslag de beide werelden waaruit het voormalige Nederlands-Indië bestond. Die van de blanke elite voor wie het land onder hun voeten verbrokkelde en die van het jonge Indonesische volk, dat werkte aan de opbouw van het land.

Oorthuys werkte onafhankelijker dan Breijer. De laatste was assistent-cameraman bij het regeringsbedrijf Multifilm Batavia. Daar werkte hij mee aan de serie Wordende Wereld, bioscoopjournaals voor Indonesië. Om aan de Nederlandse censuur te ontsnappen, zo lijkt het, fotografeerde hij in zijn vrije tijd. Zo was hij getuige van de tweede politionele actie van december 1948. Hij fotografeerde vaak vanuit patrouillewagens. Een lege weg strekt zich voor de motorkap uit, roerloze bomen aan weerskanten, het lijkt of opwaaiend stof trilt in de hitte. Als toeschouwer ervaar je de spanning die in zo'n legervoertuig heerste. Rijden we niet op een landmijn? Lopen we niet in een hinderlaag? Breijer reed, inderdaad, met zijn jeep op een landmijn. Hij overleefde het gelukkig.

Behalve de foto's zijn er in Rotterdam fragmenten te zien uit de voorlichtingsfilms voor het thuisfront, die Breijer maakte. Soldaat overzee geeft een flatteus beeld van het opslaan van een bivak, stoere jungletochten en hoe onze jongens in hun uit atap-bladeren opgetrokken tenten brieven naar huis schrijven. De werkelijkheid was anders. Oorthuys en Breijer hebben een van de woeligste en onduidelijkste perioden van de Nederlands-Indische geschiedenis onvergetelijk vastgelegd. Zij kozen met hun foto's voor het juiste, veelbetekende detail dat vaak meer onthult dan uitvoerige historische verhandelingen.

Een versie van dit artikel verscheen op zaterdag 15 april 1995 in NRC Handelsblad.
Op dit artikel rust auteursrecht van NRC Media BV, respectievelijk van de oorspronkelijke auteur.

Eeuwen vóór en jaren ná Politionele Acties in Indië

30 november 2014, 7:00 uur - Bate Hylkema

De recente verschijning van het in de Friese taal geschreven boek ‘Op klompen troch de dessa’ van Hylke Speerstra *) over de belevenissen tijdens de Politionele Acties (1946 – 1949) in Nederlands-Indië (van 18 oud-Indiëgangers uit Friesland) is voor mij dé aanleiding deze periode visueel met postzegels en affiches in combinatie met pregnante uitspraken uit het boek een ‘beeld-stripverhaal’ in historisch perspectief samen te stellen. Wellicht komt iets van de sfeer van deze sterk aan tijd gebonden periode met onoverbrugbare tegenstellingen weer enigszins tot leven. Begin volgend jaar verschijnt de Nederlandse vertaling van het boek.

*) De intermenselijk communicatieve ervaringen van de bejaarde oud-Indië-gangers met het thuisfront zijn ongetwijfeld ‘ogen-openend’ o.a. voor Dutch-batters en Libanon-gangers. Begrip en onbegrip liggen mijlenver uit elkaar. Een Engelse vertaling van het boek zal in het kerkelijk gezinde Amerika ongetwijfeld veel stof doen opwaaien!

Bouw van een VOC-retourschip (nvph 1453) op de Amsterdamse werf Oostenburg aan het IJ. Het overgrote deel van de VOC-schepen werd hier gebouwd.

Wrak van het vlaggenschip De Amsterdam, dat nabij Hastings op zijn eerste reis in 1749 naar Indië in een zware storm met springvloed is vergaan. Lading bestond o.a. uit zilver t.w.v. 300.000 gulden en ballast (stenen & kanonnen).

 

Als deel van een groter geheel varen drie VOC-koopvaardijschepen van de retourvloot 1760 in konvooi (onder begeleiding van oorlogsschepen) naar Nederland (nvph 2103). Met bolle zeilen en wapperende vlaggen varen de schepen tegen de leesrichting in naar links. Daarmee wordt de thuisvaart van de geladen schepen verbeeld. De ‘perforatie-overschrijding’ symboliseert de ‘overschrijding-van-grenzen’ van de risicovolle retour-zeereis naar Indië.

1) Vereenigde Oostindische Compagnie

In 1602 is door de Verenigde Oostindische Compagnie (VOC) de basis gelegd dat Indië onder Nederlands bewind terecht zou komen. Onze handelsvloot (halve oorlogsschepen) heeft door het winstgevende handelsmonopolie ons land rijkdom bezorgd.

  

2) Tempo Doeloe (1870 – 1914)

In de goede oude tijd van vroeger (tempo doeloe), enkele decennia vóór/ná 1900, kwam door persoonlijk initiatief, liberalisering én investeringen de modernisering van Java en Sumatra langzaam op gang.

Litho van de suikerfabriek Pangla, residentie Tagal (Java), naar een tekening van A. Salm (ca 1880). Uitgestrekte plantages zorgden voor rijkelijke aanvoer van suikerriet.

Het economisch gewin voor ons land door import van koffie, thee, rubber en suiker werd steeds groter.

Batikken en mattenvlechten en veel andere traditioneel ambachtelijke beroepen bleven er bestaan naast de door Nederlanders geleide plantages.

Het Indische leven van Nederlanders en inlanders komt in de literatuur op kritische, gevarieerde en/of meeslepende manieren ruimschoots aan bod door de schrijvers als Eduard Douwes Dekker[Multatuli] (nvph1370 & 2428), Louis Couperus (nvph 3059), Hella Haasse (nvph 2967) en Jan Boon(nvph 2972).

Zie artikel Grenzeloos Nederland 2012 belicht de verhouding Nederland – Indonesië van 9 september 2012.

3) Japanse bezettingsperiode (1942 – 1945)

Postzegel (nvph 1618) met printafdruk van een blote voet naast een houten sandaal, zoals die in Japanse interneringskampen gedragen werd.

In drie kaders opgesplitste postzegel (nvph 1332) schenkt op een documentairachtige wijze aandacht aan het oorlogsleed van landgenoten in Indië (via foto’s van Cas Oorthuys):

• 15 augustus 1945 de bevrijdingsdag van onze Nederlandse landgenoten.
• Buigende vrouwen (onder wie enkele Nederlanders) in een Jappenkamp. Buigen was er een vaste en vernederende ceremonie.
• Papierenkampgeld in Jappenkampen.
• Krijgsgevangenen moeten uitermate zwaar werk aan de beruchte Birma-spoorweg verrichten.

Tijdens de Japanse bezetting (met hardvochtige Jappenkampen) is ook de Indische bevolking en een deel van de Indo-Europeanen overgeleverd aan de wreedheid en willekeur van de bezetter. Streven naar autonomie werd er gesmoord, paste niet bij de oorlogsinspanning van “Japan het licht, de beschermer én de leider van Azië”.

 

“Politioneel bemeste sawah” en “Klapperbomen en inlanders”

Zie artikel Japanse bezetting van 22 april 2009

4) Politionele Acties in Nederlandsch-Indië (1946 – 1949)

Op 15 augustus 1945 meteen na de Japanse capitulatie werd door Soekarno de Republiek Indonesië uitgeroepen. De Republiek wordt niet erkend. Nederland achtte zich verantwoordelijk voor het welzijn van de gehele Indische bevolking. De revolutionaire beweging in de kolonie moest neergeslagen worden.

Ons leger van 100.000 man (KNIL-militairen, vrijwilligers & dienstplichtigen) bond vanaf maart 1946 de strijd aan met de opstandelingen. Afgezien van de politionele acties (kortdurende militaire aanvallen) bezat de Indonesische Onafhankelijkheidsoorlog het karakter van een guerrilla. De vijandelijkheden eindigden in augustus 1949. Op 27 december 1949 vond na de Haagse Rondetafelconferentie de soevereiniteitsoverdracht in Amsterdam plaats. Ongeveer 5.000 Nederlanders zijn omgekomen, Indonesië verloor 150.000 man.

5) Activiteiten aan het Nederlandse thuisfront

a) De Indonesische onafhankelijkheidsstrijd gaf in ons land aanleiding tot kleurrijke, politieke propaganda-affiches met opruiende teksten als:

•  “De vlag gaat neer in Indië. Wilt gij dit?”
•  “Rechten en plichten: Indië rekent op u.”
• “Indië móét bevrijd.”
• “Nederland en Indië ÉÉN.”
• “Nederland helpt Indië (Nationale inzameling, giro 50500).”

Onder de dekmantel ‘Nederland-acht-zich-verantwoordelijk-voor-de-gehele-Indische-bevolking’ werd op jonge mannen een beroep gedaan vrijwillig als militair naar Nederlands-Indië te gaan om de opstandelingen te bestrijden. De propagandaleuzen sloegen aan. Velen voelden zich verplicht te gaan door de jarenlange orthodox-religieuze ‘vooropleiding’ (op school en in kerk) van “Je staat in dienst van god, koningin en vaderland.”
Over het behoud van Indië als economisch wingewest werd toen openlijk in het geheel niets gezegd of gepubliceerd! Toen was er nog geen sprake van zelfstandig en kritisch denken in het toen nog sterk traditioneel denkende en handelende Nederland.

b) NIWIN-bijslagpostzegels [1 augustus 1949]: Nationale Inspanning Welzijnsverzorging INdië (tevens gelden voor Rode Kruis & Stichting helpt Indië/Stichting Zorg voor Gerepatrieerden). Hulp bestemd voor Nederlandse onderdanen & militairen in Indië. Voor de echte NIWIN-postzegels (nvph 538/41) bestond een meer aansprekend en inhoudsvol voorontwerp.

 

• Blanke hand geeft aan donkere hand een anjer. Verbeelding van ‘geven-en-ontvangen’ met prins Bernhards ‘anjer’ (de prins was de eerste voorzitter van NIWIN. Dynamisch & levendig ontwerp.
• Twee handen met verschillende huiskleur strekken zich verheffend uit naar een stralende zonnebloem. Symbool/verbeelding van gezamenlijke hulpverlening. Statisch en symmetrisch. Een evenwichtig ontwerp.

 6) Het tijdgebondene in ons land ná de politionele acties

“De 18 mannen die aan het woord komen in het pas uitgekomen boek ‘Op klompen troch de dessa’ van de schrijver Hylke Speerstra hebben heel veel langer gezwegen, dan ze ooit hebben gesproken. Ze hebben zoveel meegemaakt, zoveel gezien, zoveel gehoord, zoveel beleefd in Nederlandsch-Indië en . . . toch gezwegen! Pas op heel late leeftijd komt er een einde aan het zwijgen en ontstaat er de behoefte ietsje van je ervaringen met een ander te delen”, aldus hoogleraar psychologie Douwe Draaisma.

Met stralende lach en opgeheven gezicht loopt een Indonesisch jongetje in 1947 triomfantelijk langs een veranda met toekijkende kinderen. Met zijn hand omklemt hij een bijna opgerolde landkaart van de Indonesische archipel. De foto van Cas Oorthuys (nvph 1906) verbeeldt een staat in wording.

Speerstra is de persoon, die de bejaarde Indië-ganger met respect op de praatstoel weet te krijgen. Niet alleen door zijn verschijning en uitstraling, maar vooral door zijn ‘suggestieve’ benadering voelen zijn bejaarde gesprekspartners zich ‘verplicht’ te spreken. Er ontstaat voor hen vertrouwen en een ongekende open(hartig)heid [1].
De schrijver verstaat daarbij de kunst belevenissen in een bredere context te plaatsen. Dat is niet het vertrek naar Indië. Nee, het begint eerder bij de ouders, bij de ‘geboorte- en opgroeistreek’ [2], bij het onderwijs en de kerk [3]. Pas als dat verteld is, zijn de gebeurtenissen van later op waarde te schatten.
Er rollen ‘intieme’ nog nooit uitgesproken woorden [4] over de politionele acties en guerilla-oorlog [5] in Indië over de tafel (1946 – 1949). De veteranen laten zich bij Speerstra gaan.
In tegenstelling tot nu werd er vroeger meer gezwegen dan gesproken. Ogenschijnlijk reageerde men toen afstandelijk [6], onbetrokken en onaangedaan [7]. Het begrip ‘gevoel’ [8] was inhoudelijk klaarblijkelijk nog onbekend. Er waren voor beide partijen met geheel verschillende (be)leefwerelden gevoelsmatig nog geen woorden voor de (onvermoede) veelbewogen gebeurtenissen en belastende ervaringen aanwezig! Op een bewonderendswaardige wijze worden achttien verschillende traumatische herinneringen [9] tot een aansluitend en boeiend levensverhaal verweven met een hoog wetenschappelijk waarheidsgehalte. De gehele boekinhoud is veel meer dan de som der delen.

7) Onbegrip: er werden geen bruggen geslagen!

 

Draaisma: “Het zwijgen van de ex-militairen [10] is in het geheel niet vreemd geweest. Er werd door het thuisfront [11] ook nooit ergens naar gevraagd. Ook wilde je niet te koop lopen met je emoties. Je was destijds grootgebracht in een cultuur, waarin je je gevoelens voor je hield. Een lange periode van uitwendige stilte tegenover innerlijk tumult [12] brak aan voor de Indië-veteranen met slapeloze nachten en nachtmerries [13] tot gevolg.”
Met een aantal pregnante uitspraken, gedachten en constateringen van veteranen en thuisfront hoop ik u (via de genummerde verwijzingen) ietsje van de indringende en gespannen gevoelssfeer en -waarde (vooral door Friezen door de taal waarneembaar) van de oud-Indiëgangers te laten ervaren.

•  “Als ik het zware, bijna verslavende medicijn van hard werken niet had gehad, dan zou Indië te veel beslag op me hebben gelegd!” [1]
• “Ik heb wel emoties, maar ik loop er niet mee te koop.” [1]
• Het aantal vrijwilligers uit de streng kerkelijke gemeenten Dongeradeel & Barradeel was aanmerkelijk hoger dan die uit het socialistisch gezinde zuidoosten van de provincie.[2]
• “Hij heeft evenals de anderen vrijwillig voor Indië getekend: “Hiertoe voel ik me verplicht.” [2]
• De kerkelijke gezindheid van de 157 gesneuvelde Indië-gangers: 56 gereformeerd, 5 christelijk-gereformeerd, 1 gereformeerd-vrijgemaakt, 54 Nederlands hervormd, 15 katholiek, 5 doopsgezind, 3 vrijgemaakt evangelisch en 18 buiten kerkelijk. [3]
• ”Wees trouw aan god, koningin en vaderland” werd door de gereformeerde jongelingsvereniging ons nadrukkelijk ingepeperd: “In “goed kristen gie nei Indië.” [3]
• Veel veteranen zijn met hun opgekropte waarheden en gevoelige geheimen overleden en ter aarde besteld. [4 & 5]

 

• Volgens een Rode Kruis-bericht was hun zoon in de oorlog omgekomen. Bij zijn onverwachtse thuiskomst in het holst van de nacht krijgt hij van zijn vader alleen maar een hand! [6]
• “Heit, vertel maar niets meer. We kunnen alles ook op internet opzoeken.” [7]
• “Dat ik droom hebben de huisgenoten meermalen ervaren, maar waarover is me nog nooit gevraagd!” [7]
• Bij het doorbladeren van het fotoboek bleken de foto’s los te zijn geraakt: “Speerstra, je mag de troep wel meenemen. Mijn kinderen en kleinkinderen hebben er toch geen belangstelling voor!” [7 & 11]
• “Mijn moeder wilde bij thuiskomst mij omarmen en . . . zoenen. Ik wist toen niet hoe ik me moest opstellen. Daarbij ontdekte ik dat ik de liefde niet beantwoordde. Dat moet haar pijn hebben gedaan. Nu ik haar kind van 95 jaar ben, heb ik er nog spijt van!” [8] 
• “Ik wilde gelukkig met hem worden, maar ‘Indië’ zat er voortdurend tussen.” [8]
• Na terugkeer durfde de veteraan niet meer op straat te verschijnen: “Vreemde kluchten. Hij is toch lang genoeg met vakantie in de tropen geweest. [9] 
• “Op een smal weggetje werd ik met mijn auto achtervolgd. Een scherpe bocht . . . , ik zweefde de dessa in . . . , spelende kinderen . . . . Het verhaal heeft naderhand nooit geen woorden meer gekregen!” [9]
• Door Indië was hij sterk veranderd. Met zijn hond kon hij alles bespreken. “Hoe dan?” “Wij spreken zonder woorden!” [10]
• “In mijn dromen sloeg ik ‘s nachts soms wild om me heen. Mijn vrouw stond dan met een bloedneus naast het ledikant!” [12]
• Een echtgenote van een Indië-ganger: “De knopen van mijn pyjama zijn er ‘s nachts meer dan eens afgerukt!” [13]

Bullying Pictures make you look better The Production Line of Happiness Christopher Williams Photography

May 22, 2015, 12:11 am

≫ Next: WassinkLundgren - Ellen Thorbecke - Ed van der Elsken - Bertien van Manen - Reineke Otten in The Chinese Photobook Martin Parr Photography

≪ Previous: Views & Reviews Indonesia A State in the Making Uitgeverij Contact Amsterdam Cas Oorthuys Photography

$

0

0

The Production Line of Happiness

Christopher Williams

‘A peculiar environment awaits you: one in which almost nothing can be taken for granted’ – The Guardian

A finger poised on a camera – its open back revealing the film roll and mechanism – sets the scene for this exhibition of photographs about photography. Somewhere between a film director, a picture editor and an art historian, American artist Christopher Williams (b.1956) investigates photography as the defining medium of modernism.

Williams’ exquisite prints reveal the unexpected beauty and cultural resonance of commercial, industrial and instructional photography. Often working with set designers, models and technicians, Williams’ technically precise pictures recall Cold War era imagery and 1960s advertising, as well as invoking histories of art, photography and cinema. His photographs are elements at play in a larger system including architecture, exhibition design, books, posters, videos, vitrines and signage that investigates the stage sets of the art world and the publicity structures on which they rely.

From his renowned 1989 studies of botanical specimens, Angola to Vietnam, to the hyper-real, colour saturated studies of kitchenware made in 2014, this first survey of Williams’ work in the UK immerses us in visually enthralling and politically resonant lines of enquiry.

Pesterige foto’s laten je beter kijken

Tentoonstelling

In de Whitechapel Art Gallery in Londen is een groot overzicht te zien van de Amerikaan Christopher Williams. Zijn foto’s spreken de taal van reclame, maar willen juist laten zien hoe manipulatief die commerciële beelden zijn.

Door HANS DEN HARTOG JAGER 21 MEI 2015

De Amerikaanse kunstenaar Christopher Williams speelt graag met verleiding. Neem zijn beroemdste foto, vanzelfsprekend prominent aanwezig op zijn grote overzicht in de Whitechapel Art Gallery in Londen. We zien een knappe vrouw die overduidelijk een moment van groot geluk beleeft. Haar heldere ogen stralen, haar grote, perfect gevormde mond lacht breed, haar tanden zijn wit, haar appelwangen glanzen. Tegelijk zie je meteen dat de foto is geënsceneerd: het licht, de kleuren, de compositie zetten alles in zijn werk om de vrouw onwerelds te laten glunderen. En dus snappen wij, goedgetrainde mediaconsumenten de betekenis meteen: dit is een reclamefoto.

Maar toch begint het te knagen.

Want als deze vrouw een model is, waarom zit er dan een lonkende diepgele handdoek om haar hoofd geknoopt en een handdoek in dezelfde kleur over haar borsten gewikkeld? Maakt ze reclame, voor een zwembad of een sauna? Waarom is daarvan dan verder niks te zien, zelfs geen trillend blauw of wit tegeltje of groene varens? Waar is de merknaam? Hier klopt iets niet, zoveel is duidelijk, maar het is niet makkelijk vast te stellen wat.

De verwarring wordt nog eens versterkt doordat er links naast de vrouw een kleurenkaart is te zien, zo een waarmee fotografen vaststellen of de kleur in een afdruk wel klopt met de oorspronkelijke bedoelingen – maar dan wel een ouderwetse, waarin magenta, cyaan en geel nog niet te bekennen zijn. Die kaart lijkt voor Williams zelfs belangrijker dan het model, want de titel van het werk blijkt Kodak Three Point Reflection Guide c 1968, Eastman Kodak Company, 1968 (Meiko Laughing) Vancouver, B.C. April 6, 2005 te zijn. Hoe langer je kijkt en speurt en denkt, het is net alsof Williams je een prachtige, perfect geconstrueerde wereld toont, om vervolgens voor je ogen de puzzelstukken uit elkaar te trekken en ze triomfantelijk omhoog te houden: ‘kijk, ze passen niet!’Williams (1956) heeft alles zo perfect uitgekiend, dat het overbekend voorkomt, maar je toch ongemakkelijk wordt. Net zoals bij de foto van de blozende appels trouwens, even verderop in de tentoonstelling, of bij die van de statige zwart-witte kip tegen een babyblauwe achtergrond, die van de grote zwarte autoband die er twee keer (met minieme verschillen) hangt, ja zelfs bij de foto van een perfect uitgelichte doorgezaagde cameralens – veel van Williams’ foto’s tonen trouwens camera’s, lenzen, belichters.

En daar sta je dan, als toeschouwer, met de brokken.

Modernistische fase

Precies door die werkwijze is Williams de afgelopen jaren tot een lieveling van de kunstwereld uitgegroeid. Dat hij nu populair is (The Production Line of Happiness was al eerder te zien in het MoMA in New York) komt vooral doordat zijn werk- en denkwijze perfect aansluiten bij de modernistische fase waarin de hedendaagse fotografie verkeert. Steeds meer fotografen nemen geen genoegen met het ‘simpelweg’ tonen van een goed beeld, ze willen laten zien dat een foto is geconstrueerd, gemanipuleerd, dat het beeld dat we zien altijd is beïnvloed door de aanwezigheid van de fotograaf. Dat maakt zijn werk tot een bijzonder aangename ervaring voor iedereen die niet voetstoots genoegen wil nemen met wat hij ziet, die wil nadenken over de betekenis van de manipulatieve mogelijkheden van de camera. Tegelijk werkt Williams soms ook enorm op de zenuwen: hij is wel heel nadrukkelijk het slimste jongetje van de klas. Waar je ook kijkt, wat je ook bedenkt, Williams lijkt elke overweging die je bij zijn foto’s zou kunnen hebben, elk puzzelstuk, zelf al te hebben bedacht en een plaats te hebben gegeven.

Dat zit ’m niet alleen in de titels van zijn werken (die vrijwel altijd lang en beschrijvend zijn) maar ook in de tentoonstellingsinrichting. Waar de meeste kunstenaars die zien als een noodzakelijk ‘kwaad’ om hun werk zo goed mogelijk tot hun recht te laten komen, is de inrichting bij Williams niets minder dan een deconstructief statement. Voor deze Whitechapel-expositie liet Williams wanden overkomen van voorgaande exposities (bijvoorbeeld uit een tentoonstelling in Bonn in 2009 en een uit een vorige Production Line-versie in Chicago, vorig jaar) die er overduidelijk misplaatst staan te zijn – maar daarmee in de Williams-filosofie perfect op hun plek zijn.

Die modernistische dubbelzinnigheid geldt ook voor de catalogus: die bestaat uit twee delen, tekst en beeld nadrukkelijk gescheiden, waarbij op de cover, naast de titel, geen foto staat, zelfs niet de naam van de kunstenaar, maar een exacte, woordenboek-achtige uitleg van het woord ‘barcode’ – het enige, door de overheid verplichte ‘beeld’ op de buitenkant van ieder boek. Het is allemaal grappig, het is pesterig, het is intelligent, maar ondertussen voel je als toeschouwer wel de behoefte steeds sterker worden om Williams tegen te spreken – simpelweg omdat hij niet lijkt te erkennen dat de toeschouwer zelf ook wel eens iets in te brengen wil hebben.

Kijkplezier

Daar zit natuurlijk ook precies de crux van Williams’ werk. Want of hij die tegenstand nu wel of niet expres oproept, zijn wereldbeeld is zo dwingend, complex en uitdagend dat je op The Production Line of Happiness krachtig wordt aangezet beter te kijken, beter te denken. Aanvankelijk is dat misschien vooral om die betweter van een Williams z’n vet te geven, maar het gaat al snel over in onmiskenbaar kijkplezier. Want de puzzelstukken die Williams aandraagt zijn zo alomtegenwoordig in de huidige beeldcultuur dat je inderdaad het gevoel krijgt door zijn werk op een betere of scherpere manier naar de wereld te kijken. En daardoor dringt ook langzaam het besef door dat Williams niet alles beheerst.

Neem een van de grootste ironische feiten over zijn oeuvre: dat zijn foto’s vaak zo perfect gelikt zijn, dat ze commerciële foto’s zo goed imiteren, dat camerageile fotoverzamelaars ze ‘gewoon’ als sexy plaatjes van appels en vrouwen en lenzen en camera’s beschouwen – waardoor Williams’ werk steeds populairder en duurder wordt. Is dat nu een zwakte, of slaagt Williams er juist in de financiële kant van de kunstwereld op een bijna Koons-achtige dubbelzinnige wijze in de tang te nemen? Je zou het als een veeg teken kunnen beschouwen dat Williams hier niks over zegt, laat staan er iets aan probeert te doen. Soms is de wereld sterker, lijkt hij breed grijnzend te zeggen, en soms is dat helemaal niet erg.

Een versie van dit artikel verscheen op donderdag 21 mei 2015 in NRC Handelsblad.
Op dit artikel rust auteursrecht van NRC Media BV, respectievelijk van de oorspronkelijke auteur.

---

WassinkLundgren - Ellen Thorbecke - Ed van der Elsken - Bertien van Manen - Reineke Otten in The Chinese Photobook Martin Parr Photography

May 23, 2015, 11:17 am

≫ Next: Crowned Photo Kees Scherer Prize 1993-2015 The Best Dutch PhotoBook Naarden Fotofestival Photography

≪ Previous: Bullying Pictures make you look better The Production Line of Happiness Christopher Williams Photography

$

0

0

Photo courtesy of Arian Zwegers (Flickr) Some rights reserved.

Whether on a Facebook profile or in a family photo album, we use photographs to tell the stories of our lives. In a similar way, photographs also tell the grand narratives of peoples and nations, although with much more complexity and on a much larger scale. In a sense, The Chinese Photobook, on view at the Aperture Foundation’s gallery space, is China’s own family photo album, spanning the years from 1900 to 2014. (A photobook is a book whose content is primarily composed of photographs and is sometimes a coffee-table book.) Some of the photographs on display are celebratory while others are critical. Some are elegant while others are unsettling. Images captured from vastly different points of view come together to tell the rich, layered, and multifaceted story of this nation. But this diverse show also has great unity, for despite their differences, all the images demonstrate the immense social and political power of photographs.

Installation shot (Photo courtesy of the author)

Although this show occupies only a single room, it is remarkably comprehensive. The exhibition includes about 80 photobooks displayed in glass cases, 125 framed pages, and four video slideshows. The photobooks come from a collection gathered by photographer Martin Parr and the Dutch photography team WassinkLundgren. Parr and WassinkLundgren are the curators of this show. In an interview produced by Rencontres d’Arles, Parr remarks that China’s long tradition of photobook publishing has been sadly ignored. He is enthusiastic to share with others what he calls “the forgotten land of incredible photobooks that nobody knew about,” and this exhibition certainly reflects that enthusiasm.

The show is put together rigorously and meticulously. The detailed descriptive plaques that accompany each photobook reflect thorough research and help viewers place the images in their social, historical, and political contexts. (No need to be an expert on 20^th century Chinese history!) Published by Americans, Europeans, Japanese, and the Chinese, these books were intended for audiences ranging from curious American children to Italian fascists, and from Maoist devotees to political dissidents. Each book tells a different story of China.

The show is divided up chronologically into six sections: From Empire to the People’s Republic of China (1900-1949), Manchuria and the Sino-Japanese War (1931-1947), The Image of a New China (1945-1966), State Publishing: The Cultural Revolution and Beyond (1966-present), The Renaissance of Chinese Photography (1979-present), and Global Perspectives on China (1949-present). The show opens with Westerners’ photographic impressions of “the Orient,” and the theme of imperialism links these images to the Japanese photographs of China in the second section. After defeating the Japanese, the Chinese Communist Party drove out the Nationalist Party, ushering in an era of flourishing visual propaganda, a practice that went hand in hand with oppressive censorship. Of particular interest is a photograph of Mao with Lin Biao, a military and political leader who fell out of political favor. After Lin Biao’s death, photographs of his face were defaced with white crosses. Here, the descriptive plaque suggests that the owner of the book might have crossed out Lin Biao’s face to show solidarity with Mao, an action taken perhaps out of fear of political persecution. Possessing images of Mao’s enemies was grounds for suspicion and arrest.

An exhibition of Chinese photography would not be complete without Tank Man, and the photograph is dutifully displayed in this exhibition (1). This image, which is banned in Chinese media, is a striking example both of state censorship and of the power of a single individual, armed with a camera (or, in the case of Tank Man, several individuals with cameras) to oppose an oppressive regime. Tank Man provides a transition into the last section of the show, which displays dissident photography that reveals the dark and sinister side of Chinese society and urban life in particular.

A strength of the show is its use of video installations, allowing us to see inside books that would be too fragile for each visitor to open. For example, the photobook Chinese Medicine: Tongue-Coating Atlas (People’s Medical Publishing House, 1984)—one of the few apolitical photobooks on display, which links photographs of tongues to corresponding medical diagnoses—is the subject of one such video. Above the glass vitrine that holds the book, a screen shows two pairs of hands flipping through the pages, revealing the mind-numbing variety of tongues that the book contains.

This exhibition is certainly worth a visit—even for those who have little interest in Chinese history—because it speaks to the social and political power of photographic expression, a power that is not limited to a single country, but rather is shared by all of us, even today. This exhibition demonstrates how politicians and activists use imagery to shape how people think. Do we support the illustrious Chairman Mao, to the point where we deface photographs of opposing leaders? Must we forget the Tiananmen Square Massacre, if there are no images to remind us of the event? The Chinese Photobook prompts us to reflect upon how images shape our perception of political leaders and historical events, and how photographs can be both oppressive and liberating.

(1) The copy of Tank Man on display was taken by Stuart Franklin and reproduced in Franklin’s photobookTiananmen Square (London: Black Sun, 1989).

Agenda / di 19 mei / 22e Fotokroniek / Pakhuis de Zwijger / Amsterdam

Het fotografenduo WassinkLundgren, Thijs groot Wassink (1981) en Ruben Lundgren (1982), presenteert exclusief voor Nederland The Chinese Photobook. Een omvangrijk fotoboek waarin Chinese fotoboeken die een indrukwekkend deel van de Chinese geschiedenis prijsgeven, voor het eerst zijn samengebracht. Volgens The Guardian is het een ‘picturale essay’. 

In samenwerking met de  Britse documentairefotograaf en verzamelaar Martin Parr (1952) werkte WassinkLundgren de afgelopen jaren aan een overzicht van geschiedkundig belangrijke Chinese fotoboeken die sinds 1900 zijn verschenen. Parr richtte zich aanvankelijk op propagandaboeken en sociaal-realistische fotografie. Dat vond Lundgren niet zo’n goed idee,  liet hij onlangs in de NRC weten. Zo’n boek zou vooral de westerse vooroordelen over China bevestigen. Vanaf toen werd het blikveld verbreed. Ook fotografische pioniers, die het land aan het begin van de 20ste eeuw in beeld brachten, tot hedendaagse fotoboeken van opkomende Chinese talenten maken nu deel uit van de verzameling.

Na acht jaar speuren en verzamelen is daar danThe Chinese Photobook, een werk dat voor het eerst de geschiedenis van het Chinese fotoboek in kaart brengt. The Chinese Photobook bevat niet alleen werk van Chinese fotografen, maar ook buitenlandse, waaronder de Nederlandse Ellen Thorbecke en Bertien van Manen. Ook het fotoboek Empty Bottles, waarmee WassinkLundgren debuteerde en dat in China ontstond, is in het boek op genomen. Hun debuut werd in 2007 op het fotofestival in Arles meteen tot mooiste fotoboek van het jaar uitgeroepen. Het was ook op dat festival dat ze Martin Parr voor het eerst ontmoetten. Je zou kunnen zeggen dat daar de geschiedenis van The Chinese Photobook wellicht ontstaan is.

Thijs groot Wassink (woonplaats Londen) en Ruben Lundgren (woonplaats Beijing) zullen uitgebreid vertellen over de geschiedenis van het Chinese fotoboek en de totstandkoming. Fotohistoricus Rik Suermondt verzorgt een presentatie over het werk van Ellen Thorbecke (1902-1973) en Bertien van Manen spreekt over haar boek East Wind West Wind.

Het project van Martin Parr en WassinkLundgren duikt sinds een jaar af en toe als tentoonstelling op. Vorig jaar was een overzicht van Chinese fotoboeken te zien tijdens het fotofestival in Arles, en begin dit jaar in de Aperture Gallery in New York. Momenteel is de tentoonstelling te bezoeken in hetUllens Center for Contemporary Art in Beijing en in de Photographer’s Gallery in Londen.

Empty Bottles Wassinklundgren

Published by Veenman Publishers, 2007

Veenman Publishers, Rotterdam, 2007. Softcover. 64 pages. Small folio. Photographs by WassinkLundgren. Design by Kummer & Herman. Cited in Parr & Badger Vol. 3. Book Condition: Near Fine with small area of wear to the top/center of front cover. Else fine. Winner of the 2007 Contemporary Book Award at the Rencontres d'Arles photo festival and now destined to become a sought after classic! The first printing of Empty Bottles sold out in a matter of days. Also featured as one of Martin Parr's selections in the show he curated for the 2008 New York Photo Festival, where it was shown in book form. "In 2005, conceptual documentary photographer Thijs Groot Wassink and artist Ruben Lundgren spent time in China, the product of which is Empty Bottles. The photographs chart the daily rituals of 24 refuse collectors as they go about their business. Each picture captures the extraordinary combination of roles played out by the men and women - part scavenger, part collector and part cleaner. What is especially striking about the images is the clinical tidiness of the landscapes; it's as if the refuse collectors have picked up the last piece of rubbish each time with a furtive urgency to keep public spaces immaculate at all times. Set against the backdrops of Beijing and Shanghai there's a significant lack of deprivation to the characters and a profound sense of purpose to their business. As a collection the book offers an insight into China's rudimentary social services, which otherwise don't exist or go unchronicled."--Wallpaper magazine. 

CATLEEN (THORBECKE), ELLEN. - Peking Studies. Sketches by F. H. Schiff.

Shanghai, Kelly & Walsh, 1934. Folio. 87pp. With numerous photographic illustrations by Catleen and coloured plan and illustrations by Schiff. Orig. pict. cloth with illustr. dustwrapper and transparent wrapper. First edition. - Bookseller's label on inner back cover: The Peking Bookshop. Grand Hotel des Wagon-Lits, Peking.

THORBECKE (Ellen)‎ ‎People in China - Thirty-two Photographic Studies from Life.‎

‎

London, George G. Harrap & Co Ltd, 1935. 1 volume in-4, 141 pp., publishers tan paper covered boards with drawing of a chinese woman's face, 32 mounted black and white photographic portrait plates in duotone, with accompanying text, one colour illustration by Shine. A very fine copy with its dust jacket showing some tears and lack of paper on the spine.‎

‎First edition of this nicely illustrated volume. Ellen Thorbecke was the wife of the former Netherlands Minister in China. She published books on Hong Kong, Shanghai and Peking. "The author, during four years in the Far East, made a close study of chinese politics and economics as well as the psychological pecularities and customs of the people. She has selected thirty-two photographic portraits which illustrate varying characteristics of the Chinese - of men and women in different walks of life- who represent the old and the new order, from the aristocrat and the philosopher to the humble rickshaw-coolie and the sing-song girl of the tea-house.‎

THORBECKE, E., - Hong Kong. Photographed [with the Rolleiflex Camera] and depicted. Orig. edn.

Shanghai, Kelly & Walsh, s.d. [circa], 1935. Orig. pict. col. lithographed boards with matching dustjacked, both designed and drawn by SCHIFF. Title-p. printed in red. 69pp. 23 ills. and plates, being photographs by Ellen Thorbecke, num. col. lithographed ills., of which marginal, in text and almost full-page, incl. on first free endpaper, 2 lithographed coloured plans of Hong Kong all after drawings by Schiff, text printed within a bold black border throughout, list of contents. Boards and dustjacked signed by Schiff. SCAN AVAILABLE UPON REQUEST. A lavishly and charming review of Hong Kong. 

THORBECKE, ELLEN - Shanghai. Photographed and depicted by Ellen Thorbecke with sketches by Schiff.

Shanghai, North-China Daily News & Herald Ltd, [1940]. Sm.4to. 82 pp. Original decorated boards with dustwrapper. With b/w photographic plates and illustrated in colour throughout by Schiff With autograph signed dedication: "To General J.C Pabst with the polite excuses of the author for continually producing perfect horrors to serious-minded people Ellen Thorbecke Shanghai, June 1940''. - Ellen Thorbecke (1902-1973) was married to Willem J.R. Thorbecke, former Dutch ambassador to China while J.B. Pabst was ambassor to Japan during these turbulent years. Pabst had a reputation of a plain living person as Ellen was a flamboyant lady. - Friedrich Schiff (1908-1968), Austrian Jewish painter, came to China in 1930. With his watercolour works and cartoons Schiff revealed his passion for the daily life of the Chinese people during the 17 years he stayed in China.

Hong Kong: the Way It Was Elsken, Ed Van Der

Published by Dewi Lewis Publishing, 1997 ISBN 10: 1899235809 / ISBN 13: 9781899235803

Van der Elsken's photographs of Hong Kong show a city of extraordinary atmosphere. Taken in 1959 and 1960 - though previously unpublished - they present a city not yet overwhelmed by neon and high-rise; a city that combines a deep sense of tradition with energy in its streets which is both exhilarating and exhausting. A magnificent work of 96 duotone plates by one of the major photographers of the 20th century  First edition 1997 (not to be confused with the later 2002 edition), hardcover in fine condition with near fine dust jacket with just some very slight surface wear and light handling indentations - now out of print - 

Ed van der Elsken, Hong Kong: The Way it Was from Cuatro Cuerpos on Vimeo.

East Wind West Wind Manen, Bertien Van

Published by De Verbeelding, Amsterdam, 2001

Small 4to, 232pp. Printed wraps as issued. Numerous colour plates. Text in English and Chinese. More images available on request. For a Dutch photographer to have found her way into the intimate corners of Chinese lives must have taken more than that.". The Photographs for this book were made in China between July 1997 and May 2000. In 1994 she published 'A Hundred Summers, A Hundred Winters', a book with photographs made in Russia. This publication was met with critical acclaim and received many awards (Best Photobook of the Year, Maria Austria Prize for Best Photographer of the Year). Such a brilliant book. 

Inside outside Het China van Liu Zheng en Bertien van Manen

Een Chinese man poseert naakt op een uitgevouwen krant in een smalle, witte ruimte. Op de grond staan een paar schoenen en twee gipsen afgietsels van een buste van een Chinese kop en van de Venus van Milo. De man kijkt de toeschouwer peinzend aan met de armen gekruist voor zijn borstkas. Zijn kwetsbare houding krijgt een echo in de halfnaakte Venus, die evenals het marmeren origineel in het Louvre geen armen meer heeft om haar geslachtsdelen af te dekken. De foto is gemaakt door Liu Zheng, een jonge Chinese fotograaf die tussen 1995 en 2000 een indrukwekkende portretgalerij aanlegde van zijn land-genoten uit verschillende provincies en bevolkingslagen van China. Welke boodschap bevat dit raadselachtige beeld? Is het een ironische confrontatie van westerse en oosterse schoonheidsidealen? De perfect geproportioneerde, blanke Venus op een sokkel versus de gerimpelde Chinese man, die armetierig op een krant staat? Of is het een cynische reflectie op de gulzigheid waarmee de artistieke avant-garde in China zich de laatste jaren op de westerse kunsttraditie heeft gestort?

Sinds in 1979 de grenzen open gingen, heeft er in China een enorme inhaalslag plaatsgevonden ten aanzien van de westerse kunst – van Dürer tot Duchamp en van Warhol tot de meest recente ontwikkelingen in Amerika en Europa. Het is verbazingwekkend om te zien met welk gemak de westerse canon door experimentele kunstenaars werd geïncorporeerd om daarmee de oude Chinese traditie nieuw leven in te blazen. China is een land met contrasten. Een land met een vijfduizend jaar oude cultuur waar de modernste kosmopolitische steden van de wereld verrijzen, maar waar tegelijkertijd miljoenen boeren in grote armoede leven. Een economische grootmacht, laverend tussen communisme en consumentisme, die open kanalen onderhoudt met de wereld maar de eigen cultuur aan een stevige censuur onderwerpt.

Sinds de jaren dertig van de vorige eeuw zijn er regelmatig Nederlandse fotografen in China geweest om te getuigen van de grote sociale omwentelingen in het voormalige keizerrijk. Bijna zonder uitzondering richtten zij hun camera op de bewoners. Zo portret-teerde Ellen Thorbecke in haar boek People in China (1935) traditionele en moderne typen Chinezen – van ‘the concubine’ en ‘the camel-driver’ tot ‘the ultramodern girl’ en ‘the industrialist’. Haar foto’s uit begin jaren dertig reflecteren de oriëntatie op het westen onder Chiang Kai-shek. In 1959 documenteerde de communist Hans Sibbelee Mao’s ‘Grote Sprong Voorwaarts’, terwijl Vincent Mentzel in 1973 afreisde om te getuigen van de Cultu-rele Revolutie (1966-1976).

Een van de laatsten die China intensief bezocht was Bertien van Manen. Van juli 1997 tot mei 2000 maakte zij veertien reizen langs zowel de grote steden in het oosten en zuiden (Peking, Shanghai, Shenzen, Chongqing, Chengdu en Kunmin) als dorpen op het plat-teland in het westen, niet ver van Tibet. Haar boek East Wind West Wind (2001) geeft een impressie van het dagelijks leven binnen ‘gewone’ Chinese families en de nieuwe, lossere levensstijl van jongeren. Opvallend is de grote mate van intimiteit in haar foto’s, waarmee zij het traditionele beeld van China als een gesloten, private samenleving – ‘a country of walled cities, walled palaces, walled gardens, and walled family compounds’, zoals Ian Buruma in zijn inleiding schrijft – sterk nuanceert.

In de periode dat Bertien van Manen (1942) in China rondreisde, werkte Liu Zheng (1969) aan zijn ambitieuze reeks zwart-wit portretten van landgenoten. Veel meer nog dan het beschrijven van het moderne leven, betreft het een onderzoek naar de historische en mythologische wortels van de Chinese cultuur. In 2000 verscheen een uitgebreide selectie foto’s op zijn website onder de titel The Chinese. Het is fascinerend om te zien hoezeer zijn documentaire stilistisch en inhoudelijk afwijkt van die van Bertien van Manen en voor mij (als westerling) veel moeilijker te doorgronden is, terwijl beiden een sterk persoonlijke visie delen. Welk beeld construeren zij van het hedendaagse China? Wat ziet Liu Zheng van binnenuit anders dan Bertien van Manen van buitenaf? Wat is er zo ‘tegendraads’ aan hun werk? Met andere woorden: welke stereo-typen willen zij in de beeldvorming over China doorbreken en in hoeverre is hun blik cultureel bepaald? En hoe zit het met de inspiratie-bronnen? Zijn de foto’s in sterke mate geworteld in de eigen Chinese en westers-humanistische cultuur? Of is er ook sprake van cross-over beïnvloeding?

De mensen, de mythen en de geschiedenis

Twee clowns in Mao-pakken bij de Chinese opera, een ingepakt Boeddhabeeld, babylijkjes in een draineerbuis, een imitatie-Elvis omringd door geblondeerde danseressen, rouwende vrouwen bij een plattelandsbegrafenis en een dichteres die naakt poseert. Dit is een kleine greep uit de circa 180 zwart-wit foto’s op de website van Liu Zheng, waarin het menselijk bestaan in al zijn dramatiek wordt uitgebeeld. Al bij een eerste aanblik gaat er een verontrustende werking uit van deze esthetisch gecomponeerde beelden. De samenhang van de portretten van mensen uit de wereld van religie, theater en het échte leven ontgaat me, evenals de gecombineerde thematiek van seks en dood (eros en thanatos) en de aandacht voor de Chinese geschiedenis in foto’s van oude sculpturen. Behoren erotiek en religie niet tot de taboes in de Volksrepubliek? En waar is het moderne China zoals we dat kennen uit de westerse berichtgeving: de shoppende middenklasse, karaoke-zingende yuppies, betogende Falun Gong en zakenmensen temidden van hun glinsterende nieuwe kantoren?

Op de website introduceert Liu Zheng The Chinese als volgt: ‘It analyses the entire (Chi-nese) race drastically from three realms (the world of belief, the world of reality and the world of hell). These three realms exist in contemporary China. So, these photos are not single. In fact, they contact with each other closely. These photos are surrealistic images of China.’In een interview met de kunsthistoricus Wu Hung uit 1998 geeft Liu Zheng toelich-ting op het project, dat dan nog in een voorstadium verkeert. Hij zegt zijn foto’s te willen indelen in drie secties – de mensen, de mythen en de geschiedenis – om zo de Chinese cultuur aan een nieuw onderzoek te onderwerpen. De ‘mensensectie’ bevat een selectie portretten van ‘only those individuals who are simultaneously real and surreal, contempo-rary and transcedent’. Het belang van het theater voor zijn fotografie wordt hier evident. Liu Zheng ziet de wereld als een schouwtoneel en andersom het theater als een afspiegeling van het werkelijke leven. Hij is gefascineerd door het masker waarachter de mens zich verbergt en wil het spanningsveld blootleggen tussen het wezen van een persoon en zijn of haar publieke rol.

De ‘mythesectie’ zou oorspronkelijk worden opgezet rondom het thema van de seksuele lust. Volgens Wu Hung is het veelzeggend dat Liu Zheng de gehele premoderne fase van China identificeert als een ‘mythische periode’. Die mythes vormen al 900 jaar in allerlei variaties het hoofdthema van de Chinese opera. In barokke ensceneringen laat hij mytho-logische personages uit de Peking Opera naakt en wellustig over elkaar heen buitelen. Buiten het podium poseren verschillende acteurs en actrices als pin-ups en travestieten, waarmee de foto’s een eigentijds jaren negentig karakter krijgen. Maar ook het thema van het kwaad wordt in de mythesectie aangeroerd, in fotografische opnamen van oude sculp-turen met voorstellingen van de hel in Taoïstische tempels.

De derde ‘historische sectie’ valt samen met het modernisme van de twintigste eeuw, de periode waarin de Chinese cultuur zich sterk op het westen richt. Het is voor Liu Zheng het tijdperk van de fotografie, maar ook van de politieke strijd die in 1949 zou leiden tot het stichten van de Volksrepubliek China. Voor deze sectie was het oorspronkelijke plan om remakes te maken van beroemde historische foto’s – zeer waarschijnlijk inclusief de be-kende propagandabeelden van Mao (bij de stembus, zwemmend in de Jang-tse, etcetera) – om pas achteraf aan de toeschouwers mee te delen dat het vervalsingen zijn. Deze fake foto’s zouden ieder geloof in historische feitelijkheden moeten ondermijnen. Tot een serieuze toepassing van deze postmoderne deconstructietactiek is het niet gekomen. Wel fotografeerde Liu Zheng een monument van Mao als leider van de Rode Gardisten uit de Culturele Revolutie.

Nostalgie (huai jiu)
Op de uiteindelijke website-versie zijn de foto’s uit de drie secties volledig met elkaar vermengd, evenals de thema’s van religie, hel en werkelijkheid. The Chinese laat zich aldus lezen als een tijdloos epos over China. De foto’s lijken ook in een ver verleden gemaakt. Dat heeft in de eerste plaats zijn oorzaak in het zwart-wit, dat vandaag steeds minder gangbaar is bij fotoprojecten met een documentaire inslag. Bovendien heeft Liu Zheng zich stilistisch laten inspireren door de ‘klassieke’ portretreeksen van August Sander over de inwoners van Duitsland in de jaren van het interbellum en van Diane Arbus over de New-yorkse freaks uit de jaren zestig. Ten derde heeft hij met name op het Chinese platteland een levensstijl gefotografeerd zoals wij die in het westen nauwelijks nog kennen: een jon-gen in een schooluniform, een fabrieksmeisje achter een oude weefmachine en twee jonge acrobaten met een aapje voor een circustent. Deze beelden roepen bij ons nostalgische gevoelens op naar vroeger, naar de kinderjaren of grootmoeders tijd. Maar welke rol speelt ‘nostalgie’ in China, een land dat de afgelopen honderd jaar zo verschrikkelijk is geteisterd door armoede, oorlogen en revoluties?

Wung Hu betoogt dat Chinezen het begrip nostalgie (huai jiu) in sterke mate associëren met oude foto’s uit de eerste helft van de twintigste eeuw (dus vóór het communisme) en sinds kort ook met de Mao-memorabilia uit de periode van de Culturele Revolutie. Huai jiu (letterlijk vertaald ‘het missen van het oude’) heeft een specifiekere betekenis dan een algemeen verlangen naar vroeger. De term dient te worden onderscheiden van huai gu (‘mediteren op het verleden’). Beide benamingen kunnen in het moderne Chinees worden vertaald als ‘oud’. Jiu heeft betrekking op een meer recent en bereikbaar verleden terwijl gu verwijst naar vroegere tijden. Jiu beschrijft uitstervende en versleten dingen. Gu verwijst naar begraven of gebroken dingen. Er is dus een duidelijk verschil in tijdsgat. Huai gu betreurt vaak een voorbije keizerlijke dynastie, terwijl huai jiu betrekking heeft op het herinneren van de eigen kindertijd of jeugd.

Dit specifieke concept van huai jiu verklaart volgens Wung Hu waarom oude foto’s – meer dan oude architectuur, films, mode en affiches – in China de primaire plek voor nostalgie zijn geworden. Het verleden verwijst in historische foto’s niet naar oude keizer-lijke dynastieën, maar naar de jaren van de fotografie zelf: dat wil zeggen naar het ‘moderne verleden van een postmoderne samenleving’. Dit verleden wordt in China het best gerepresenteerd door het mondaine Shanghai van de jaren twintig en dertig, dat de naam had van het Parijs van het Verre Oosten. In zijn opera-ensceneringen, die in de oorspronkelijke plannen deel uitmaakten van The Chinese, imiteert Liu Zheng het oude en het afgesletene. Maar anders dan bij namaak-antiek vangen de fotobeelden alleen de nostalgie van de tijdsgeest en niet hun iconografie. Liu Zheng heeft nooit de behoefte om zich te identificeren met het verleden. Veel meer herdefinieert hij het nostalgische beeld van een oude foto strikt als een kunststijl, en niet als een aansporing tot een echte terugkeer naar een voorbij historisch mo-ment. Feitelijk problematiseert hij de noties van huai jiu en huai gu door beiden in de foto te leggen en zo te spelen met het oppervlakkige uiterlijk (nepantiek) versus de diepere betekenis.

Een voorbeeld is het werk Legende van de Witte Slang (1997), gebaseerd op een fabel over een witte slang die zichzelf verandert in een mooie vrouw en met haar compagnon, de groene slang, afdaalt naar de aarde, waar ze verliefd wordt op een knappe jongeman. De foto onderscheidt zich van eerdere stills uit de Peking Opera door de naaktheid van de figuren en de ‘antieke’ uitvoering. Liu Zheng heeft het beeld een bruine toon gegeven en de achtergrond voorzien van negentiende-eeuwse draperieën. Volgens Wung Hu geven deze toevoegingen een typisch jaren negentig gevoel aan het werk, terwijl de foto tegelijkertijd verwijst naar de zwoelheid van het hofleven ten tijde van de Ming dynastie (1368-1644). De expliciet erotische uitstraling van de figuren verstoort echter het verlangen tot huai jiu of nostalgie, want de kijker wordt gevangen in een heden-daagse esthetiek van kitsch.

In een groot aantal portretfoto’s in The Chinese speelt hetzelfde mechanisme, en wordt iedere vorm van sentimentaliteit teniet gedaan door seksuele toespelingen, dislocatie of een afstandelijke blik. Zo verschijnt een jonge vrouw van een van de zes etnische minderheden (welke blijft onvermeld in het bijschrift) niet in de nationale klederdracht, maar uit-dagend naakt in de studio. En staan drie oude actrices van de Peking Opera wulps met hun waaiers te lonken in een doorgang van de metro. Ook het telkens terugkerende thema van de dood ondermijnt ieder nostalgisch zwelgen in ‘het oude’. Voorbeelden zijn de foto’s van een boer in zijn grafkist en van een man gemaskerd als geest bij een volksfeest in de zuidelijke provincie Sichuan.

Anders dan Liu Zheng laat Van Manen in haar boek East Wind West Wind zien dat de traditionele familieband nog steeds het dagelijks leven van de meeste Chinezen domineert. Onderweg verbleef zij zoveel mogelijk bij de mensen thuis om zo met haar compact camera vanuit een vriendschapsrelatie te kunnen fotograferen. De voor Chinese begrippen ongekende intimiteit komt pregnant naar voren in de talloze foto’s waarop het bed centraal staat. Het is de meest private plek die je in huis kunt bedenken en in China wordt er op geslapen, TV gekeken, gevreeën, gasten ontvangen en van gegeten. Deze documentaire benadering, waarvoor Bertien van Manen in de jaren negentig een van de trendsetters is geweest, loopt vooruit op de hedendaagse ‘lifestyle-fotografie’: het terloops met een kleine camera door middel van gestileerde momentopnamen uitbeelden van menselijke activiteiten. Vrije tijd, kleding, uiterlijk en een zelfbewuste uitstraling spelen een belangrijke rol. Net zoals in een docu-soap doen de modellen zich spontaan en naturel voor. Zij ‘spelen’ het échte leven.

Verrassend zijn de beelden van twee jongens die zich thuis bezig houden met make-up en travestie. Hiermee raakt Van Manen aan het taboe op homoseksualiteit, waarvan het bestaan door de Chinese autoriteiten nog steeds wordt ontkend. Zo is er de foto van Coco uit Shanghai cross dressing. In een bloemetjesjurk en te grote maat pumps staat de jongen onhandig te wiebelen voor de spiegel, volledig in beslag genomen door zijn zelfbeeld. Van Manen fotografeerde hem kwetsbaar op de rug. Het bed op de voorgrond en de pastel-kleuren maken het tafereel nog intiemer.

Hoe totaal anders heeft Liu Zheng travestie uitgebeeld. In ‘A man in disguise of an actress’ kijkt een acteur in pin-up houding de kijker uitdagend aan. De invulflits accentueert zijn overdadige make-up en maakt zijn glamoureuze pose volledig over the top. De cryptische titel verwijst naar de traditie van de Peking Opera, waar mannen van oudsher de vrouwenrollen spelen. Gemengde optredens waren bij wet verboden en operagezelschappen werden in China geassocieerd met homofilie. Waar Liu Zheng in zijn portret op subtiele wijze de dubbele moraal blootlegt ten aanzien van homoseksualiteit door te verwijzen naar de traditie van het Chinese theater, daar benadrukt Bertien van Manen in haar foto’s van Coco het intermenselijk contact en de vrije ontplooiing van ieder individu – centrale paradigma’s binnen het westerse humanisme.

Cross-over

Eind jaren negentig blikken Chinese avant-garde kunstenaars zowel naar binnen als naar buiten. Er is mondiaal sprake van een sterk toegenomen interconnectie tussen globaliserende invloeden en persoonlijke stellingname. Deze ontwikkeling grijpt sterker om zich heen in de ‘artistieke derde-wereldlanden’ – waartoe China zich rekent – dan in het we-sten. Liu Zheng, die deel uitmaakt van de Beijingse underground, is een echte cross-over kunstenaar. Naast de eigen culturele roots van de Peking Opera en het uit Rusland geïmporteerde sociaal realisme van de Chinese fotojournalistiek is hij naar eigen zeggen sterk beïnvloed door het werk van August Sander (1876-1964), Weegee (1899-1968) en Diane Arbus (1923-1971). Van Sander heeft Liu Zheng een objecti-verende manier van portret-teren overgenomen en de behoefte om de Chinese samenleving typologisch in te delen naar beroepen, religieuze gemeenschappen en klassen. Een voorbeeld is ‘A desert farmer with his camel’, waar een boer in werkpak in een frontale opstelling voor de camera staat met achter hem de sierlijke gestalte van zijn kameel. Net als Sander benadrukt Liu Zheng in dit portret het archaïsche karakter van het boerenleven. Mens en dier zijn innig met el-kaar verbonden en voeren als tweespan eeuwen-oude werkzaamheden uit. Pas in tweede instantie valt het oog op de lelijke stomp van zijn linkerarm, die is afgezet. Dit detail maakt het beeld schrijnend en ondermijnt – anders dan bij Sander – alle nostalgische gedachten over een harmonisch landleven of, vanuit Chinees perspectief, de boer als communistisch rolmodel.

Met Diane Arbus deelt Liu Zheng een fascinatie voor het masker en voor sprookjes en mythen. Arbusiaans in hun stijl en weirdness zijn zeker de foto’s ‘Two wealthy men in masks at Christmas Eve’ en ‘A local entertainer’. De laatste toont een jonge vrouw gekleed in een sexy turnpakje met cape, pumps en zonnebril, poserend voor een witte muur waar-op een ijslollyreclame met een jolige kabouter is geschilderd. In navolging van Arbus flitst ook Liu Zheng zijn zwart-wit foto’s regelmatig in om de personages van de achtergrond te isoleren en zo een unheimisch effect te verkrijgen. Maar waar Arbus genadeloos onthullend is in haar psychologiserende portretten van Newyorkse families, transseksuelen, circusartiesten en nudisten, daar houdt Liu Zheng meer afstand. Zijn mensen zijn minder geëmotioneerd, lijken niet zozeer aangedaan door een innerlijke gespletenheid alswel door een dosis argwaan en wantrouwen naar de buitenwereld toe.

Tenslotte verwijst de titel The Chinese naar mijn idee naar het beroemde fotoboek The Americans (1958) van Robert Frank. Beide fotografen hebben de tegendraadse keuze gemaakt om de schaduwzijde van het menselijke bestaan te documenteren in tijden van economische voorspoed, en zo kanttekeningen te plaatsen bij respectievelijk the American dream van de jaren vijftig en het nieuwe China van de jaren negentig. Bij Liu Zheng ontbreekt het door Frank zo fraai gevisualiseerde gevoel van ‘on the road’, ondanks dat zijn portretten op zeer uiteenlopende plekken in China zijn ontstaan.

De reportage van Bertien van Manen beweegt zich, wél in de geest van haar idool Robert Frank, tussen reisverslag en human interest. Foto’s van mensen en interieurs worden in East Wind West Wind afgewisseld met landschappen, stadsgezichten en straatbeelden. Regelmatig fotografeerde zij door de voorruit van een auto, om een sfeerbeeld te geven van de kleurrijke stoet door elkaar heen krioelende voetgangers, fietsers, motoren en taxi’s in de Chinese steden. Een modisch gevoel komt sterk naar voren in enkele informele foto’s van jongeren. Zo fotografeerde zij een zakenvrouw met hippe bril, laptop en mobiele telefoon in de economische vrijzone Shenzhen en een meisje met ijslolly, rode lipstick en merkkleding in een winkelstraat in Beijing. Al eerder in 1996 portretteerde Van Manen op gelijksoortige wijze extravagante jongeren in Tokio. Mogelijk heeft dat haar ongedwongen snapshot stijl en belangstelling voor trendy mode onder invloed van de kleurrijke Japanse lifestyle-cultuur een extra stimulans gekregen. Maar haar belangrijkste inspiratiebronnen voor de China-foto’s liggen in het westen, bij de Amerikanen Robert Frank en William Eggleston.

Dubbele moraal

Liu Zheng en Bertien van Manen geven beiden een zeer persoonlijke visie op China, waarbij stereotypen worden ontkracht of op zijn minst genuan ceerd. Bij Liu Zheng is dat een China met sterke wortels in de mythologie, de geschiedenis en de religie, geactualiseerd door een vrijmoedige omgang met erotiek en aandacht voor de levensstijl van de jongere generatie. In de geest van Goya houdt hij zijn landgenoten een spiegel voor. Hij zoekt de scheur in hun levens: daar waar hun privé-bestaan botst met de publieke buitenkant. Het beeld dat de optelsom van portretten in The Chinese laat zien is veel diverser dan het economisch succes waarmee de leiders van de Communistische Partij te koop lopen. Hij toont de wreedheid van de Chinese cultuur in foto’s van achtergelaten babylijkjes – een uitwas van de eenkindspolitiek. Er is aandacht voor onderdrukte religieuze groeperingen, van katholieken tot boeddhisten, voor de gediscrimineerde Chinese minderheden, bedelende kinderen, gevangenen, gehandicapten, kunstenaars en acteurs. Zijn typologie overstijgt het stereo-type beeld van de optimistische, materialistische Han-Chinees die zich een westerse levensstijl aanmeet.

Bertien van Manen heeft zich in East Wind West Wind sterk gericht op de snelle verande ringen in menselijke relaties, levens stijlen, smaak en waarden als gevolg van de open houding naar het westen toe. Haar boek bevat geen directe kritiek op het gebrek aan democratie en politieke vrijheid in de Volksrepubliek. Er zijn geen foto’s die refereren aan het schenden van mensenrechten, het falende rechtssysteem of het met militair geweld onder-drukken van religieuze bewegingen als de Falun Gong. Dat zou te zeer een bevestiging zijn van het stereotype beeld in de westerse media. Je zou op haar serie kunnen aanmerken dat die wel een heel positieve indruk geeft van het hedendaagse China: veel kleine menselijke emoties en huiselijk geluk. Tegelijkertijd is Van Manen met haar emotionele mensbeelden erin geslaagd het afbrokkelen van het taboe op het publiekelijk uiten van gevoelens te visualiseren. Kussen, flirten en elkaar aanraken werden door de Communistische Partij tot voor kort afgedaan als ‘bourgeois-decadent’ gedrag.

Hoe sterk deze foto’s van Bertien van Manen in de westerse media tot de verbeelding spreken, blijkt uit de publicatie van een kleine selectie in ‘Das Magazin’ (juni 2001), de weekendbijlage van de Zwitserse kwaliteitskrant Neue Zürcher Zeitung, ter illustratie van een artikel over de ‘sexuelle Revolution’ in China. De foto’s tonen ondermeer twee vrien-dinnen huilend aan de telefoon (vanwege liefdesverdriet, volgens het bijschrift) een jongen en meisje die met elkaar stoeien op hun bed en een vrijend paartje op straat in Beijing (‘Heisse Szene in Strassen-café in Peking’). De strekking van het artikel is dat seks – na jarenlang te zijn onderdrukt – nu op een glijdende schaal van plezier naar pornografie en prostitutie is terecht gekomen. Chinezen zouden nauwelijks nog in staat zijn tot intimiteiten. Daarmee botst het artikel met de intenties van Bertien van Manen, zeker ook gelet op het feit dat haar meest sensuele foto’s uit de context van East Wind West Wind zijn gelicht. Het ergste voorbeeld is nog de foto van een oom die bij het karaoke-zingen een handkus van zijn nichtje krijgt, terwijl in de tekst wordt gerept over betaalde seks van oude mannen met hele jonge meisjes! Is hier bij Neue Zürcher Zeitung niet sprake van een typisch westerse dubbele moraal? Enerzijds met het vingertje omhoog waarschuwen tegen inhumane omgangsvormen buiten de eigen grenzen en anderzijds een koperspubliek zich laten verlustigen aan opwindende beelden?

Een gemeen schappelijk punt bij Liu Zheng en Bertien van Manen is dat beiden nauwelijks aandacht besteden aan de werkende Chinees, de arbeider en de boer die in de tijd van Mao als rolmodellen fungeerden van de economische en maatschappelijke vernieuwing. Liu Zheng beperkt zich tot enkele ironische foto’s van mijnwerkers onder de douche; antihelden die zich het vuil van het lichaam schrobben of nonchalant poseren met een sigaret in de hand. Op een enkele uitzondering na zijn er geen beelden van ploeterende boeren, vandaag naar schatting zo’n 900 miljoen in getal sterk, waarvan minstens een derde in grote armoede leeft. Bertien van Manen zegt over deze keuze: ‘Ik heb zoveel mogelijk de clichés vermeden en geprobeerd een ander beeld van China te geven dan de spectaculaire bekende zieligheid en mooie plaatjes. Het is een persoonlijk verhaal en geen sociale documentaire.’

In dit verband is het opvallend dat ook Liu Zheng heeft laten weten wars te zijn van een sociaal-kritische stellingname, hoewel beiden zich in het verleden hebben verdiept in maatschappelijke kwesties. Liu Zheng, die opgroeide in een mijnwerkersgezin in de noordelijke provincie Shanxi, begon in 1991 als fotojournalist voor The Workers Daily, waar hij de taak kreeg om de mijnindustrie te coveren. In 1993 richtte hij ‘TOPIC fotografie’ op en startte een serie over mensen van het Chinese platteland. Anders dan de meeste fotografen, die gecharmeerd zijn door het exotisme van de etnische minderheden, concentreerde hij zich op de benarde toestand van de Han-boer. Bertien van Manen werd eind jaren zeventig bekend met een aantal reportages over de vrouwenbeweging. Als een van de eersten documenteerde zij in Nederland het isolement van Turkse en Marokkaanse vrouwen. In 1987-88 maakte zij een reportage over mijnwerkersfamilies in hun afgelegen settlements in de Appalachian Mountains in Kentucky, USA. Een internationale doorbraak volgde met A Hundred Summers A Hundred Winters (1994), een rondreis langs Russische families kort na de val van de Muur. In gloedvolle kleuren fotografeerde zij de interieurs en hun door armoede getekende dagelijkse levens.

Interculturele uitwisseling kan in de fotografie soms verrassend alledaags zijn. Kijk maar naar de foto die Bertien van Manen maakte van een jong, westers gekleed stel aan een tafel in een bar in Shanghai met achter hen een reproductie van het bekende schilderij van Otto Dix van de journaliste Sylvia von Harden (1926). De journaliste, die eveneens in een bar aan een tafeltje zit, toont zich met haar monocle, kort geknipt haar, sigaret en cocktail-drankje in de typisch mannelijke look van de jaren twintig – onafhankelijk, maar ook eenzaam. Het portret van Von Harden biedt lifestyle avant la lettre. Het maniërisme van haar houding vindt een pendant in de manier waarop het meisje de jongen intiem in het oor fluistert en tegelijkertijd met haar hand een afwerend gebaar maakt naar de fotografe.

Deze caféscène brengt ons terug bij de beginfoto van Liu Zheng: de naakte Chinees en de Venus van Milo. Beide beelden bevatten tekens van westerse invloeden in China. Niet alleen Oost en West, maar ook kunst en leven komen hier samen. De foto’s roepen vragen op over culturele identiteit in tijden van globalisering. Wat is typisch westers, wat is typisch Chinees? Hoe worden decadentie, (on)gewenste intimiteiten en schoonheidsnormen in verschillende landen, regio’s en tijdsperioden uitgebeeld? De Chinese kunsthistoricus Leng Lin vat het probleem in één zin samen: ‘In this postmodern existence, we fully recognize that what makes us different from others is also what gives us a place in today’s world.’

Rik Suermondt

Gepubliceerd in: Nelly van der Geest, Kitty Zijlmans, Curry. Het interculturele Kunstdebat, Hogeschool voor de Kunsten Utrecht 2002, pp 12-31 Met dank aan: Hans van Dijk (1946-2002), Sui Hong, Bertien van Manen en Bas Vroege

OTTEN, REINEKE / KOOLHAAS, CHARLIE - Otten, Reineke; China Daily Life

Rotterdam, Veenman, 2006. ng pag.. Ill. in kleur. Softcover

Reineke Otten is both an artist and a social scientist. She is an artist, because her photos capture the strange and inarticulable beauty of everyday life. And a scientist, because her goal is not merely to capture beauty, but also to assemble fragments in a way that demonstrates patterns and orders. Taking a highly structural approach, Reineke’s photography is a research method for a visual sociology. She begins her inquiries from the bottom up, observing the smallest of details and social interactions and, in using these, she suggests how larger-scale institutions operate around them. Her method intensifies a multiplicity of social relations and interactions. Reineke calls her approach Streetology:

“I divide the visual make up of the street into hundreds of different categories and divide these images into scales. Using photography I am making a street inventory or break down. I am part of this new digital generation, who are making important documents of this century.”

- Reineke Otten

Temporary like an Ikea Catalogue

So what does it mean to be part of the digital generation? In some way it is to share the frantic need to record as a way of absorbing. The digital generation are making massive inventories of ‘everyday life’ around the world; Otten’s work comprises a fragment of this effort. It is frantic and obsessive -a demonstration of the fear that things are changing before we even have time to witness the moment or understand what’s going on. Everything is documented so that It can be digested at a later date. The digital generation are observers rather than participants, they record before they experience, and every exciting moment that isnt recorded is considered a missed opportunity.

“The quickness of the digital photography matches the rapid changes of the city. 

Crowned Photo Kees Scherer Prize 1993-2015 The Best Dutch PhotoBook Naarden Fotofestival Photography

May 25, 2015, 12:28 am

≫ Next: A Plot-holder and the Daughter of a Servant Wheatlands Plots Randfontein September 1962 David Goldblatt (Phaidon 55s) Photography

≪ Previous: WassinkLundgren - Ellen Thorbecke - Ed van der Elsken - Bertien van Manen - Reineke Otten in The Chinese Photobook Martin Parr Photography

$

0

0

The biannual Photo Kees Scherer Prize for the best Dutch photo book has been awarded eleven times to top-class photographers: Catrien Ariëns, Bertien van Manen, Eddy Posthuma de Boer, Paul den Hollander, Theo Baart, Céline van Balen, Geert van Kesteren, Kadir van Lohuizen, Niels Stomp, Henk Wildschut and Viviane Sassen. In 2015, the prize is given to Koos Breukel, during the Naarden Photo festival. A tradition since 1993, it will be concluded with the presentation of an extensive, compact, accessible publication presenting the winning books, combined with the jury report and also with current work by the prize winners.

Hans van Blommestein worked as art director for Avenue. He was also chief curator of the Naarden Photo Festival, designer for the World Press Photo yearbooks and art director of M, the monthly magazine of NRC Handelsblad. He is co-compiler and designer of Fotofolio.

Bart Nieuwenhuijs is a freelance all round photographer. After a successful period in magazine photography, Nieuwenhuijs devoted himself to advertising photography. He is co-compiler of Fotofolio and board member of the Kees Scherer Foundation. - See more at: http://www.lecturisbooks.nl/en/webshop/crowned/62954#sthash.lqeEhbMo.dpuf

CATRIEN ARIËNS - in De Beste Tradities

Amsterdam, Rap. 1992, First Edition. (ISBN: 9060054512) Hard Cover Cloth, 309 x 275 Mm. 94 pages, B&W photography. Introduction by J.L.Heldring. Epiloge by Catrien Ariëns. Text in Dutch. 

A Hundred Summers, A Hundred Winters

Manen, Bertien Van

Published by De Verbeelding November 1995, Amsterdam, 1995

Small Square 4to, Unpaginated (ca 120pp). Printed wraps as issued. 73 colour plates and 2 photo collages. "Photographing in the former Soviet Union between 1990 and 1994, van Manen provides windows into Russian lives after years of struggle under the regime. Leading Polish journalist Ryszard Kapu ci ski, who died last year, noted in his introduction to van ManenÕs work that her lens stands apart from the typical journalistic report on Russia, capturing the Òmost inaccessible of places Ð the homes of ordinary people Ð in order to show us how millions of Russians live and sleep, what they eat, what they look like in their everyday life, in their flats, at their tables, in their beds.". Phenomenally beautiful. 

Voor het oog van de wereld.

Posthuma de Boer, Eddy - Nooteboom, Cees et al.

Published by Amsterdam, Thomas Rap., 1996, 1996

ISBN 10: 9060054377 / ISBN 13: 9789060054376

Amsterdam, Thomas Rap., 1996. Illustrated stiff wrappers (softcover), 30 x 24 cm., 288 pp. text in Dutch with b/w photographic illustrations and plates.

PAUL DEN HOLLANDER - Voyage Botanique Both Book and Original Photograph SIGNED & Dedicated By Paul Den Hollander

Breda, Paul Den Hollander 1997. 1997, First Edition. (ISBN: 9080084948) Stiff Fold/Illustrated Wrapper, 321 x 318 Mm. 99 pages, illustrated in B&W. Fotowerken 1992-1994. (little) txt in Dutch and English. Voyage Botanique, SIGNED and dedicated by the photographer; voor Toon en Nelleke met alle goeds, Paul. Incerted Barietdruk; A.P. III Hortus Siccus. IV. # 1 - 1993 - Paul den Hollander - voor Toon en Nelleke - written in pencil. (the image of page 27 of the book). 

Bouwlust = The urbanization of a polder.,

Baart, Theo:

Verlag: Rotterdam : NAi,, 1999

ISBN 10: 9056621017 / ISBN 13: 9789056621018

243 S. Umschlag berieben, sonst gutes Exemplar. - Text holländ. und engl. - The Dutch countryside is under great pressure from, among other things, increasing urbanization. Bouwlust charts the transformation of Haarlemmermeerpolder - a striking example of urban development -from an agricultural to a suburban area. Haarlemmermeer was reclaimed in the middle of last century. Up until twenty years ago, the polder was used almost exclusively for agriculture. Urbanization of the polder began in the seventies. Schiphol Airport, which had been isolated, expanded and became joined to Hoofddorp, the polder's main village. Large new housing developments were grafted onto the village and the number of inhabitants increased ten-fold. A new landscape developed with car ports, 'semi-detached country cottages', pedestrian priority estates and shopping malls. The centre of this one-hundred-year-öld village was the scene of a struggle between the old and the new. The old lest. Now that it is almost completely disengaged from its past, the 'new town' is interchangeable with many other residential developments in the Netherlands: it is the country's main village. Theo Baart grew up in this area and over the past twenty years has photographed the process of transformation. He is not prompted by nostalgia, but by amazement at the way in which progress manifests itself. Tracy Metz describes how former administrators and civil servants perceived the transformation. Warna Oosterbaan examines the social and cultural changes attendant on this process. Noël van Dooren analyses the plans for the area. The book also includes a number of poems about the changing landscape by Willem van Toorn. The design is by Typography & Other Serious Matters. ISBN 9789056621018 Sprache: de Gewicht in Gramm: 1550 Mit zahlr. auch farb. Abb. Broschiert mit Umschlag. 

Céline (Celine) van Balen. 

Balen, Céline (Celine) van -

Published by Amsterdam, Stichting Basalt & van Zoetendaal, 2002, 2002

ISBN 10: 9075574215 / ISBN 13: 9789075574210

Amsterdam, Stichting Basalt & van Zoetendaal, 2002. Cloth-covered boards (hardcover) with mounted color plate, 31 x 24,5 cms, 59 pp. text in English with color and b/w plates, biography, exhibit history, bilingual. Signed by Céline van Balen on title-page. 

Diamond Matters (Hardcover)

by Kadir van Lohuizen

Mirroring the progress of the diamond from the mines of Africa to the world of fashion, Diamond Matters records the lifespan of the world’s most precious stone. Starting with the mineworkers—many just children—celebrated photographer Kadir van Lohuizen tracks the sparkling ice on its socially upward journey. With interviews from those digging it from hillsides with bare hands to participants in conflicts in Zaire, Sierra Leone, and Angola; to dealers and to wearers, it is a beautiful yet deeply disturbing and thought-provoking book.The book charts the rising awareness of the blood diamond issue, as pressure and the threat to its image grew in the diamond industry to create a certification system guaranteeing that only conflict-free diamonds came on the market. While new pacts have reduced smuggling and added more transparency, still little of the world’s enormous mineral profits flow back to the people. A fair-trade agreement with profits shared by all is the next step.Bound in luxurious suede, with a small diamond on the front cover, and elegantly printed in tritone on five different papers, Diamond Matters is an explosive idea in a small package.Dutch-born Kadir van Lohuizen is the recipient of numerous international awards and grants, including prizes from World Press Photo in 1997 and Foundation Vluchteling; the Dick Scherpenzeel Prize in 2000; a 2001 grant from the Foundation for Visual Arts, Design, and Architecture; and more. He is the author of five books ...  

(VAN KESTEREN, GEERT). VAN KESTEREN, GEERT & MICHAEL HIRSH. FOREWORD BY JAN GRUITERS - WHY MISTER, WHY? GEERT VAN KESTEREN, IRAQ 2003-2004

Amsterdam, THE NETHERLANDS, Artimo., 2004, First Edition. (ISBN: 90-8546-009-3) Pictorial Wrappers, 8vo, np (544pp), 245 color illustrations. Text in English and Arabic. "Why Mister, Why?" is a compelling account from Dutch photojournalist Geert van Kesteren. For the most part of 2003 and into 2004, van Kesteren made these images in a struggling Iraq, intertwining them with his personal experience of the situation in diary-like notes. In that way, this body of work resonates with an honesty found only when the narrator and photographer of a story are one and the same. The situation in Iraq, following the declaration of "mission accomplished," represented a culture clash of rare proportions, and van Kesteren was witness to what went wrong. He saw clouds of sadness coming from the mass graves created by the Saddam regime, while Shi'ites enjoyed their awakening freedom. Embedded within the ranks of US troops, he witnessed disgraceful raids on Iraqi citizens. And these accounts are presented here for the reader to see, feel, and try to understand. In a clear photojournalistic way, van Kesteren outlines why it will take a long time before the Iraqi people can enjoy the semblance of peace. Accompanying the images is an introduction by Newsweek senior editor Michael Hirsh, with whom Van Kesteren shared several tense moments in Iraq". A pristine copy (cited on page 241 of Martin Parr and Gerry Badger's "The Photobook: A History Volume II" and page 45 of "From Fair to Fine 3") of the English and Arabic language edition of this eccentrically bound gem.. 

STOMPS, NIELS - MIST Three Gorges Dam China.

Rotterdam, Veenman Publishers, 2007 sewn without a cover and with yellow dyed glue orig white cover loose as issued 24 x 30 cm 120 pp essay in English by Catherine Somzé first edition signed striking lay out important photobook

Shelter

Henk Wildschut,

Published by Post Editions February 2011, 2011

ISBN 10: 946083034X / ISBN 13: 9789460830341

In Henk Wildschut's powerful new book, he uses makeshift shelters to document the lives of migrants - whether they're known as refugees, asylum-seekers or illegal immigrants - who have traveled many miles to Europe but whose journey is still unfinished. Wildschut's photos show the remarkably inventive encampments built of waste materials in which these travelers exist, capturing the way in which this basic necessity of life shows the underlying story of violence, fear, political manipulation, desire, courage, sadness and anxiety. In focusing on the individuality of these dwellings - an incongruously colorful quilt, a plastic tent in a field of snow - Wildschut allows viewers to see these lives vividly, to transcend what he calls 'the platitude of photography.' Full-color photos, a rich essay and a beautiful fold-out cover. In Henk Wildschut's powerful new book, he uses makeshift shelters to documentthe lives of migrants - whether they're known as refugees, asylum-seekers or illegalimmigrants - who have traveled many miles to Europe but whose journey is stillunfinished. Wildschut's photos show the remarkably inventive encampments builtof waste materials in which these travelers exist, capturing the way in which thisbasic necessity of life shows the underlying story of violence, fear, politicalmanipulation, desire, courage, sadness and anxiety. In focusing on the individualityof these dwellings - an incongruously colorful quilt, a plastic tent in a field ofsnow - Wildschut allows viewers to see these lives vividly, to transcend what he calls''the platitude of photography.'' Full-color photos, a rich essay and a beautifulfold-out cover.

Viviane Sassen: In and Out of Fashion

Viviane Sassen

Verlag: Prestel Verlag, 2013

ISBN 10: 3791348280 / ISBN 13: 9783791348285

Gebraucht - Sehr gut SG - Ungelesenes Mängelexemplar mit leichten Lagerspuren, Versand per Büchersendung - Farben, Formen, Posen - Modefotografie wird Kunst Die niederländische Fotografin Viviane Sassen zählt heute zu den erfolgreichsten Fotografinnen ihrer Generation. Ihre künstlerisch absolut eigenständigen Arbeiten, die sich zwischen den Genres von Mode-, Kunst- und Dokumentarfotografie bewegen, erscheinen in den wichtigsten Modemagazinen weltweit. Der Fokus liegt bei diesem Band auf ihren Kampagnen für Marken wie Miu Miu, Adidas, Stella McCartney, Diesel, Louis Vuitton, Viktor & Rolf. Gestaltet vom preisgekrönten niederländischen Designerbüro SYB, zeigt das Buch die ganze Bandbreite ihrer Bildsprache: harte Kontraste im Spiel von Licht und Schatten, knallige Farben und expressive Posen - Modefotografie als Kunstwerk. 296 pp. 

Viviane Sassen - In and out of fashion from Matej Sitar on Vimeo.

Koos Breukel, Me We (Hardcover)

by Erwin Mortier, et al.

Stunning portrait photography from photographer Koos Breukel As well as portraits of young and old, newborn and teenage, farmers and families, the book also includes portraits of Lucien Freud, Louise Bourgeois and Lou Reed Reminiscent of the Dutch portrait paintings of the 17th century, Breukel"s simple, direct presentation is arresting in its simplicity and humility. Newsweek ME, WE was the full text of the improvised poem that Muhammad Ali delivered to a crowd of Harvard students in 1975. It can be interpreted as a cheerful tribute to life, expressing unity and at the same time individuality. Dutch photographer Koos Breukel (1962) chose it as the title for this book that assembles portraits from the first 30 years of his career, focusing on the circle of life: be born, grow up, develop and express yourself, love, suffer, and die. Koos Breukel is a portraitist of farmers and artists, newborn babies and politicians, the sick and the old. ME WE, with a poignant contribution by the prize-winning author Erwin Mortier, is Breukel"s mid-career retrospective as well as his homage to life. ISBN: 9491376640  

Paradox is pleased to announce that Me We by Koos Breukel is nominated for the Photo Kees Scherer Prize. This biannual award is given to the best photobook of 2013 and 2014 in The Netherlands. 

Me We is the title for Koos Breukel’s magnus opus: a book bringing together the pictures from the first 30 years of his career. Koos Breukel’s aim has been to produce truthful portraits, approaching his subjects with an unprejudiced integrity. However dark his portraits may feel, he is passionate about life. Be born, grow up, develop and express oneself, love, suffer and die. 

The jury of the Photo Kees Scherer Prize consisted of Anneke van Veen, Anthon Beeke, Hans van Blommestein, Ellen Dosse, Marga Rotteveel, Max van Rooy and Rik Suermondt. Out of 158 submissions, three books were nominated; Me We by Koos Breukel, The Edge of Civilization by Eddy van Wessel, and Rijksmuseum by Wijnanda Deroo. The publication Me We is designed by Sabine Verschueren and co-published by Paradox, YdocFoundation and Hannibal Publishing.

The winner of the Photo Kees Scherer Prize will be awarded 5000€. The result will be announced on May 14th during Photofestival Naarden. As part of this event, a selection of submitted books will be showcased.

The Photo Kees Scherer Prize 2015 is the twelfth and final edition. The Photo Archive Kees Scherer, founded in 1987, has decided to terminate its activities. The financial resources that made the award available have come to an end.

A Plot-holder and the Daughter of a Servant Wheatlands Plots Randfontein September 1962 David Goldblatt (Phaidon 55s) Photography

May 27, 2015, 5:47 am

≫ Next: Drowning World Naarden Fotofestival 2015 Gideon Mendel Photography

≪ Previous: Crowned Photo Kees Scherer Prize 1993-2015 The Best Dutch PhotoBook Naarden Fotofestival Photography

$

0

0

David Goldblatt

A Plot-holder and the Daughter of a Servant, Wheatlands Plots, Randfontein, September 1962

During his years spent traveling around the smallholdings of suburban South Africa, Goldblatt became increasingly, fascinated by the complex relationship between, black and white. On the one hand, he despaired at the racism of these Afrikaners, which seemed to him to be “in the blood”. Yet at the same time, there was an intimacy that would have been unthinkable in the liberal homes of the cities. On this plot, the servants’ children ran in and out of the “master’s” house. At one point he turned and said, “ Yes, what are you doing here you black rubbish?”. But he said it with affection.

From David Goldblatt 55 published by Phaidon

David Goldblatt (Phaidon 55s) Paperback – January 5, 2001by Leslie Lawson (Author)

"David Goldblatt began photographing in South Africa in the 1960s and his images have been described as 'acute in historical and political perception.' His body of work is a fascinating study of life in South Africa during and after apartheid, and reveals the system's origins, complexities and nuances." See also 

Zakvensters op de wereld ...

Series: Phaidon 55s

• Paperback: 128 pages
• Publisher: Phaidon Press (January 5, 2001)
• Language: English
• ISBN-10: 0714840513
• ISBN-13: 978-0714840512

Drowning World Naarden Fotofestival 2015 Gideon Mendel Photography

May 28, 2015, 11:53 pm

≫ Next: NRC DeLuxe The Best New Photobooks : 4 Real & True 2! Wim Wenders - The Chinese Photobook Martin Parr / WassinkLundgren Photography

≪ Previous: A Plot-holder and the Daughter of a Servant Wheatlands Plots Randfontein September 1962 David Goldblatt (Phaidon 55s) Photography

$

0

0

GIDEON MENDEL

DROWNING WORLD 

Gideon Mendel’s ‘Drowning World’ series, an ongoing global project about flooding. He writes:

‘Since 2007 I have visited six countries (The UK, India, Haiti, Pakistan, Australia and Thailand) that have been devastated by massive flooding. I have done this as an attempt to visually address the issue of climate change.

‘I chose to shoot on film, using old Rolleiflex cameras. The heart of the project is a series of portraits of flood victims at their homes within the landscape of their own personal calamity. Making these images often involved returning with them through waist high floodwaters so they could show their circumstances to the world.

‘My intention is to depict them as individuals, not as nameless statistics. Coming from disparate parts of the world, their faces show us their linked vulnerability despite the vast differences in their lives and circumstances.’

Biografie: Gideon Mendel (1959) wordt beschouwd als een van de voornaamste hedendaagse fotografen ter wereld. Hij studeerde psychologie en Afrikaanse geschiedenis aan de Universiteit van Kaapstad. Hij begon te fotografen in de jaren ’80 tijdens de apartheidsperiode. Begin jaren ’90 verhuisde hij naar Londen, waar hij als fotograaf veel aandacht heeft gevraagd voor sociale problemen. Een van zijn belangrijkste thema’s is de HIV/aids-problematiek, onder andere in het project Through Positive Eyes. Zijn boek hierover, A Broken Landscape: HIV & AIDS in Africa, kwam uit in 2010.

Mendel heeft gewerkt voor tijdschriften als National Geographic, Fortune Magazine, Condé Naste Traveller, Geo, The Sunday Times Magazine, L’Express, Stern Magazine en Rolling Stone. Hij werkt daarnaast regelmatig voor charitatieve instellingen zoals The Global Fund, Artsen zonder Grenzen, en Unicef.

Over het project: In Naarden zijn werken te zien uit Drowning World, een serie waaraan Mendel sinds 2007 werkt. Dit project zet de slachtoffers van overstromingen in de schijnwerpers, als Mendels persoonlijke reactie op klimaatverandering. De werken hebben vooral de aandacht getrokken door de ongebruikelijke vorm van portretfotografie en door de combinatie van fotografie en video.

Locatie: Vestingmuseum (buiten) 

NRC DeLuxe The Best New Photobooks : 4 Real & True 2! Wim Wenders - The Chinese Photobook Martin Parr / WassinkLundgren Photography

May 30, 2015, 11:48 pm

≫ Next: China Dutch Eyes in China The Chinese Photobook Vincent Mentzel Photography

≪ Previous: Drowning World Naarden Fotofestival 2015 Gideon Mendel Photography

$

0

0

Hollands Deep

Corbijn, Anton / Kaiser, Franz

Published by Schirmer/Mosel (2015-05-25) ISBN 10: 3829606834 / ISBN 13: 9783829606837

Publisher/Verlag: Schirmer/Mosel | Photographien. Eine Retrospektive. Katalog zur Ausstellung im Gemeentemuseum Den Haag, 2015. Dtsch.-Engl. | Seit über vier Jahrzehnten macht der holländische Photograph und Filmemacher Anton Corbijn (geb. 1955) Portraits von Künstlern jeder Gattung und Profession. Er hat preisgekrönte und vielbeachtete Spielfilme (Control mit Sam Riley, 2007; The American mit George Clooney, 2010; A Most Wanted Man mit Philip Seymour Hoffman, 2014; zur Zeit in Arbeit ist LIFE über Dennis Stock und James Dean) und an die 100 Musikvideos gedreht, ist in der breiten Öffentlichkeit jedoch vor allem für seine innovativen, sehr persönlichen Aufnahmen von Menschen bekannt, die auf die eine oder andere Art die Kultur unserer Zeit mitgeprägt haben: etwa Nelson Mandela, Robert de Niro, Gerhard Richter, David Bowie, William Burroughs, Lucian Freud, Clint Eastwood, Kate Moss, Miles Davis, Allan Ginsberg, Bruce Springsteen, Ai Weiwei, Patti Smith Seine Zusammenarbeit mit Musikern wie Depeche Mode, U2 und Tom Waits erstreckt sich über mehrere Jahrzehnte - eine rare Ausnahme in dieser Szene. Bei Schirmer/Mosel hat Corbijn 15 Bücher zu seinem photographischen und filmischen Werk veröffentlicht, vom bahnbrechenden Erstlingsband Famouz und dem All-Time-Bestseller Star Trak bis zum Langzeitportrait Waits/Corbijn und dem jüngst erschienenen Band Looking at A Most Wanted Man. | Format: Paperback | Language/Sprache: german/deutsch | 1935 gr | 350x277x25 mm | 240 pp.

Viviane Sassen: Umbra

• Hardcover: 196 pages
• Publisher: Prestel (Oct. 25 2015)
• Language: English
• ISBN-10: 3791381601
• ISBN-13: 978-3791381602
• 
  

Outland

Roger Ballen

Verlag: Phaidon Verlag Gmbh Mrz 2015, 2015 ISBN 10: 0714868841 / ISBN 13: 9780714868844

Neuware - Roger Ballen (b.1950) has lived and worked in Johannesburg, South Africa for more than 30 years. Born in New York, he worked as a geologist and mining consultant before starting his photographic career by documenting the small villages of rural South Africa and their isolated inhabitants. Outland, winner of Best Photography Book of the Year at Photo España in Madrid, Spain, was first published by Phaidon in 2001, followed by critically acclaimed Shadow Chamber and Boarding House (Phaidon, 2005 and 2008). Ballen is represented by Gagosian Gallery. The seminal photobook from photographer and artist Roger Ballen, first published in 2001 and now available in an expanded edition with more than 25 never-before-seen images. His black-and-white photographs of South Africans on the fringe of society are powerful psychological studies: disturbing, exciting and impossible to forget. Powerful photographs of South Africans on the fringe of society 'Compelling, powerful, haunting.' Guardian 156 pp. Englisch. 

Nicholas Nixon: The Brown Sisters: Forty Years

In August 1974, the photographer Nicholas Nixon made a group portrait of his wife, Bebe, and her three sisters, Heather, Mimi and Laurie--the Brown sisters. He did not keep that image, but in 1975 he made another portrait of the four, who then ranged in age from 15 to 25. Working with an 8 x 10-inch view camera, whose large negatives capture a wealth of detail and a luscious continuity of tone, Nixon did the same in 1976, and this second successful photograph prompted him to suggest to the sisters that they assemble for a portrait every year. The women agreed and have gathered for an annual portrait ever since. Nicholas Nixon: 40 Years of the Brown Sisters celebrates the 40th anniversary of the series with luminous tritone reproductions of all 40 portraits and a new afterword by Sarah Hermanson Meister, which examines the series" public exhibitions, critical reception, and cult following. Like the previous editions of the series, published in 1999 and 2008 for its 25th and 33rd anniversaries (both out of print), Nicholas Nixon: 40 Years of the Brown Sisters is a milestone in an ongoing project that we hope will continue for many years to come. ISBN: 0870709534 

Mario Testino: In Your Face

Snapping fabulous: Experience a world of glamour through Testino’s lens   Mario Testino’s boundless talent with a camera must be maddening for other photographers working in a highly competitive field, but he remains one of the most revered stars in his profession. Often imitated and never equaled, Testino is graced with a natural ability to float effortlessly from studio to backstage to after-party, producing stunning shots in any kind of situation. From royals to mega-celebrities, Testino has shot some of the world’s most inaccessible subjects, always with an ease that betrays the complexity of the task. When Testino gets “in your face” he captures you at your best—and that is what makes him the best. This unorthodox collection of various images chosen by Testino from the span of his 30-year career reflects the diversity of his work, ranging from fashion and advertising shots to sexually-charged images and autobiographical photos. Full of color, life, and humor, this selection is a testament to the sheer brilliance of a tireless chronicler of fabulousness.   Text in English, French, German, Spanish, and Portuguese ISBN: 3836557975 

Kin

Pieter Hugo

Published by Aperture, 2015 ISBN 10: 1597113018 / ISBN 13: 9781597113014

Synopsis: Pieter Hugo has garnered critical acclaim for his series of portraits and landscapes, each of which explore a facet of his native South Africa and neighboring African countries, including the film sets of Nigerias Nollywood; and toxic garbage dumps in Ghana; and sites of mass executions in Rwanda, as well as albinos, the Hyena Men of Nigeria, honey collectors, and garbage scavengers. Kin , a collection of images shot within a few miles of Hugos home over the past decade, focuses instead on the photgraphers family, his community, and himself. Writer John Mahoney characterizes it as the artists first major work to focus exclusively on his personal experience in his native South Africa, a place defined by centuries of political, cultural, and racial tensions and contradictions. Hugo describes his series as an engagement with the failure of the South African colonial experiment and my sense of being colonial driftwood. South Africa is such a fractured, schizophrenic, wounded, and problematic place . . . How does one take responsibility for history, and to what extent should one try? How do you raise a family in such a conflicted society? This work attempts to address these questions and reflect on the nature of conflicting personal and collective narratives.

4 Real & True 2!

Wim Wenders

Film-maker Wim Wenders has spent decades photographing dusty roads and lonely landscapes. A new exhibition at the Museum Kunstpalast in Dusseldorf brings together 80 large-scale images, each capturing a unique moment. 

Published by Schirmer , Mosel Verlag Gm Apr 2015, 2015 ISBN 10: 3829606966 / ISBN 13: 9783829606967

Neuware - Wim Wenders (geb. 1945) ist hauptsächlich durch seine Filme bekannt geworden, wie Paris, Texas, Der Himmel über Berlin und Pina, doch der Filmemacher bekennt: 'Die photographische Arbeit ist die andere Hälfte meines Lebens. Zu seinem 70. Geburtstag am 14. August 2015 richtet das Museum Kunstpalast in Düsseldorf dem Künstler eine Retrospektive mit großformatigen Photographien und Landschaftspanoramen aus. 'Wenn man viel unterwegs ist, schreibt Wenders, 'wenn man gern umherstreift, um sich zu verlieren, kann man an den merkwürdigsten Orten landen. Es muss wohl eine Art eingebauter Radar sein, der mich oft in Gegenden führt, die entweder sonderbar ruhig oder auf eine ruhige Art sonderbar sind. Anders als beim Filmemachen verzichtet der Photograph Wenders auf modernste technische Hilfsmittel. Er bevorzugt das analoge Photographieren, ohne Kunstlicht und Stativ. Der Katalog zur Ausstellung enthält neben Aufnahmen der letzten Jahre - u.a. aus der Umgebung von Fukushima nach dem Gau - Bilder aus den Serien Written in the West, Buena Vista Social Club, Einmal / Once, Bilder von der Oberfläche der Erde und Journey to Onomichi. 336 pp. Deutsch. 

4 REAL & TRUE 2
WIM WENDERS
Landscapes. Photographs.

Exhibition: 18 April – 16 August 2015
Opening: 17 April, 7pm

If you travel a lot, writes Wim Wenders, if you like roaming about in order to lose yourself, you can end up in the strangest places. I think it must be a kind of built-in radar, which often takes me to places that are either peculiarly quiet or peculiar in a quiet sort of way.

Wim Wenders (born in Düsseldorf in 1945) is internationally renowned primarily for his movies, such as "Wings of Desire", "Pina" and "The Salt of the Earth", a portrait of the Brazilian photographer Sebastião Salgado. But the filmmaker acknowledges: Photographic work is the other half of my life. For decades he has created a photographic oeuvre quite independent of his filmic work: photographs of lonely, at times somewhat bizarre places and landscapes, of settings that have their own story.

On the occasion of the artist’s 70th birthday in 2015, Museum Kunstpalast in collaboration with Wenders Images and the Wim Wenders Foundation is presenting a selection of about 80 large-scale photographs, which invariably are analogue creations, made without artificial lighting or tripod. The exhibits range from artist’s early black-and-white photographs and monumental landscape panorama pictures through to his rarely shown photographs of “Ground Zero” and new works that were made only last year.

Wenders regards his photographic work, in the truest sense of the word, as an interaction of light (phos) and painting (graphein), offering the scope for capturing a unique moment in time.

Wenders started with black-and-white photographs, and later switched to colour photography. In doing so, his interest in photography blended with his passion for painting. Wenders, who initially applied to study at the Academy of Art Düsseldorf without success and in 1967 finally started to study at the then newly-founded College for Television and Film in Munich, discovered the significance of colours for his work: He began to initially "see" a picture for its colours and to define the image section according to the colours.

What I firmly wanted to be, was a painter.
And when pictures really impressed and influenced me,
they were by Vermeer and Rembrandt,
Dutch landscape painters,
later, Klee and Kandinsky and Beckmann,
later still, Edward Hopper and others.
As the filmmaker, which is what I became after some detours,
and also as photographer,
I owe infinitely more to the history of painting
than to the history of film or photography.
Perhaps this is why I want to achieve something with my pictures
that is actually rooted in painting.(From: Wim Wenders, A Sense of Place. Texte und Interviews (texts and interviews), ed. by Daniel Bickermann, Frankfurt am Main 2005, p. 88)

"Look at this, this exists, I have seen it, I want to show it to you": This is the attitude, it seems, with which the photographer Wim Wenders returns from his ramblings through the world and the cities, seeking to show us places that might be carrying a waft of an often quiet melancholy mood, similar to what is perceivable in his films. In contrast to those, however, in his pictures he refrains from telling any stories whatsoever. Wenders’ photographs are distinctly different from the stills taken from his films: The mostly quiet shots usually devoid of people offer a potential, seducing us to conjure up our own stories. (Beat Wismer, General Director Museum Kunstpalast)

On many of his photographic works Wenders has written texts, whose rhythms are reminiscent of poems. In these texts he captures his personal impressions, observations and thoughts.

"one can […] use a camera
like a recording device,
which not necessarily only records sounds,
but records what the place has to say.
In the photograph he tells his story,
being both actual history and fiction."
(From: Wim Wenders, A Sense of Place. Texte und Interviews (texts and interviews), ed. by Daniel Bickermann, Frankfurt am Main 2005, p. 36)

A farm house in a swaying cornfield, a rusty Ferris wheel on an empty field in Armenia, an abandoned open-air cinema in Palermo, a derelict house in the former Jewish quarter of Berlin – Wenders’ photographs rarely show people and yet bear testimony to humanity.

Armenian Alphabet, Armenia, 2008

Forest in Brandenburg, 2014

Two Cars and a Woman waiting, Houston, Texas, 1983

Joshua and John (behind), Odessa, Texas, 1983

Dust Road in West Australia, 1988

Street Corner, Butte, Montana, 2003

Wim Wenders Open Air Screen, Palermo, 2007

Dog on the Road to Ayers Rock #2, Uluru, 1977

Africa Junctions. Capturing the City.,

Buurman, Lard, Chris [Mitarb.] Abani and Elvira Keulemans Chris Opper Alexander Dyangani Ose:

Published by Ostfildern: Hatje Cantz.,, 2014 ISBN 10: 377573791X / ISBN 13: 9783775737913

215 Seiten, überwiegend Abbildungen. Illustrierter Hardcoverband in neuwertigem Zustand. - In afrikanischen Städten spielt sich das Leben auf der Straße ab, wo Privatsphäre und Öffentlichkeit ineinander übergehen. Ein Gehweg wird unmerklich zur Familienküche oder verwandelt sich plötzlich in einen Laden. Das Verkehrschaos und lange Staus stellen für viele ein lästiges Hindernis dar, andere finden darin Arbeit und lukrative Verdienste. Die Metropolen in Afrika zeichnen sich durch informelle Strukturen und die Kunst zur Improvisation aus; die koloniale Vergangenheit hat ihre Spuren hinterlassen, die sich bis heute in sozialer Ungleichheit und schlechter Regierungsführung fortsetzen. Lard Buurman (*1969 in Zeist) fängt in seinen Fotografien die afrikanische Stadt als einen Ort permanenter Veränderung und unablässiger Begegnung ein. Das einzelne Bild setzt sich aus mehreren Momentaufnahmen zu einer typischen Szenerie zusammen, sodass der urbane Raum für den Betrachter lebendig wird. (Verlagsanzeige) Sprache: en Gewicht in Gramm: 1450 Gebundene Ausgabe. Englische Ausgabe. 

Synopsis:

The photographs of Lard Buurman (born 1969) capture the African city as a site of permanent change and incessant encounter. The images are the result of combining several snapshots in time into a single scene, enabling the viewer to take in a vast spread of urban space.

Rotterdam in the Picture

175 years of photography of Rotterdam

Auteur: Frits Gierstberg, Joop de Jong Uitgever: Kannibaal ISBN: 978-94-9208-117-9

Bold, cheeky, dynamic, modern: Rotterdam ain’t afraid of no one. Again and again this city has been turned upside down, in a continuous process of demolition, (re)construction and expansion. Always forward! With the enormous port acting as a driving force for its economy and social life, Rotterdam holds a unique position within the Netherlands. High-rise architecture, space, water and wind determine the character of this multicultural, international city that longs to be a metropolis.

The unique photographs, including work by Andór von Barsy, Marrie Bot, Kim Bouvy, Georg Hendrik Breitner, Wally Elenbaas, Carel van Hees, Peter Martens, Carl Emil Mögle, Kees Molkenboer, Cas Oorthuys, Pieter Oosterhuis, Bas Princen, Frits J. Rotgans and Paul Schuitema, make Rotterdam in the Picture a book that every died-in-the-wool Rotterdam lover will want to have.

Compiled by Frits Gierstberg and Joop de Jong with a foreword by Wilfried de Jong.

The Chinese Photobook

Parr, Martin / Wassink, Lundgren ISBN 10: 1597112283 / ISBN 13: 9781597112284

Publisher/Verlag: Thames & Hudson | From the 1900s to the Present | In the last decade there has been a major reappraisal of the role and status of the photobook within the history of photography. Newly revised histories of photography as recorded via the photobook have added enormously to our understanding of the mediums culture, particularly in places that are often marginalized, such as Latin America and Africa. However, until now, only a handful of Chinese books have made it onto historians short lists. Yet China has a fascinating history of photobook publishing, and The Chinese Photobook will reveal for the first time the richness and diversity of this heritage. This deluxe, lavishly produced volume is based on a collection compiled by Martin Parr and Beijing- and London-based Dutch photographer team WassinkLundgren. And while the collection was inspired initially by Parrs interest in propaganda books and in finding key works of socialist realist photography from the early days of the Communist Party and the Cultural Revolution era, the selection of books includes key volumes published as early as 1900, as well as contemporary volumes by emerging Chinese photographers. | Format: Hardback | Language/Sprache: english | 448 pp.

China Dutch Eyes in China The Chinese Photobook Vincent Mentzel Photography

June 2, 2015, 1:05 am

≫ Next: The Three Banners of China Marc Riboud The Chinese Photobook Martin Parr WassinkLundgren Photography

≪ Previous: NRC DeLuxe The Best New Photobooks : 4 Real & True 2! Wim Wenders - The Chinese Photobook Martin Parr / WassinkLundgren Photography

$

0

0

China door Vincent Mentzel Rotterdamse Kunststichting 1978 Sinds de jaren dertig van de vorige eeuw zijn er regelmatig Nederlandse fotografen in China geweest om te getuigen van de grote sociale omwentelingen in het voormalige keizerrijk. Bijna zonder uitzondering richtten zij hun camera op de bewoners. Zo portretteerde Ellen Thorbecke in haar boek People in China (1935) traditionele en moderne typen Chinezen – van ‘the concubine’ en ‘the camel-driver’ tot ‘the ultramodern girl’ en ‘the industrialist’. Haar foto’s uit begin jaren dertig reflecteren de oriëntatie op het westen onder Chiang Kai-shek. In 1959 documenteerde de communist Hans Sibbelee Mao’s ‘Grote Sprong Voorwaarts’, terwijl Vincent Mentzel in 1973 afreisde om te getuigen van de Culturele Revolutie (1966-1976). Since the early 1970s, Vincent Mentzel has been a staff photographer for the major Dutch newspaper NRC Handelsblad and is now one of the best-known Dutch photojournalists. As staff photographer he has played a crucial role in shaping the paper’s image. He first distinguished himself as a photographer of important Dutch political personalities and then took on important foreign assignments. He also served as photo editor of M Magazine, NRC's monthly glossy Sunday magazine. The Chinese Photobook PARR, MARTIN / WASSINK, LUNDGREN ISBN 10: 1597112283 / ISBN 13: 9781597112284 Publisher/Verlag: Thames & Hudson | From the 1900s to the Present | In the last decade there has been a major reappraisal of the role and status of the photobook within the history of photography. Newly revised histories of photography as recorded via the photobook have added enormously to our understanding of the mediums culture, particularly in places that are often marginalized, such as Latin America and Africa. However, until now, only a handful of Chinese books have made it onto historians short lists. Yet China has a fascinating history of photobook publishing, and The Chinese Photobook will reveal for the first time the richness and diversity of this heritage. This deluxe, lavishly produced volume is based on a collection compiled by Martin Parr and Beijing- and London-based Dutch photographer team WassinkLundgren. And while the collection was inspired initially by Parrs interest in propaganda books and in finding key works of socialist realist photography from the early days of the Communist Party and the Cultural Revolution era, the selection of books includes key volumes published as early as 1900, as well as contemporary volumes by emerging Chinese photographers. | Format: Hardback | Language/Sprache: english | 448 pp.

The Three Banners of China Marc Riboud The Chinese Photobook Martin Parr WassinkLundgren Photography

June 5, 2015, 8:16 am

≫ Next: Women of Japan Marc Riboud Photography

≪ Previous: China Dutch Eyes in China The Chinese Photobook Vincent Mentzel Photography

$

0

0

The Three Banners of China

Riboud, Marc

Published by The Macmillan Company, New York, 1966

VG/G(-) first Edition HC copy. 216 pp., 50 color photos and over 100 black/white gravures. Across 12 of China's 18 provinces, Riboud viisted communes, schools, small shops, deserted temples, industrial suburbs and large cities. The book is divided into three sections that illlustrate the "three banners" -- the People's Communes, the Great Leap Forward, and the new General Party Line. Size: 10-1/2 x 8-1/2 Inches.

The Chinese Photobook

PARR, MARTIN / WASSINK, LUNDGREN ISBN 10: 1597112283 / ISBN 13: 9781597112284

Publisher/Verlag: Thames & Hudson | From the 1900s to the Present | In the last decade there has been a major reappraisal of the role and status of the photobook within the history of photography. Newly revised histories of photography as recorded via the photobook have added enormously to our understanding of the mediums culture, particularly in places that are often marginalized, such as Latin America andAfrica. However, until now, only a handful of Chinese books have made it onto historians short lists. Yet China has a fascinating history of photobook publishing, and The Chinese Photobook will reveal for the first time the richness and diversity of this heritage. This deluxe, lavishly produced volume is based on a collection compiled by Martin Parr and Beijing- and London-based Dutch photographer team WassinkLundgren. And while the collection was inspired initially by Parrs interest in propaganda books and in finding key works of socialist realist photography from the early days of the Communist Party and the Cultural Revolution era, the selection of books includes key volumes published as early as 1900, as well as contemporary volumes by emerging Chinese photographers. | Format: Hardback | Language/Sprache: english | 448 pp.

Seeing Beauty Where Others Do Not 

By Sarah Stacke Oct. 14, 2014

The day I first met Marc Riboud, we rode an open-air elevator to the top of the nearly completed New York Times building on Eighth Avenue. It was 2007; Mr. Riboud was 84. He had been commissioned by the architect Renzo Piano to document the tower’s construction, and he hired me to assist him. Mr. Riboud darted from one side of the elevator to the other taking pictures, chatting with the operator. The warm air moved his silver hair in all directions as we defied gravity and eventually arrived at the roof of the 52-story building.

Stepping off the elevator and into the world of wary construction workers dancing above the sun-drenched city on silver scaffolding, it didn’t take long for Mr. Riboud to engage them with his wit and humor. The same crew who had eyed us with uncertainty an hour before waved and smiled as we left, and told us to come back soon.

I didn’t know Mr. Riboud well, but that day I quickly learned of his immense warmth and boundless curiosity, the same qualities that allowed him to connect with countless individuals and cultures throughout his career. For more than 60 years, Mr. Riboud, who was born in Lyon, France, in 1923, has collected the humor, grace, anguish and beauty of fleeting moments around the world. The archive he has assembled of nuanced and compassionate images — form and content harmonized — is immense.

Photo

The pictures he captured on top of the Times building that day call to mind one of his best-known photographs, which was also his first published image, made in 1953. It depicts a man in splattered overalls, poised between iron beams — theatrical and acrobatic — painting the Eiffel Tower. His nimble feet, inside cloth shoes that allowed him to feel every detail of the structure beneath, are the only measure of safety holding him far above the hazy cityscape of Paris.

It was also in 1953 that he began his long association with Magnum Photos, where he would be mentored by Henri Cartier-Bresson and Robert Capa. He stayed with the agency for nearly 30 years.

He crossed the Middle East and Afghanistan during the 1950s, landing in India, where he lived for a year. There, in Benares (now Varanasi), on the banks of the Ganges River, Mr. Riboud made an extraordinary and lyrical image of two men and a woman shortly after they had bathed. He describes the experience in “Vers L’Orient,” writing, “The simplest gestures had the grace of a celebration, and the long continuous line of arm and shoulder in a man drying his dhoti in the sun unfurled like an unbroken musical phrase, legato, legato.”

He next traveled to China, arriving in 1957, where he made images that are now part of “Witness at a Crossroads: Photographer Marc Riboud in Asia,” an exhibition opening Oct. 16 at the Rubin Museum of Art. The exhibition, curated by Beth Citron, reveals moments and details of everyday life between 1955 and 1958 in Turkey, Iran, Afghanistan, Pakistan, India, Nepal, China and Japan. Also included are treasures such as letters between Mr. Riboud and Mr. Cartier-Bresson, contact sheets, his passport and his first Leica M3, the very one with which he began his travels through Asia.

Mr. Riboud follo wed the indepen dence move ments across Algeria and West Africa in the 1960s and was one of few photographers allowed to travel in North and South Vietnam between 1968 and 1969. Another celebrated image, made in the United States in the same era, shows a young woman named Jan Rose Kasmir bravely holding a single daisy before a row of bayonet-wielding soldiers at a Vietnam War protest outside the Pentagon. The image is a study in contradictions: Ms. Kasmir’s soft floral blouse against the soldiers’ stiff uniforms, bare hands against gloved hands, ruffled hair against helmets, youth against the system, peace against war.

Photo

Throughout the 1970s and 1980s, and into the 21st century, Mr. Riboud returned to the Near and Far East, roaming, listening and gathering photographs with eyes led by his heart. It is undeniable that he captured history, yet the soul of his work lies in the less noticeable moments within those occasions.

Six years ago, in the autumn of 2008, Mr. Riboud traveled to New York to photograph scenes of the historic presidential election, and again asked me to assist. As Barack Obama emerged victorious on Nov. 4, ecstatic crowds erupted in Times Square. Mr. Riboud insisted we leave behind the quiet viewing party at Elliott Erwitt’s home and enter the fray of Midtown. After several loops in and out of Times Square — Mr. Riboud’s camera never far from his eye — he asked me to guide him to a local bar where he could continue photographing the revelers. We made our way to Rudy’s Bar and Grill, a quintessential dive bar in Hell’s Kitchen known for cheap beer, free hot dogs and the oversize plastic pig in the entryway. Mr. Riboud photographed the celebration into the night, delighted to be a part of it.

I recently asked Cathe rine Chaine, Mr. Riboud’s wife, what she believed made a particular image from Shanghai in 2002 so special. The photo shows an abandoned plastic bag atop an unadorned cement pillar. The handles have been tied together by the absent owner and left upright, transforming the bag into a white rabbit.

“His gift to see the beauty where we cannot,” she replied.

---

Mr. Riboud’s exhibit, “Witness at a Crossroads: Photographer Marc Riboud in Asia,” opens on Oct. 16 at the Rubin Museum of Art.

Sarah Stacke is a photographer based in Brooklyn and Durham, N.C. She is working on a publication about Hugh Mangum’s life and work.

 

---

Women of Japan Marc Riboud Photography

June 6, 2015, 12:35 am

≫ Next: The Unseen Eye is Watching You Jan Cremer Museum de Fundatie in Zwolle Photography

≪ Previous: The Three Banners of China Marc Riboud The Chinese Photobook Martin Parr WassinkLundgren Photography

$

0

0

Women of Japan by Riboud, Marc; Christine Arnothy

London: Andre Deutsch/Bruna, 1959 Paperback Text by Christine Arnothy; photographs by Marc Riboud. 64 pages plus 97 pages of full-page, gravure-printed b&w plates and captions; 4.75 x 6.75 inches. Presents a portrait in photos and prose of the women of Japan. A lovely book. See also 

Marc Riboud: Japan, 1958 

ASIA 1955 - 58 Marc Riboud Witness at a Crossroads Ed Barnas

Recent decades have made us all too familiar with images of tumult and conflict from Asia. However, the current exhibit at the Rubin Museum of Marc Riboud’s work takes us back to a different time, that period of transition after World War II when Afghanistan was at peace, India was still a new democracy, Mao had not yet called for a Cultural Revolution, and Japan was rapidly changing under the US Occupation. It is the record of a road trip that began in 1955 in Turkey. Before it was over in 1958, it would encompass Iran, Afghanistan, Pakistan, India, China, and Japan (with only a brief break to attend to his ailing mother in France). Even though images from a subsequent visit to China in 1965 are included, the feel is still of “a time between.”

Marc Riboud, "Pekin" 1985

Unlike a modern series of quick hops by air to places made familiar by popular media, Riboud’s journey was a grounded progress through areas still unfamiliar to the majority in the West. But it was an old-school road trip, not as manic as Kerouac nor as interrupted as Frank. Time was spent along the way and photos record the hospitality “long forgotten in Europe” of local teahouses. (Riboud has remarked how lucky he was to have been able to travel back then in the Afghan and Pakistani tribal zones which are so dangerous today). Riboud brought to the journey a humanistic approach that coupled well with his eye for design to create a number of memorable images. He had seen Cartier-Bresson’s work in Asia in the 1940’s and benefited from his advice as well as his introductions (Riboud had joined Magnum in 1953).

There are many images where the design elements predominate. While his photos of the High Court buildig in India almost force LeCorbusier’s design on the viewer, others derive their viewing pleasure through Riboud’s acute observation: a young Turkish boy stands overlooking the harbor, the inverted V of his legs contrasting with the pattern of the balustrade or the Chinese street scene captured through the multiple window frames of an old railway carriage. There is even an image of a worker on a Japanese TV tower that references his famous photo of a balletic painter on the Eifel Tower!

This was a working trip. Riboud was developing his film along the way and sending his stories back to Magnum. Vitrines display grease-penciled contact sheets with the accompanying correspondence and captions as well as some of the original published stories (even his battered Leica M3 is included). And so there are the obligatory photos of heads of state and other notables on display along with what now appears as an intriguing mix of “local” images that record what no longer exists (the Buddha statues at Bamiyan, destroyed by the Taliban) and that which still persists to this day (women in burkhas).

However, it is the images of common people that draw my eye, whether it was a young Afghan boy in a “weapons factory” closely inspecting the skeletal framework of a revolver or the downcast head of a Chinese bureaucrat amid a gaggle of telephones. The final photos from the road trip feel the most familiar as they document the Westernization of Japan, both in dress and in nightlife (as well as presaging the stereotype of the Japanese tourist in a photo of a camera club outing).

It is an exhaustive display - close to a hundred photos occupying the entire fourth floor of the museum. While it does an admirable job of presenting Riboud’s work from this long journey, there is so much ground to cover that it feels like a tasting menu and not a full course meal. To delve deeper into his work I’ll have to explore his published books.

Photo rally by Marc Riboud, Japan 1958

40 models and more than 2000 photographers were out and about on the first Saturday in June 1958 in Karuizawa, 140 kilometres north of Tokyo, Japan. The occasion was a photographic rally organised by the Fujifilm Corporation. This formed the backdrop for the present, famous picture byMarc Riboud, which reveals two things – elegantly, yet not without irony: the passion of amateur photographers, embedded in an advertising spectacle, and the French Magnum photographer’s outstanding instinct for composition.

Like an observer on the sidelines, Riboud and his Leica M bring together in one image the dichotomy of the gazing male subject – embodied by a group of men armed with cameras – on the one hand and the gazed upon female object on the other. Especially the lady in the right foreground presents an exemplary sight – not just to the ambitious rally participants.

The model's grace, combined with the exposure of multiple simultaneous photographs, render this vintage print the essence of a visually inclined person who “was always more susceptible to the beauty of the world than to its violence and ugliness”, as Riboud summarized forty years later. “Then and now,” the photographer went on, “it is my greatest joy to discover rhyme and rhythm in my camera’s viewfinder.”

Reference: Marc Riboud, Portfolio, Munich 2001, pl. 59; Linda Gerdiner (ed.), Marc Riboud - 50 Years of Photography, Paris 2004, p. 26. 

   

The Unseen Eye is Watching You Jan Cremer Museum de Fundatie in Zwolle Photography

June 8, 2015, 5:32 am

≫ Next: China Daily Life Streetology Reineke Otten The Chinese Photobook Martin Parr WassinkLundgren Photography

≪ Previous: Women of Japan Marc Riboud Photography

$

0

0

Parallel to the exhibition entitled CREMER IN VERF 1954-2014 (CREMER IN PAINT) in Museum de Fundatie in Zwolle, which provides an overview of 60 years of painting, Het Nijenhuis forms the backdrop to a presentation of Cremer’s photography. Never before has this part of his multi-facetted oeuvre been accessible to the general public. A broad selection of photos, made between the mid-sixties and the early eighties, gives a revealing view of the world of Jan Cremer.

Even as a young boy, Cremer wanted to become a photographer. In this way, he could follow in the footsteps of his prematurely deceased father, who travelled the world as a journalist. With a legacy of photos, the young Cremer followed him in his imagination. It was only after the success of his bestseller I, Jan Cremer in 1964 that he could buy his first real camera. ‘Instead of making notes all the time,’ states Cremer, ‘I record everything on celluloid. I photograph street names, shops windows, captions, billboards, advertising signs, posters.’ In addition, there are the pictorial themes: ‘Some street scenes or landscapes, details of crumbling walls, rough mountaintops, turbulent rivers, eternal snow, are unadulterated paintings. When I look through the viewfinder, I immediately see the painting.’ To Cremer there is only one shutter speed: the shortest one, 1/250 of a second. ‘Photography is all about that short moment, that one irrevocable moment.’

Down through the years, Cremer’s photos have reflected his urge to travel. In New York, he photographed the view from his room in the notorious Chelsea hotel, the wooden bathing houses on Coney Island, and the neon signs on Times Square. ‘An advertising sign is a perfect representation of the train of thought of a people at a given moment’, according to Cremer, who worked with an advertisement painter when he was young.  We also see advertising in East Berlin, but it is a symbol of faded glory. We see cardboard palm trees on the beach in Romania, and Eskimos peel their potatoes at the North Pole. Cremer has no pretensions with his photos. ‘I am the eye that remains unnoticed. At the beginning of the sixties I found a photo of a cell door in an American prison in a well-thumbed Esquire left behind on Ibiza. It displayed a drawn eye and a warning: ‘Unseen Eye is watching you’. I recognized myself. I observe and am invisible.’

DE FOTOGRAAF

In de jaren zeventig begon Jan Cremer met het maken van reisreportages in gebieden als Mongolië en Groenland. Op zijn reizen heeft hij veel gefotografeerd. „Ik maak foto’s om dingen te onthouden. Zo maak ik in elk hotel ’s ochtends vroeg een foto van het uitzicht. Soms prachtige uitzichten, maar ook kale muren.

Doodmoe wordt hij soms van die foto’s. „Met mijn fotografisch geheugen hoor ik het geluid van dat moment, ik ruik de geuren en weet direct wat er zich afspeelde. Het hielp me enorm in mijn journalistieke carrière en bij het schrijven van boeken.” Veel foto's zijn vanaf volgende week te zien in Kasteel Het Nijenhuis, de tweede locatie van De Fundatie.

China Daily Life Streetology Reineke Otten The Chinese Photobook Martin Parr WassinkLundgren Photography

June 10, 2015, 12:13 am

≫ Next: Women of Islam Assia Djebar Henri Cartier-Bresson Sergio Larrain Marc Riboud Krijn Taconis Magnum Photography

≪ Previous: The Unseen Eye is Watching You Jan Cremer Museum de Fundatie in Zwolle Photography

$

0

0

China Daily Life
2006

Introduction China Daily Life by Charlie Koolhaas:

Reineke Otten is both an artist and a social scientist. She is an artist, because her photos capture the strange and inarticulable beauty of everyday life. And a scientist, because her goal is not merely to capture beauty, but also to assemble fragments in a way that demonstrates patterns and orders. Taking a highly structural approach, Reineke’s photography is a research method for a visual sociology. She begins her inquiries from the bottom up, observing the smallest of details and social interactions and, in using these, she suggests how larger-scale institutions operate around them. Her method intensifies a multiplicity of social relations and interactions. Reineke calls her approach Streetology:

“I divide the visual make up of the street into hundreds of different categories and divide these images into scales. Using photography I am making a street inventory or break down. I am part of this new digital generation, who are making important documents of this century.”

- Reineke Otten

Temporary like an Ikea Catalogue

So what does it mean to be part of the digital generation? In some way it is to share the frantic need to record as a way of absorbing. The digital generation are making massive inventories of ‘everyday life’ around the world; Otten’s work comprises a fragment of this effort. It is frantic and obsessive -a demonstration of the fear that things are changing before we even have time to witness the moment or understand what’s going on. Everything is documented so that It can be digested at a later date. The digital generation are observers rather than participants, they record before they experience, and every exciting moment that isnt recorded is considered a missed opportunity.

“The quickness of the digital photography matches the rapid changes of the city.

The Chinese Photobook

PARR, MARTIN / WASSINK, LUNDGREN ISBN 10: 1597112283 / ISBN 13: 9781597112284

Publisher/Verlag: Thames & Hudson | From the 1900s to the Present | In the last decade there has been a major reappraisal of the role and status of the photobook within the history of photography. Newly revised histories of photography as recorded via the photobook have added enormously to our understanding of the mediums culture, particularly in places that are often marginalized, such as Latin America and Africa. However, until now, only a handful of Chinese books have made it onto historians short lists. Yet China has a fascinating history of photobook publishing, and The Chinese Photobook will reveal for the first time the richness and diversity of this heritage. This deluxe, lavishly produced volume is based on a collection compiled by Martin Parr and Beijing- and London-based Dutch photographer team WassinkLundgren. And while the collection was inspired initially by Parrs interest in propaganda books and in finding key works of socialist realist photography from the early days of the Communist Party and the Cultural Revolution era, the selection of books includes key volumes published as early as 1900, as well as contemporary volumes by emerging Chinese photographers. | Format: Hardback | Language/Sprache: english | 448 pp.

THE MAKING OF URBAN DAILY LIFE BY REINEKE OTTEN

02.16.10 — BY MONICA KHEMSUROV

When Reineke Otten visits a new city, it feels a bit like looking at Richard Scarry’s children’s books, their pages crammed with the minutiae of daily life. As a “streetologist,” her job is to scrutinize the often mundane details of places like Paris or Shanghai, photographing dozens of window shades, doorbells, and flea market stalls until she’s put together a revealing portrait of the local culture. Though most of Otten’s clients pay her for her sleuthing skills, her new website Urban Daily Life offers the rest of us a glimpse into what it’s like to see the world through a magnifying glass. “The website is a way for me to come out of the closet with my obsession,” she says.

It’s also a way for her to demonstrate how what she does is different from your run-of-the-mill sociologist or urban planner. Having trained as a designer, Otten’s able to not only gather and analyze information, but also to present it in a visual way that’s both striking and easy to understand — it’s one thing to write reports about the realities of impoverished workers in Dubai, but quite another to document the ads they leave in supermarkets seeking strangers to share their beds. “Sociologists think in bigger patterns,” the Rotterdam native explains. “They see people as herds and study how those herds react to each other in a city. They’re not focused on the visual details of what that interaction really looks like.”

While Otten has taken sociology classes at her local university in Rotterdam, it’s having studied at the Design Academy Eindhoven — where her thesis project, undertaken shortly after 9/11, profiled the changing racial makeup of countries by way of gorgeous skin-colored pixel grids — that most informs her practice now. (Not to mention Scarry, whose books she’s loved since she was two, plus a childhood habit of categorizing things that led her to buy dozens of colored nail polishes just so she could line them all up in a gradient.) Since she graduated in 2002, Otten’s done streetology for architecture firms including Greece’s Point Supreme, which hired her to investigate a local Athens neighborhood “with new eyes” before it began a residential project there, and Rem Koolhaas’s research arm AMO, after Dubai’s government asked the firm to visualize the city’s future for a 2008 exhibition. She was once hired to go around photographing and interviewing unsuspecting picnickers for a Dutch cooler company, as a kind of in-situ guerilla focus group. And at the moment she’s working on a project sponsored by the Dutch government, for which she, a documentarian, and a designer are developing an experimental tool that could process crime scene data in a visual way, allowing police to see connections they might miss amidst a huge stack of paperwork.

But no matter what she’s doing professionally or where she travels to do it, she’s always taking pictures, either for Urban Daily Life or for its sartorial offshoot, Uniformals. We asked her to dissect some of the photos from Urban Daily Life for Sight Unseen, explaining how she got the shots and what they told her about the people whose lives she was peering into.

Like Las Vegas, Dubai is a giant desert mirage of sorts, its greenery all grown by drip irrigation rather than divine will. "I visited a park near my hotel, and it all looked so normal and so perfect, like Central Park," Otten says. "When I saw the pipes I was amazed; it looks so good and so real, you'd almost overlook how fake it is." The illusions in Dubai, she notes, tend to be a tad more obvious, like a 32,000-sq.ft. indoor ski slope lined with 6,000 tons of artificial snow.

Shots of "daily care" items in Shanghai and Dubai — everything from Tide laundry cleaner to toothpaste, toothbrushes, and eating utensils all crowded around the same sink — are among the simple observations that always hum in the background of Otten's work. "I'm attracted to normal, everyday things, like different kinds of street furniture and different colors of tiles on the pavement, and the kinds of bikes people ride or the kinds of shopping bags they carry," she says.

One of the sections on Urban Daily Life is devoted entirely to electronics, shot all lined up on store shelves. In Dubai, the sun fades their packaging into a sea of "bluish cardboard," and here, in China, someone has appropriated the shape of a Nokia cell phone for a cheap landline handset. "If you were stoned you might draw something like this," Otten says. "It's the weirdest design I've ever seen — so brilliant and so typically Chinese. I can't get my head around it."

On a recent trip to Vienna, Otten quickly noticed a difference in the local custom — Austrian women weren't afraid to wear fur in public like their retribution–fearing Dutch counterparts. After she complimented an older lady on her coat in a cafe, the woman told her a tale about just how many furs any well-to-do Viennese woman will acquire in a lifetime: one upon graduation, one at her wedding, one later in adulthood, and if she's still alive after her husband dies, a final coat as a gift to herself. The story inspired Otten to do this series. "Most of them don’t even know I've taken their picture, because as a street photographer you can’t ask everyone," she says. "Sometimes you just shoot."

Otten's shots of elderly women in France, Spain, and the UK typify her interest in documenting the people and things that most of us overlook. She explains that in the Netherlands, grandmothers are typically kept out of sight, stowed away in homes for the aged; seeing them in the streets of cities like London and Lyon reminded her of how powerful and independent they can be, and how different their tempo is from that of their surroundings. "This image is really moving to me," she says, while noting that in most of her other shots, "no matter how old the granny is, and no matter how crooked she walks, she always carries a lot of groceries."

For her first professional assignment, a Dutch real estate company sent Otten and a friend to France to study 15 cities as potential investment sites. "We slept in a different hotel every night," she says. At 22, however, her instincts weren't as refined as they are now — wanting to photograph the sea from above, Otten snuck into the penthouse of the hotel on the upper right. When the maid returned, she slipped out, taking what she thought was a peppermint from the maid's supply cart; it turned out to be toilet cleaner. "At the same time, the manager came and asked what I was doing. I had to run away down the stairs and spit the cleaner out. After escaping I tried to puke and flushed my mouth out 20 times. I felt like I was being punished for my brutal way of photographing. I would never do that now."

Otten spent nearly two months in China in 2004 with a group of researchers from the Dynamic City Foundation, a research platform that enlisted 160 freelancers over five years to compile a book about China's rapid urbanization. "I had what I call a tourist gaze, so things a normal Chinese man might not have noticed were attractive to me," she says. While there, she visited dozens of markets, some which were more orderly and clean, and a few which were like this one: raw and fairly disturbing. "I had never seen so many weird species in my life — snakes, frogs, turtles, pigeons, plus you also had cats and chickens. I heard this was actually the market where SARS broke out."

Another telling detail Otten noticed amidst local commerce was the way Muslim shop owners in the markets of Morocco (upper left) and Dubai (lower right) vanished during prayer time, leaving their wares virtually unprotected. "In Morocco there's a trust and respect in the community that nobody enters the store when a broom is placed across it like this," she says. "I found the same principle in Dubai, though there the technique is slightly different. They cover their items with fabric while they're gone."

The buttoned-up nature of Dubai's workers made Otten and her colleagues — who were analyzing the city at the time for an exhibition co-curated by Rem Koolhaas — especially curious about the nature of sex there. "It's not that I was looking for sex, but you hardly saw any evidence that anyone was doing it or thinking about doing it," she says. Except, that is, when it came to what was on the shelves at the malls and drug stores, which pointed to both the city's high concentration of foreigners and its underground nightlife: super-high-heeled shoes and bizarrely named sexual snake oils. "Tightening lady virgin liquid? How do you use it? I don’t even know what that is."

More serious observations include the aforementioned roommate ads, in which Dubai's itinerant workers — most from India, China, and Pakistan — tend to be curiously specific about who they're willing to bunk with. "They'll offer space for a Muslim or an African only, or even for a Muslim executive bachelor only," Otten says. The specificity arises from the fact that the workers are likely to be sharing not an apartment, but half of a bed in a room that sleeps 12. "I heard a story where two men shared not only a bed but shoes, so when one came back from work, the other put on his pair while he slept. If you know nothing of Dubai, you know rich people there live in very expensive apartments, while workers end up sharing a mattress."

On the same trip to France, she was photographing these social housing projects when she happened upon a barbershop in which 10 men were sleeping. Naturally, she took out her camera, but when its flash accidentally went off, one of the men woke and came after her, cursing and hurling a Coke can at her as she took off down the street. The photos here some of the other mundane realities of life in the French projects. "What fascinates me is that they always have the minimum people need to survive — a post office, pharmacy, bakery, gym, restaurant, and barber shop. They're completely self-sufficient, but the way they're self-sufficient is so grey and beaten-down and generic. The money tap has really closed on this area."

A tipoff from a local led Otten to visit Dubai's public beach in the middle of the night, when on Fridays, all the workers and their families get together and swim in the dark, after the tourists have gone home. Otten used a high ISO and the magic of Photoshop to enhance these images, but in real life, passersby wouldn't be likely to notice the ritual. "There’s something really pure and intimate about these pictures," she says. "In Dubai there's so much stress and obedient behavior in the service industry, to the point where it's almost too much sometimes. These people wear uniforms all day long, but here they were in such a relaxed atmosphere, they literally dropped their costumes. You're able to see everyone for who they really are."

Stadsfotografen

door Marlou Vrijsen

Als ik op stedentrip ga verzamel ik alle bonnetjes, kaartjes en verpakkingen die ik tegen kom, alles bewaar ik. Mijn manier om een nieuwe stad in kaart te brengen en mijn herinneringen te ordenen. Er zijn ook fotografen die de stad willen ordenen, sommigen gebruiken daarvoor herinneringen of emoties, anderen proberen een objectief standpunt in te nemen, maar allemaal gaan ze de stad in en zetten alles op beeld wat ze tegenkomen.

Frits Weeda (1939, Amsterdam) legde obsessief Amsterdam vast en fotografie werd letterlijk een verslaving en hem. Foto's van de verkrotting van oude wijken, van vervuiling, autowrakken en armoede. Maar ook foto's van kinderen en markttaferelen. Het verhaal van Amsterdam in wederopbouw met ook de schaduwkanten, want hoe dieper Weeda wegzakte, hoe donkerder zijn foto's werden. Na zeven jaar krijgt hij allerlei hallucinaties en de dokters constateren dat hij zich inbeeldt dat hij kunstenaar is. Weeda moet letterlijk afkicken en zoals een alcoholist nooit meer een borrel neemt, zo raakt Frits Weeda geen camera meer aan. Soms doet hij de gordijnen dicht. Niet dat er buiten zoveel bijzonders gebeurt, maar hij kan niet stoppen met kijken. Een andere keer loopt hij uren door de stad en kan daarna zeggen dat hij zonder fototoestel drie goede foto's heeft gemaakt met zijn ogen.

Reineke Otten (1979, de Bilt) lijkt op dezelfde manier met haar onderwerpen om te gaan, maar waar Weeda op jacht gaat naar die ene mooie foto, knipt Otten met haar digitale camera gewoon door. Ze is letterlijk bezig met het catagoriseren van steden. 'It's about the time now; within a few years it will be outdated. In China in one month there can be 3 new owners in a shop. Complete areas are raised and cut down again'. Haar boek China Daily Life is geordend volgens de fotomappen op haar computer. Per twee pagina's een map met titels als 'offers for sale', 'friendship', 'traditional kitchen' en 'laundry'.
Door zo in te zoomen op details van een stad probeert Otten een universele taal te ontdekken. 'Every city around the world has many of the same ingredients but how these elements interact tells us about the cities unique character. Using the same method in different cities will eventually show similarities through their differences and differences through their similarities'.

Ook Ed van der Elsken (1925 -1990, Amsterdam) had de stad als onderwerp, maar hij was niet op zoek naar een universele taal. Hij zocht naar het leven in de stad en wilde vooral zijn eigen taal spreken. Waar hij woede over voelde of wat hij gepassioneerd liefhad zag hij op straat en in de stad. Dat wilde hij laten zien en de mensen werden acteurs die het toneelstuk uitbeeldden dat hij had willen schrijven. Op zoek naar dat unieke moment waar de intensiteit van het leven vanaf spat. De stad vol met pijn, verdriet, lusten, verlangens en wanhoop. Het liefst had van der Elsken dan ook een cameraatje met microfoontje in zijn hoofd laten bouwen om 24 uur per dag dat vast te leggen wat zijn oog ziet en dat te becommentariëren.

Aglaia Konrad (1960, Salzburg) neemt juist afstand van de stad en kijkt naar stedelijke structuren. Altijd buiten, zonder detaillering, zonder focuspunt. In haar boek geven steden de foto´s een naam, maar eigenlijk doen de plaatsen er niet toe. De structuren en gebouwen worden afgesneden en daardoor lijkt het alsof de foto's samen smelten tot één grote stad. De mens heeft een tweede natuur gecreëerd, opgebouwd uit muren, vlakken en lijnen. Uit de context gehaald verwijzen de gebouwen niet naar een sociale, politieke of historische werkelijkheid. Nergens wordt het persoonlijk en nergens kun volgt identificatie. Als een ruimtewezen bekijk je de aarde en verbaas je je over de ruimtes en structuren die zijn gecreëerd. In de tentoonstellingen creëert Konrad nieuwe dimensies door haar foto's in en over elkaar te zetten. Steden in steden uitgespreid over de muren van de tentoonstellingsruimte. Haar visuele werelden zijn tijdloos en het is aan de bezoeker om een eigen plek te vinden, zoals we ook constant proberen in de echte wereld.

Ik gebruik daar mijn verzamelmanie voor, fotografen gebruiken hun fototoestel. Door gericht de werkelijkheid in te kijken, komt deze misschien minder hard aan. Toch lijkt het me voor de fotograaf vermoeiend. Ik hoef alleen maar fysiek bewijs te bewaren, die bonnetjes krijg ik gratis en voor niets en als ik er geen krijg is het ook goed. Maar een fotograaf moet constant kijken. Op zoek naar beelden blijft de fotograaf foto's nemen, of hij nou een fototoestel bij zich heeft of niet.

Women of Islam Assia Djebar Henri Cartier-Bresson Sergio Larrain Marc Riboud Krijn Taconis Magnum Photography

June 11, 2015, 7:58 am

≫ Next: Algérie Guilde du Livre 1956 Henriette Grindat Photography

≪ Previous: China Daily Life Streetology Reineke Otten The Chinese Photobook Martin Parr WassinkLundgren Photography

$

0

0

Women of Islam
Djebar, Assia; translated by Jean MacGibbon
Magnum. Good. some fraying of plastic finish. 70 p. Includes illustrations. glossy paperback cover; 5" x 6 1/2" A photo-documentary book, originally published in French, with beautiful black and white photographs. This book was produced during an interesting period of time in the treatment and culture of women, their opportunities, expectations, and clothes. The author, Assia Djebar, is one of Algeria's most beloved writers and has long been hailed as one of the most important figures in North African literature. In a career that spans over half a century, Djebar has used her words in the form of poetry, plays, novels, and short stories to convey her experiences growing up in a war-torn country and living as a woman in a world that can at times be unkind. Djebar has also produced two films with the goal of extending her voice to those who cannot read. Pb. Zwarte Beertjes 256/257. Fotoboek. 47 blz. tekst plus 70 blz fotografie

Assia Djebar The fourth language, for all females, young or old, cloistered or half-emancipated, remains that of the body: The body which male neighbors' and cousins' eyes require to be deaf and blind, since they cannot completely incarcerate it, the body which, in trances, dances, or vociferations, in fits of hope and despair, rebels, and unable to read or write, seeks some unknown shore as destination for its message of love.

Assia Djebar speaks about one particular power women have over men in her French novel L’Amour, la fantasia.

Photo courtesy of Seven Stories Press.Known For: Writer, Filmmaker
Dates: 1936
Country: Algeria

About

Born with the name Fatima-Zohra Imalayen, in 1936 in Cherchell, Algeria, Assia Djebar would become the country’s most distinguished female writer. Through her novels and film Ms. Djebar challenged colonial histories in order to redefine notions of Algerian culture, specifically through the female voice. Ms. Djebar was the first Algerian women to be accepted at the École Normale Supérieure, a prestigious French institute for higher education in Paris. In 1957, she published her first novel La Soif under the pen name Assia Djebar. Between 1957 to 1967 she wrote four novels (La Soif, Les Impatients, Les Enfants du Nouveau Monde, Les Alouettes Naives), which all dealt with the political realities of colonial and post-colonial Algeria.

After studying classical Arabic in the 1970s, Djebar has attempted to write in both French and Arabic. When writing in French Ms. Djebar has added sounds and rhythms of the Arabic language and received applause for turning the language of the colonizer, French, into language of resistance.  At the University of Algeria, Ms. Djebar taught history and since the 1990s she has been recognized for a number of awards, and she was recently nominated for the Nobel Prize in Literature.

Marc Riboud

Inge Moraf

Frank Horvat

Rene Burri Marc Riboud

Segio Larrain Rene Burri

Sergio Larrain

Henri Cartier-Bresson George Rodger

George Rodger

Elliot Erwitt

Sergio Larrain

Sergio Larrain

Elliot Erwitt Sergio Larrain

Sergio Larrain

Sergio Larrain

Sergio Larrain

Marc Riboud

Marc Riboud

Marc Riboud

Marc Riboud Henri Cartier-Bresson

Frank Horvat

Marc Riboud

Sergio Larrain

Garofano

Henri Cartier-Bresson

Algérie Guilde du Livre 1956 Henriette Grindat Photography

July 6, 2015, 1:36 am

≫ Next: Dying City Winners photographisches Skizzenbuch Gerd Winner Artists' Book Photography

≪ Previous: Women of Islam Assia Djebar Henri Cartier-Bresson Sergio Larrain Marc Riboud Krijn Taconis Magnum Photography

$

0

0

Algérie 

GRINDAT Henriette] AMROUCHE Jean :

Published by Guilde du Livre, Lausanne 15.6.1956., 1956

Cartonnage souple, jaquette photo. Photographies de Henriette Grindat. Dans cet album qui fait une large concession au genre de livre de voyage dans le goût de l'époque, notre photographe réussit à insérer des images d'une belle force poétiques. En compagnie des légendes ou citations qui les prolongent, l'ensemble ne nous laisse pas le sentiment de quelque chose de tout à fait abouti. Le Nil, par exemple, nous semble plus réussi et audacieux, que ce soit au niveau de la maquette ou des prises de vue.Il n'en résulte pas moins un livre plaisant, agréablement mis et scène et émaillé de petites perles de l'anthologiste préfacier, un homme de lettres méditerranéen, même si persiste cette fichue impression qu'on a passé d'un rien à côté du sommet.Ndr : Une fois pour toute ne pas confondre Grindat et Gindrat, même si toutes les lettres y sont, bien que ce soit plutôt flatteur pour moi au fond. Édition originale. L'un des 10'030 exemplaires numérotés.

Grindat Henriette, born July 3, 1923 Biel and died February 25, 1986, is a Swiss photographer.
Reaching young polio, she makes her gymnasium from 1941 to 1944 in Lausanne and graduated photographer (Lausanne and Vevey, 1945-1948) in Gertrude Fehr.
In 1948, Henriette Grindat up her personal photography workshop in Lausanne and published her work in several Swiss newspapers and magazines.
Henriette Grindat moved to Paris in 1949, she worked for various newspapers and various publishing houses (Bordas, Arthaud, Threshold).
Striving to perpetuate the magic of Lautréamont, Henriette Grindat exhibited in the French capital where her works appealing, among others, André Breton, Man Ray, René Char and Albert Camus.
The latter two offer her publish a book trio.
Completed in 1952, the offspring of the sun did not appear until 1965, five years after the death of Camus.
Photographing Rolleiflex, Henriette Grindat also developed a more personal work close to the Surrealists and humanist photography.
Henriette Grindat exhibited in Italy (Florence, Milan), United States (Chicago) and several times in Switzerland, especially Lausanne.
She won the Prix federal Applied Arts in 1952, 1953 and 1954.
A few days after the death of her companion, the writer Albert Yersin, Henriette Grindat committed suicide on 25 February 1986.
Her works are the subject of major retrospectives at the Kunsthaus Zurich (1984) and the Museum 
of Elysée in Lausanne (1995).

See for more Africa in the photobook 

Jean Amrouche et Henriette Grindat, Algérie, 1956

Algérie paraît en 1956 à la Guilde du Livre. Préface et texte sont signés Jean Amrouche, mais d’autres auteurs sont présents par le biais de citations, parmi lesquels André Gide ou Eugène Fromentin, ainsi que deux extraits du Coran. Au départ, Albert Mermoud avait pensé faire appel à Albert Camus1, que connaît bien Henriette Grindat, mais l’écrivain décline par crainte de contrarier son éditeur, Gallimard. Albert Mermoud se tourne donc vers un autre Français d’Algérie, Jean Amrouche, qui accepte, bien que son métier de journaliste soit en cette période très absorbant.

Le texte qu’il rédige rend hommage à un pays dont le destin est alors incertain, deux ans après le début de la guerre. Il est en lien constant avec les photographies d’Henriette Grindat : les mots reflètent ce que les images montrent et parfois les complètent. Tout comme Méditerranée ou Le Nil, Algérie « regroupe un mélange de types d’images : paysages, portraits, scènes de rues, détails, cherchant à montrer un territoire, son histoire et ses habitants de manière descriptive et suggestive »2. C’est là que le texte intervient. Des citations ici et là viennent accentuer tel ou tel élément évoqué par l’image.

Le principal protagoniste du livre est la mer Méditerranée. Pour le compte de la Guilde, Henriette Grindat effectue deux grands voyages dans la région, en Algérie en 1952 et sur les rives du Nil de novembre 1958 à janvier 1959, auxquels s’ajoutent de nombreux autres déplacements tout autour du bassin méditerranéen3. L’eau s’y révèle un motif spécialement riche pour la photographe. Par les reflets du soleil, par les ondulations du vent, la mer et le fleuve s’avèrent de passionnants sujets d’expérimentations artistiques. La Méditerranée devient alors l’un des sujets de prédilection d’Henriette Grindat.

L’album et la guerre

Son ouvrage remporte un vif succès. Parmi les personnalités qui écrivent à l’éditeur pour le féliciter, Jean Daniel, journaliste à L’Express, loue les photographies admirables « d’un pays où je suis né et qui vit aujourd’hui le drame de l’éclatement »4. D’autres voient cependant dans le volume une œuvre de propagande antifrançaise. A cela, Albert Mermoud répond qu’« Algérie n’est ni un guide touristique ni un livre de propagande »5, mais un ouvrage rendant hommage à la beauté d’un pays et de ses habitants. Le livre n’en contient pas moins une dédicace à des victimes de la puissance coloniale, dédicace qui provoque l’inquiétude de Pierre Seghers, chargé de la version commerciale du livre à l’enseigne Clairefontaine, et qui, sur conseil de son avocat, amène Albert Mermoud à la supprimer dans ces exemplaires de librairie en collant sur elle une nouvelle dédicace6.

Deux ans après la publication d’Algérie paraît un second album dédié à la région, Sahara, avec un texte de Charles-Henri Favrod et des photographies d’Yvan Dalain, (fig. 1). Cet ouvrage illustre les diverses transformations engendrées par l’occupation française. Espace hostile, le Sahara héberge malgré tout plusieurs peuples nomades. Anciennement « maîtres du désert »7, ils deviennent alors la main d’œuvre des grandes compagnies pétrolières. Au fil des pages sont présentés les principaux bouleversements causés par leur « reconversion professionnelle ». Texte et photographies exposent, dans une première partie, leur quotidien d’antan, puis leur nouvelle vie. Cette confrontation entre passé et présent permet au lecteur de constater les effets de l’industrialisation. Ainsi, les véhicules remplacent les chameaux au fur et à mesure que les nomades fiers et libres se font happer par les entreprises d’exploitation de l’or noir (fig. 2). Au premier abord, cet ouvrage ne semble pas prendre clairement position en faveur ou en défaveur de la colonisation. Néanmoins, certains indices se glissent au fil des phrases. On parle d’« esclaves » pour évoquer les ouvriers8, et certaines pages paraissent souligner le caractère absurde des situations (fig. 3). Ainsi, sans être explicitement engagé politiquement, Sahara, tout comme Algérie, dresse un constat non dénué d’amertume ou de critique, même dans la célébration de la beauté des lieux.

Sahara, photo Yvan Dalain, texte Charles-Henri Favrod, Lausanne, La Guilde du Livre, 1958, n. p.
Fig. 1, Sahara, n. p.

Sahara, photo Yvan Dalain, texte Charles-Henri Favrod, Lausanne, La Guilde du Livre, 1958, p. 48-49.
Fig. 2, Sahara, p. 48-49.

Sahara, photo Yvan Dalain, texte Charles-Henri Favrod, Lausanne, La Guilde du Livre, 1958, p. 76-77.
Fig. 3, Sahara, p. 76-77.

Culture/Nature

La plupart des albums de la Guilde du Livre ont pour caractéristique de confronter plusieurs images sur la double page. C’est le cas d’Algérie. Ici (fig. 4), le paysage méditerranéen est présenté par un même motif à gauche et à droite, avec de part et d’autre la mer, la roche, le ciel. Si les deux photographies se répondent, elles se différencient aussi, avec d’un côté la nature encore sauvage, de l’autre l’indication de la présence humaine. Henriette Grindat s’intéresse beaucoup à la thématique du temps qui passe. Dans ses livres pour la Guilde, des clichés révélant l’effervescence du présent se trouvent souvent placés face à d’autres témoignant d’un passé plus ancien, mais encore ancré dans la réalité quotidienne. Il est possible d’y entrevoir une certaine nostalgie, celle de la terre encore inexploitée et d’un temps où la mer turquoise n’était pas encore envahie par de grands paquebots industriels. Mais ces deux criques, à la fois semblables et dissemblables, dévoilent deux réalités bien vivantes d’un même pays.

Femmes

S’il est rare qu’Henriette Grindat prenne de véritables portraits, elle ne néglige pas pour autant la présence humaine, fût-elle évoquée par de vagues silhouettes. L’objet principal des albums de la Guilde du Livre est en effet de présenter un pays en en décrivant les paysages, l’architecture, la vie quotidienne, mais aussi les habitants. Henriette Grindat en ponctue son livre. En Algérie, elle paraît captivée par les femmes. C’est l’une d’elles qui orne la couverture, et à l’intérieur, une double page notamment figure un groupe de femmes affairées à leurs courses (fig. 5). Si les scènes de marché sont souvent présentes dans les livres de voyages, ici, ces Algériennes restent mystérieuses et comme inaccessibles. Elles semblent se cacher triplement : par leur voile, par le treillis qui nous sépare d’elles et par leur position de dos. Elles n’en sont pas moins mises en valeur par leur habit blanc ressortant sur l’arrière-plan sombre. Vêtues de façon semblable, elles perdent de leur singularité pour ne former qu’un aplat blanc. L’image invite le lecteur à s’interroger sur le rôle de la femme en Algérie, particulièrement en ce temps de guerre. S’étalant sur deux pages, cette grande photographie rend hommage à celles qui, dans l’ombre, continuent à vivre dans un climat tendu.

— Deborah Strebel

Algérie, photo Henriette Grindat, texte Jean Amrouche, Lausanne, La Guilde du Livre, 1956, p. 54-55. Fig. 4, Algérie, p. 54-55.

Algérie, photo Henriette Grindat, texte Jean Amrouche, Lausanne, La Guilde du Livre, 1956, p. 74-75. Fig. 5, Algérie, p. 74-75.

Notes

1. Albert Camus a fait la connaissance d’Henriette Grindat en 1950 chez le poète René Char, à L’Isle-sur-la-Sorgue, dans le Vaucluse. Il a par la suite participé, aux côtés de la photographe, à l’élaboration de l’ouvrage La Postérité du soleil, paru en 1965 chez l’éditeur genevois Edwin Engelberts. Il s’agit d’un livre illustré d’une série de trente photographies de Grindat.
2. Sylvie Henguely, « “…un objectif en flagrant délit de poésie” : Henriette Grindat, photographe des années 1950 », in Henriette Grindat : Méditerranées, cat. expo., Lausanne, Musée historique de Lausanne, 2009, p. 7.
3. Ibid., p. 9, note 36.
4. Lettre de Jean Daniel à Albert Mermoud, 26 octobre 1956, dossier « Algérie » (IS 4359, carton 24 F 258), Fonds de la Guilde du Livre, BCUL, Département des manuscrits.
5. Lettre d’Albert Mermoud à M. Ertaud, 3 septembre 1956, dossier « Algérie » (IS 4359, carton 24 F 258), Fonds de la Guilde du Livre, BCUL, Département des manuscrits.
6. Voir correspondance de Pierre Seghers et Albert Mermoud, 23 et 29 août 1956, et lettre d’Albert Mermoud à Jean Amrouche, 15 octobre 1956, dossier « Algérie » (IS 4359, carton 24 F 258), Fonds de la Guilde du Livre, BCUL, Département des manuscrits. Sur la question, voir également Charles-Henri Favrod, « Les albums photographiques de la Guilde du Livre », in Henriette Grindat : Méditerranées, cat. expo., Lausanne, Musée historique de Lausanne, 2009, p. 14.
7. Charles-Henri Favrod, Sahara, photo Yvan Dalain, Lausanne, La Guilde du Livre, 1958, p. 25.
8. Ibid., p. 35.

Bibliographie

Archives

Dossier « Algérie » (IS 4359, carton 24 F 258), Fonds de la Guilde du Livre, BCUL, Département des manuscrits.
Sources
AMROUCHE, Jean et GRINDAT, Henriette, Algérie, Lausanne, La Guilde du Livre, (impression Héliographia, Lausanne, reliure Mayer & Soutter, Lausanne), 1956.
Littérature secondaire
DESACHY, Eric, MANDERY, Guy et DESACHY, Anatole, La Guilde du livre : les albums photographiques, 1941-1977, Paris, Les Yeux Ouverts, 2012.
Henriette Grindat : Méditerranées, textes de Sylvie Henguely et Charles-Henri Favrod, Zurich, Limmat Verlag, 2008.
Henriette Grindat : Méditerranées, textes de Sylvie Henguely et Charles-Henri Favrod, cat. expo., Lausanne, Musée historique de Lausanne, 2009.
Henriette Grindat, photographe, cat. expo., Lausanne, Bibliothèque cantonale et universitaire, 1972.
Henriette Grindat : rêve et découverte, cat. expo. Musée de l'Elysée, Lausanne/ Schweizerische Stiftung für die Photographie, Zurich, Berne, Benteli Verlag, 1995.
MERMOUD, Albert, La Guilde du livre, une histoire d’amour, entretiens avec Jacques-Michel Pittier et René Zahnd, Genève, Slatkine, 1987.
PFRUNDER, Peter (dir.), Schweizer Fotobücher 1927 bis heute : eine andere Geschichte der Fotografie / Livres de photographie suisse de 1927 à nos jours : Une autre histoire de la photographie, Winterthur, Fotostiftung Schweiz/Baden, Lars Müller Publishers, 2011.
Archives RTS
Madame TV, émission télévisée, mars 1966, journaliste Yette Perrin, réalisation Christian Mottier. En ligne, consulté le 1er mai 2013.
Portraits d’artistes, émission radiophonique, octobre 1983, interview d’Henriette Grindat par Alphonse Layaz. En ligne, consulté le 1er mai 2013.

Les albums d’Henriette Grindat à la Guilde du Livre

Dans le cadre d’une exposition sur le livre de photographie à Lausanne, il est légitime d’offrir une place particulière à Henriette Grindat : figure emblématique de l’édition photographique suisse d’après-guerre, elle a participé à la réalisation de dix-huit ouvrages, dont quatre aux Editions Rencontre (☞ Les Editions Rencontre) et quatre à la Guilde du Livre, à savoir Lausanne (1952), Algérie (1956), Méditerranée (1957) et Le Nil (1960). Aux côtés d’Izis et Ylla, elle fait partie des rares photographes ayant collaboré à plus de trois reprises avec la Guilde. De plus, son nom apparaît en général sur la couverture des livres, parfois même avant celui de l’écrivain, valorisant ainsi son travail et soulignant son statut d’auteur à l’égal des producteurs des textes.

Entre surréalisme et voyage

Née à Bienne en 1923, Henriette Grindat s’établit ensuite à Lausanne. Atteinte de poliomyélite, elle est orientée par ses parents vers un métier estimé peu physique : ils pensent à la photographie et inscrivent leur fille dans une école spécialisée, imaginant que par la suite, elle ouvrira un magasin. Henriette Grindat entreprend sa formation en 1943 à Lausanne sous la direction de Gertrude Fehr et la termine en 1946 à Vevey. Fehr exerce une grande influence sur la jeune photographe. Avant d’ouvrir l’école privée qui formera, entre autres, Bruno Barbey, Jean-Loup Sieff ou Luc Chessex (☞ Luc Chessex), elle s’est installée à Paris en 1933. Elle y a côtoyé des photographes proches du surréalisme comme Man Ray, et pratique tout comme eux le photogramme, le photomontage, la surimpression, techniques que Grindat va elle aussi expérimenter à ses débuts.

En 1948, Grindat part à son tour s’installer à Paris. Elle y fait la connaissance d’André Breton, Michel Butor ou encore Alain Resnais. Elle se passionnera dès lors non seulement pour les arts, mais aussi pour la littérature et la poésie, et cela sa vie durant. L’événement majeur de sa période parisienne est une exposition à la galerie La Hune en janvier 1949. Elle y présente des œuvres qui ne sont pas sans rappeler le surréalisme. Bien accueillie par la critique, l’exposition marque le véritable début de sa carrière. Six mois plus tard, le magazine lucernois Camerapublie un portfolio composé uniquement de ses photographies.

A partir des années cinquante, la galerie et le livre vont devenir les terrains de prédilection de Grindat. La presse commence à s’intéresser à la jeune photographe en publiant divers comptes rendus de ses expositions et des ouvrages pour lesquels elle fournit des photographies. Au fil des ans, Grindat s’empare elle aussi de la plume pour rédiger des reportages sur les milieux artistiques romands ou des chroniques de voyages. Car Henriette Grindat va partir à la découverte de nombreux pays. En 1952, elle obtient une bourse fédérale et commence alors à voyager. D’abord en Algérie, en compagnie de Lélo Fiaux, puis à Venise, en Espagne ; en 1957, elle découvre le Proche-Orient ; en 1958, elle part en Afrique, remonte le Nil, passe par le Kenya, l’Ethiopie et la Somalie. Ces multiples excursions sont pour elle autant de nouvelles sources d’inspiration : l’aspect documentaire de ses clichés s’efface peu à peu pour laisser apparaître un certain lyrisme. Les personnages se font rares, parfois seulement signalés par une ombre ou une vague silhouette au loin. Celle que d’aucuns surnommeront « la rêveuse de matière »1 explore les matériaux et les reflets. Elle cherche à faire ressortir les différentes textures, autrement dit la tangibilité de ses sujets, tout autant que les atmosphères mystérieuses.

La collaboration avec la Guilde

Durant cette époque faste des beaux-livres illustrés, richement imprimés en héliogravure (☞ Imprimeries lausannoises), Henriette Grindat se spécialise dans le reportage de voyage : elle ne photographie plus, en studio, des objets hétéroclites issus de brocantes, mis en scène dans des clairs-obscurs mystérieux, mais se tourne vers l’extérieur, poursuivant son travail poétique en plein air, dans la contemplation de la nature. Elle commence à travailler pour la Guilde du Livre en 1952, pour l’ouvrage Lausanne (☞ Lausanne), avant deux autres collaborations avec l’éditeur, suivies de l’album Adriatique (1959) aux Editions Mermod. Cette collaboration avec Françoise Mermod résulte sans doute des différends nés entre la photographe et Albert Mermoud, patron de la Guilde. Pour Méditerranée (☞ Méditerranée), celui-ci a en effet estimé les clichés de Grindat insuffisants et fait appel à d’autres photographes pour les compléter. Henriette Grindat n’a pas apprécié. Elle s’est également plainte d’honoraires jugés insignifiants en regard du coût onéreux de son voyage2. Malgré cette querelle, une quatrième collaboration verra le jour en 1960 pour Le Nil (☞ Le Nil).

C’est qu’Albert Mermoud apprécie le travail d’Henriette Grindat et sait lui faire confiance. Dans tous les projets qu’elle réalise avec lui, la production des photographies précède celle des textes, ce qui laisse Grindat libre de photographier les sujets qui lui plaisent, à l’exception de Lausanne où là, la municipalité impose certains thèmes, tels que la Fête du bois ou le Comptoir. Le choix final des photographies reste néanmoins la prérogative de l’éditeur, ce qui n’est pas le cas pour ses propres expositions, où elle privilégie les clichés les plus subjectifs3.

A la fin des années cinquante, Grindat se concentre de plus en plus sur le photojournalisme. Si elle publie régulièrement dans la presse, elle travaille également pour l’Atlas des Voyages des Editions Rencontre (☞ L’Atlas des Voyages). Elle y participe à l’élaboration de quatre ouvrages : Andalousie (1962), Egypte (1964), Autriche (1966 – ici, le texte de Philippe Jaccottet est déjà écrit quand elle réalise son reportage) et Tchécoslovaquie (1968). Photographe rêveuse et vagabonde, Henriette Grindat a ainsi fourni à de nombreux livres illustrés lausannois des images à la dimension souvent intemporelle et énigmatique, et toujours poétique.

— Deborah Strebel

Notes

1. Christophe Flubacher, « Henriette Grindat ou la postérité du soleil », L’Hebdo, n° 50, 14 décembre 1995, p. 85. Voir aussi Charles-Henri Favrod, « Les albums photographiques de la Guilde du Livre », in Henriette Grindat : Méditerranées, cat. expo., Lausanne, Musée historique de Lausanne, 2009, p. 14, qui fait référence à l’ouvrage A la rêveuse matière qu’elle réalise avec Francis Ponge et Albert Yersin en 1963.
2. Sur ce différend, voir Charles-Henri Favrod, op. cit., p. 14, et Sylvie Henguely, « Méditerranée », in Peter Pfrunder (dir.), Schweizer Fotobücher 1927 bis heute : eine andere Geschichte der Fotografie / Livres de photographie suisse de 1927 à nos jours : Une autre histoire de la photographie, Winterthur, Fotostiftung Schweiz/Baden, Lars Müller Publishers, 2011, p. 602.
3. Voir Sylvie Henguely, « “…un objectif en flagrant délit de poésie” : Henriette Grindat, photographe des années 1950 », in Henriette Grindat : Méditerranées, op. cit., p. 7.
Bibliographie

Archives

Dossiers « Lausanne » (IS 4359, carton F 178), « Algérie » (IS 4359, carton 24 F 258), « Méditerranée », 1957 (IS 4359, carton 26 F 289), « Le Nil » (IS 4359, carton 30 F 356), Fonds de la Guilde du Livre, BCUL, Département des manuscrits.
Archives RTS
Madame TV, émission télévisée, mars 1966, journaliste Yette Perrin, réalisation Christian Mottier. En ligne, consulté le 1er mai 2013.
Portraits d’artistes, émission radiophonique, octobre 1983, interview d’Henriette Grindat par Alphonse Layaz. En ligne, consulté le 1er mai 2013.

Sources (livres)

Lausanne, photos d’Henriette Grindat, Lausanne, La Guilde du Livre, 1952.
Métal pour musique, photos d’Henriette Grindat, Rolle, Editions du Verbe, 1952.
Dictionnaire pittoresque de la France, photos d’Henriette Grindat, Paris, Editions Arthaud, 1955.
Le Livre des arbres, photo Henriette Grindat, Paris, Arts et Métiers graphiques, 1956.
AMROUCHE, Jean, Algérie, photo Henriette Grindat, Lausanne, La Guilde du Livre, 1956.
CRANAKI, Mimica, Méditerranée, photo Henriette Grindat, Lausanne, La Guilde du Livre, 1957.
CHESSEX, Jacques, Adriatique, photo Henriette Grindat, Lausanne, Editions Françoise Mermod, 1959.
FAVROD, Charles-Henri, Le Nil, photo Henriette Grindat, Lausanne, La Guilde du Livre, 1960.
LE RICOLAIS, Robert, Matière, photo Henriette Grindat, Lausanne, Editions Chabloz, 1960.
VIO, Martin, Flâneries autour de Lausanne, photo Henriette Grindat, Neuchâtel, Editions du Griffon, 1960.
CLAVIEN, Germain, Andalousie, photo Henriette Grindat, Lausanne, Editions Rencontre, coll. L’Atlas des Voyages, 1962.
PONGE, Francis, A la rêveuse matière, photo Henriette Grindat, gravures d’Albert Yersin, Lausanne, Editions du Verseau, 1963.
MORINEAU, Raymond, Egypte, photo Henriette Grindat, Lausanne, Editions Rencontre, coll. L’Atlas des Voyages, 1964.
CAMUS, Albert et CHAR, René, La Postérité du Soleil, photo Henriette Grindat, Genève, Edwin Engelberts, 1965.
DESCARGUES, Pierre, Rembrandt et Saskia à Amsterdam, photo Henriette Grindat, Lausanne, Payot, 1965.
JACCOTTET, Philippe, Autriche, photo Henriette Grindat, Lausanne, Editions Rencontre, coll. L’Atlas des Voyages, 1966.
BAUCHAU, Henry, La Dogana, photo Henriette Grindat, Albeuve, Editions Paul Castella, 1967.
GRANDMONT, Dominique, Tchécoslovaquie, photo Henriette Grindat, Lausanne, Editions Rencontre, coll. L’Atlas des Voyages, 1968.
BORNE, Alain, Le Facteur Cheval, photo Henriette Grindat, Paris, Morel, 1969.
CHAPPUIS, Pierre, Ligne mouvante, photo Henriette Grindat, Lutry, Editions d’Orzens, 1983.
Sources (articles)
Z'GRAGGEN, Yvette, « Connaissons mieux les artistes romandes : Henriette Grindat », Journal de Genève, 15 mai 1957, p. 8.
KUENZI, André, « Quand une photographe chasse le Nilotique », Gazette de Lausanne, 23 mai 1959, p. 9.
MAD., C., « Henriette Gindat, photographe, revient des sources du Nil », Feuille d’Avis de Lausanne, 23 mai 1959, p. 21.
RICHOZ, Claude, « L’instantané et le durable », Coopération, n°37, 12 septembre 1959.
CHAR, René, « La Postérité du Soleil », Gazette de Lausanne, 4 décembre 1965, p. 19.
CHEVALLAZ, Madeline, « D’abord Grindat, ensuite Henriette », Fémina, n° 7, 1972, p. 64-67.

Littérature secondaire

24 photographes suisses au quotidien, Nyon, Editions Focale, 1989.
DESACHY, Eric, MANDERY, Guy et DESACHY, Anatole, La Guilde du livre : les albums photographiques, 1941-1977, Paris, Les Yeux Ouverts, 2012.
DEBRAINE, Luc, « Henriette Grindat, le soleil pour la postérité », Le Temps, 25 mars 2010.
Henriette Grindat : Méditerranées, texte Sylvie Henguely et Charles-Henri Favrod, Zurich, Limmat Verlag, 2008.
Henriette Grindat : Méditerranées, texte Sylvie Henguely et Charles-Henri Favrod, cat. expo., Lausanne, Musée historique de Lausanne, 2009.
Henriette Grindat, photographe, cat. expo., Lausanne, Bibliothèque cantonale et universitaire, 1972.
Henriette Grindat : rêve et découverte, cat. expo. Musée de l'Elysée, Lausanne/ Schweizerische Stiftung für die Photographie, Zurich, Berne, Benteli Verlag, 1995.
FAVROD, Charles-Henri, « Une écriture de lumière », Le Matin, 21 août 1984, p. 12.
FLUBACHER, Christophe « Henriette Grindat ou la postérité du soleil », L’Hebdo, n°50, 14 décembre 1995, p. 85-86.
LOETSCHER, Hugo, et al. (dir.), Photographie en Suisse de 1840 à aujourd’hui, Teufen, Editions Niggli, 1974.
MERMOUD, Albert, La Guilde du livre, une histoire d’amour, entretiens avec Jacques-Michel Pittier et René Zahnd, Genève, Slatkine, 1987.
PFRUNDER, Peter (dir.), Schweizer Fotobücher 1927 bis heute : eine andere Geschichte der Fotografie / Livres de photographie suisse de 1927 à nos jours : Une autre histoire de la photographie, Winterthur, Fotostiftung Schweiz/Baden, Lars Müller Publishers, 2011.
VALLOTTON, François, Les Editions Rencontre 1950-1971, Lausanne, Editions d’en bas, 2004.