The work of the American photographer Stephen Shore (b. 1947, New York City) has shaped contemporary photography and inspired generations of photographers. He has never stopped exploring the boundaries of photography, and has selected subjects that were not seen as obviously photogenic. He has effortlessly switched back and forth between black and white and colour, and has experimented with a wide variety of cameras and every possible format. This exhibition covers the period 1960–2016 and shows important turning points in his career.
In the early 1970s Stephen Shore roamed across his homeland, America, and photographed things in the same way he looked at them: factually, and with a style apparently devoid of artistic pretension. He photographed unspectacular subjects like motel interiors, a pancake breakfast, car parks, and traffic intersections. He did not shrink from the use of harsh flash, and he photographed in colour, something that celebrities such as Walker Evans (Shore’s great example) had deemed vulgar and which until then had been used only in advertising.
Shore started with photography at a young age. At age eight he received his first camera, at fourteen he sold his first three photographs to the MoMA, and at 24 he was exhibited (as its second-ever living photographer) in the Metropolitan Museum of Art. Between 1965 and 1967 he was a regular at Andy Warhol’s Factory, and documented the artist and his entourage during their day-to-day activities.
After a brief period spent experimenting with conceptual photography, over the following two decades Shore devoted himself exclusively to colour photography. A grant from the National Endowment for the Arts and the Solomon R. Guggenheim Foundation funded more travels throughout America. This colour-photo crusade resulted in several extensive series. American Surfaces (1972–1973) consists of hundreds of snapshots that together form a visual diary of his travels. Shore had photographed everything: what he ate, where he slept, and who he met. The series was first exhibited in the LIGHT Gallery in 1972. The garishly-lit snapshots were rather at odds with the work of established photographers like André Kertész and Paul Strand, both masters of black and white composition, and the work was initially given a very critical reception.
Shore was always exploring the limits of the medium and of his own technical skills. He started with a 35mm Rollei, occasionally switching to a Mick-o-Matic, a camera shaped like a Mickey Mouse head. For the series Uncommon Places (1973–1981) and Landscapes (1984–1988) he moved to 4×5” and 8×10” film. The unwieldiness of the view camera and tripod that these formats required made it difficult for him to take snapshots, but Shore used them anyway as he wanted to record more detail. This resulted in serene compositions of the North American urban landscape: diners, street corners and shop windows.
In the 1970s Shore, together with William Eggleston and Joel Meyerowitz, was one of the few photographers working in colour in the context of artistic photography. Twenty years later nobody was still working in black and white. Once again Shore turned his back on convention with his two series Essex County (1992–1995) and Archaeology (1994): detailed black and white documentations of tree barks, stones, and archaeological digs. Shore’s technical genius and urge to innovate was also evident in New York City (2000–2002), a series of large street photographs in the Garry Winogrand tradition, but made using the same cumbersome 8×10” view camera that he used for his landscapes.
For recent colour work Shore has travelled to the Ukraine to document the lives of Holocaust survivors. For him, Ukraine (2012–2013) explores an unusually charged subject. The most recent work in the exhibition is Winslow Arizona (2013), made at the invitation of the artist Doug Aitken. In Aitken’s ‘nomadic happening’ Station to Station, a train made a three-week journey from New York to San Francisco, with artists and performers organizing an event at each stop. On one of these stops Shore spent the day photographing Winslow, a location that has regularly appeared in his work ever since the 1970s. These photographs were screened at a drive-in, unedited, and in the order in which he printed them. This series is now being shown in the Netherlands for the first time.
In 1970, Stephen Shore’s work was exhibited for the first time in the Netherlands, as part of a group show. After a retrospective in 1997, once again his work is being exhibited in the Netherlands. This large and long-awaited retrospective contains over 200 works and will occupy all twelve of the museum’s galleries. Besides photographs the exhibition will include his postcards, video work and (scrap)books, and his Instagram account will also be projected on the museum wall. The exhibition is an initiative of the Fundación MAPFRE and was curated by Marta Dahó. After being shown at Fundación MAPFRE, Les Rencontres d’Arles and C/O Berlin, the exhibition will now be on show at Huis Marseille.
Is this really Stephen Shore’s first retrospective?Madrid show takes in motels, postcards, high concepts and print-on-demand experiments
Stephen Shore, West Ninth Avenue, Amarillo, Texas, October 2, 1974. From the series Uncommon Places.All works ©Stephen Shore. Courtesy 303 Gallery, New YorkThe photographer Stephen Shore had his first major exhibition at the Metropolitan Museum of Art in 1971. This was only the second show by a living photographer at the Met. Did Shore really have to wait a further forty-three years for his first major retrospective?
That’s the claim Fundación Mapfre is making upon opening its Shore retrospective in Madrid. The exhibition, which welcomed visitors last Friday and runs until 23 November, is an incredible career overview, but is it really the first? In all honesty, the American photographer has been the subject of earlier retrospective solo shows, such as Stephen Shore: Photographs, 1973-1993, which toured Europe in the late nineties.
Stephen Shore, self portrait, 1976.Yet single period, tightly curated Shore exhibitions are a more common sight. The artist, who began shooting in the 1950s, had his first photographs acquired by the Museum of Modern Art in 1962, and started to document Warhol’s Factory in 1965, has always been meticulous in his career progression, with very clear delineation between the various periods of his work. Perhaps gallerists preferred to present these exquisitely conceived projects, rather than jumble the works together.
Stephen Shore, July 22, 1969Nevertheless, Fundación Mapfre’s large-scale 320-photograph exhibition is a remarkable examination of Shore’s life and work. The show opens with his very early exercises in Walker Evans-style documentary work, and his nascent conceptual projects, such as July 22, 1969, wherein Shore shot his friend Doug Marsh every half hourn during a seemingly unremarkable day in Amarillo, Texas.
Stephen Shore, American National Bank Building, 1971. From the series Greetings from Amarillo-Tall in Texas. This is followed by his best-known, early colour experiments from the 1970s, including his postcard project, for which the photographer produced a series of anodyne landscapes and printed them up into conventional, commercial postcards. There’s also American Surfaces, a photo-diary of Shore's road trip across America which, rather than capturing than key sights and experiences, features disconcertingly ordinary shots of his daily meals, hotel rooms and checks.
Stephen Shore, Trail’s End Restaurant, Kanab, Utah, August 10, 1973. From the series Uncommon PlacesShore’s beautiful and somewhat overlooked landscape photographs from the 1980s are on display here too. These views of the Texan and Scottish wilderness are quite unlike the poppier shots of the earlier decade, and foreshadow some of his work in Israel, a decade or two later.
Stephen Shore, Brewster County, Texas, 1987The Mapfre exhibition also takes in an interesting return to monochrome film in the 1990s, with a series of sharp black-and-white studies. Shore’s 2003 experiments with iPhoto print-on-demand publishing are covered too. A little over a decade ago, the photographer began to a series of small books, shot and conceived in a single day. You may be interested to know Phaidon collected these together in our 2012 anthology, The Book of Books.
Finally the exhibition rounds off with Shore’s more recent projects, such as his work depicting holocaust survivors in the Ukraine and his participation with Doug Aitken’s Station-to-Station event last year. For Aitken’s train-based art festival, Shore spent a days shooting the railroad town of Winslow, Arizona.
Stephen Shore, Musya Vainshteyn’s Home, Nemirov, Ukraine, October 16, 2013Any fine artist would be proud of so varied and distinct a body of work. Yet it’s all the more impressive given Shore’s medium; photography was only accepted as being of sufficient artistic merit a few decades ago. Shore’s retrospective proves just how expansive and capacious a tool photography can be in the hands of an artist, from the very moment MoMA and co were willing to hang photographic prints on their walls.
Stephen Shore, Shnuriv Lis, Ukraine, October 16, 2013For more on the show go here. For greater insight into Stephen Shore’s American Surfaces consider our book; for more on the postcards get this Road Trip Journal; for more on his print-on-demand experiments try The Book of Books; for a career overview, buy this monograph, and for a more general view, browse through our other books and collectors edition prints, here. You can even buy a rare copy of July 22 1969, here.
‘Ik wil de beste snapshots maken die er bestaan’Interview Stephen Shore Tijdens zijn vele omzwervingen door Amerika legde fotograaf Stephen Shore het alledaagse leven vast in snapshots. De pionier van de kleurenfotografie wordt nu geëerd met een retrospectief in Huis Marseille.
Sandra Smallenburg
9 juni 2016
'Federal Highway 97 south of Klamath Falls, Oregon, 21 july 1973'foto’s Stephen Shore. Courtesy 303 Gallery, New York Ze zijn er nog steeds, langs de eenzame highways in Amerikaanse staten als Utah, Wisconsin of Idaho. Shabby motels met bloemetjesspreien op de queensize bedden en ingelijste legpuzzels aan de schrootjeswanden. Diners waar de stapels pannenkoekjes worden geserveerd op formica tafels met papieren placemats waarop cowboys en indianen staan afgebeeld, of bijbelse psalmen.
De Amerikaanse fotograaf Stephen Shore (New York, 1947) legde ze vast in zijn legendarische series American Surfaces (1972-1973) en Uncommon Places (1973-1981). Toen al zagen de roadside motels en restaurants, veelal gebouwd in de jaren veertig en vijftig, er gedateerd uit. Wie de foto’s nu bekijkt, op Shores overzichtstentoonstelling in Huis Marseille, herkent de plekken direct. Dit zijn de stadjes waar films van David Lynch of de Coen Brothers zich zouden kunnen afspelen. Dit is de vergane glorie van smalltown Amerika.
'Beverly Boulevard at La Brea Avenue, Los Angeles, California, 21 june 1975'Toen Shore ze begon vast te leggen, tijdens zijn zwerftochten door Amerika, werd fotografie nog maar nauwelijks gezien als kunstvorm. En kiekjes in kleur, zoals Shore ze maakte met zijn Rollei 35mm-camera, waren al helemaal not done. Kleur was vulgair. Echte foto’s, die van Paul Strand en Walker Evans bijvoorbeeld, waren zwart-wit. Shore liet zijn roadtripfoto’s gewoon afdrukken door Kodak, op klein formaat. Hij wilde snapshots maken die „volkomen authentiek” waren. ‘Snapshotness’, zo noemde Shore de stijl waarnaar hij op zoek was. Het is een spontane manier van werken die je later terugzag bij Martin Parr, Wolfgang Tillmans en Nan Goldin – fotografen die duidelijk schatplichtig zijn aan Shores pionierswerk.
„Snapshots hebben natuurlijk hun eigen beeldconventies”, zegt Stephen Shore, aan de telefoon vanuit zijn New Yorkse studio. „Ik heb altijd geprobeerd de beste snapshots te maken die er bestaan. Soms legt iemand namelijk iets vast in een snapshot wat heel direct en raak is. Ik zie dat ook gebeuren op ansichtkaarten. Dan heeft de fotograaf van zo’n ansicht het mandaat om te tonen hoe bijvoorbeeld een hoofdstraat in een klein dorp eruitziet, of hoe een motel eruitziet. Zo’n fotograaf is niet bezig met kunst maken. Daardoor hebben ansichtkaarten vaak diezelfde kwaliteit van directheid.”
Wat ik van Warhol leerde, was het belang van de serie
Stephen Shore: Retrospective. 10 juni t/m 4 sept in Huis Marseille, Keizersgracht 401, Amsterdam. Inl: huismarseille.nlIn Huis Marseille is een vroege serie te zien, Greetings From Amarillo (1971), die je een ode aan de ansichtkaart zou kunnen noemen. Tegen de strakblauwe Texaanse lucht legde Shore de belangrijkste gebouwen van Amarillo vast: de bank, het ziekenhuis, het gerechtsgebouw, Doug’s Bar BQ. De beelden hebben iets aandoenlijks, omdat de gebouwen niet bepaald van toeristisch belang zijn, maar nu toch maar mooi worden uitgelicht.
'Trails End Restaurant, Kanab, Utah, 10 August 1973'Shore: „Een andere serie uit die tijd heette Mick-O-Matics, waarvoor ik een plastic camera gebruikte in de vorm van het hoofd van Mickey Mouse. Die twee series leidden uiteindelijk tot American Surfaces. Ik wilde met die kleurensnapshots doorgaan, maar dan wel met een betere camera. Om mezelf te trainen in het kijken heb ik een tijdlang op bijna ieder moment van de dag een soort ‘screenshot’ gemaakt van mijn blikveld. Dan was ik me heel bewust van wat ik zag en vroeg ik me af: als ik een foto zou maken van wat ik nu beleef, hoe zou die er dan uitzien? Dat werd het model van hoe ik wilde fotograferen: naturel. Ik wilde foto’s maken die voelden als kijken.”
American Surfaces bestaat uit tientallen kleinbeeldfoto’s die samen een intiem inkijkje geven van ‘life on the road’. Een beeldend dagboek is het, met foto’s van de maaltijden die hij at, de bedden waarin hij sliep, de mensen die hij tegenkwam. ‘Vernacular photography’ wordt die manier van werken wel genoemd: foto’s die de schoonheid van het alledaagse leven tonen en die eruitzien alsof je ze zelf, als amateur, ook gemaakt zou kunnen hebben. Wie langs Shores beelden in Huis Marseille loopt, ziet geen architectonische hoogtepunten of spectaculaire landschappen. Die toeristische blik probeert hij zoveel mogelijk te vermijden. Hij heeft oog voor de ‘nonplekken’: de anonieme parkeerplaatsen en de achterafsteegjes. De gebouwen die zijn neergezet zonder dat er een welstandscommissie aan te pas is gekomen.
Hij vertelt dat hij zichzelf een vreemdeling voelde in zijn eigen land, een ontdekkingsreiziger. „Ik kleedde me ook zo, in overalls en outdoor kleding. Ik woonde in New York, en afgezien van wat kustplaatsen had ik nog niets van Amerika gezien. Vanuit New York keek je toch meer richting het oosten, naar Europa, dan naar het Amerikaanse westen. In die zin voelde ik me verwant met fotografen als Henri Cartier-Bresson en Robert Frank en met schrijvers als Jack Kerouac en Vladimir Nabokov, die in de late jaren veertig ook roadtrips maakten door Amerika. Wat al die mannen gemeen hadden, was dat ze vreemdelingen waren. Ze bekeken Amerika met de ogen van de buitenstaander.”
Genadeloos licht
Building of the American National Bank, 1971. Uit de serie ‘Greetings from Amarillo-Tall in Texas’.Kenmerkend voor de foto’s uit die beginjaren zijn de felle kleuren en de harde schaduwen. Neonreclames die fel afsteken tegen blauwe luchten, zwembadwater dat pijn doet aan je ogen. „Voor mij was het Amerikaanse westen echt exotisch”, zegt Shore. „De immense ruimte die je er had, het genadeloze licht. Het was de tijd dat aan de rand van ieder stadje een commerciële strip werd aangelegd. De eerste restaurants van McDonald’s gingen open. Langs de weg stonden borden met hoeveel hamburgers er die dag verkocht waren. Ik was gefascineerd door het landschap en de autocultuur, maar vooral ook door de mensen en hoe die met elkaar omgingen. Het ritme van het leven. Er werd veel meer rondgehangen op straat dan in New York, waar iedereen altijd maar druk was.”
Een van de mooiste foto’s op de tentoonstelling toont een billboard langs de US 97 in Oregon, met daarop een besneeuwde bergtop. Voorgrond en achtergrond lopen bijna naadloos in elkaar over, al is de echte lucht vele malen dramatischer dan de reproductie op het billboard. „Die foto is nog steeds heel populair. Voor mij was dat beeld haast té voor de hand liggend. Maar iedereen reed er gewoon ongezien langs. Mijn oog valt blijkbaar juist op de dingen waar anderen aan voorbij lopen. Ik heb ook een foto van een doodgewone schemerlamp in een motelkamer. Dat is geen onderwerp dat roept om een foto. Maar ik zag daarin de schoonheid van de alledaagse wereld.”
Factory als leerschool
De ambitie om fotograaf te worden, had Shore al op jonge leeftijd. Hij was zes toen hij zijn eerste fotorolletjes ontwikkelde en veertien toen hij de fotografieconservator van het MoMA – fotograaf Edward Steichen – benaderde of hij zijn portfolio kon komen laten zien. Dat leidde meteen tot de aankoop van drie van zijn afdrukken. Op zijn 23ste had Shore zijn eerste tentoonstelling in het Metropolitan Museum. Hij was pas de tweede levende fotograaf die dat was gelukt.
![]()
En dat voor een fotograaf die nooit een opleiding had genoten. Zijn leerschool, vertelt Shore, was Andy Warhols atelier The Factory in New York, waar hij tussen 1965 en 1967 bijna dagelijks rondhing en waar hij assisteerde bij de filmproducties. „Mijn leeftijdgenoten gingen naar de universiteit, ik begon als lichttechnicus te werken in The Factory. Op dat moment had ik er natuurlijk geen benul van hoe die periode vijftig jaar later beschouwd zou worden als een gouden periode, de hoogtijdagen van de pop-art. Het is anders om er middenin te staan en het mee te maken. Die mensen waren mijn vrienden. Maar ik had wel door dat The Factory een spannende plek was, waar interessante dingen gebeurden.”
Als achttienjarige was Shore diep onder de indruk van Warhol. Hij bestudeerde de kunstenaar tijdens zijn werkzaamheden en praatte met hem over kunst. „Mensen denken bij The Factory altijd aan de feesten, en die waren er ook wel. Als Andy naar een cocktailparty of een opening ging, wist je dat hij iedereen meenam die op dat moment in The Factory rondhing. Er lagen altijd mensen op de bank te wachten tot ze mee konden. Maar Andy kwam ook iedere middag naar The Factory om te werken. En dan bekeek ik hem. Ik zag een kunstenaar die voortdurend esthetische beslissingen aan het nemen was, iedere dag weer. Ik leerde zoals een leerling-kunstenaar het vak zou leren, door in de nabijheid van een grote kunstenaar te verkeren.
„Wat ik van hem meekreeg, was het belang van de serie. En allebei hadden we een grote liefde voor de hedendaagse populaire cultuur. Waar hij en ik elkaar aanvoelden, was dat we die beiden van een zekere afstand bekeken. Warhol was een observator, zoals ik als fotograaf ook een observator ben.”
Een andere inspirator was de Amerikaanse kunstenaar Ed Ruscha, die eind jaren zestig fotografie gebruikte voor zijn conceptuele reeksen. „Vooral zijn boek Every building on the Sunset Strip (1966), waarin hij foto’s van alle gebouwen op Sunset Boulevard in Los Angeles aan elkaar had geplakt, maakte diepe indruk. Sinds die tijd ben ik gefascineerd door kunstenaarsboeken.”
Een verrassend onderdeel van de tentoonstelling is de serie ‘print-on-demand’-fotoboeken waarmee Shore in 2003 begonnen is: zelfgemaakte fotoboeken die steeds één dag in beeld brengen. Hij maakte er tot nu toe 83. Geen fotoboeken in hoge oplage, maar één uniek exemplaar. Shore: „Nu is het heel gemakkelijk geworden om je eigen fotoboeken te maken en te laten printen bij de plaatselijke drogisterij. Als je een fotoboek maakt, kun je natuurlijk kiezen voor 100 van je beste foto’s, dan maak je achteraf echt een overzicht. Maar je kunt ook een serie maken met het boek in je achterhoofd. Dat is wat ik gedaan heb. Ik ga eropuit met een idee in mijn hoofd, ’s avonds upload ik de foto’s en drie dagen later levert Fed-Ex een fotoboek bij me af.”
Nog steeds vindt Shore inspiratie in de meest eenvoudige dingen. „Ik fotografeer bijvoorbeeld veel in mijn tuin. Ik vind alle periodes mooi, ook het verval. Ik houd juist van de dorre periodes, wanneer de planten uitgedroogd zijn. Het zijn niet alleen de mooiste momenten van bloei die interessant zijn.”
