Don't pay attention to the photography WOMAN AJAR Sex Marcel Mariën Erik Kessels / Paul Kooiker Terribly awesome photo books

January 28, 2013, 6:18 am

≫ Next: Behind Glass the Apol Twins Johan van der Keuken Photography

$

0

0

WOMAN AJAR

(ISBN 10: 9067710202 / ISBN 13: 9789067710206 )

Marien, Marcel

4to. 111pp. Foreword by Patrick Hughes. One hundred b/w and color photographs. Marien uses collage and juxtaposition of elements and objcets to create surreal, 'talking pictures.' Erotic, startling, sometimes sexually explicit, they include scissors dangling from a nipple; a nude suckling a reproduction of the Venus de Milo; a woman holding a seashell, its opening painted bright red, over her vagina; the hole in a painter's palette revealing a scene of cunnilingus; mirror play, and more. Marien's work combines classic Surrealist gestures with uncanny moves of his own. This is the first English-language edition, published simultaneously in French as La Femme Entrouverte, and in Dutch as De Openstaande Vrouw. Boards in dust jacket. 

Marcel Mariën: Ne faites pas attention à la photographie

By France Lejeune

Ne faites pas attention à la photographie

Don't pay attention to the photography

Marcel Mariën was born in Antwerp, Belgium, in 1920, a single child in modest and rather unhappy surroundings. His mother was eager for him to leave school so that he could earn some money.

Alice Devenue Grande (Alice Becomes Large)

When he left school at the age of 15, he became an apprentice to a photographer for a year, doing all the menial jobs. He set up a small studio at his home, but continued to work in odd jobs.

He became acquainted with Surrealist publications, and, at the age of 17, he went to Brussels to meet René Magritte. He, a youngster 20 years junior to Magritte, was welcomed into the circle of Brussels surrealists.

In 1937 he started to make collages and some photos in the surrealist tradition. In December 1937 he participated in the group exhibition 'Surrealist Objects and poems' in the London Gallery.

In Paris he met Breton, Eluard, Picasso, Hugnet...

He came to art, not being able to draw or paint. However it was not a major constraint for Mariën. He made two- and three-dimensional collages, exposing the physical and metaphysical connections between things.

In 1939 he enlisted in the Belgian Army and did his military service. In the early stages of WWII, he was captured and made a prisoner of war in Germany. After his release, he returned to Brussels, where he wrote the first monograph on René Magritte.

During the war, he met a young widow, Elisabeth Altenloh, with whom he had a tumultuous relationship for eight years.

In order to make ends meet during the war, René Magritte painted fakes (e.g., false Max Ernst and de Chirico paintings). Mariën was given these works to sell in Paris on commission.

In 1948 Mariën opened the bookshop 'Au miroir d'Elisabeth'. The business is not a great success. In 1950 Mariën had to close it down.

In 1953 he helped René and Paul Magritte to distribute false bank notes on the Belgian coast.

He left Belgium and worked on a Danish cargo ship for two years.

In 1959, he directed the film 'L'imitation du cinéma' with his associate Leo Dohmen. Dohmen, Mariën and Gilbert Senecaut set up a scheme to win a contest at the newspaper where Mariën was working. With the winnings, they financed the making of the film. The film caused a scandal and was banned in France.

Mariën continued to write and publish numerous books. His best known publication was the magazine 'Les Lèvres Nues', for which Guy Debord wrote a contribution.

In June 1962, a Magritte retrospective was shown in the casino of Knokke. At this point, there is general recognition and wide acceptance for Magritte. Together with Leo Dohmen, Mariën made and distributed the pamphlet 'Grande Baisse'. They pretended that the pamphlet came from Magritte himself. In this pamphlet the 'Great painter' advertised big discounts on his most successful works. These could be ordered in various sizes. A majority of supporters, intellectuals and journalists were taken in by this fake communication. The episode put an end to 25 years of friendship between Magritte and Mariën.

At the end of 1962, Mariën lived in New York. When he tried to return home, through the Orient, he ended up in communist China. He went to work for the French edition of a propaganda magazine. This was not from sympathy for Mao or China, but simply due to lack of money. The Chinese were the only ones to offer him a job and a ticket for the boat back to Belgium.

In 1965 he finally moved back to Brussels. His friend Leo Dohmen encouraged him to go back to making collages.

In 1969 he had his first solo exhibition in Brussels at Galerie Defacqz. From that point on he received many solo and group exhibitions in Belgium and abroad.

Mariën was not a very practical man. His companion Hedwige Benedix helped him with the production of his works. After she died, Mariën returned to photography.

From 1980 until his death in Brussels in 1993, he never stopped taking photographs.

During the last years of his life, he was also a very prolific publisher. Among his many books were two publications on his photographs. In 1984 he published “Le sentiment photographique” and in 1985 “La femme entrouverte”.

The English edition 'Woman Ajar' was seized by the customs at the border and the books were destroyed.

Mariën was not, like his friend Leo Dohmen, a good-looking and natural-born rascal, so he made big efforts to lead an adventurous and exciting life.

In 1988 he published his autobiography, 'Le radeau de la mémoire'. In his book Marien recounts his first visit to prostitutes, his time as a prisoner of war, his (sex) life as a sailor on a cargo ship and the schemes with Magritte to sell falsified paintings and distribute forged bank notes. But we learn very little about his more emotional and personal relationships. He was careful to hide his feelings behind stories of adventure and mischief.

"Don't pay attention to (the) photography" might seem a bizarre title for a book on photographs. It is inspired by the title of Mariën's 1974 solo show in Liège in the Galerie de l'APIAW, 'Ne faites pas attention à la peinture'. It meant that we should focus on the ideas in his work and not on the execution.

In the same way, we should not pay too much attention to the technical aspects of his photographic work. Photography for him is just another tool to cause embarrassment and pleasure, laughter and poetical emotion. He arranges intriguing scenes, usually with the body of a woman as canvas, playing with objects, toys and words. Then he records the scene by taking the photo.

Erik Kessels / Paul Kooiker, Terribly awesome photo books 30 x 37 cm 64 pages news paper print edition of 1000 ISBN 9789490800093 
For several years, Paul Kooiker and Erik Kessels have organized evenings for friends in which they share the strangest photo books in their collections. The books shown are rarely available in regular shops, but are picked up in thrift stores and from antiquaries. The group’s fascination for these pictorial non-fiction books comes from the need to find images that exist on the fringe of regular commercial photo books. It’s only in this area that it’s possible to find images with an uncontrived quality. What’s noticeable from these publications is that there’s a thin line between being terrible and being awesome. This constant tension makes the books interesting. It’s also worth noting that these tomes all fall within certain categories: the medical, instructional, scientific, sex, humour or propaganda. Paul Kooiker and Erik Kessels have made a selection of their finest books from within this questionable new genre.

---

Behind Glass the Apol Twins Johan van der Keuken Photography

January 29, 2013, 11:23 pm

≫ Next: 'Let's Take Back Our Space'. "Female" and "Male" Body Language as a Result of Patriarchal Structures Marianne Wex Science Erik Kessels / Paul Kooiker Terribly awesome photo books

≪ Previous: Don't pay attention to the photography WOMAN AJAR Sex Marcel Mariën Erik Kessels / Paul Kooiker Terribly awesome photo books

$

0

0

EMIEL VAN MOERKERKEN - original photograph [1958] - 33 x 26 cm. The girls pictured are Yvonne and Georgette Apol.

Earlier images of them were published in 1955: Joan van der Keuken included several photographs of the sisters in his famous work WIJ ZIJN 17 (WE ARE 17, see Parr/Badger Vol 1, page 244), although at the time the girls hadn't reached that age yet. 

Yvonne and Georgette (one of them was married with Van der Keuken for a short period) were immortalized by means of the classic ACHTER GLAS, another fine work by Van der Keuken, published in 1956 (see Parr/Badger Vol 1, page 244).

Van Moerkerken captured the sisters at the more mature age of 18 and had them put - nameless - in his book Meisjes van Nederland / The Girls of Holland, published in 1959. 

This selfmade new years greeting Anni sent to her parents in 1940. On the card we see Anni, with her husband Piet Apol and their first twins Georgette and Yvonne.

Keuken, Joan van der Wij zijn 17. [Text S. Carmiggelt]. Bussum / 1955 / First edition / 64 p. / in wrappers / 24x16cm / 29 pl. of ill. / - / NN / Buch / Photographie - Monographie - 20. Jahrh. - Carmiggelt, S. / Text nederl. See for more Joan van der Keuken  ...

Martin Parr and Gerry Badger  : The Photobook: A History volume 1/ The Indecisive Moment: The 'Stream-of-Consciousness' Photobook

In 1955, the 17-year-old Joan van der Keuken caused a stir in Dutch publishing with his book Wij zijn 17 (We are 17), prefiguring the even greater furore that would greet the publication of Ed van der Elsken's Een Liefedesgeschiedenis in Saint Germain des Pres (Love on the Left Bank) a year later. Van der Keuken's book was as innovative as Van der Elsken's in its treatment of a section of society - not a class exactly, but a societal group - that was beginning to be regarded as a class apart.

It is sometimes forgotten in these days of 'youth culture' that it was only from around the 1950s onwards that the young were first talked about in this way. Previously they had been regarded - give a modicum of wild oats sowing and youthful high spirits - largely as replicas of their parents. In the 1950s, however, with its anxious air of repressed rebellion, such attitudes were overturned. The Beat Generation, the Beatnik movement, James Dean - the original rebel without a cause - and a pouting, gyrating phenomenon called Elvis Presley, drew the world's attention to the fact that, since the war, a new alien seemed to have been dropped on the planet - the teenager.

Van der Keuken's two books, Wij zijn 17 and his followup, Achter Glas (Behind Glass, 1957), caught this mood perfectly. Whilst perhaps not stream-of-consciousness in style, they certainly are in terms of attitude, capturing a moment's experience in which nothing much happens except for the moment itself. The 30 pictures in Wij zijn 17 are tellingly simple. Students lounge around in their rooms, doing nothing very much, as if waiting for their adult lives to begin. The mood is uncertain, capturing that moment when childhood ends and youth must take a deep breath and step out into the world.

This was also the theme of Achter Glas, Van der Keuken's second foray into the new form of the 'photonovel'. Two sisters, Georgette and Yvonne, do little more than sit by a window, day-dreaming. And it was this youthful lassitude, this apparent aimlessness, perfectly expressed by Van der Keuken, that caused a degree of controversy. But this view of teenage rebellion at the sulky rather than more active stage rings painfully true. It became a model for other books examining the same phenomenon, not he least of which is the recent work of Van der Keuken's compatriot, Helen van Meene , whose similar view od Dutch adolescents - now in colour - has also proved controversial.

Wij zijn 67

Door Henk van Gelder

 artikel | Zaterdag 05-03-2005 | Sectie: Achterpagina | Pagina: 66 | Henk van Gelder

Vandaag verschijnt na vijftig jaar een herdruk van `Wij zijn 17', het fotoboek waarmee Johan van der Keuken het naoorlogse Neder- land de stuipen op het lijf joeg.

Petra Laseur was net zestien geworden, toen in 1955 het fotoboekje Wij zijn 17 verscheen - en toch was zij, de ogen naar een hoger doel verheven, een van de geportretteerden. Men moest de titel dan ook niet te letterlijk nemen, zei de jonge fotograaf Joan van der Keuken later: ,,Het was een nogal rekbaar begrip, mijn zusje was negentien en zwanger, en er zaten er ook een paar in van veertien, maar dat kon niet bommen.'' Waar het hem om ging, was de generatie die hij in beeld wilde brengen. En dat was de zijne, want zelf was Van der Keuken toen wel zeventien.

Een lief boekje, op het eerste gezicht, waarin zo'n dertig adolescenten veelal in gepeins verzonken leken over de wereld die voor hen lag. Maar de ernst die uit hun oogopslag sprak, joeg de aangeharkte Nederlandse samenleving van de jaren vijftig - nog nauwelijks de wederopbouwjaren voorbij - de stuipen op het lijf. Wij zijn 17 heeft de gemoederen destijds maandenlang beziggehouden.

Van der Keuken bleek een spookbeeld te hebben opgeroepen. Zo wilde men zijn jeugd niet zien; men wilde jongens en meisjes die met verwachtingsvolle blikken de toekomst in keken, verrukt in een appel beten of zich in de vrije natuur aan sport en spel overgaven. Ook de recensent van het Algemeen Handelsblad (een zekere J.M.) vond het boekje weliswaar ,,zo opzienbarend dat het om erkenning schijnt te schreeuwen met een jeugdig vuur dat niet te blussen is'', maar voegde eraan toe dat de confrontatie met deze jeugd ,,toch ergens unheimisch'' was.

De debuterende Johan van der Keuken, die zichzelf artistiekerig Joan noemde, vond zijn - anonieme - modellen dicht bij huis. Als leerlingen van het Montessori Lyceum in Amsterdam, waar hij zelf in het laatste schooljaar zat, en het Barlaeus Gymnasium vormden ze een vrolijke vriendenkring. ,,Een beetje een elite-clubje'', zegt Petra Laseur. ,,We droegen coltruien en sommige jongens rookten een pijp. Veel jazz, roken en drinken. En ik denk dat in ons allemaal ook wel een vleugje artisticiteit zat.'' Maar in het nawoord bij de vandaag verschenen heruitgave verzet Van der Keukens klasgenoot Giel Janse zich wel tegen het sombere beeld dat de kritiek van deze jongeren opriep: ,,We waren helemaal niet ernstig en somber. Als hij steeds een seconde later had geklikt, waren er alleen maar lachende gezichten geweest.''

Het feit dat ook de dochter van Simon Carmiggelt tot de vriendenkring behoorde, verklaart wellicht waarom de populaire columnist bereid was een voorwoord bij het boekje te schrijven - zich in diverse bochten draaiend om de oudere lezer te verzoenen met dit beeld van de jeugd van tegenwoordig: ,,Problematisch, somber, gewichtig poserend, maar ondanks alles vol verwachting en daardoor toch optimistisch, al wordt er weinig gelachen in dit boek.''

Een ander lid van de groep was de latere schrijver Gerben Hellinga, die destijds met Petra Laseur ,,ging'' - in de jongerentaal van toen. Hellinga's beeltenis is in Wij zijn 17 echter niet te vinden. ,,Johan had van mij ook een foto gemaakt'', verklaart hij desgevraagd. ,,Maar het idee dat ik op mijn zeventiende in een boekje zou worden afgebeeld dat voor de eeuwigheid zou blijven bestaan, vond ik blijkbaar een raar, naar idee. Ik heb Johan toen gevraagd om mijn foto eruit te halen, en dat heeft hij gedaan.''

Het boekje verscheen in december 1955 bij de ordentelijke uitgeverij C.A.J. van Dishoeck te Bussum, waar Van der Keukens vader al eens een paar schoolboeken had gepubliceerd. In korte tijd haalde Wij zijn 17 vier herdrukken. En bij de Nijmeegse uitgeverij B. Gottmer verscheen zelfs een tegenboek op katholieke grondslag: Wij zijn ook 17, waarin leerlingen van drie Gelderse lycea bewezen dat de huidige jeugd heus niet alleen verzonken was in existentieel gepeins. ,,Het boekje toont alleen maar opgewekte gezichten'', schrijft de journalist Willem Ellenbroek in het nawoord, ,,veel sport en spel en ijver bij het maken van huiswerk; geen spoor van existentialisme, moderne jazz of rokerige cafés, maar vertederende ballroomdancing, blanke dixieland en keurige ijssalons.''

Van der Keuken, gerenommeerd fotograaf en filmer, stierf in 2001. De vrienden en vriendinnen uit zijn eerste boekje zijn nu vijftig jaar ouder.

Info: Johan van der Keuken: Wij zijn 17. De Verbeelding, 76 blz, € 16,90. Fototentoonstelling t/m 9/4 bij galerie Paul Andriesse, Amsterdam, www.galeries.nl/andriesse
Foto-onderschrift: Johan van der Keuken en Lysander Apol. Op de foto rechts de latere actrice Petra Laseur
Trefwoord: Fotografie; Non fictie; Kunst en Cultuur; Kunst; Taal- en Letterkunde
Persoon: Johan van der Keuken

Op dit artikel rust auteursrecht van NRC Handelsblad BV, respectievelijk van de oorspronkelijke auteur.

Achter Glas / Behind Glass

Amsterdam: Uitgeverij C. De Boer Jr (1957). First Edition in paperback (the scarce hard cover was published in 1957). Quarto. The photographer's second book, a study of teenage sisters, looking at turns moody, gleeful, or seductive. Understated book that has echoes of Sam Haskins and Dave Heath (Parr / Badger 244, v.1). 

Het genre van de beeldroman bereikte zijn meest lyrische vorm in Achter glas van Johan van der Keuken en Remco Campert. Het boek beschrijft de gedachten van Georgette en Yvonne, twee meisjes die dagdromend achter het door hun adem beslagen glas van het raam zitten, en zich afvragen hoe ze hun dag zullen gaan doorbrengen. Vrolijkheid en melancholie wisselen elkaar af als ze een schoolfeest bezoeken of poseren voor een beeldhouwer. Van der Keuken en Campert slaagden erin om de met veel twijfel en on-zekerheid gepaard gaande overgangsfase van jeugd naar volwassenheid in poëtische beeldspraak te vangen. Van der Keuken verzorgde zelf de lay-out, waarin de combinatie van dichterlijk proza en romantische fotografie - in de eerste editie sfeervol aangevuld met kleurblokken en linosneden van Georgette Apol - elkaar voortreffelijk aanvullen.

MOERKERKEN, EMIEL VAN - Meisjes Van Nederland. Jeunes Filles Des Pays Bas. The Girls of Holland. Madchen Von Holland

Utrecht, A. W. Bruna, 1959. First edition. Softcover. 17x11. With a foreword by Jan Blokker. In four languages. Black / white photography.

'Let's Take Back Our Space'. "Female" and "Male" Body Language as a Result of Patriarchal Structures Marianne Wex Science Erik Kessels / Paul Kooiker Terribly awesome photo books

February 1, 2013, 2:37 am

≫ Next: De Volmaakte Vrouw Een Handleiding voor Speciale Lichaamscultuur Manual Th.H. Van de Velde Erik Kessels / Paul Kooiker Terribly awesome photo books

≪ Previous: Behind Glass the Apol Twins Johan van der Keuken Photography

$

0

0

WEX, MARIANNE. - 'Let's Take Back Our Space'. "Female" and "Male" Body Language as a Result of Patriarchal Structures.

N/p,Frauenliteraturverlag Hermine Fees,1979,1st pr. Pap.366p.Ill. This English editon was edited by Pilar Alba & Virginia Garlick. Originally shown in 1977 as a photo exhibition in Berlin in connection with the show 'Women Artists International, 1877 to 1977'. The work has been expanded to include an extensive historical section.

Erik Kessels / Paul Kooiker, Terribly awesome photo books 30 x 37 cm 64 pages news paper print edition of 1000 ISBN 9789490800093 
For several years, Paul Kooiker and Erik Kessels have organized evenings for friends in which they share the strangest photo books in their collections. The books shown are rarely available in regular shops, but are picked up in thrift stores and from antiquaries. The group’s fascination for these pictorial non-fiction books comes from the need to find images that exist on the fringe of regular commercial photo books. It’s only in this area that it’s possible to find images with an uncontrived quality. What’s noticeable from these publications is that there’s a thin line between being terrible and being awesome. This constant tension makes the books interesting. It’s also worth noting that these tomes all fall within certain categories: the medical, instructional, scientific, sex, humour or propaganda. Paul Kooiker and Erik Kessels have made a selection of their finest books from within this questionable new genre.

Wide Stance

Marianne Wex's timeless exploration of gender and space.

Article by Andi Zeisler, appeared in issue Habit{at}; published in 2012; filed under Art.

Marianne Wex's timeless exploration of gender and space.

Habit{at}

We’ve all seen it. The guy on the subway or bus who reclines into his seat and luxuriously spreads his legs as if no one else were there. In fact, there’s a woman on either side of him, and both of them twist and tuck their legs away, bunch their handbags into their laps, squeeze their arms around themselves, and very likely glare silently in his unwitting direction.

The masculine prerogative to take up space is well documented. In nature specials, dulcet-toned voiceovers explain how male apes work their swagger as visual proof of confidence and power for onlooking potential mates. Instructions on “passing” for trans men regularly include helpful tips like “Take up as much space as possible.” A Swedish blogger recently started the blog Macho i Kollektivtrafiken (Macho on Public Transportation) to document the daily instances in which men’s propensity for voluminous space-taking on buses and trains impinges on the non-men who share the world with them.

Meanwhile, women have long been conditioned to do exactly the opposite. From Emily Dickinson (who once wrote to a male friend that “I have a little shape…. It would not crowd your desk, nor make much racket as the mouse that dens your galleries”) to the beauty culture that has nearly always deemed the thinnest, smallest, and, frequently, palest, women to be its most desirable and valuable, the message is that the measure of a lady can be taken by how little of the world she takes up.

So can we read the body’s journey through the world as an unequivocally gendered one? It would be easy enough to shrug and say yes, but for German artist Marianne Wex, that wasn’t quite sufficient. In the mid-1970s, Wex, a painter, became fascinated with body language as text, and began amassing a collection of candid photographs—most of them taken on the streets of her hometown of Hamburg, unbeknownst to their subjects—and started building a taxonomy of the differences between male and female body language. To these, she added images culled and re-shot from a variety of secondary sources, including advertisements, catalogs, art reproductions, television and film stills, pornography, and found photos; later, she photographed volunteers in poses that she considered typical of the sexes.

The first result was a project deliberate in its blurring of the line between research and art. Wex’s initial collages—rows of numerous “male” and “female” images on large white boards and headed with mundanely descriptive categorizations (“men sitting,” “women standing”)—were stark and clinical. She cropped each image so that the figures were not contextualized in space, but only readable in contrast to the images around it.

The second result was her book called Let’s Take Back Our Space: “Female” and “Male” Body Language as a Result of Patriarchal Structures. Its landscape format reproduced Wex’s large panels of grouped images and included brief blocks of text that fused art history, sociology, and personal experience into a cohesive and powerful whole. Though the book’s layout echoed the original panels and grouped images with similar workaday language (e.g. “Standing persons, arm and hand positions”), the book wasn’t simply a catalogue of gendered body language. Mike Sperlinger, who curated a 2009 Wex exhibit at London’s Focal Point Gallery, calls Let’s Take Back Our Space “a photographic typology fashioned into a feminist broadside; an encyclopedia of gesture; an anthropological portrait of Hamburg in the 1970s; a monomaniacal tract on art history; a neglected classic of appropriation aesthetics; an autobiography; an exorcism.” Indeed, for Wex herself the polemic weight of the project proved to be career-changing; after its publication, she stopped making art and chose instead to concentrate on “creating new forms with other women,” which in her case took the form of working as a healer.

A resurgence of interest in her work began, recalls Wex, when a friend of Sperlinger’s happened on a copy ofLet’s Take Back Our Space in a used bookstore and sent it to him. The intrigued critic tracked Wex down (“I suppose he used the Internet,” she shrugs), and asked if she’d be interested in showing the original panels. But to pose the rediscovery of Wex’s work—Portland, Oregon’s Yale Union Contemporary Arts hosts the United States’s first exhibition of it through December 15—as a reclamation of second-wave aesthetic activism seems like a betrayal of the artist’s own wishes, given that Wex abandoned even her own analysis as “based on artistic and scientific methods that have been totally derived from men’s interests.”

And yet it seems important to acknowledge how Wex’s work dovetailed, and continues to resonate, with a society that remains mired in assumptions about what actions, behaviors, and presentations “fit” notions of gender, and with people whose awareness of their own gendered beings is in part determined by the spaces in which they live and move. Even the quotation marks with which Wex set off “Male” and “Female” in her book’s subtitle have an enhanced significance today. Though she may have originally intended the quotes as an escape hatch for her own essentialism—the figures she photographed were always instantly readable as “men” and “women” even before their body language was parsed—they now denote the evolution that followed in the post-’70s decades, in which gender’s fluidity has become both more understood and less remarkable.

At Yale Union’s opening night for “Marianne Wex: An Exhibition,” I ask Wex, who has traveled from her home in Höhr-Grenzhausen for the event, how it feels to have her work rediscovered. She thinks, then chuckles. “Why not? I’m still rediscovering myself.” 

---

All images courtesy YU Contemporary Arts. Andi Zeisler is Bitch Media’s editorial/creative director.

Video from a solo performance on December 11, 2012 at Reel Grrls in Seattle. The piece is inspired by Marianne Wex’s 1972-1977 photographic archiveLet’s Take Back Our Space: “Female” and “Male” Body Language as a Result of Patriarchal Structures. It explores how body language relates to gendered social expectations, how our internalized expectations of ourselves and each other manifest as we physically relate to space. I used my own body as a testing site for the subjective feminine; on projected video, I “performed” a female tendency to contain the body. Despite or perhaps because of this forced containment, my gestures spilled outward. Through live performance I responded to myself on video, in contrast attempting to relax my gestures into neutrality. Objects used on screen (mascara, a teacup, a candle) left drippings, residue and marks bearing witness to the process of performing my own internalized identity as a woman.

Conceived and performed for coursework with Wynne Greenwood. Documentation of the full live performance is forthcoming; the video below was projected and functioned as the anchor for my performance.

De Volmaakte Vrouw Een Handleiding voor Speciale Lichaamscultuur Manual Th.H. Van de Velde Erik Kessels / Paul Kooiker Terribly awesome photo books

February 4, 2013, 2:50 am

≫ Next: Gibt es Sex nach dem Tode? Rosa von Praunheim Erik Kessels / Paul Kooiker Terribly awesome photo books

≪ Previous: 'Let's Take Back Our Space'. "Female" and "Male" Body Language as a Result of Patriarchal Structures Marianne Wex Science Erik Kessels / Paul Kooiker Terribly awesome photo books

$

0

0

De Volmaakte Vrouw. Een Handleiding voor Speciale Lichaamscultuur. Met 534 Illustraties, waarvan 480 Filmbeelden.

Van der Velde, Th. H.

Amsterdam: Querido, 1933. Thick 8vo, (vi), 108pp. With 50 plates and 480 so-called film-reels (flip-book images), with captions. Original red cloth lettered in gilt. First edition. Van der Velde (1873-1937), a Dutch gynecologist and sexologist, made his fame by writing sexual "manuals", with for the time great frankness. This work deals with female body-culture, including a description of the sexual organs. The so-called film-stroken (film-reels) at end of volume, serve, when fanned quickly, "moving" pictures of the female [nude/sparsely clothed] body, a revolution in those days. 

... Vrouwen die een kind hebben gebaard, doen fervent aan postnatale gymnastiek om weer in vorm te komen. Het wordt hen zelden expliciet verteld dat de oefeningen voor de versteviging van de bekkenbodemspieren niet zozeer bedoeld zijn om incontinentie te voorkomen, dan wel om hun postnataal seksleven -- én dat van hun man -- te vrijwaren. De Nederlandse gynaecoloog Th.H. Van de Velde wist alles van ,,paringstechnische vraagstukken''. Hij wist ook dat vrouwen vaak niet de kunst verstonden ,,de geslachtelijke gebeurtenissen door eigen activiteit in gunstige zin te beïnvloeden''. In De volmaakte vrouw. Een handleiding voor speciale lichaamscultuur, uit 1933, schreef hij turnoefeningen voor ter ,,verbetering van de vrouwelijke bekwaamheid om op de juiste wijze aan de paring deel te nemen''. Wat historisch gezien een vrij zeldzaam voorbeeld van waardering voor de seksueel actieve vrouw lijkt te zijn, is dat bij nadere beschouwing echter niet. Ook de als progressief bekend staande Van de Velde baseerde zijn model voor de verhouding tussen de seksen op de actieve spermatozoïde, die na een concurrentieslag met andere spermatozoïden binnendringt in een passief eitje ... 

Theodoor Hendrik van de Velde (1873-1937) was a Dutch gynecologist who was best known for his popular marriage manual, Ideal Marriage, published first in German and Dutch in 1926 and widely translated and reprinted. The English edition, published by William Heinemann in 1930, went through 43 printings and sold some 700, 000 copies, while the American edition, published by Random House, sold equally well. A revised edition was published in 1965, which also sold well.

Born in 1873, he attended medical school in Leiden and Amsterdam and won recognition as director of the Haarlem Gynecological Clinic. He married his first wife, Henrietta van de Veldeten Brink, in 1899, but the marriage was not a happy one; after some ten years, van de Velde eloped with one of his patients, a socially prominent married woman, Martha Breitenstein-Hooglandt, eight years his junior. In the ensuing scandal, he was forced to give up his practice, and he and Martha wandered through Europe. He finally received a divorce from Henrietta in 1913 and married Martha soon after, settling down near Locarno. He had no children by either wife.

He himself wrote that he did not begin his book on sex and marriage until he had practiced medicine for more than 25 years and was adjudged suitably old. Some of his data came directly from his patients and their husbands, from observations of his patients, and also from his own experience. He emphasized the importance of love play, including oral-genital contact. He also explored some ten different sexual positions.

He died in 1937 at the age of 64, in Locarno, Switzerland. His book was dedicated to his wife Martha.

Erik Kessels / Paul Kooiker, Terribly awesome photo books 30 x 37 cm 64 pages news paper print edition of 1000 ISBN 9789490800093 
For several years, Paul Kooiker and Erik Kessels have organized evenings for friends in which they share the strangest photo books in their collections. The books shown are rarely available in regular shops, but are picked up in thrift stores and from antiquaries. The group’s fascination for these pictorial non-fiction books comes from the need to find images that exist on the fringe of regular commercial photo books. It’s only in this area that it’s possible to find images with an uncontrived quality. What’s noticeable from these publications is that there’s a thin line between being terrible and being awesome. This constant tension makes the books interesting. It’s also worth noting that these tomes all fall within certain categories: the medical, instructional, scientific, sex, humour or propaganda. Paul Kooiker and Erik Kessels have made a selection of their finest books from within this questionable new genre.

Gibt es Sex nach dem Tode? Rosa von Praunheim Erik Kessels / Paul Kooiker Terribly awesome photo books

February 6, 2013, 11:33 pm

≫ Next: Imperfection was forbidden Boris Mikhailov Photography

≪ Previous: De Volmaakte Vrouw Een Handleiding voor Speciale Lichaamscultuur Manual Th.H. Van de Velde Erik Kessels / Paul Kooiker Terribly awesome photo books

$

0

0

Praunheim, Rosa von:

Gibt es Sex nach dem Tode?

Prometh Verlag Köln, 1981.

ISBN 3922009301
Buch zu Praunheims Film "Todesfilm oder wie werde ich ein Blumentopf". Language: German.

... In Ihrem Bildband «Gibt es Sex nach dem Tode?» gehen Sie noch einen Schritt weiter. Da wird eine Art Jenseits entworfen, in dem die Verstorbenen sich ihre sexuellen Wünsche erfüllen dürfen. Man könnte meinen, die Sexualität sei für Sie zu einer Art Religion geworden.

PRAUNHEIM: Das wäre falsch, denn das Jenseits interessiert mich überhaupt nicht. Mich interessiert nur das Diesseits, und zwar bis zur letzten Sekunde. Was ich mit so Formulierungen, wie sie in dem Buch stehen, erreichen möchte, ist, dem Tod eine sinnliche Komponente zu geben, so daß man ihn erlebt wie einen Orgasmus, nicht als so was Vergeistigtes, sondern als genauso lebendig und kämpferisch wie einen Geschlechtsakt ...

Rosa von Praunheim (born 25 November 1942), is a German film director, author, painter and gay rights activist. Openly gay, he is one of the initiators of the gay rights movement in Germany.

A prolific director, he has made over fifty feature films. He began his career associated to the New German Cinema as a senior member of the Berlin school of underground filmmaking. He took the artistic female name Rosa Von Praunheim to remind people of the pink triangle that homosexuals had to wear in Nazi concentration camps. A pioneer of Queer Cinema, von Praunheim has been an activist in the gay rights movement. He was an early advocate of AIDS awareness and safer sex, but has been a controversial figure even within the gay community. His films center on gay related themes and strong female characters. His works are characterized by excess and employ a campy style. His films have featured such personalities as Jayne County, Vaginal Davis, Divine, and Jeff Stryker.

Erik Kessels / Paul Kooiker, Terribly awesome photo books 30 x 37 cm 64 pages news paper print edition of 1000 ISBN 9789490800093 
For several years, Paul Kooiker and Erik Kessels have organized evenings for friends in which they share the strangest photo books in their collections. The books shown are rarely available in regular shops, but are picked up in thrift stores and from antiquaries. The group’s fascination for these pictorial non-fiction books comes from the need to find images that exist on the fringe of regular commercial photo books. It’s only in this area that it’s possible to find images with an uncontrived quality. What’s noticeable from these publications is that there’s a thin line between being terrible and being awesome. This constant tension makes the books interesting. It’s also worth noting that these tomes all fall within certain categories: the medical, instructional, scientific, sex, humour or propaganda. Paul Kooiker and Erik Kessels have made a selection of their finest books from within this questionable new genre.

Imperfection was forbidden Boris Mikhailov Photography

February 7, 2013, 10:22 pm

≫ Next: Then the Nazis came The Children We Remember Chana Byers Abells Erik Kessels / Paul Kooiker Terribly awesome photo books

≪ Previous: Gibt es Sex nach dem Tode? Rosa von Praunheim Erik Kessels / Paul Kooiker Terribly awesome photo books

$

0

0

Primrose - Russian Colour Photography
25 January - 3 April 2013

The exhibition Primrose - Russian Colour Photography takes place as part of Netherlands-Russia 2013. The title refers to the primrose flower, used metaphorically here to represent the many colours in which it appears during early spring. Primrose -Russian Colour Photography presents a retrospective of the various attempts in Russia to produce coloured photographic images. This process began in the early 1850s, almost simultaneously with the discovery of the new medium itself. The colouring technique, based on the traditional methods of craftsmen who added colour into a certain contour design, has determined a whole independent trend in the history of photography in Russia, from 'postcard' landscapes and portraits to Soviet propaganda and reportage photography.

The use of colour in Russia stems from the early 1850s and practically coincides with the invention of the medium itself. The term colour photography is slightly disingenuous, since at first it referred to a toning technique in which black and white photographs were painted by hand. Traditionally this technique was used by specialized tradesmen who added colour to the photographs according to certain methods and within the contours of the image. This technique became so popular that it started a trend in and of itself and to a large extent determined the appearance and aesthetics of colour photography in Russia. Initially used especially for portraits, picturalist landscapes and nudes, it later also found favour with avant-garde artists. Interestingly enough these aesthetics also formed the starting point for Soviet propaganda and for portraits, political leaders and reportage.

Primrose - Russian Colour Photography can be viewed as a journey through various techniques and genres, meanings and messages, mass practices and individual experiments. The exhibition contains works by renowned photographers and artists such as Sergey Produkin-Gorsky, Ivan Shagin, Dmitry Baltermantsand Robert Diament. But is also shows unique photos of Alexander Rodchenko and Varvara Stephanova, and recent works from the famous Luriki series by Boris Mikhailov, in which he mocked the visual culture of the Soviet propaganda.

"As a photographer with unofficial authority I discover, I observe, I clandestinely stalk." Boris Mikhailov

BORIS MIKHAILOV:

Born in 1938, Boris Mikhailov is one of the most important photographers to have emerged from the former USSR. Starting photography in the 1960’s his work transgressed the moral and political dictates of the Soviet Regime. Although often engaged in the social disintegration affecting his country his work is subjectively rooted, dealing with the profound concerns of vulnerability and mortality. He has exhibited in numerous galleries and museums around the world notably the Tate Modern,Saatchi Gallery, MOMA, and The Photographers’ Gallery, London. His projects Case History, The Wedding, Unfinished Dissertation,Look at Me I Look at Water, have been published as books. Boris Mikhailov was the recipient of the prestigious Hasselblad Award in 2000 and the Citibank Photography Prize in 2001.

Lees verder ...

Then the Nazis came The Children We Remember Chana Byers Abells Erik Kessels / Paul Kooiker Terribly awesome photo books

February 8, 2013, 10:44 pm

≫ Next: NEVER TRAVEL WITHOUT A SUIT-CASE FULL OF DREAMS Dirk de Herder (1914 - 2003) Photography

≪ Previous: Imperfection was forbidden Boris Mikhailov Photography

$

0

0

Abells, Chana Byers
The Children We Remember
Julia MacRae Books London 1987 1st thus dust jacket Fine oblong 8vo. (48)pp., b/w pls., Collection of Photographs from the Archives of Yad Vashem showing Children as Victims or Survivors of the Holocaust 

The Children We Remember by Chana Byers Abells

This week is Holocaust Remem brance Week, a time for remem bering the victims of the Holocaust, and especially the 1.5 million children who perished. There are many good books about the Holocaust for young readers and today I have chosen The Children We Remember by Chana Byers Abells.

Using photographs from the archives of Yad Vashem and an absolute minimum amount of text, Ms. Abells has created a picture book based on photographs arranged chronologically as a way of creating a story about what happened to Europe's children before, during and after the Holocaust.

She begins even before the Nazis came to power, showing photos of Jewish children engaged in daily activities similar to what any child would be doing, and not very different from what children still do everyday – learning in school, praying in synagogue, playing with friends.

When the Nazis come to power, the photos take a turn, showing how life had changed for Jewish children – now they are dressed in clothing bearing a yellow star, their schools are closing, and their synagogues are being burned, they are no longer allowed to play.

This is followed by photos of the roundups of families, life in the ghetto, then separation from family and death for many. At the end, there is a small photo gallery of children who did not survive, followed by photos of children who did manage to either escape or simply survive their untenable circumstances.

It is a simple but powerful book that still manages to end on a note of hope.

In a New York Times article, Ms. Abells described how the book took its form while she was working in the archives of Yad Vasherm:

“She found herself setting some pictures of children aside. ‘I laid them out one night after work. It was almost as if the pictures told me a story, which I put together in the hope, I think, that someone would want to use the material. Then, I guess, I looked at the pictures and began to write little titles that described the pictures. I wanted the words to reflect the pictures, not the other way around.’”  (September 8, 1986)

The photographs chosen for this book are not so terribly graphic that they would frighten children, in fact, that was intentionally avoided. Each photo is of a different child, yet they as well as the reader are tied together by the text.  The book makes clear the very real and very scary implication being that without out vigilance, the Holocaust could happen again – to anyone but that might not be apparent to younger readers.  In a classroom, it is an excellent way to begin a discussion of present day instances of genocide.

The Children We Remember is an excellent choice for parents or teachers to begin to broach the topic of the Holocaust to young children. There is an outstanding lesson plan by Ruth Markind utilizing both Abell’s The Children We Remember and David Adler’s One Yellow Daffodil: a Hanukkah Story which may be found at Holocaust Education Lesson Plan Template

Yad Vashem, the Holocaust Martyrs’ and Hereos’ Remembrance Authority located in Jerusalem, Israel, has a wealth of Holocaust information and material available online for parents and teachers.

Erik Kessels / Paul Kooiker, Terribly awesome photo books 30 x 37 cm 64 pages news paper print edition of 1000 ISBN 9789490800093 
For several years, Paul Kooiker and Erik Kessels have organized evenings for friends in which they share the strangest photo books in their collections. The books shown are rarely available in regular shops, but are picked up in thrift stores and from antiquaries. The group’s fascination for these pictorial non-fiction books comes from the need to find images that exist on the fringe of regular commercial photo books. It’s only in this area that it’s possible to find images with an uncontrived quality. What’s noticeable from these publications is that there’s a thin line between being terrible and being awesome. This constant tension makes the books interesting. It’s also worth noting that these tomes all fall within certain categories: the medical, instructional, scientific, sex, humour or propaganda. Paul Kooiker and Erik Kessels have made a selection of their finest books from within this questionable new genre.

NEVER TRAVEL WITHOUT A SUIT-CASE FULL OF DREAMS Dirk de Herder (1914 - 2003) Photography

February 10, 2013, 2:32 am

≫ Next: Blossom as a metaphor A New Day Marcel van der Vlugt Photography

≪ Previous: Then the Nazis came The Children We Remember Chana Byers Abells Erik Kessels / Paul Kooiker Terribly awesome photo books

$

0

0

Never travel without a suit-case full of dreams

Dirk de Herder (1914 - 2003) called himself the last 'wizzard of light'. 

His classic black & white photographs have been popular ever since 1946, when his first book about Amsterdam was published (now a classic at photo book auctions by itself). His images of the old centre of Amsterdam and later, in the same style, Stockholm and Paris were influenced by Brassaï, with whom he corresponded, exchanged books and prints. As a photographer he was also acquinted with COBRA, whose members het regulary photographed (and published in another book). For VARA television, a Dutch broadcasting company, he photographed many celebrities for the television program guides. But his hart was always with his free work. He travelled a lot, but the small Dutch island Schier has always been a favorite spot. He made many more books, 'Never travel without a Suitcase Full of Dreams' (80 photographs, for his 80th birthday) and 'Flashback' (about his life), were among the last. Amsterdam, Thomas Rap, 1993. Photo-pictorial wrappers (softcover), 31,5 x 23,5 cms., XXX, 80 phot. plates in black & white printed recto, (8) pp., biography, exhibitions, films, bibliography. Stamped twice and signed twice on first title-page recto & verso. Extra: dedication by Louky de Herder, Dirk's wife. on first title-page. ISBN: 90-6005-432-6

Stilte en toeval in Dirk de Herders droomfoto's

Door EDDIE MARSMAN

Recensie | Donderdag 18-11-1993 | Sectie: Overig | Pagina: 9

Fotografie: Dirk de Herder. Ga nooit op reis zonder een koffer met dromen. T/m 3 dec. in fotogalerie Objektief, Walstraat 31, Enschede. Di t/m vr 13-17.30u, za 12-17u.

Het fotowerk van de inmiddels bijna 80-jarige fotograaf, filmer en 'jut-artist' Dirk de Herder heeft het in zich om op de plank van het archief te verstoffen. Eens in de zoveel jaar zal de blik van een toevallige passant er aan blijven hangen, er wordt een kleine bijval oogstende bloemlezing ge�xposeerd, en vervolgens wordt het weer keurig opgeborgen in afwachting van de volgende 'ontdekking'.

Foto's van niks zijn het eigenlijk; van een detail in een kamer, een lichtval op tafel, een samenloop van omstandigheden op straat. Het zijn foto's die even vluchtig zijn als het moment waarop ze gemaakt werden, een vluchtigheid die met zich mee brengt dat je er gemakkelijk aan voorbijgaat. Stilte en toeval zijn de belangrijkste ingredi�nten, bescheidenheid en eenvoud de opvallendste uiterlijke kenmerken. Het is een vorm van fotografie waaraan namen verbonden zijn van vooral Franse fotografen als Brassa�, Kertesz, Doisneau en Izis.

In Nederland is het genre nooit echt van de grond gekomen, misschien omdat ons dagelijks leven zo zuinig en strak is en zo weinig speels. Vandaar wellicht dat we er ook geen goede benaming voor hebben kunnen vinden. 'Creatieve documentaire' is het wel genoemd, en 'straatfotografie', maar het eerste vooronderstelt te veel een vooropgezette bedoeling, en het tweede gaat voorbij aan het feit dat de beoefenaars ervan even vaak op als van de straat te vinden zijn. Het verklaart veel van het feit dat De Herder als fotograaf altijd wat in de schaduw is gebleven.

Tien jaar geleden vierde De Herder zijn veertigjarig jubileum. Er werd een tentoonstelling georganiseerd en er verscheen een boek. Nu zijn tachtigste verjaardag in zicht komt gebeurt dat opnieuw, onder de titel Ga nooit op reis zonder een koffer met dromen. (Captive Dreams heet de monografie die recentelijk van De Herders Franse evenknie Izis verscheen, en die verwijzing naar dromen in beide titels is geen toeval.)

De tentoonstelling reist onder auspici�n van de door De Herder zelf opgerichte European Art Union door Europa en is in Nederland nog te zien in de kleinbehuisde galerie Objektief in Enschede. Ook Stroom hcbk in Den Haag (Toussaintkade 55) besteedt nog tot en met 21 november aandacht aan zijn werk. Met om en nabij de 25 foto's wordt in Enschede een representatieve keuze uit het werk getoond, gelardeerd met enkele objecten (assemblages en collages van op straat en langs het strand gevonden voorwerpen).

De ge�xposeerde bariet-drukken laten een betere indruk achter dan de reprodukties in het boek (te onbeholpen en te groot eigenlijk voor de foto's, en waarin de gruwelijkheid begaan is ze van titels te voorzien die elk raadsel wegnemen en elke droom aan gruzelementen slaat). Dat geldt zeker voor de op het subtiele contrast in het zwart berustende foto's van natte straten verlicht door straatlantaarns of een warme namiddagzon die voor dit 'slag' fotografen zo typerend is.

De presentatie is als het werk: eenvoudig en bescheiden. In Enschede neemt de bescheidenheid zelfs knullige vormen aan met glasloze passepartouts die met kopspelden tegen de wand zijn geprikt en objecten die, noodgedwongen in de kleine ruimte, hangen te ruzi�n met de foto's. Maar het weegt ruimschoots op de betoverende uitstraling van foto's als die van de violist in de sneeuw (Amsterdam, 1946), een man die De Herder ongetwijfeld heeft doen denken aan de waarschuwingen van zijn vader die hem de toegang tot de schilderakademie ontzegde om hem te behoeden voor de armoede die hij als musicus had gekend.

Het hoort bij werk als dit een mooiste foto uit te zoeken, zoals je dat ook doet uit de rekken met ansichtkaarten die er zo vaak van worden vervaardigd. Ik kies die van het jongetje in een stille, met stenen geplaveide Parijse straat. Zijn houding verraadt de aanwezigheid van anderen, maar te zien zijn zij niet. Hij houdt zijn handen op de rug: niemand ziet wat ik hier heb. Behalve natuurlijk de fotograaf die hem van achteren fotografeerde.

In zijn handen houdt de jongen een vogeltje. Een vogeltje dat nu ik er zo over nadenk, eigenlijk symbool staat voor De Herders hele fotografische oeuvre.

Foto-onderschrift: Foto: Dirk de Herder, Het vogeltje (Parijs, 1946)
Persoon: Dirk de Herder

Op dit artikel rust auteursrecht van NRC Handelsblad BV, respectievelijk van de oorspronkelijke auteur.

---

Blossom as a metaphor A New Day Marcel van der Vlugt Photography

February 13, 2013, 10:45 pm

≫ Next: The Berlin Wall 1965 Made in Germany Leonard Freed Photography

≪ Previous: NEVER TRAVEL WITHOUT A SUIT-CASE FULL OF DREAMS Dirk de Herder (1914 - 2003) Photography

$

0

0

VLUGT, MARCEL VAN DER. - A New Day.

d'jonge Hond. 2007. Plts. Softcover in trans parant cover with inserted medical card. 

These lovely images are from Marcel van der Vlugt’s medical series A New Day. They depict the “flowers of illness,” so to speak, featuring nude women in hospital regalia (bandages, oxygen masks, bound limbs), among medical equipment, upon the operating and examining table, but simultaneously intertwined with, wearing, sprouting flowers, seeming somehow strong at the same time that they represent fragility and trauma, and suggesting that they are reborn, given new life in the midst of sickness and sterility. Lees verder ...

Marcel van der Vlugt, 1957, The Netherlands, is a fine-art, fashion and commercial photographer based in Amsterdam. Once he was finished with his studies at the School for Photography in The Hague he went to Düsseldorf, Germany to assist an advertising photographer. Although his school was largely focused on the technical aspects of photography, Marcel managed to create bodies of work that, although technically perfectly executed, are multi-layered in context. He works on a large-format camera, shooting polaroids to keep control on his final image and to engage the models in the process. The images, autonomous or commercial, are often sensual, poetic and carefully composed. Between 2007 and 2010 he released four monographs. The book A New Day, released in 2008, simulates an imaginary cosmetic clinic where instead of liposuction and nosejobs, the patients get implants of flowers. The blossom is a metaphor for youth, new life and fertility. His work has been exhibited mostly in the Netherlands, but also in other European cities and in the USA. The following images come from the series A New Day, I Like... and Der Kommisar.

Marcel van der Vlugt : ... 'De foto maakt deel uit van de serie A New Day, die weer onderdeel uitmaakt van mijn laatste project rond het thema 'beauty'. Eigenlijk refereert al mijn vrije werk naar het begrip 'beauty'. Dat kunnen stillevens zijn, bloemen, landschappen... Elke serie is een benadering, een nieuw bloempje aan de grote boom waaraan ik werk.'

'Deze foto speelt zich af in een imaginaire beautykliniek voor plastische chirurgie waar je bloesem laat implanteren - bloesem als symbool voor nieuw leven, lente, jeugd en vruchtbaarheid. De titel is SB 32, 2006, naar de manier waarop je genoemd wordt in een ziekenhuisrapport. De bijzonderheid van het beeld is dat het een model van vlees en bloed is. Dat ziet niet iedereen. Omdat het zo is ingepakt met ziekenhuisverband, lijkt het net een pop. En toch zie je de expressie, in het lichaam, in het gezicht. Dat grensgebied tussen model en pop vind ik intrigerend. Deze foto, maar ook andere foto’s uit A New Day, is een reactie op alle aandacht en onze fascinatie voor cosmetische ingegrepen. Het is mijn reactie en iedereen mag daar zelf een invulling aan geven.' ...

The Berlin Wall 1965 Made in Germany Leonard Freed Photography

February 16, 2013, 11:45 pm

≫ Next: Voodoo 2013 The Curse and the Trade Ghana Togo Benin Nicola Lo Calzo Photography

≪ Previous: Blossom as a metaphor A New Day Marcel van der Vlugt Photography

$

0

0

Made in Germany

Freed, Leonard, Illustrated by Leonard Freed Photos

Informative B/W photographs by Leonard Freed of post-WW II West Germany already well into its political and economic resurgence, but still divided from the eastern portion by a heavily guarded border and, in Berlin, by the Berlin Wall. Some text and extensive captions provide much additional insight into the conditions of life in that era, already so dramatically on view in the photographs. Images very nicely reproduced in photogravure.

"Germany has been, in the grips of its history, a divided people. The pivot of Germany's tragedies and its greatest glories has been its geography. All that passes through Europe, east to west, north to south, crosses Germany and has affected its character directly and indirectly." So says Leonard Freed, who spent significant time after the Second World War traveling through the Germanic countryside. 

He has captured the multi-faceted identity crisis of a nation searching for itself, one where families have been divided, new immigrants arrive daily on its borders, and people struggle for normality and a sense of belonging after years of political upheaval. "Made in Germany" documents the everyday life of those within the then newly-formed Bundesrepublik, yet it does not define the Germans as a single people. Rather, to be 'made in Germany' is, as Freed puts it, a "misdemeanor", since Germany itself was just created. He portrays the country in exactly this manner: an amalgamation of persons in the same area, searching for a history yet constantly looking to the future.

Tijdloze breekbaarheid van een humanist

Eddie Marsman

Recensie | Dinsdag 16-10-2007 | Sectie: Kunst | Pagina: 12 | Eddie Marsman

Leonard Freeds fotos zijn ouderwets zwart/wit, zelden groter dan een vel notitiepapier en tamelijk eenvoudig. Het onderwerp is netjes los getild uit het decor, meestal rond het kruispunt der diagonalen. Het decor betreft steevast een contrast of een handvol tegendraadse details. Maar die eenvoud is bedrieglijk want enkel te bereiken door veel geduld en zorgvuldig kijken.

Juist dat maakt van Freeds retrospectief in het Fotomuseum Den Haag (160 fotos) een indrukwekkende tentoonstelling. Niet ondanks maar dankzij dat gebrek aan spektakel en visuele krachtpatserij dus.

Het oeuvre van de Amerikaan, zoon van joodse immigranten uit het Russische Minsk, omspant iets meer dan een halve eeuw, van zijn eerste foto uit 1952 - een wandelaar langs de Seine, gevat tussen kale winterbomen - tot vijf fotos van een kat kuierend over een dakrand, een reeksje dat hij in november vorig jaar vastlegde vanaf zijn sterfbed. Kort na het maken ervan overleed hij, 83 jaar oud.

Freed was een typisch naoor logse, huma nistische fotograaf. Degelijk, veelzijdig en begaan met het lot van mensen die zich, meestal tegen de stroom in, staande proberen te houden. Het is een levenshouding die ook in zijn geval gevoed werd door de herinnering aan de wereldbrand van zijn jeugdjaren.

Gebeurtenissen, ontwikkelingen, omwentelingen; telkens bracht hij ze terug tot kleine visuele verhalen op menselijke maat. En steevast bevatten ze vingerwijzingen naar context en geschiedenis.

Freed begon rond 1952 te fotograferen tijdens een rondreis door Europa. Op die reis deed hij ook Nederland aan. Hij zou er tot 1970 blijven wonen. Hier publiceerde hij zijn eerste foto (in het Algemeen Handels blad) en zijn eerste boek (Joden van Amsterdam, uitgegeven door de Bezige Bij) en had hij zijn eerste tentoonstelling (in Rotterdam).

Nederland heeft in Freeds werk uiteraard de nodige sporen achtergelaten (stratenmakers in Amsterdam, schippers op het water, handelaren op de beurs) maar afgezien van enige lokale herkenbaarheid vallen de Hollandse fotos eigenlijk nauwelijks op. Verbazen doet dat niet. Freed zou zijn leven lang blijven reizen: naar Engeland, Frankrijk, Duitsland, Itali�, Noord Afrika, het Midden Oosten, dat alles keer op keer, zoals hij ook in Amerika zelden lang thuis kon zitten. Maar overal zocht hij op de keper beschouwd naar hetzelfde: beelden die vorm konden geven aan de stugge maar breekbare volharding waarmee mensen altijd en overal proberen hun bestaan leefbaar te maken.

De expositie, tot stand gekomen in samenwerking met het Mus�e de lElysee in het Zwitserse Lausanne, toont daarvan de neerslag, gevat in een strakke chronologische presentatie. Die rangschikking werd ingegeven door Freeds overtuiging dat zich in zijn werk in de loop der jaren geen enkele ontwikkeling heeft afgetekend; een naar huidige artistieke maatstaven weinig enerverende, maar desalniettemin verdedigbare (en respectabele) opvatting. Hier en daar worden enkele themas uitgelicht, zoals het politiewerk in New York of de positie van zwart in blank Amerika; het zijn de onderwerpen van zijn meest bekende boeken.

Maar Freeds fotos werken ook los van chronologie, reeks of thema. Een oude man in een ziekenhuisbed, doodsbang starend naar de apparatuur die zijn leven moet redden. Een jonge zwarte vrouw die haar kind de fles geeft, starend naar de metro die aan haar voorbijrijdt. Een zwart jongetje dat even stoer zijn onzichtbare spierballen toont. De begrafenis van 200 mijnwerkers in Charleroi, door de opengeslagen ramen vanuit een huiskamer gefotografeerd om zo terloops te wijzen op de impact van een ramp. Stuk voor stuk zijn het fotos vol tijdloze breekbaarheid.

Info: LeonardFreed: Worldview.T/m 13 januari in Fotomuseum Den Haag. Info: fotomuseumdenhaag.nl Catalogus euro 40,00

Foto-onderschrift: Arrestant in een politiewagen, Harlem New York, 1978 Harlem, New York, 1963 (Fotos LeonardFreed, Fotomuseum Den Haag)
Trefwoord: Fotografie
Persoon: LeonardFreed

Op dit artikel rust auteursrecht van NRC Handelsblad BV, respectievelijk van de oorspronkelijke auteur.

Voodoo 2013 The Curse and the Trade Ghana Togo Benin Nicola Lo Calzo Photography

February 21, 2013, 7:19 am

≫ Next: Awkward Family Photos Humour Mike Bender Doug Chernack Erik Kessels / Paul Kooiker Terribly awesome photo books

≪ Previous: The Berlin Wall 1965 Made in Germany Leonard Freed Photography

$

0

0

Nicola Lo Calzo is an Italian photographer born in Torino in 1979. After training in architecture, he started his artistic endeavour in 2001. His photography is that of a documentary proposal, undertaken halfway between journalism and art, while focusing on minority issues and human rights. He contributes with the press on a regular basis (Newsweek, Courrier International, Le Monde, Libération, Geo, Eyemazing, Photo, Repubblica, Corriere della Sera, La Stampa,…), and is also commissioned by institutional or commercial enterprises (Unesco, SFR foundation, Alinari Foundation …). His work has been exhibited in France and in other countries, and most notably at Rencontres d’Arles, at the Confluences Museum, and at the Alinari National Museum for Photography, in Italy. His photographs are in private collections and museums, such as the Alinari Archives and the National Library of France. Nicola Lo Calzo lives and works in Paris.

Nicola Lo Calzo, 1979, Italy, is a documentary and portrait photographer based is Paris. His photographic work focuses on minorities and human rights issues, often in African countries. In his series Inside Niger he portrayed the population that live and work on the borders of the Niger river. The river functions as the center of Nigeria's economy, but pollution and desertification have become obstacles to economic development. One of his latest series is Morgante, telling the story of several individuals. Dwarfism, a person of short stature resulting from a particular medical condition, is the common demoninator between the portrayed. Nicola's work has been published extensively and exhibited throughout Europe. The following images come from the series Morgante, Inside Niger andThe Other Family.

Awkward Family Photos Humour Mike Bender Doug Chernack Erik Kessels / Paul Kooiker Terribly awesome photo books

February 22, 2013, 7:24 am

≫ Next: Benidorm (Spain) VN magazine Supplement 15 september 1979 Willem Diepraam Documentary Photography

≪ Previous: Voodoo 2013 The Curse and the Trade Ghana Togo Benin Nicola Lo Calzo Photography

$

0

0

Awkward Family Photos [Paperback]

Mike Bender (Author), Doug Chernack (Author)

Based on the hit website, AwkwardFamilyPhotos.com (“painful, regrettable, horrifyingly awesome snaps of family bonding, you will laugh so hard that people in adjoining offices will ask what’s wrong with you”—Esquire), this full color book features never-before-seen photos and hilarious personal stories covering everything from uncomfortable moments with relatives, teen angst, sibling rivalry, and family vacations from hell. Cringe at the forced poses, bad hair, and matching outfits--all prompting us to look at our own families and celebrate the fact that we're not alone. Nothing says awkward better than an uncomfortable family photograph!

Erik Kessels / Paul Kooiker, Terribly awesome photo books 30 x 37 cm 64 pages news paper print edition of 1000 ISBN 9789490800093 
For several years, Paul Kooiker and Erik Kessels have organized evenings for friends in which they share the strangest photo books in their collections. The books shown are rarely available in regular shops, but are picked up in thrift stores and from antiquaries. The group’s fascination for these pictorial non-fiction books comes from the need to find images that exist on the fringe of regular commercial photo books. It’s only in this area that it’s possible to find images with an uncontrived quality. What’s noticeable from these publications is that there’s a thin line between being terrible and being awesome. This constant tension makes the books interesting. It’s also worth noting that these tomes all fall within certain categories: the medical, instructional, scientific, sex, humour or propaganda. Paul Kooiker and Erik Kessels have made a selection of their finest books from within this questionable new genre.

Awkward Family Photos – Now in convenient book form

THURSDAY, MAY 20TH, 2010 BY STEVE TARLOW

Awkward Family Photos made a splash online last year as people from far and wide came to enjoy the stilted splendor and intense discomfort of people the world over whose most awkward posed moments were caught on camera. The bizarre family portrait depository created by Doug Chernack and Mike Bender went viral and became its own meme. Now the primo source for strange family photos is coming to the easily amused in convenient book form. If your computer literacy is as fresh as the 1970s attire commonly found on the Awkward Family Photos website, the book is for you.

Awkward Family Photos – in case you missed them

Awkward Family Photos is a website where we can all visit to laugh over just how strange other people look. Mike Bender and Doug Chernack began with just a few shots from friends and family, but things quickly took off. Rather than leaving those old family portraits buried in the pages of a photo album, Awkward Family Photos gives them new life. Now those theme photos, strange baby faces and shipwreck-from-the-past stylings are big business, so much so that Kathie Lee Gifford and Hoda Kotb recently had Bender and Chernack on the “Today” show. The duo no longer needs payday loans with no fax.

“Awkward Family Photos” will debut at No. 3 on the NYT list

The website for Awkward Family Photos gets about 15 million hits and users submit more than 6,000 photos per month, so the book was a no-brainer. Considering that it will debut in the number three position on the New York Times best-seller list, other people’s embarrassment is clearly a hot commodity. Gifford, who is awkward enough on television, claimed she had photos of her own to contribute. Imagine just how awkward the non-celebrities who populate Awkward Family Photos must be – then run out and buy a copy of the book or find the funny on the Web.

Awkward vs. inappropriate

In general, Bender and Chernack claim that Awkward Family Photos is family friendly. They do their best to keep the more risqué shots off the website, and they aren’t in the book, either. The creators also do what they can to prevent family strife. If a photo goes up that causes friction, it will generally be removed from the site. Thankfully, there are so many hilariously appropriate submissions that Bender and Chernack claim they have “no shortage of material for future books.”

What’s next for the Awkward Family Photos crew?

Taking a page out of “America’s Funniest Home Videos,” Bender and Chernack are planning an awkward family videos site. It will be interesting to see if that site will capture the same “skewered on the end of a fork” moment-in-time feel that still photographs convey. Considering their success with Awkward Family Photos, it seems likely that whatever they touch will turn to extremely awkward embarrassment gold.

(Photo Credit: http://www.flickr.com/photos/foundphotoslj/ / CC BY 2.0)

Related Video:

Benidorm (Spain) VN magazine Supplement 15 september 1979 Willem Diepraam Documentary Photography

February 24, 2013, 12:58 am

≫ Next: Kleren maken de man Thomassen en Drijver Blikemballagefabrieken N.V. te Deventer Kees Zwart Graphic Design Bernard van Gils Company Photography

≪ Previous: Awkward Family Photos Humour Mike Bender Doug Chernack Erik Kessels / Paul Kooiker Terribly awesome photo books

$

0

0

Benidorm Vrij Nederland Bijlage 15 september 1979

door Willem Diepraam ...

Kleren maken de man Thomassen en Drijver Blikemballagefabrieken N.V. te Deventer Kees Zwart Graphic Design Bernard van Gils Company Photography

February 25, 2013, 1:06 am

≫ Next: Mali Burning sand and a lost country Vrij Nederland Magazine Supplement 3 november 1980 Willem Diepraam Documentary Photography

≪ Previous: Benidorm (Spain) VN magazine Supplement 15 september 1979 Willem Diepraam Documentary Photography

$

0

0

Amstel bierblikje

Koen van Os (ontwerper), 1958

Blikjes voor bier en frisdranken begonnen in Nederland rond 1950 op de markt te komen. Ze zagen er aanvankelijk helemaal uit als conservenblikjes. Je moest ze openen met een speciale blikopener, die een driehoekig schenkgat maakte in het deksel. Pas later, in 1966, vond men de 'easy opening' deksel met het treklipje uit!

De Amstelbrouwerij wilde voor de nieuwe verpakking voor bier een moderne, opvallende decoratie hebben en vroeg de bekende grafisch ontwerper Koen van Os om een ontwerp te maken. Van Os werkte al voor veel levensmiddelenfabrikanten. Zijn ontwerpen waren steeds zonder opsmuk, zakelijk en puur gericht op het overbrengen van wat gecommuniceerd moest worden. Het ontwerp voor het Amstel-bierblikje laat dat ook duidelijk zien. In 1958 werd zijn ontwerp bekroond met een Gouden Noot van het Nederlands Verpakking Centrum.

De kleren maken de man. [Text L. Huizinga. Photography Bernard van Gils. Layout Kees Zwart].

Deventer, 1963, 52 b&w photographs / bedrijfsreportage / blikverpakking, productieproces, opslagplaatsen). - Ill. 3 b&w photographs, 2 color / colorvlakken, wereldkaart, grafische voorstellingen / rijen gestapelde blikjes, aanzicht van het hoofdkantoor)., NN, Firmenschrift, Photographie - Anthologie - Auftragsphotographie, commissioned photography - Nederland, Niederlande - 20. Jahrh.,

Kees Zwart, geboren in Den Haag, volgde van 1947 tot 1954 zijn opleiding en studie aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag.
Hij kreeg les van Paul Schuitema, Gerard Kiljan, Piet Zwart,Paul Citroen, Gerrit Rietveld, Edmond Bellefroid en vele anderen.
Na een periode van samenwerking met collega-student Marius Wagner en met Paul Schuitema vestigde hij zich in 1952 als zelfstandig ontwerper in Wassenaar.
Terwijl hij een grote reis door Europa maakte, werd hij door Academie St. Joost te Breda uitgenodigd om de vakgroep Grafisch Ontwerpen vorm te geven. Van 1956 tot 1958 was hij daar als docent aan verbonden en was onder meer mede-oprichter van de afdeling Fotografie aan St. Joost. Eind 1958 vestigde hij zijn ontwerpbureau voor grafische vormgeving in Breda.

Thomassen & Drijver-Verblifa (TDV) was een Nederlands bedrijf dat verpakkingen fabriceerde, bestemd voor de levensmiddelen- en chemische industrie. Voor het verpakkingsmateriaal werd dun gewalst plaatstaal of aluminium gebruikt. Het hoofdkantoor was gevestigd inDeventer en het bedrijf beschikte over fabrieken in Leeuwarden, Hoogeveen, Krommenie, Zaandam, Amsterdam, Doesburg, Deventer enUtrecht.

Thomassen & Drijver (T & D) werd opgericht in 1919. In 1952 is de Drenthina Blikfabriek in Hoogeveen overgenomen. In 1965 ontstond Thomassen & Drijver-Verblifa uit een fusie van T & D met De Vereenigde Blikfabrieken (Verblifa), een grote Amsterdamse blikdrukkerij die oorspronkelijk afkomstig was uit de Zaanstreek. Ter gelegenheid van het 75-jarig bestaan van de blikfabriek ontwierp de kunstenaar M.C. Escher in 1963 een bijzonder verpakkingsblik.

Op 16 april 1969 werd de sluiting van de fabrieken in Dordrecht, Krommenie en Utrecht bekendgemaakt, waarbij vele ontslagen vielen.

In 1970 werd TDV overgenomen door Continental Can Company Inc, de op een na grootste blikfabrikant van de Verenigde Staten. In 1991nam het Duitse conglomeraat VIAG het verpakkingsconcern Continental Can Europe over, met inbegrip van TDV. Het bedrijf werd in 1997opgesplitst en geïntegreerd in metaalverpakkingsconcern Impress Group.

TDV geniet enige bekendheid als een van de eerste Nederlandse bedrijven die begin jaren zeventig gastarbeiders naar Nederland lieten overkomen.

Anno 2009 werkten er iets meer dan 8 500 mensen en wereldwijd zijn er meer dan zestig Impressfabrieken. In Nederland zijn er nog vestigingen in Deventer (hoofdkantoor en productie), Hoogeveen, Leeuwarden, en Zaandijk. Op 7 december 2010 is Impress overgenomen door het Ierse Ardagh Glass. De totale groep heet nu Ardagh_Group.

Icosaëder

Maurits Escher, 1963

Een heel bijzonder blik is de 'Icosaëder'. Dit blik is in 1963 door Maurits Escher ontworpen als jubileumgeschenk voor de blikfabriek Verblifa. De directie wilde duidelijk laten zien wat dit bedrijf allemaal met blik kon doen. Aanvankelijk had Escher niet veel belangstelling voor de opdracht. Als gearriveerde kunstenaar had het ontwerpen van blik voor hem weinig aanzien. Toch ontwierp Escher uiteindelijk een heel bijzondere trommel, die in de verzameling van diverse kunstmusea is opgenomen.

Een icosaëder is een regelmatig veelvlak, dat bestaat uit twintig gelijkzijdige driehoeken. Op de Icosaëder van Escher zijn op boeiende wijze schelpmotieven op de hoeken gecombineerd met zeesterren. Het werd wel een duur trommeltje. Niet alleen was het aanbrengen van reliëf en het in elkaar zetten van de trommels arbeidsintensief. Ook de inhoud was groter dan verwacht. Er bleek geen 250 gram bonbons in te passen, maar wel 450 gram!

Mali Burning sand and a lost country Vrij Nederland Magazine Supplement 3 november 1980 Willem Diepraam Documentary Photography

February 26, 2013, 9:41 pm

≫ Next: Willem Diepraam Photojournalist Collector Publicist Curator & Organizer Photography

≪ Previous: Kleren maken de man Thomassen en Drijver Blikemballagefabrieken N.V. te Deventer Kees Zwart Graphic Design Bernard van Gils Company Photography

$

0

0

Brandend zand en een verloren land Vrij Nederland Bijlage van 3 november 1980 …

door Willem Diepraam

DIEPRAAM, WILLEM / SCHAEPMAN, KEES - Sahel

Amsterdam Antwerpen, Kosmos/Novib, 1982. first edition. Softcover. 30,5 x 23. Photos from trips to Senegal, Mali, Upper Volta and the Cape Verde Islands. ; Introduction Kees Schaapman, design Jan van Toorn. Photography William Diepraam. - Moving book about famine in the Sahel countries.

---

Willem Diepraam Photojournalist Collector Publicist Curator & Organizer Photography

March 3, 2013, 1:00 am

≫ Next: Ahob automatische halve-overwegbomen NV Nederlandse Spoorwegen Ko Kwinkelenberg Graphic Design Cas Oorthuys Company Photography

≪ Previous: Mali Burning sand and a lost country Vrij Nederland Magazine Supplement 3 november 1980 Willem Diepraam Documentary Photography

$

0

0

Willem Diepraam stands as something of a Renaissance Man in the world of modern photography, having begun his career as a photojournalist with a Dutch newspaper, and evolving freely and steadily with his restless eye for imagery. He comfortably fills out the role of fine-art photographer, avid collector, and curator, and this handsome book collects much of his strongest work--mainly black-and-white shots, with a few spectacular color images.

If there's an emble matic Diepraam image, perhaps it is a 1974 shot from Fatima, Portugal, depicting old women in a crowd, their wizened visages framing the hopeful, unlined beauty of a young girl who stands between them. Diepraam brings his lens squarely to the meat of mass gatherings, protest marches, and the like, but his interest lies in the sheer vitality of the humanity he locates, not in the specifics of their geopolitics.

Thus, his images of cattle and farmland, of rainstorms and lone figures in the veldt, of nudes spread languidly on soft sheets, of nondescript architecture and unforgettable faces all convey a richness of technique that respects the gift of natural light and the infinite possibilities of human form and global landscape. Diepraam's photos may evoke pity or wonder, yet they avoid cliché with the true ease of a great photojournalist whose instinct is to record, never preach.

In one of this book's two extensive essays exploring Diepraam's life and work, he observes, tellingly: "For someone who looks at art with an informed eye it is so patently obvious that photography is art that it is actually a moot point. On the other hand, the fact that photography is art is, on principle, irrelevant. In theory it doesn't make something any more or less important and it doesn't add anything to it… It must retain something of… amateurism, relaxed and informal. In photography the connection with amateurism must always remain open."

There is nothing ama teurish about any of Diep raam's photos, of course, but the sheer muscu larity and freedom with which he wields his camera make his point well enough. There's not a hint of self-consciousness in his best shots, and even when he courts sentimentality--as in a 1988 color close-up of a young couple lying in each other's arms in New York's Central Park--he manages to capture something potently iconic, always locating a measure of human vulnerability to deepen the formal impact of the image.

Thus we have his sensa tional 1988 color shot of a young European doctor listening to the heartbeat of a child in a Ugandan village--the doctor stands, undistracted, while other children cling to his back and a needy sea of humanity seems to pulsate all around him. Formally, the image has a Biblical character--a pieta for the 20th century--but in essence it's a simple, unforced, unposed moment glimpsed easily and instinctively.

Still, we know that Diepraam's photos are art because they often startle us without trying to. A 1988 shot of Karolien, a beautiful girl in a red blouse standing on an Amsterdam street, becomes a parable of time and mortality when we notice the black-coated form of an old man with a valise who stands a few feet away. Diepraam doesn't push the composition--it seems to have happened, and that is its point.

Likewise, his free wheeling shots from the 1970s--of café dwellers sitting uneasily together in Surinam, or tourists clowning outside a bullring in Spain, or Queen Juliana greeting a worshipful throng that strains toward her--convey a rare kinetic charge; we can sense the motion that came before and after. And yet his ability to locate the still center of worlds is no less profound, as in this book's cover image--a close-up of a young woman giving birth, her face frozen in a maternal rapture. Like much of Diepraam's art, it takes the measure of our lives--earthy to erotic, humble to exalted--and bears keen witness.

Matt Damsker is an author and critic, who has written about photography and the arts for the Los Angeles Times, Hartford Courant, Philadelphia Bulletin, Rolling Stone magazine and other publications. His book, "Rock Voices", was published in 1981 by St. Martin's Press. His essay in the book, "Marcus Doyle: Night Vision" was published this past November.

Ed van der Elsken and his speedgraphic, Edam, Netherlands, 1988

Titel: Willem Diepraam / Annie-Laure Wanaverbecq, Chris van Esterik ; [vert. Andrew May ... et al.]

Auteur: Willem Diepraam (1944-)

Medewerker: Annie-Laure Wanaverbecq; Chris van Esterik (1949-); Andrew May

Jaar: 2001

Uitgever: Amsterdam : Focus Publishing

Annotatie: Tekst in het Nederlands, Engels en Frans. - Omslagtitel: Diepraam 

Met lit. opg

Omvang: 208 p. : foto's. ; 35 cm

ISBN: 90-72216-85-7 geb.

Titel: Eva Besnyo  / [onder red. van: Flip Bool ... et al. ; tekst: Willem Diepraam ; vert.: Karen Gamester]

Auteur: Eva Marianne BesnyoÌ^ (1910-2003)

Medewerker: Flip Bool (1947-); Willem Diepraam (1944-); Karen Gamester

Jaar: [1999]

Uitgever: Amsterdam : Focus Uitgeverij

Reeks: MonografieeÌ^n van Nederlandse fotografen ; 9

Annotatie: Tekst in het Nederlands en Engels

Met bibliogr., lit. opg

Omvang: 198 p. : foto's. ; 33 cm

ISBN: 90-72216-94-6 geb.

Titel: Landschap aan zee / Willem Diepraam [fotogr. ; gedichten van Remco Campert]

Auteur: Willem Diepraam (1944-)

Medewerker: Remco Wouter Campert (1929-)

Jaar: 1995

Editie: 1e dr

Uitgever: Amsterdam : Focus

Omvang: [56] p. : foto's. ; 32 cm

ISBN: 90-72216-72-5 geb.

Titel: Carel Blazer / door Willem Diepraam

Auteur: Willem Diepraam (1944-)

Medewerker: Carel Adriaan Blazer (1911-1980)

Jaar: cop. 1995

Uitgever: Amsterdam : Stichting Fragment Foto Foundation

Reeks: Een beeld van ... ; 3

Annotatie: Uitg. in samenw. met het Amsterdams Historisch Museum. -

Uitg. naar aanleiding van een tentoonstelling in het Amsterdams Historisch Museum Met reg

Omvang: [80] p. : foto's. ; 19 cm

ISBN: 90-75244-04-5

Titel: Eva Besnyo  / door Willem Diepraam

Auteur: Willem Diepraam (1944-)

Jaar: cop. 1993

Uitgever: Amsterdam : Fragment

Reeks: Een beeld van ... ; 2

Annotatie: In samenw. met het Amsterdams Historisch Museum 

Uitg. bij de tentoonstelling in het Amsterdams Historisch Museum van 16 november 1993 tot 1 februari 1994

Met reg

Omvang: [74] p. : foto's. ; 19 cm

ISBN: 90-6579-085-3

Titel: Samenlevingen : een verkenning van het terrein van de sociologie / Nico Wilterdink en Bart van Heerikhuizen (red.) ; [medew.: Christien Brinkgreve ... et al. ; fotogr. Willem Diepraam ... et al.]

Medewerker: Nicolaas Arie Wilterdink (1946-); Bart van Heerikhuizen (1948-); Christine Dorothea Antoinette Brinkgreve (1949-); Willem Diepraam (1944-)

Jaar: cop. 1993

Editie: 3e [herz.] dr

Uitgever: Groningen : Wolters-Noordhoff

Annotatie: 1e dr.: 1985

Met lit. opg., reg

Omvang: 486 p. : ill. ; 24 cm

ISBN: 90-01-37642-8

Titel: Cas Oorthuys / door Willem Diepraam

Auteur: Willem Diepraam (1944-)

Jaar: cop. 1991

Uitgever: Amsterdam : Fragment

Reeks: Een beeld van ... ; 1

Annotatie: In samenw. met het Amsterdams Historisch Museum

Omvang: [80] p. : foto's. ; 20 cm

ISBN: 90-6579-087-X

Titel: Lima : foto's / Willem Diepraam

Auteur: Willem Diepraam (1944-)

Jaar: cop. 1991

Uitgever: Amsterdam : Fragment

Annotatie: Uitg. in samenw. met Novib, 's-Gravenhage

Omvang: 62 p. : foto's. ; 32Ã-35 cm

ISBN: 90-6579-078-0 in spiraalband

Titel: 50 jaar Huis aan de Drie Grachten : Amsterdam 27

september 1986 / [teksten Em. Kummer ... et al. ; foto van Willem Diepraam]

Medewerker: Emanuel Kummer (1926-); Willem Diepraam (1944-)

Jaar: 1986

Uitgever: [Amsterdam : s.n.]

Annotatie: Opl. van 100 ex

Omvang: 48 p. : ill. ; 15 cm

Titel: Willem Diepraam : foto's/photographs / met een tekst van/introd. by Gerard van Westerloo

Auteur: Willem Diepraam (1944-)

Medewerker: Gerard van Westerloo (1943-)

Jaar: cop. 1985

Uitgever: Amsterdam : Fragment

Annotatie: Tekst in het Nederlands en Engels

Omvang: 119 p. : foto's. ; 30x30 cm

ISBN: 90-6579-006-3 geb.

Titel: The costumes of Holland / Constance Nieuwhoff [text], Willem Diepraam, Cas Oorthuys [photogr.] ; [comp. Henk

Nieuwenkamp ; transl. from the Dutch]

Auteur: Constance Nieuwhoff; Willem Diepraam (1944-); Casparus Bernardus Oorthuys (1908-1975)

Medewerker: Henk J. Nieuwenkamp

Jaar: 1985

Uitgever: Amsterdam [etc.] : Elsevier

Annotatie: Bibliogr.: p. [144]

Vert. van: Klederdrachten. - Amsterdam : Elsevier, 1984

Omvang: 143 p. : ill. ; 29 cm

Titel: Klederdrachten / Constance Nieuwhoff [tekst], Willem Diepraam, Cas Oorthuys [foto's] ; [samenst. Henk Nieuwenkamp]

Auteur: Constance Nieuwhoff; Willem Diepraam (1944-); Casparus Bernardus Oorthuys (1908-1975)

Medewerker: Henk J. Nieuwenkamp

Jaar: 1984

Uitgever: Amsterdam [etc.] : Elsevier

Annotatie: Met lit. opg

Omvang: 144 p. : ill. ; 29 cm

ISBN: 90-10-05131-5 geb.

Titel: Sahel : foto's van reizen naar Senegal, Mali, Opper-Volta en de Kaap Verdische Eilanden / Willem Diepraam ; met een inl. van Kees Schaepman

Auteur: Willem Diepraam (1944-)

Medewerker: C.S.M. Schaepman (1946-)

Jaar: 1982

Uitgever: Amsterdam [etc.] : Kosmos

Den Haag : Novib

Omvang: 95 p. : ill. ; 31 cm

ISBN: 90-215-1069-3 : f. 34.50

Titel: Plan voor de steden / Jan Schaefer, Frans van de Ven, Feike Salverda ... [et al] ; fotografie: Willem Diepraam

Medewerker: Johannes Lodewijk Schaefer (1940-1994); Frans van de Ven; Feike Salverda (1946-1996); Willem Diepraam (1944-)

Jaar: 1981

Uitgever: [S.l] : de Trommel

Omvang: 91 p. : foto's, tab. ; 21 cm

ISBN: 90-6264-012-5 (pbk)

Brandend zand en een verloren land Vrij Nederland Bijlage van 3 november 1980 … door Willem Diepraam

Benidorm Vrij Nederland Bijlage 15 september 1979 door Willem Diepraam

Titel: The Dutch Carribbean : foto's uit Suriname en de Nederlandse Antillen / Willem Diepraam ; met een tekst van Gerard van Westerloo

Auteur: Willem Diepraam (1944-)

Medewerker: Gerard van Westerloo (1943-)

Jaar: 1978

Uitgever: Amsterdam : De Arbeiderspers

Annotatie: Nederlandse en Engelse tekst

Omvang: 112 p. : hoofdzakelijk ill. ; 27 Ã- 29 cm

ISBN: 90-295-1305-5 : fl 32.50

Hollands Landschap Vrij Nederland Bijlage van 10 december 1977 door Willem Diepraam

Titel: Het Nederlandse landschap / J.T.P. Bijhouwer ; fotogr.: Willem Diepraam ; luchtfoto's: Fototheek Topografische Dienst

Auteur: Jan Tijs Pieter Bijhouwer

Medewerker: T.A.M. van Keulen; Ina T. Klaasen; Willem Diepraam (1944-)

Jaar: 1977

Editie: 2e dr. / herz. en bijgewerkt door T.A.M. van Keulen, I.T. Klaasen

Uitgever: Amsterdam : Kosmos

Annotatie: Oorspr. uitg.: 1971

Omvang: 182 p. : ill. ; 26 cm

ISBN: 90-215-0503-7 geb

Titel: Vluchthaven : einde van een kinderhuis? / [samengest. door Bert van Berkel ... et al. ; foto's Willem Diepraam ... et al.]

Medewerker: Bert van Berkel; Willem Diepraam

Organisatie: JAC, Jongeren advies centrum, Amsterdam

Jaar: 1976

Uitgever: Amsterdam : JAC

Omvang: 69 p. : ill. ; 30 cm

Titel: Suriname wie ben je : [gedichten] / samenst.: Edgar Cairo ; foto's: Willem Diepraam

Medewerker: Edgar Eduard Cairo (1948-2000); Willem Diepraam (1944-)

Jaar: [1976]

Uitgever: Amsterdam : De Populier

Reeks: Cahier van de Populier ; no. 7

Annotatie: Ondertitel op omslag: Suriname in powesie Bevat ook gedichten i.h. Sranan Tongo met Nederl. vertaling

Omvang: 49 p. : ill. ; 30 cm

Titel: Klederdrachten : een reis langs de levende streekdrachten van Nederland / Constance Nieuwhoff, Willem Diepraam, Cas Oorthuys

Auteur: Constance Nieuwhoff; Willem Diepraam (1944-); Casparus

Bernardus Oorthuys (1908-1975)

Jaar: cop. 1976

Uitgever: Amsterdam : Contact

Annotatie: Tekst: Constance Nieuwhoff, foto's: Willem Diepraam en Cas Oorthuys

Met lit.opg

Omvang: 124 p. : foto's, ill. ; 30 cm

ISBN: 90-254-3031-7 : fl 25.90

Titel: Arbeid, een aflopende zaak? / [ill. Willem Diepraam ... et al.] Arbeid

Medewerker: Willem Diepraam (1944-)

Organisatie: Werkgroep 2000

Jaar: 1975

Uitgever: Amersfoort : Werkgroep 2000

Reeks: Katernen 2000, ISSN 0167-6741 ; Jrg. 1975, nr. 3

Annotatie: Omslagtitel

Met lit.opg

Omvang: 23 p. : ill. ; 20x21 cm

Titel: Frimangron : Suriname : reportages uit een Zuidamerikaanse republiek / tekst Gerard van Westerloo ; foto's Willem Diepraam

Auteur: Gerard van Westerloo (1943-); Willem Diepraam (1944-)

Jaar: 1975

Uitgever: Amsterdam : De Arbeiderspers

Annotatie: Deze uitg. is mede mogelijk gemaakt door een subsidie van de Nederlandse Stichting voor Culturele Samenwerking met Suriname en de Nederlandse Antillen, Sticusa

Omvang: 224 p. : ill. ; 29 cm

ISBN: 90-295-5726-5

Titel: Foto-tentoonst., Van Abbemuseum Eindhoven, 4 jan. t/m 17 febr. 1974 : katalogus / August Sander [en] Willem Diepraam ; [ inl.: Hein Reedijk]

Auteur: August Sander (1876-1964); Willem Diepraam (1944-)

Medewerker: Hein Reedijk (1946-....)

Organisatie: Van Abbemuseum, Eindhoven

Jaar: 1974

Uitgever: Eindhoven

Reeks: Konfrontatie ; 2

Omvang: 24 p. : ill. ; 27 cm

Titel: Enka dossier : handboek voor bezetters / door Aad van Cortenberghe en Jeroen Terlingen ; fotoreportage van Willem Diepraam

Auteur: Aad van Cortenberghe; Jeroen Terlingen (1943-)

Medewerker: Willem Diepraam (1944-)

Jaar: cop. 1972

Uitgever: Utrecht [etc.] : Bruna

Omvang: 224 p. : ill. ; 21 cm

ISBN: 90-229-7213-5

Ahob automatische halve-overwegbomen NV Nederlandse Spoorwegen Ko Kwinkelenberg Graphic Design Cas Oorthuys Company Photography

March 6, 2013, 10:37 am

≫ Next: Radical outlet for the Xenomaniac in You: The Complete Flyer Collection, 1987-1999 RoXY Club Graphic Design Photography

≪ Previous: Willem Diepraam Photojournalist Collector Publicist Curator & Organizer Photography

$

0

0

Author: OORTHUYS, CAS PHOTOGRAPHS JAN MASTENBROEK TEXT Ko Kwinkelenberg layout
Title: Ahob, automatische halve-overwegbomen
Description: Utrecht, NV Nederlandse Spoorwegen. 1961 0. Square 8vo. Orig. illustrated wrappers.

Maatschappij tot Exploitatie van Staatsspoorwegen 1863-1913 door Bernard Eilers

Nederland door Maatschappij tot exploitatie van Staatsspoorwegen

Nv nederlandsche spoorwegen: Uitgave NV Nederlandsche Spoorwegen, Afdeling Voorlichting. door Hans de Boer

De trein hoort erbij: Ter gelegenheid van het 125-jarig bestaan van de Spoorwegen in Nederland. door Cas Oorthuys

Spoor naar '75 : plan voor de toekomst van NS in de Nederlandse samenleving in de jaren 1970-1975 door Carel Blazer

De onverwoestbare kolos 1921-1996 : NS hoofdgebouw III door Nederlandse Spoorwegen. Concerncommunicatie

Radical outlet for the Xenomaniac in You: The Complete Flyer Collection, 1987-1999 RoXY Club Graphic Design Photography

March 7, 2013, 2:07 am

≫ Next: The New Nation of Indonesia february 13 1950 Life Magazine Henri Cartier-Bresson Magnum Photography

≪ Previous: Ahob automatische halve-overwegbomen NV Nederlandse Spoorwegen Ko Kwinkelenberg Graphic Design Cas Oorthuys Company Photography

$

0

0

Ten years after famous RoXY club burnt down, dance is all over Amsterdam 

19 jun. 2009

Ten years ago, the Dutch temple of house music burned down. This weekend, the old crowd from the RoXY and many who were too young at the time will gather at the Paradiso club for a memorial and talk about what has happened to nightlife in Amsterdam since.

Artist Peter Giele was one of the founders of the legendary RoXY club in Amsterdam. When he died of a hemorrhage in the spring of 1999, his June 21 funeral was celebrated with an elaborate parade on the canals of Amsterdam that ended at RoXY.

But sparks from fireworks lit inside the club that night ended up in the climate control system and caused a fire that killed no one, but burned down the club. It marked the end of an era in Amsterdam, that of the rise of house music and xtc.

Ten years on, a two-day memorial party, a four-kilogrammes book and a photo exhibition will mark the sad anniversary of the fire.

Joost van Bellen, one of the resident djs and the artistic director at RoXY, remembers that time well, but he is not one to say that things were better than. All he will concede is that "things were certainly different."

The big bang

When house music first came to Amsterdam in the eighties - from the US via London - the RoXY was the first place to embrace it. Without much success initially, but after 1988 its parties became legendary in the Netherlands and in the whole of Europe.

Gert van Veen, who now runs the Amsterdan club Studio 80, was a pioneer for the genre. He remembers those first days well. "RoXY fitted no more than 500 or 600 people. Together, we discovered house. We felt connected: here was a type of music that nobody understood but us. It was the birth of a genre." He calls it the 'big bang', a very intense experience, no less so because it was strongly connected with the rise of the party drug xtc.

"We haven't had a place like RoXY since. There are so many options these days. Dance music evolved into different sub-styles that all have their own parties at various places."

The music and its parties have also become a business, says Van Bellen. "RoXY was never out to make a profit," he says about the club that went bankrupt several times.

Since the 1999 fire, several clubs have tried to follow in RoXY's footsteps. But in reality, the club was already past its heyday when it burned down.

Partying more than ever

The new club Trouw, which opened in Amsterdam in March, is trying to revive the old RoXY days. Manager Olaf Boswijk says he wants fewer djs per night to give them more time to show people what they've got, and he wants his club to have a strong identity, the way RoXY did.

Boswijk: "It has to be a place where you can go every week and be sure that there is good music and happy people."

Insiders say Trouw and Studio 80 are the closest thing to what RoXY once was in Amsterdam, but the club scene is substantially different these days. The physical location of a party has become far less important. People came from all over to go to RoXY or to iT - a club famous for its gay nights in the 80s and 90s. Now there are parties, festivals and organisations everywhere. And the audience doesn't seem to care if it is dancing in a warehouse or in Paradiso.

"People are partying more than ever," says Van Veen.

And they are also a lot wilder, says Van Bellen. "The audience is frantic. People are crowdsurfing on the dance floor. Last week a security guard had to hang onto the dj-booth not to be sucked into the dancing crowd. I never saw that back in the RoXY days."

10 jaar RoXY-flyers gebundeld

02-06-2009 -

Op 21 juni is het tien jaar geleden: op de dag van de begrafenis van mede-oprichter Peter Giele brandde de wereldberoemde en beruchte Club RoXY af. Om dit feit te memoreren verschijnt van de hand van een van RoXY's eerste ontwerpers JeanPaul Commandeur het boek Radical outlet for the Xenomaniac in You: The Complete Flyer Collection, 1987-1999.

De eerste exemplaren van dit immense boekwerk (bijna ruim 4 kg in 408 pagina's) worden op woensdag 10 juni 2009 in de Club SubTerraneo door de maker aangeboden aan de oprichters Eddy De Clercq, Arjen Schrama en de weduwe van Peter Giele, Inez de Jong. 

Aansluitend zal het aangeboden worden aan de auteurs in het boek, onder wie: Joost van Bellen, Peter van Brummelen, Ronald Hooft, Marten Jongema, Gerald Van Der Kaap, Milou van Rossum, Anna Tilroe, Jan Rot en Joost Zwagerman alsmede aan de belangrijkste fotografen: Hans van Manen (de fotograaf van de openingsflyers in 1987), Erwin Olaf en Cleo Campert. De omlijsting wordt verzorgd door oud-RoXY-coryfeeën: Jet Brandsteder, Zubrowka en de Candygirls.
 
Radical outlet for the Xenomaniac in You: The Complete Flyer Collection, 1987-1999 is een in drie kleuren kunstleer afgewerkt eerbetoon aan de RoXY en een van haar oprichters Peter Giele (1954-1999). Geheel in stijl zijn kosten nog moeite gespaard. Liefhebbers kunnen niet alleen smullen van de bijna 600 chronologisch geplaatste flyers (incl. de elf voorpagina’s van de legendarische RoXY-kranten), maar worden bovendien voor én achterin het boek getrakteerd op unieke geluidsfragmenten (incl. stem van Peter Giele), een mega-uitklapper met het complete (uitdrukbare) RoXY-kwartetspel, Erwin Olaf’s pin-up kalender, en (sappige) verhalen van voor én achter de schermen...

Het monumentale boek is samengesteld en ontworpen door JeanPaul Commandeur (van grafisch ontwerp- en DTP-bureau Ecco Fatto!), een van RoXY’s eerste vormgevers, en bevat teksten van Joost van Bellen, Jet Brandsteder, Peter van Brummelen, Eddy De Clercq, Ronald Hooft, Marten Jongema, Gerald Van Der Kaap, Milou van Rossum, Jan Rot, Anna Tilroe, Zubrowka en Joost Zwagerman naast foto's van Cleo Campert, Erwin Olaf en Rineke Dijkstra.

Dit bijzondere en nu al legendarische naslagwerk kost 200 euro en heeft een beperkte, met de hand genummerde oplage van 1000 stuks. Bij het boek ontvangt de koper een replica van een van de beroemdste RoXY-flyers: het Delftsblauwe tegeltje uit juli 1990 ontworpen door JeanPaul Commandeur.

Monumentaal boek over grootste en meeslepende RoXY

Verschenen in het Parool, PS Kunst, 3 juni 2009
Deze maand, op 21 juni, is het tien jaar geleden dat de RoXY in vlammen opging. JeanPaul ‘Chap’ Commandeur, maakte een bijzonder boek over de vermaarde club. ‘Het is precies geworden zoals het moest zijn.’
Hoe zou Peter Giele – de medeoprichter van de RoXY – zo’n herdenking hebben aangepakt? Het antwoord laat zich raden: groots en meeslepend, en niet kijkend op een paar centen. Zo gaat het ook gebeuren: het ‘herdenkingspartijtje’ loopt uit op een tweedaags RoXY-feest in Paradiso. Het ‘tentoonstellinkje’ op een samenkomst in Arti et Amicitiae van alle creatieve vrienden van Peter. En het ‘boekje’ dat er ook zou komen?

JeanPaul ‘Chap’ Commandeur – van 1987 tot 1994 RoXY-vormgever – begon met een stuk of wat flyers die hij zelf nog had, maar maakte toen de ‘fout’ te gaan rondzingen dat hij met een boekje bezig was. Voor hij het wist had hij er 600 bij elkaar. Dat zou geen boekje meer worden – nee, het kindje werd een bijbel met het gewicht van een flinke pasgeboren baby, 30 bij 30 centimeter groot, 408 pagina’s dik, met een omslag in drie kleuren kunstleer bedrukt in vier kleuren metallic-folie.

De inhoud compleet met geluidschips waarop onder andere Peter Giele te horen is (overgenomen van de flexidisc-flyer met het maandprogramma van juni 1991), mega-uitklappers met het complete uitdrukbare RoXY-kwartetspel, de kranten en de pinupkalender van Erwin Olaf. Van elke flyer de voorkant, en op de volgende pagina de achterkant; je zou ze zo kunnen uitknippen. Allemaal in chronologische volgorde en elk jaar ingeluid door een tekstuele bijdrage van RoXY-veteranen als Eddy De Clercq, Joost van Bellen, Jet Brandsteder, Zubrowka, Jan Rot en Joost Zwagerman.

En als toegift een van de meest legendarische flyers ooit: het Delftsblauwe tegeltje dat Giele en Commandeur ’s nachts persoonlijk rondbrachten in Chaps Chevrolet. ‘Half dronken en zonder stratenboek gingen we op pad. Het eerste adres: Rotterdam. Shit! Met een megafoon de eerste straat in: “Komt eens naar beneden Claudia Ruigendijk!”, die dan na enig aandringen in haar pyjama naar beneden kwam om haar tegeltje in ontvangst te nemen. Hele buurt wakker. Volgende adres: Eindhoven… verder dan een stuk of tien adressen zijn we niet gekomen.’

Negen maanden van zijn leven wijdde Chap aan het boek. Zijn nachtrust, spaarcenten, en zijn relatie hebben eronder geleden, maar ‘als je zoiets maakt, dan moet het ook goed’. Een kunstenaar durft hij zichzelf niet te noemen, want ‘dat zeg je niet over jezelf’. ‘Beretrots’ wel, want het ging niet van een leien dakje. ‘De uitgever en de sponsor trokken zich terug op het moment dat ik het zo groots wilde gaan aanpakken. Ze zagen er geen brood meer in. Paniek in de tent. En op 30 maart overleed plotseling mijn vader, die het zo graag af had gezien.’

Chap besloot het toen helemaal zelf te doen. Het hele rataplan, van ontwerpen tot uitgeven. Het zou een paar centen kosten, maar het was niet voor niets een eerbetoon aan zijn gabber Peter Giele. ‘Die deed nooit iets om winst te maken. Peter stak al zijn centjes in zijn projecten en niets was hem te gek. Wilde hij een nieuw lichtbakje? Dan moest dat meteen van kogelvrij glas. Een nieuw deurtje werd een kluisdeur. Niet kapot te krijgen wat hij maakte. Alles wat na de brand nog overeind stond, is gebouwd met Gieleplex. Zo noemde de leverancier het 19 millimeter dikke hout waar Peter mee knutselde.’

In memoriam Peter Giele en dedicated to pa Commandeur moest het boek geheel in lijn met Gieles filosofie af komen. Het zou niet in de winkels te koop zijn, zoals oorspronkelijk het plan was. Nee, het zou iets worden wat je moet hebben. Net als RoXY een club was waar je geweest moest zijn. Een oplage van slechts duizend exemplaren. ‘Zo een waarbij mensen aan je kop gaan zeuren om een herdruk.’

Maar hij dacht: welke gek legt er nu 200 euro neer voor een verzameling flyers, alleen omdat Chapperdeflap zegt dat je het een mooi hebbedingetje is? Nu al meer dan driehonderd, en de eigenlijke boekpresentatie moet nog komen. ‘Aan de mail die het hele herdenkingsgebeuren aankondigde, heb ik een flyer toegevoegd met een pakkende tekst over het boek. Die heeft zijn werk gedaan: de volgende dag hing er allerlei pers aan de lijn. Toen wist ik zeker dat ik iets bijzonders aan het maken was.’

Bijzondere dingen maken zit Chap in het bloed. Het hele interieur van zijn huis ontwierp hij zelf, en met zijn vormgevingbureau Ecco Fatto! komen we vrijwel dagelijks in aanraking: van film- en theaterposters tot het magazine van De Bijenkorf. ‘Ecco Fatto betekent: zie zo, ik heb gedaan. Dat staat altijd op de goede plek, achterin in het colofon. Maar in Italië roepen kleine kindjes het ook als ze gepoept hebben: ‘Mama, ecco fatto!’. Leuk toch?’

En dit boek is Ecco Fatto!, maar ook weer niet. Hij maakte het met de hulp van zijn eigen staf en geheel in Ecco Fatto-stijl: retestrak. Maar het was de eerste keer dat hij een project van deze omvang helemaal naar eigen inzicht invulde. ‘Ik ben zo’n dienstverlenende vormgever. Wil de opdrachtgever per se blauw, ook al zeg ik dat groen beter is, dan krijgt hij blauw. Maar met die eindeloze pagina’s schoenen en tasjes ben ik een beetje klaar. Tijd voor iets anders. Ik heb de spirit echt te pakken. Laat mij nog meer van die mooie dingen maken!’

Een vormgever in hart en nieren en toch ontstond het boek zonder vooropgezet plan. ‘Ik kwam in eenflow terecht en alles kwam als vanzelf bij elkaar, zo leek het. Maar niets gebeurt toevallig. Daar geloof ik niet in. Hoe ik bij drukkerij KDR kwam bijvoorbeeld. Piet Kwak, ja, die naam mag je best noemen, is zo iemand bij wie het meteen goed voelde. Ik wilde bijvoorbeeld koperfolie op kunstleer drukken. “Dat kan niet”, zei de ene drukker na de ander. Daar kan ik slecht tegen. Als ze het hart van een dooie in het lichaam van iemand anders kunnen stoppen, ga je mij niet vertellen dat je geen koperfolie op kunstleer kan drukken. Maar Piet zei: “Gaan we regelen jongen, we gaan het mooiste boek van het jaar maken”.’

Zijn band met Peter Giele omschrijft hij ook zo. ‘Die klopte gewoon. Vanaf het moment dat ik hem ontmoette, voelde ik die klik. Zijn manier van denken, leven, bouwen. Alles groots en meeslepend. Dat soort mensen blijven bij je. Als ik naar een bloemist ga – ik heb geen verstand van bloemen – en ik zeg: “Ik wil iets groots en meeslepends”, en ze komen met een lullig bosje takken aanzetten dan zoek ik verder. Pompon op de Prinsengracht snapte meteen wat ik bedoelde. Zo iemand blijft dus. Daar heb je wat aan. En dat kan geen toeval zijn.’

En zo hangt het hele flyerboekproces van niet-toevallige toevalligheden aan elkaar. ‘Elke keer als ik vast zat, kwam er vanzelf een oplossing. Zoals die ‘keep the fire burning’-flyer op de laatste pagina – die is nooit uitgekomen, want toen was de boel al afgefikt – ik kon steeds maar niets geschikts vinden om het boek mee af te sluiten, en ineens dook deze flyer op. Zo is het hele boek eigenlijk ontstaan. Perfectie is voor Allah, ik weet het, maar alles klopt aan het boek. Het is precies wat het moest zijn, en ja mevrouw, het is godverdomme nog mooi vormgegeven ook!’

Een prachtig eerbetoon aan Peter Giele en Club RoXY. En wel in die volgorde, want Peter was belangrijker dan RoXY. Maar Peter was RoXY, oftewel Radical Outlet for the Xenomaniac in You, in de geest van Peter vrij vertaald als ‘Vrijplaats Voor Vereerders Van het Vreemde’. Dat was de betekenis die Peter Giele zelf aan de letters van de reeds bestaande naam RoXY gaf. ‘En wat een vondst. RoXY kun je niet beter omschrijven dan met deze paar woordjes.’

Het boek is af, de flyercollectie bijna compleet. Maar The Almost Complete Flyer Collection’ bekt niet lekker, vindt Chap. Bovendien weet niemand hoeveel flyers er ooit gemaakt zijn. ‘Elke keer als ik dacht dat ik ze allemaal had, kwam er weer een obscuur figuurtje met een stoffig zakje met twintig flyers waaronder toch weer enkele nieuwe. Op een gegeven moment was het gewoon klaar.’ Chap kan zijn hart ophalen: ‘Ecco Fatto!’.

Op 11 juni verscheen Radical Outlet for the Xenomaniac in You. 1987-1999. The Complete Flyer Collection. 408 pagina’s. Oplage: 1000 exemplaren, 200 euro per stuk

RoXY beat
De vuren laaien fel
Pulseren in het donker
Een hemel tevens hel
Van diamant geflonker
Haar ogen draaien wit
Ontstegen in extase
Der doorgedrongen hits
En leeggedronken glazen
Zijn handen draaien snel
En sneller dan die handen
Danst zij een durend spel
De beat der offeranden

Peter L.M. Giele: 13 juli 1954 – 16 juni 1999

The New Nation of Indonesia february 13 1950 Life Magazine Henri Cartier-Bresson Magnum Photography

March 8, 2013, 2:38 am

≫ Next: Geigy heute Graphic Design Karl Gerstner Bedrijfsboek Company Book Photography

≪ Previous: Radical outlet for the Xenomaniac in You: The Complete Flyer Collection, 1987-1999 RoXY Club Graphic Design Photography

$

0

0

... Henri Cartier-Bresson came upon a girl standing quietly in a shady spot, resting near a bicycle repair shop in the shopping district of Jogjakarta. He was impressed by the classic Javanese beauty of her calmly exotic, heart- shaped face...

Between October-December 1949 Henri Cartier Bresson travelled extensively throughout Indonesia, celebrating it's new found independence from the Netherlands. HCB photographed the new President Soekarno and his family. The majority of the photo-essay is dedicated to the lives of the people of Sumatra and Java, to their ancient traditions and culture.
Of the 34 HCB images Life published, 10 were in colour, and Life also used a HCB portrait on the cover.

See also 

Indonesie 1945 - 1949 Mol Poll Oorthuys Presser Fotografie 

Legendary dancer Retna, Cartier-Bresson's Indonesian influence

The Jakarta Post, Jakarta | Life | Sun, May 05 2002, 7:24 AM

Kunang Helmi-Picard, Contributor, Paris

As an Indonesian student in the 1970s, I was first struck by the poetry conveyed by a Henri Cartier-Bresson print in London. Years later, in 1990, when I was asked by Tempo magazine to interview the great photographer in Paris, I tried to imagine what the man behind the photos would be like in person.

The interview, which was very difficult to arrange, took place in his studio in central Paris, home to him and his first wife. Henri Cartier-Bresson was more interested in drawing and painting rather than photography. The first impression was of piercing blue eyes behind round glasses, matching blue scarf, a slim figure and a way of discretely blending into his surroundings.

At 82, he was reputed to be very shy, yet he was clearly a sharp observer. He was unfailingly courteous, but also extremely critical and prone to defending his ideas vigorously. In short, he was (and continues to be at 93 today) a youthful and riveting personality.

Hardly anyone, apart from his fellow Magnum agency members, had ever taken his photo, or dared to. Broaching the subject of his first marriage to an Indonesian dancer and poet, as well as an exciting period of history 40 years ago, proved to be a delicate task.

Our readers were interested in what the consummate photographer remembered of the Zaman Revolusi (Revolutionary Era). The habitual Cartier-Bresson response was: ""I have no memory. The contact prints are my memory.""

Fortunately when viewing the contact prints, he did indeed recollect many details, including numerous anecdotes betraying a deep sympathy for Indonesians, as well as a wonderful sense of humor.

At a second meeting, when I asked him how he took photos because young Indonesian photographers would naturally want to follow his instructions, he was understandably impatient in his response.

As he gestured in a Parisian cafe near the Tuileries Gardens, he conveyed an unforgettable impression of fleeting, rhythmic movement. A seemingly effortless dance in pursuit of light and dark, magically transformed into countless patterns of myriad gray tones between black and white.

Suddenly he turned again to me and exclaimed: ""But why write about me, you should write about Retna! She was with me in Indonesia at the time.""

I did not know that she had recently passed away in France at the age of 84. After her death, Cartier-Bresson (they divorced in 1965) and his second wife, Martine Franck, herself an excellent photographer, published a short bilingual choice of Retna's poems titled Our festive shadows.

Thus began the passionate adventure of tracing the life of Retna Cartier-Bresson. Her career as a dancer in Europe was interrupted by World War II, but she continued to dance after the war when she accompanied the photographer to America and the newly awakened nations of Asia. Despite her profession, she was a discrete lady whom one can sometimes perceive in the background of his photos.

She also possessed a firm character, was as equally as observant as her husband, an Ibu as one would say in Indonesia, often soberly dressed in a darkkain kebaya.

Her story is intertwined with that of 20th century Indonesia. It was a century that witnessed the birth of Bung Karno in June 1901, preceding that of Carolina Jeanne de Souza -- later to be called Retna -- at Meester Cornelius (now the Jatinegara area), the ""Portuguese"" suburb of Batavia, on May 17, 1904.

Many born at the same time were the future leaders of Indonesia's elite whom Ratna was to meet while she traveled the world with Henri Cartier-Bresson, as many perhaps as the future leaders of French cultural and political circles whom she met while living in France.

Although mainly of Javanese origin, Retna was an Indo-European, and was a lively personality who mastered several languages. Her friends called her ""Eli"", short for Carolina. She attended school in Rembang, Central Java, and Surabaya, following her mother and step-father, a wealthy customs officer.

Endowed with an independent spirit, Ratna was already interested in theater and danced when young. After a brief marriage in 1932 to Willem L. Berretty, the editor of the Sukabumi Post, she continued to perfect various dance techniques.

She then left the East Indies in 1935 as the assistant of the entrepreneur Keuzenkamp and made her way to Paris. This petite and agile silhouette, with a pretty round face and lively dark eyes, made her appearance on the cosmopolitan Parisian scene of Montparnasse in 1936, a Javanese dancer destined to become a true Parisienne.

Once in Paris, she took lessons in Indian dance and met the young photographer Cartier-Bresson. Ignoring the displeasure of his family, they were married in 1937. Then they immediately left for Spain where Cartier-Bresson made a documentary film for the Republicans.

Upon returning to the French capital, she met the famous Indian dancer Ram Gopal. While together with him and her husband in India, the renowned teacher Ravunni Menon taught her the lasya style, appropriate for feminine roles in Kathakali dance. By now, also known by her stage name ""Retna Mohini"", she was according to Gopal, an extraordinarily flexible dancer, due to her training in Javanese dance and was consequently perfectly suited to his dance group.

She danced at the Salle Pleyel and the Archives de la Danse in Paris. The poet Jean Cocteau was so overcome by her talent that he kneeled down before her in homage. She was also acclaimed at the Delphi Theatre in London, which resulted in an enthusiastic article by the famous dance critic Beryl de Zoete. Retna was the Javanese dance partner of Sumitro Djojohadikusumo when the two contributed to fund-raising appeals for Republican Spain by Andre Malraux before the war.

During the war she found refuge with a family of farmers near Chambord. Once the war was over, she accompanied her husband in his photographic jaunts throughout the countries of Asia that were freeing themselves from colonial bonds. It is during this period that most of the photos in the coming Jakarta exhibition of Cartier-Bresson's works were taken. Although Retna was soon to depart yet once more, she was back in Asia after 14 eventful years in Europe.

The photo exhibition Indonesie, 1949 of works by Henri Cartier-Bresson opens at the National Archives building on Tuesday.

See also the photo-essay Asia journey ...

Geigy heute Graphic Design Karl Gerstner Bedrijfsboek Company Book Photography

March 19, 2013, 2:25 am

≫ Next: Office Life Galley slave with Pink Mug Louis Quail Photography

≪ Previous: The New Nation of Indonesia february 13 1950 Life Magazine Henri Cartier-Bresson Magnum Photography

$

0

0

Geigy heute

von Johann Rudolf Geigy, Markus Kutter
Verlag: Birkhäuser in Komm.
Unbekannter Einband 288 Seiten
Erscheinungs datum: 1958

In its heyday in the 1960s, Basel-based company Geigy (now part of Novartis, one of the world’s biggest pharmaceutical multinational) was not just at the forefront of drugs research – it was also one of the leading proponents of theInternational Typographic Style, Switzerland’s influential post-war graphic design movement (recently celebrated in an exhibition, entitled Types We Can Make by Lausanne design school ECAL at the MIT Museum).

With their asymmetrical designs, sans-serif typography and block colours, the brand’s Swiss Style advertising and packaging have inspired generations of designers. Now a new exhibition, ‘Good Design, Good Business – Graphic Design and Advertising by Geigy 1940-1970’, is opening in Le Lieu du Design, in Paris’ 12ème arrondissement. Curated by Andres Janser of Zurich’s Museum of Design, it explores Geigy’s innovative brand identity with the help of over 400 objects – including posters, leaflets, promotional gifts and postcards.

‘The design studio at Geigy was crucial for the development and, subsequently, for the international reception of Swiss Style in graphic design,’ explains Janser. ‘Geigy’s typography was as playful as it was controlled, and its design department was known for its use of scarce but strong visual elements, as well as bold colours – unsurprisingly, given that colours, in the form of fabric dyes, were some of Geigy’s most important products.’ Geigy’s packaging, produced in the late 1950s, also broke new ground: ‘It promoted the company brand instead of the product brand, which was a revolutionary step at the time.’

In the 1960s, the chemical company had over 150 employees working solely on the firm’s advertising campaigns, packaging and exhibition stands. Its large design team, which included modernist pioneers such as Karl Gerstner and Herbert Leupin, worked in collaboration with Armin Hofmann’s renowned Allgemeine Gewerbeschule school in Basel. It became a real launch pad for many talented local creatives, including Fred Troller, who worked in Geigy’s New York bureau and went on to design posters for Exxon and American Airlines.

‘Geigy’s design team wanted to avoid a too narrow idea of style, and so focused on the idea of “corporate diversity” as the basic principle of the brand’s corporate identity,’ says Janser. And this is evident in the exhibition’s varied displays, which include Gerstner’s Geigy Heute, a book featuring infographics, bold colours and unjustified text (hardly known-of at the time); Victor Vasarely’s Mitin poster (1947) with colourful tartan and typography; and Max Schmid’s packaging for the Pertofran antidepressant (1962), with a black and white ball-and-chain design that the user had to break to open the box.

“An infographist is just a visual journalist” 

Michael Stoll has gathered together the largest European collection of 20th century infographics. He deplores the lack of precision in contemporary work.
Benjamin Bollmann
March 15, 2012

The old statistical atlases, military manuals and user’s guides, with their cloth covers and yellowed pages, emit a distinctive musty smell, bringing to mind the atmosphere of a big library. Yet venturing into these works, the reader discovers an astonishing sight: pages of maps, schematic drawings, and diagrams in vivid color, offering a unique overview of infographics production since the turn of the 20th century.

Michael Stoll, professor of media theory and infographics at the University of Augsburg in Germany, built his collection from pieces found on the Internet and flea markets. He has collected nearly five hundred works, making him one of the foremost infographics collectors in the world, alongside Americans Richard Saul Wurman, founder of the TED conference, and David Rumsey, an expert in geographical maps. Stoll is former president of the jury of Malofiej, the primary international infographics competition, and a consultant with major media groups.

How do you explain the growing presence of infographics in the media?

In our culture, the social status of a person depends on the depth and breadth of his or her knowledge. Someone who develops a quick method for learning things will have a better chance of success. Infographics are a quick and easy way to transmit knowledge, which is what the media is promising to deliver. A diagram placed on a front page sends a strong signal to clients, showing its intention to explain the world in detail.

But there aren’t any newspapers putting infographics on the front page.

Well, that’s why the media is having such a hard time.

In what other areas will infographics still continue to develop?

The biggest potential is in specialized publications, textbooks – an often underestimated market – and in brochures and websites presenting political and democratic issues. Another area is in change management in companies, where infographics can be an ideal internal communications tool. Today, companies must constantly reinvent themselves and adapt to market realities. To succeed at this, they must keep their employees informed. Firms like Sypartners in New York specialize in this area, and they primarily use visual methods.

Today we’re seeing lots of infographics that visualize enormous data sets. The result is often visually impressive, but difficult, if not impossible, to understand.

Data visualization is in an experimental phase. The current situation can be compared with graphic design in the 1980s, with the spread of computers and the first desktop publishing softwares. At the time, everyone was doing graphic design without necessarily knowing the basic principles. In data visualization, we’re seeing a similar phenomenon, with the advent of new softwares and dedicated computer languages.

Raw visualization – without much pre-selection – is dangerous in the sense that it gives more visual weight to large quantities than it does to small ones. Yet the information with the greatest absolute value is not necessarily the most interesting or that which should be emphasized. Good journalists know this well: the best stories to tell are not found on main street but in the back alleys.

What lessons can we learn from your collection?

First, that the history of infographics is much older than one might think. This discipline wasn’t born with the advent of computers. It also wasn’t invented by the newspaper USA Today in the 1980s and 1990s, like some people claim. Infographics began to play a role as soon as printing presses were used to print books. Its evolution is rich and varied.

What always fascinates me is the care and exactitude with which graphic designers worked back then, in spite of a lack of appropriate technologies. Producing those graphics involved a considerable amount of work that had to be done by hand, preceded by a painstaking preparatory phase. That resulted in a high degree of precision, which we no longer find in contemporary work – something I find disappointing.

What do you mean by precision?

Precision in infographics involves three factors: the source of the data, their analysis, and their visual representation. The source must be reliable and the data correctly processed. The choice of diagram and the way in which it’s used must follow clear rules that are anything but random. Typically, some graphic designers go wrong when they use circles to visualize and compare numbers. They make the radii of the circles correspond to quantities, rather than the surfaces, which they should do in order to respect visual proportions.

And don’t forget that the reader cannot verify the accuracy of the data. On the other hand, the reader can quickly judge the precision of the visual representation, which itself reflects the overall quality of the infographic.

Do you know the ideal way to create an infographic?

In the media, management plays a key role. Infographists must be included as full members of the editorial staff, at the same level as journalists. An infographist is just a visual journalist. But the media often look at infographists as service providers, upon whom the editors can call when they need a graphic. This model can’t work, because the infographists should handle the entire process, from choice of subject matter to the graphic representation, and including the research and analysis of data.

Isn’t this a bit idealistic? Few people have expertise that is this broad.

It’s difficult. The reason is simple: infographics is not yet considered as a discipline in itself. The very first academic programs appeared in the 1990s. Today there are still only about ten universities in the world that offer an exhaustive curriculum in this field.

What about a closer collaboration between journalists and infographists?

This configuration could work, but is complicated to put into practice. The issue isn’t just whether the two will work well together. A trained infographist can also recognize subjects that are better suited to a graphic, where a traditional journalist doesn’t see them at all. These are primarily abstract subjects that don’t necessarily involve visualizing numbers, but offer large explanatory potential, such as a cross-section view through a building. Some journalists don’t even know how to evaluate the quality of graphics in their own publications. They’re much better at judging photos, whereas in principle they should be able to judge with the same rigor in both cases.

Did the famous “Swiss style” graphics developed in Switzerland in the 1950s have an influence on infographics?

There are many historical infographics produced in the Swiss tradition. I’m thinking for example of a brochure designed by Karl Gerstner in 1958 on the activities of the chemical company Geigy. It was a difficult piece to find and one of the most valuable that I possess. In it, one sees above all a concern with clarity: the shapes and colors are reduced to bare essentials; the design doesn’t interfere with the content, in fact, just the opposite. Although this style has been perpetuated up until now in graphic design, it was quickly lost in infographics. Nonetheless, its principles were completely in line with the needs of this kind of representation.

Diagrams whose shapes and colors are reduced to the essential

Documentaire 28: Bedrijfsboek in beeldRens Holslag en Jaap van Triest 

‘Show, don’t tell’  is learned by any commercial writer. The Lecturis Documentary aims to show with examples that this decree is also a recommendation for prefering photographs above texts.

This publication contains a personal collection which visually supports ​​a categorical treatment of business books and which shows the special role of photography in this book genre.

• Author(s):Rens Holslag en Jaap van Triest
• Pages:48
• Size:210 x 297 mm
• Edition:gehecht
• ISBN:9789070108632
• Year:2011
• Design:Jaap van Triest