Girls Girls Girls and the Influence of Michelangelo Antonioni Regarde Arno Nollen Photography

July 18, 2013, 9:44 pm

≫ Next: Moriyama grabs the City by the Neck Bye Bye Photography Daido Moriyama

≪ Previous: On and On Marijke van Warmerdam Artists' Book Erik Kessels Special Books Photography

$

0

0

ARNO NOLLEN - Regarde

Amsterdam, Annet Gelink Gallery. 2001, First Edition. Paperback, 298 X 212 Mm. Pages unnumbered, 56 images in B&W. No text. limited edition of 500 copies. Designed by Arno Nollen & Gabriele Franzisca Götz.""Nollen is passionate about, or obsessed with girls. He is fascinated by the young maturity of his models, their body language and facial expression. He meets them in the street, in bars and discos. The photographer is not interested in their person or story. In his work, Nollen shows girls from all angles, moving and still. "You never know what the girl's faces will show and everything shall change." Nollen crosses a line of decency, for he is voyeuristically observing the girls." Noorderlicht 1999. 

Gerard Fieret and Arno Nollen 

Marvelli Gallery is pleased to present an exhibition of photographs by Dutch artists Arno Nollen and Gerard Fieret. The exhibition will feature works by Fieret and Nollen installed in a continuous, intense dialogue. 

Gerard (Gerrit Petrus) Fieret (The Hague 1924, The Netherlands) is one of those rare artists for whom life and work practically coincide. His oeuvre is a direct outcome of his experience of life as ‘kaleidoscopic totality’. The multiplicity and passion of this experience is also expressed in a multi-faceted artistic practice. In addition to being a photographer, Fieret also writes poetry and draws. He himself makes no distinctionsamong these three disciplines; he considers them all as branches of one stream that “speaking in the metaphorical sense, are in turn mother to one another’. 

Fieret, trained as a visual artist at the Royal Academy of Visual Arts in The Hague, is self-taught as a photographer. He bought his first camera, a second-hand Praktiflex, in the late 1950s. Gripped by the immediacy of the medium, he gave up his dealing in ethnographica (he had previously also been a book dealer, stained glass painter and drawn portraits), and began a voyage of discovery through photographic procedures, techniques and approaches. He photographed everything which he came across on the street, did self-portraits, and for some time occupied himself with theatre photography. A great deal of his work was created in his studio, where he photographed models and girlfriends, in often cluttered photographs which possess unmistakable sensuality and intimacy. 

Fieret pays little attention to trends and styles (through his whole life he has continued to work with ‘old-fashioned’ cameras), and wants nothing to do with the rules of photographic art. His photographs are full of strong contrasts, spots of light, clumsy dark patches and blur from camera movement. In one of the few interviews he ever permitted, he said of his manner of working, “I have my own laws. I want it all. There are no unsuccessful photos.” He prefers to sign his photographs on the picture with a thick black felt pen or with his copyright stamp. Like the inevitable creases, spots and scratches (for a long time he rinsed his photographs under the shower in the bathroom), these are elements that reinforce the driven, passionate character of his work. 

From under bushy eyebrows, from behind a veil of bangs, above a dreamy smile, between two little-girly tails of hair on each side of her head, or next to an ear-ringed ear: in Arno Nollen’s (Ede 1964, The Netherlands) book Regarde (2001) a pair of eyes are always looking at you with a fresh, now and then somewhat empty, sometimes all too wise gaze of a teenage girl. He encounters them on the street, and asks if he may photograph them. He records them from every angle, first outdoors, later generally indoors, in his studio in Amsterdam, in a foreign hotel room, or in the fitting room of a clothing store. Moving around them, the camera scans face and body in an increasingly uninhibited game of looking and being looked at. 

Nollen the artist places the erotic fascination of Nollen the man in a compelling stylistic framework. It is not the individual photos that are important for him, but the sequence, and the method of repetition and shifting of color, form and light with which he can construct a story – or better said, ‘a melody’. The portraits recur regularly, like a keynote: sometimes vulnerable, sometimes provocative, and often poignantly natural. He also adds desolate street scenes that create space and intensify the desire. One of his role-models is Michelangelo Antonioni. Like this filmmaker, Nollen permits the meaning to arise chiefly between the images, and the act is less important than the gaze. In exhibitions he supplements his photographs with short video fragments, thereby availing himself of minimal means in seeking the boundary between photography and film. For the group show Je t’aime... moi non plus (2002) he filmed a face over twenty seconds. A girl looks into the camera impassively, then turns away when touched by a hand, returns to the starting position, blinks, swallows slightly. Through the blur of motion the caress leaves streaks behind on the neck: a visual language we know from photography. 

"documentaire " from arno nollen on Vimeo.

Arno Nollen (Ede, 1964) is een moeilijk te plaatsen kunstenaar. Is hij fotograaf ? Verhalenverteller? Filmer? Onze eerste echte kennismaking met zijn werk was zijn indrukwekkende solo in de Hallen in Haarlem: Foto’s van meisjes en jonge vrouwen. De grote los in de ruimte hangende foto’s zorgden voor een intieme en overrompelende ervaring. Nollen werkt vaker op een manier waarop foto’s in onderling samenspel een verhaal vertellen. Zoals in zijn wandinstallaties en de hieronder getoonde novelles.

Nollen is moeilijk in een Nederlandse fototraditie te plaatsen. Zelf zegt hij er weinig mee te hebben. Wel voelt hij zich verwant met de hier eerder besproken Hellen van Meene. Maar vooral met de “enige authentieke filmmaker” Michelangelo Antonioni wil Nollen zich verhouden. Kijk hier bijvoorbeeld eens naar een fragment van L’Eclipse uit 1962. Nog steeds ongekend goed. De ongewone beeldreeksen zinderen nog lang na in je hoofd.

Nollen documenteert ontmoetingen. De novelles die hij maakt pogen beelden met behulp van elkaar te verklaren. In de video’s blader je met de kunstenaar door de heldere en tedere novelles. Nollen:

“Doordat de foto’s achter elkaar zijn geplaatst (het bekijken is alleen mogelijk door van bladzijde naar bladzijde te bladeren) en door het handig gebruik van herhaalde factoren en formele taal verliezen de beelden de loodzware en onhoudbare functie in zichzelf verklaard te worden. De foto’s verworden zo tot een voorgesteld beeld, opdeelbaar in vlakken. Op zoek naar schema’s voor de ultieme beeld melodie”

Deze boekwerkjes zijn een mooie manier om een werk te bemachtigen vinden we. Inmiddels wordt Nollen vertegenwoordigd door internationale galeries als Bernhard Bischoff & Partner en Galerie Jousse-Enterprise in Parijs en worden er dus ook internationale prijzen betaald voor zijn werk. Zijn werk is op talloze museale tentoonstellingen te zien geweest. Om hier een indruk van te krijgen: bezoek de regelmatig ververste Tumblr-blog van Nollen.

"livre bleu" (part of installation "documentaire") from arno nollen on Vimeo.

arno nollen at the vleeshal,frans hals museum , haarlem from arno nollen on Vimeo.

---

Moriyama grabs the City by the Neck Bye Bye Photography Daido Moriyama

July 20, 2013, 11:40 pm

≫ Next: Wayne Miller the making of The Family of Man Photojournalism Photography

≪ Previous: Girls Girls Girls and the Influence of Michelangelo Antonioni Regarde Arno Nollen Photography

$

0

0

Sashin yo Sayonara [Bye Bye Photography]

June 14, 2013 · by sarah · in Books, Photography

We are fans of Daido Moriyama, but since he is popular and the copies of his books that we see are usually expensive, we can’t claim to know his entire work very well.

In Hong Kong one day, we saw a copy of his book selling for HKD 29,000, which is about slightly more than S$4,500. On the web, you see it being sold for $6,000. Now, this book seems like a treasure; wrapped, there was no way to know or guess just what lay within.

We forgot about the book, but one day in Japan, we were doing our favourite thing – observing pretty stationery and beautiful books in a store – and I was doing the usual “Oh what Daido Moriyama books do they have here” sweep, and I saw something and thought my eyes were playing tricks on me.

Bye Bye Photography, the spine says.

Best buy. This seems to be small format reprint, and the price was approximately S$40. “Grab first, talk later!” I said as I hugged the book.

When I got back, I tried to find out more about the providence of this reprint. Apparently, the original negatives/ prints do not exist and reproductions were made from the first book. There is a version by PowerShovel books, and this one I am holding is from Kodansha. Fascinating.

It was touching to see a seminal work from 1972 in print, never mind that I was holding a format almost half the size of the original. Here’s the text that appears at the start of my edition of the photobook.

At the time, I was stuck and overwhelmed in that narrow gap between an excessive expectation of and excessive disappointment in photography. One could say I was just at the point of drowning in a sea of thought about my own photography.

But then, at last, in making this photobook, I had swam to shore and was released from this consuming sea.

I wanted to take photography to its very end and nullify it. […]

But the one thing that was nullified was me and photography as though sneering at my attempt continues to be at my side (albeit aloofly so) even with the passage of forty years.

I can’t confess to being any good at reviewing photo books. But to add to the mystical opening, you have dark pages within, with smears and scratches and glimpses of a world that no longer exists. There are hidden figures, people dancing under trees, commercials from another era, long dresses … images that seep from and off the page into the everlasting.

The book shows its age, but then valiantly tromps off into the future, right into a reader who’s viewing for the first time in 2013, awed.

PS. It appears that this 2857 yen version is being sold at a premium online. If you are interested in the book, maybe it’s time to head to Japan.

Interview: Martin Parr “Boundaries Merely Exist in People’s Minds” :

Extra: Which photo books do you consider to be your personal favourites then?

Martin Parr: I would like to mention two books. To my mind, the most influential and radical photo book published in the last century was William Klein’s New York. Unlike Robert Frank’s equally influential The Americans, Klein succeeded in changing the way photographers created books. His radical approach to design, his ability to capture energy and dynamism in his photography, all the effects of his work rippled across the world; you could see it in Argentina, in Portugal, all the way to Japan. During the sixties and seventies, while Europe stuck to the conventions of the photo book – with two white pages and a picture on the right, such a hallow, respectfully beautiful format – Japan was throwing out those rules. Japanese photographers adopted Klein’s spirit and used it to change the way of presenting books entirely. Daido Moriyama’s Bye Bye Photography for example was as radical as Klein’s New York because he tried to tear up the rules of conventional photography. He threw away his negatives, he scratched them and made this energetic book, which took Klein’s idea one step further. So Bye Bye Photography is probably my favourite photo book. But we should always keep in mind how radical Klein’s book was in 1956, and how radical it still is today. It forever changed the way photographers make books.

Moriyama grijpt de stad bij zijn nekvel Eddie Marsman :

Moriyama (1938) werd bekend met zijn innovatieve boek Farewell Photography (1972), een van de eerste evocatieve grotestadsboeken waarvoor hij de meest uiteenlopende fotos bijeen raapte. Gescheurde affiches, fragmentjes porno, auto tegen lantaarnpaal, kwebbelende mond, wandelende benen - nog altijd valt er nauwelijks een touw vast te knopen aan zijn bedwelmende beeldenstroom. Foam toont niet de fotos maar een complete reeks paginas die uit de recente reprint is gesneden: wellicht de enige manier om de filmische ervaring op te roepen.

Zijn fotos een verslag van iets of een kunstwerk? Dat was de vraag die Moriyama bezighield; een vraag die hoort bij de jaren waarin het persoonlijke medium fotografie niet voor het eerst weer eens losgeweekt moest worden van het documentaire notitieblok dat het ook is.

Een echt antwoord heeft hij nooit gevonden zegt hij zelf, hooguit nieuwe vragen. Hoewel die nergens worden geformuleerd, zijn ze wel af te leiden uit de dertig jaar en tachtig fotos die het restant van zijn overzicht beslaat. Hij verdiept zich in licht en schaduw (op muurtjes, autobanden, drogende was) en het effect van vorm (gore wasbak, damesschoen), onderzoekt even later de suggestie van leven en dood (foetussen op sterk water) en van stilstand en beweging (reizigers op het perron).

Een echt geheel vormen die telkens in kleine series gepresenteerde onderzoekjes niet. Maar dat kan ook nauwelijks bij een fotograaf die zo divers met zijn medium omgaat. Zodra Moriyama de metropool weer bij het nekvel grijpt, zie je waartoe al die toch wat belegen vormstudies kunnen leiden. Zoals in de wand met twaalf fotos waarop vrachtwagens voorbij zoeven, een vliegtuigstaart het beeld uitschiet en de nacht zich ontfermt over een boos jongetje: de rauwe, suggestieve, chaotische verbeelding van de grotestadservaring.

Daido Moriyama - Bye Bye Photography from PhotoBookStore.co.uk on Vimeo.

Wayne Miller the making of The Family of Man Photojournalism Photography

May 22, 2013, 11:09 pm

≫ Next: (Dutch) Landscape of Plenty Architecture Korrie Besems Photography

≪ Previous: Moriyama grabs the City by the Neck Bye Bye Photography Daido Moriyama

$

0

0

Wayne Miller (American, 1918 - 2013) was born in Chicago and attended the University of Illinois, Urbana (1938-40) where he studied banking and worked part-time as a freelance photographer. From 1940-42 he studied photography at the Art Center School of Los Angeles and went on to serve in the US Navy where he was assigned to Edward Steichen's Naval Aviation Unit (Miller would later assist Steichen in putting on the record-breaking "Family of Man" exhibition at MoMA in 1954). After the war, Miller won two consecutive Guggenheim Fellowships (1946-48) and photographed a body of work entitled "The Way of Life of the Northern Negro," which was later published as Chicago's South Side (UC Berkely, 2000).Miller briefly taught at Chicago's Institute of Design before moving to California where he worked for Life magazine until 1953. He became a member of Magnum Photos in 1958, serving as its president from 1962-66.  He later went to work with the National Park Service and in 1975 abandoned professional photography in order to dedicate himself to the defense of California forests.

Photographer Wayne F. Miller, who helped revolutionize documentary photography and lead the movement to renew California’s forests, died on May 22, 2013 at age 94. Mr. Miller, born in Chicago, Illinois in 1918, began his career over the Pacific, shooting photographs of the Pacific combat theater during World War II, having been hand selected by Capt. Edward Steichen for his elite naval combat photographic unit that documented the war effort.

One of Mr. Miller’s most recognized photographs from the war shows a wounded pilot being pulled from his fighter plane. By tragic coincidence, Mr. Miller had been scheduled for the flight and the photographer who had taken his place was shot and killed while documenting the firefight. While Mr. Miller’s war photography documented soldiers both at ease and in combat, tragedy dominated.

Mr. Miller was one of the first to arrive at Hiroshima to document the devastation left by the atomic blast. Mr. Miller throughout his life kept a piece of the rubble, a Japanese teacup into which glass had melted, at the doorway to his darkroom as a memorial.

After the war, Mr. Miller celebrated life by finding it on Chicago’s South Side. The predominantly African American community settled partly by former sharecroppers from Mississippi and Georgia invited Mr. Miller into their homes and their lives. The Guggenheim Foundation awarded him two fellowships to photograph the community between 1946 and 1948. While these photographs included celebrities like Ella Fitzgerald, Duke Ellington, Lena Horne, Gwendolyn Brooks, and Eartha Kitt in their early careers, most of the photographs were of ordinary people in ordinary settings.

He then picked up his growing family and with his wife, Joan, moved west to California on the encouragement of fellow documentary photographer Dorothea Lange. Mr. Miller and Joan settled in Orinda, California, and Mr. Miller’s Orinda studio became a gathering spot for iconic photographers of the day, including Lange and Steichen. 

Mr. Miller and Steichen worked together until Steichen’s death in 1973, also at the age of 94. Steichen, and Mr. Miller as his assistant, embarked on the Family of Man project in 1953, a collection of images of humanity from around the globe, in response to World War II. Steichen, then the curator of photography at the Museum of Modern Art, sought a photographic representation of the similarities among people. They sorted through nearly 2 million photographs before selecting 503 images from 273 photographers in 68 countries. The exhibit opened in the Museum of Modern Art in 1955 and traveled the world. The exhibit was turned into a book by the same name and has sold 4 million copies. The exhibit and book included several personal pictures by Mr. Miller, including a portrait of his daughter, Jeanette, and an image of the birth of his son David being delivered by Mr. Miller’s father. The image, features a towering umbilical cord as the surgeon grandfather lifted the newborn upside down by the leg.

For the next several decades, Mr. Miller traveled for Life Magazine, Ebony, News Week, Saturday Evening Post, National Geographic, and other magazines of the time. Other projects included a collaboration with Dr. Benjamin Spock and John B. Reinhart on the book “A Baby’s First Year” and Mr. Miller’s own book, “The World is Young.”

In the mid-1970’s, Mr. Miller retired the camera professionally to pursue a passion for California’s redwood forests. Mr. Miller and Joan themselves owned a small patch of forest land in Mendocino County they had bought when nearly bare, clear-cut land and had watched the trees regenerate with their stewardship. As a landowner, Mr. Miller became aware of tax laws that encouraged clear cutting. In response, he spearheaded an effort to eliminate those laws and regulations that inadvertently penalized forest owners for keeping trees as a founding member of the Forest Landowners of California. The group’s work resulted in major changes that led to creation of sustainable regulations for forest management for California forest land that remain in place today. Mr. Miller’s own forest land continues to serve as an example of sustainable logging practices.

Among the only photographs Mr. Miller made after his retirement were those documenting the growth of his redwood forest. He had photographed his wife, Joan, standing on the clear cut property in 1958 surrounded by large stretches of bare soil, eroded slopes, and scattered remaining trees. In 1998, Joan stood in the same spot with a continuous, verdant redwood forest in the background. Mr. Miller is also survived by his four children, Jeanette Miller, David Miller, Dana Blencowe, and Peter Miller, nine grandchildren and one great grandchild with another on the way.

(Dutch) Landscape of Plenty Architecture Korrie Besems Photography

May 23, 2013, 10:57 pm

≫ Next: 48 lege museumzalen empty galleries Paul Bonger Minimal Art the Choice of Frido Troost The Ducth Photobook

≪ Previous: Wayne Miller the making of The Family of Man Photojournalism Photography

$

0

0

A visit to Batavia Stad gave rise to the initial impulse for the recent photographic project of Korrie Besems(Den Hout, 1961). This outlet shopping center in Lelystad has the appearance of an ‘age-old’ fortified town. Even cannons were incorporated into the theme: not to scare off the enemy, but to attract potential shoppers. Intrigued by this ‘leisure architecture’, Besems made it her subject and broadened the scope of her research to include all of the Netherlands. The photographs that she produced between June 2010 and October 2011—vacation resorts, golf courses, modern-day castles, shopping malls and retail parks—have now been compiled in the publication Landscape of Plenty. Her exhibition in the project space of Museum De Pontmarks this occasion.

On her website Korrie Besems sums up the demand for Landscape of Plenty in a terse manner: ‘Leisure time is no longer time in which you can opt to do “nothing”; it’s time for experiencing “something”.’ In her series of photographs she then shows just how eager the leisure industry is to capitalize on that desire. Thematic leisure landscapes can be found throughout the Netherlands and range from playful wigwam parks, picturesque vacation villages in the ‘old Dutch’ style, to rolling green golf courses on landfill sites.

Besems has long been concerned with the transformation of the Netherlands, a densely populated country, and has also dealt with the issue of how those changes relate to the character and the specific qualities of the original landscape.Landscape of Plenty can be seen as a sequel to her 2009 publication, A Contrived Past. Here she focused on neo-traditionalism in urban development, which has spread like wildfire since the 1990s and has given many new neighborhoods ‘the atmosphere of then with the comfort of now’.

In the photographic project now on view, she lets us see how this trend also manifests itself – perhaps in an even more extreme way – in recreational places. This is done with the sobriety of a documentary. Nowhere do emphatic stagings or formal interventions distract us from the content of the image. The razor-sharp photographs come across as meticulous registrations of landscape-related situations at specific moments. In these leisure landscapes, created by and for people, man himself plays a strikingly subordinate role. With Besems you won’t see tourists enjoying themselves, as in folders and on websites that visually promote the attractiveness of such places; nor, for that matter, their bored opposites who figure so shockingly in the photographs of Martin Parr. Korrie Besems concentrates on the situation contained in the landscape and, in doing this, often opts for a distant view. Rather than zooming in and focusing, she literally takes a step back in her photographs. This is how she reveals that which, for the sake of the credibility of the place, could best have been left out. Not only are we looking at nostalgic facades, but also at the off-key bench and the waste bin with its blousing liner, standing in the flowerbed in front of the vacation homes. Not only at the little Saxon farmhouses, but also at the bouncy pink plastic dinosaur standing on a worn patch of grass.

Visual rhyme and humor prove to be another effective means for making the friction between different realities palpable. In the photograph of the Inntel hotel in Zaandam, the bicycle racks in the foreground take on a surprising relationship with the hotel’s form of stacked Zaandam houses. Her photograph of beach resort Makkum shows a deserted traffic circle. Two lone joggers are the only vacationers to be found on the road. They’re doing their lap around the obstacle erected with basalt blocks and crowned with three boulders. In Besems’s photographs, reality is constantly undermining the illusion. The unemphatic way in which this happens is, oddly enough, the visual strength of the series. Landscape of Plenty holds a great deal to discover which surprises us visually, but provokes thought as well.

Nederlands nieuwe pretomgeving

Tracy Metz

 artikel | Donderdag 23-05-2013 | Sectie: Cultureel Supplement | Pagina: NH_NL04_008 | Tracy Metz

In Tilburg toont Korrie Besems haar fotoserie Luilekkerlandschap. Ze brengt de architectuur van de Nederlandse vrijetijdsindustrie in beeld. Pretparkwonen en gewoon wonen vloeien in elkaar over.

Het ziet er niet bepaald gezellig uit in de vakantieparken, shopping outlets en andere vrijetijdsoorden die Korrie Besems heeft bezocht voor Luilekkerlandschap, haar nieuwe boek en tentoonstelling in Museum De Pont in Tilburg. Ja, de zon schijnt en de lucht is vaak staalblauw, maar er lopen hooguit een paar mensen rond en het voelt er in alle opzichten koud en leeg aan. Gaan we hier echt voor ons plezier, en soms ook nog tegen betaling, naar toe? En wat zoeken we daar?

Al sinds eind jaren negentig houdt Besems (52) zich bezig met het in beeld verslag doen van neo-Nederland. Postmodernisme, neotraditionalisme - oud is het nieuwe nieuw. Haar vorige project, Verzonnen verleden (2009), ging over het thematiseren van de woonarchitectuur en de stedenbouw. Overal in het land schieten de nep-jarendertighuizen uit de grond, net als de burchten, kastelen, ru�nes en vierkante notariswoningen. De vormgeving en stijl staan helemaal los van de plek waar de huizen staan. Pastelkleurige vissershuizen in Houten, bij Utrecht? Grachtenpanden in een Brabants weiland? Geeft niets, gezellig toch?

Na een bezoek aan Batavia Stad, het outletcentrum aan de rand van Lelystad dat als een VOC-fort is vormgegeven, raakte Besems ge�ntrigeerd door de manier waarop deze trend ook in vrijetijdsattracties is overgenomen. In het boek, dat als een fotoalbum met ringband is vormgegeven, blader je langs de gepotdekselde houten huisjes in de nieuwe 'wijk' van de Efteling, Bosrijk, of de golfbaan die onderdeel is van de kastelen in de vinexwijk Haverleij bij Den Bosch. Langs de straten met 'Zaanse huisjes' van het vernieuwde centrum van Zaandam en de Amerikaans aandoende veranda's en witte houten hekjes van het Zeeuwse vakantiepark Aquadelta. Het is allemaal in gelijke mate even knus als vervreemdend.

Vrije tijd is niet meer de tijd waarin je 'niets hoeft', maar waarin je 'beleeft', zegt Besems in haar werkruimte in een broedplaats in het westelijke havengebied van Amsterdam. De manier waarop de geschiedenis als makkelijk te hanteren verkoopargument wordt gebruikt - het liet me niet los. De grachtenwoningen van Brandevoort, een wijk in Helmond, zijn kennelijk een soort tapijt dat je onbeperkt kunt uitrollen. In haar inleiding schrijft ze daarover: In de vrijetijdsindustrie is elk denkbaar thema geoorloofd. Dat het oorspronkelijke landschap moet wijken, doet er kennelijk niet toe.

Nee, zegt ze desgevraagd, dat is geen boosheid, maar verwondering. Toch wordt uit haar foto's, naarmate je er meer van ziet, duidelijk waar ze zelf staat. Ze blijft voor het grootste deel aan de buitenkant van die enclaves, wat letterlijk en figuurlijk de afstand vergroot. Bovendien heeft ze gefotografeerd op het moment dat er maar een paar mensen in beeld zijn. Een beetje manipuleren doe ik wel, gaf ze deze week toe tijdens de presentatie van haar project in Pakhuis De Zwijger in Amsterdam. Mensen kijken vooral naar andere mensen, ook op foto's. Als er te veel mensen op staan, dan neem je deze wonderlijke omgevingen niet meer goed waar. Mijn onderwerp is vooral het landschap en de veranderingen daarin.

Nieuwe landschappen

De thematisering maakt deel uit van de slag om onze koopkracht, constateert hoogleraar vrijetijdsstudies in Tilburg, Hans Mommaas, op de bijeenkomst in De Zwijger. Het zijn uitvergrote beelden van een monomane verveling, zegt hij, van een wysiwyg-architectuur: what you see is what you get, en meer ook niet. Ja, de nieuwe economie van de vrije tijd brengt nieuwe landschappen met zich mee. En nee, we hebben ons in de ruimtelijke ordening hiervan onvoldoende rekening gegeven.

In zijn essay in Luilekkerlandschap kan schrijver en filmmaker Peter Delpeut zijn verbazing nauwelijks de baas. Na een bezoek aan Disneyland had hij moeten constateren dat de glamour van Disney het met gemak won van het armoedige, stoffige landschap van de 'echte' wereld daarbuiten. Wat in Florida kon, blijkt in Nederland ook te kunnen, schrijft hij. Ingrijpender zelfs, want waar in Florida nauwelijks schade werd aangericht aan een eeuwoud cultuurlandschap, heeft de invasie van fantasielandschappen in Nederland het karakter van een complete make-over. De nostalgie is geen ge�soleerd fenomeen, maar een uitvloeisel van het verlangen naar een geschiedenisloze wereld waarin fantasie het hoogste woord voert.

Hans Mommaas zit er niet zo mee. Vrijetijdslandschappen zijn altijd oorden geweest waar je vrij kon experimenteren, zegt hij. Mensen die vakantie vieren in een wigwam of een sprookjeshuis weten heus wel dat het een tijdelijk spel is. Bovendien kan een vrijetijdsfunctie een verbetering zijn, zoals de vuilnisbelt die tot groen recreatiegebied wordt getransformeerd.

De invloed van de vrijetijdsindustrie, zowel economisch als ruimtelijk, is zo groot, dat we die maar beter kunnen aanwenden om op andere fronten het landschap te verbeteren. Als voorbeeld noemt hij het vakantiepark Bosrijk van de Efteling. Dat mocht pas worden gebouwd na lange onderhandelingen met de Brabantse natuurbescherming en concrete afspraken over de bijdrage van de Efteling aan herstel van de zandgronden. Laten we ons richten op dat gemeenschappelijke belang. Naarmate het platteland steeds dunner wordt bevolkt, moeten we op zoek naar nieuwe economische dragers voor de natuur.

Kunstmatig en authentiek

De opvallendste trend die Verzonnen verleden en Luilekkerlandschap samen onomstotelijk bewijzen, vindt Mommaas het in elkaar overvloeien van de 'gewone' woonomgeving en de gestileerde pretomgevingen. De binnensteden worden immers ook steeds meer pretparken, nieuwe buitenwijken worden aangekleed als oude binnensteden. De tegenstelling tussen het kunstmatige en het authentieke wordt steeds minder houdbaar. De landschappen vanKorrie Besems zijn geen uitzondering meer. De geschiedenis als grabbelton: het gebeurt, de fotograaf laat het zien en laat het aan de kijker over om daar iets van te vinden. Wie ben ik om te zeggen: dit is niet goed? vraagt Besems retorisch. Het zegt wel iets over wie we nu zijn en over de tijdgeest. Die in kernachtige beelden vastleggen, dat is mijn bescheiden ambitie. De uitdaging is om in gelaagde beelden de essentie van een plek of landschap te vangen zodat je niet in ��n blik klaar bent.

Geschiedenis is een makkelijk verkoopargument geworden

Info: Korrie Besems: 'Luilekkerlandschap'. T/m 14 juli in museum De Pont, Tilburg. Inl: www.depont.nl. Boek: www.99uitgevers.nl, euro25.
Foto-onderschrift: Blauwestad, Oldambt, 2010 Efteling Bosrijk, vakantiepark, Kaatsheuvel, 2010 Aquadelta, vakantiepark, Bruinisse, 2011

Op dit artikel rust auteursrecht van NRC Handelsblad BV, respectievelijk van de oorspronkelijke auteur.

48 lege museumzalen empty galleries Paul Bonger Minimal Art the Choice of Frido Troost The Ducth Photobook

May 26, 2013, 10:30 pm

≫ Next: In Search of Edward Ruscha's photoproject Dutch Details Sonsbeek '72 Paul Bonger Artists' Book Photography

≪ Previous: (Dutch) Landscape of Plenty Architecture Korrie Besems Photography

$

0

0

Schrijver: Bonger, Paul
Titel: 48 lege museumzalen
Uitgever: eigen beheer
Bijz.: Amsterdam 1974; softcover; oblong formaat (30 x 42 cm.); oplage: 400 ex.
Extra info: grofkorrelige opnamen van lege zalen in een aantal musea voor moderne kunst in Nederland, gemaakt tussen november 1972 en april 1974

Frido Troost

Institute for Concrete Matter te Haarlem

48 Lege Museumzalen - Paul Bonger, Amsterdam 1974

Over Paul Bonger is mij eigenlijk niets bekend, maar zijn boek “48 Lege Museumzalen” is zó ontzettend van zijn tijd, dat het als een onmiskenbaar icoon mag gelden van de seventies: Kunstenaars ontdekken het gemak en de mogelijkheden van fotografie en experimenteren er lustig op los, niet gehinderd door enige technische kennis (Jan Dibbets, Michael Kryszanovski,Ger Dekkers, etc.). Paul Bonger treedt de lege zalen van het gemeentemuseum Den Haag, het van Abbe, het Stedelijk, Boymans en nog zo wat musea voor hedendaagse kunst tegemoet met een kleinbeeldcamera en Tri-X. Het resultaat: grove korrel, grof raster, eigenlijk allemaal fout, maar desalniettemin he-le-maal goed. Minimalisme op groot formaat.

Kunstenaarsboeken uit Nederland en Belgie :

In 1974 heeft de kunstenaar Paul Bonger op de Academie van Beeldende Kunsten in Rotterdam de richting publiciteit/grafische vormgeving afgerond. Gedurende deze opleiding in 1972 heeft Bonger samen met Rick Vermeulen een driedelige catalogus en kunstenaarsproject in één, vormgegeven in de stijl van een archiefkaarten systeem uitgegeven. Een inventaris van de verblijfplaatsen van de tijdelijke en vluchtige kunstwerken van de beruchte tentoonstelling 'Sonsbeek 1971 buiten de perken'. Daartoe werd steeds de voormalige locatie van het kunstwerk gefotografeerd waarna de betreffende kunstenaar werd gevraagd om de huidige verblijfplaats van het kunstwerk te fotograferen en te beschrijven. Aan deze bijdrage hebben o.a. Bas Jan Ader, Joseph Beuys, Marinus Boezem, Stanley Brouwn, Daniel Buren, Jan Dibbets, Ger van Elk, Hans Eykelboom (Eijkelboom), Barry Flanagan, Dan Graham, Douglas Huebler, Donald Judd, Sol LeWitt, Richard Long, Dennis Oppenheim, Nam June Paik, Panamarenko, Edward Ruscha & Wim T. Schippers meegedaan.

Bonger heeft in de jaren 1972-1976 een drietal projecten uitgevoerd waarin hij tentoongestelde kunstwerken in situ fotografeerde en vervolgens de lege tentoonstellingsruimten. De camera is ofwel op het kunstwerk gericht, ofwel op de ruimte waarin het kunstwerk zicht bevindt of bevonden heeft. In 1974 heeft Bonger een bijzonder kunstenaarsboek uitgegeven: 'Musea In Rust' - 48 lege museumzalen gezien door Paul Bonger (Goethe-Institut Provisorium 1974 oplage 300). Het boek, met op de omslag een groot andreaskruis, bestaat uit paginagrootte foto's van lege museumzalen van o.a. Van Abbemuseum, Stedelijk Museum Amsterdam en Gemeentemuseum Den Haag. 

In dit boek wordt de relatie tussen kunst en omgeving aan de orde gesteld. Over de wat filosofische kant van het project laat Bonger zich niet uit (uit: European art and my reflection Stedelijk Museum Amsterdam 1976). Symboliseert Bonger met deze 48 lege zalen misschien de heraldische doodverklaring van de kunst? Dat de grenzen van de schilderkunst zijn bereikt? Sinds de jaren zestig ontstonden steeds weer discussies onder kunstenaars en critici over de waarde van de schilderkunst, en toen ‘Op Losse Schroeven’ in 1969 werd georganiseerd was het medium al meer dan eens dood verklaard. Al in 1966 stelde Ad Reinhardt: ‘Ik ben bezig met het maken van de laatste schilderijen die iemand ooit ergens maken kan’. Er leek dus opnieuw na Malevich en Rodchenko een einde gekomen te zijn aan de schilderkunst. Natuurlijk werd er nog wel geschilderd, maar de zin ervan leek verloren. Dat was ten tijde van de Minimal Art, die de schilderkunst overbodig gemaakt leek te hebben, en van stromingen als Arte Povera, Land Art en vooral Conceptual Art die in 1974 zijn hoogtij vierde in Nederland en in dat jaar aan zijn einde kwam. Het levendige en progressieve culturele klimaat dat eind jaren zestig/begin jaren zeventig in Nederland, met name in Amsterdam, heerste, trok veel buitenlandse kunstenaars en andere kunstprofessionals aan. Volgens Jan Dibbets hebben deze hoogtijdagen van de Nederlandse kunst maar kort geduurd: 'in 1973/1974 was het eigenlijk alweer voorbij'. Hij was klaar met de horizon en distantieerde zich van het conceptualisme, om verder te gaan met nieuw werk.

In Search of Edward Ruscha's photoproject Dutch Details Sonsbeek '72 Paul Bonger Artists' Book Photography

May 28, 2013, 2:08 am

≫ Next: De Bergpapoea’s van Nieuw-Guinea en hun woongebied - C.C.F.M. Le Roux the Choice of Willem van Zoetendaal The Dutch Photobook

≪ Previous: 48 lege museumzalen empty galleries Paul Bonger Minimal Art the Choice of Frido Troost The Ducth Photobook

$

0

0

BONGER, P. & R. VERMEULEN (INTRODUCTION), - SONSBEEK '72. [Eerste druk/first edition].

S.I. [Arnhem], s.n., 1972. 3 vols. Oblong small stout 8°., original stiff thin wrappers, title labels on front covers. [6]pp. bi-lingual, dutch-english, introduction. Albums with together 180 monochrome photographs of modern art objects (non-figurative sculptures and objects) and performing landscape projects, with dutch and english descriptive text on facing pp., arranged in alphabetical order by [performing] dutch and foreign artists. Printed in a limited but unnumbered edition of 700 copies only. A tripartite exhibition catalogue Sonsbeek '72 (outdoor exhibition) originating from a project running between November 1971-June 1972. Catalogue is a retrospective compilation of previously exhibitited objects and projects held 1949, 1952, 1955, 1959, 1966, scattered around. 

Kunstenaarsboeken uit Nederland en Belgie 

In 1974 heeft de kunstenaar Paul Bonger op de Academie van Beeldende Kunsten in Rotterdam de richting publiciteit /grafische vormgeving afgerond. Gedurende deze opleiding in 1972 heeft Bonger samen met Rick Vermeulen een driedelige catalogus en kunstenaarsproject in één, vormgegeven in de stijl van een archiefkaarten systeem uitgegeven.

Een inventaris van de verblijfplaatsen van de tijdelijke en vluchtige kunstwerken van de beruchte tentoonstelling 'Sonsbeek 1971 buiten de perken'. Daartoe werd steeds de voormalige locatie van het kunstwerk gefotografeerd waarna de betreffende kunstenaar werd gevraagd om de huidige verblijfplaats van het kunstwerk te fotograferen en te beschrijven. Aan deze bijdrage hebben o.a. Bas Jan Ader, Joseph Beuys, Marinus Boezem, Stanley Brouwn, Daniel Buren, Jan Dibbets, Ger van Elk, Hans Eykelboom (Eijkelboom), Barry Flanagan, Dan Graham, Douglas Huebler, Donald Judd, Sol LeWitt, Richard Long, Dennis Oppenheim, Nam June Paik, Panamarenko, Edward Ruscha& Wim T. Schippers meegedaan.

"De driedelige katalogus Sonsbeek '72 is ontstaan uit de gegevens van een project, dat wij hebben uitgevoerd in de periode november '71 - juni '72. Wat was het uitgangspunt van het project? Van de Sonsbeektentoonstellingen in '49 - '52 - '55 - '59 en '66 kon (en kan) men alle beelden op een andere plaats, maar in dezelfde staat terugvinden. De tijdelijkheid daarentegen van de projecten en objecten, zoals getoond tijdens de manifestatie "Sonsbeek buiten de perken", was voor ons een reden eens na ta gaan wat er van déze projecten en objekten was terug te vinden.

Bij de uitvoering van het project zijn wij er van uitgegaan, alsof we ''verlaat" bezoeker van de manifestatie waren. We bezochten de oorspronkelijke plaats van het projekt/objekt, fotografeerden en beschreven die en vervolgens deden we hetzelfde met de huidige plaats. Voorbeeld: de gigantische wig van Ronald Bladen. Op de plaats in park Sonsbeek was niet veel meer te vinden, behalve een geringe kleurverandering van het nieuwe asfalt. De wig zelf vonden we in stukken terug tegen een bouwkeet van een firma in Arnhem. De meeste projekten/objekten vonden we eveneens terug in een gehel andere staat: op vuilnisbelten, gedemonteerd en in kisten verpakt, op schroothopen, bij mensen thuis op de kast.

In enkele gevallen was er niets meer terug te vinden. Aan de 35 filmers stuurden we een stencil met het verzoek de plaats, waar de film zich bevond, te beschrijven en er een foto van te maken. Beschrijving en foto waren hun aandeel in ons projekt. De oorspronkelijke plaats was hier steeds het grasveld bij het Gemeentemuseum Arnhem, waar tijdens de manifestatie de filmtent stond. Van enkele filmers hebben we geen response gehad binnen een bepaalde termijn. De tweede kaart is dan vervallen. 

Het aandeel van een paar kunstenaars bestond uit een publikatie in één van de beide Sonsbeek-katalogi. Als hun projekt betrekking had op een lokatie hebben we die opgezocht en gefotografeerd. Anders reproduceerden wij de desbetreffende bladzijden uit de katalogus. De uiteindelijke vorm van de boekjes is ontstaan uit de bundeling van de ongeveer 360 kaartsysteemkaarten, met op de voorkant de gegevens en op de achterkant de foto (december 1971)".

De Bergpapoea’s van Nieuw-Guinea en hun woongebied - C.C.F.M. Le Roux the Choice of Willem van Zoetendaal The Dutch Photobook

May 29, 2013, 6:27 am

≫ Next: The Way I see It Pieter Henket Exhibition Museum De Fundatie Zwolle Photography

≪ Previous: In Search of Edward Ruscha's photoproject Dutch Details Sonsbeek '72 Paul Bonger Artists' Book Photography

$

0

0

ROUX, C.C.F.M. LE - De Bergpapoea's van Nieuw-Guinea en hun Woongebied. [Eerste druk/first edition].

Leiden, Brill, 1948. 2 text-vols. and Atlas. 3 vols. Stout 4°., original publ. cloth, gilded cover- and spine titles. ATLAS OF PLATES, large square folio, matching cloth. (xiv), (x), 1029pp. portr., ills. on 44 plates with captions on tissue-guards, tribal fold genealog. table. Incl. a chapter, a survey of local tribal Music compositions and instruments, observed and noted, including illustrations on plates featuring music instruments and music-scores by JAAP KUNST (pp.921-955), extensive glossaries, bibliography, index. Atlas with [4]pp. of introd., extensive captions to plates on 17pp., numerous illustrations on 118 [monochrome] plates of which some coloured, 3 large fold. maps with legenda of which 2 col., 1 very large fold. col. map in endpocket. Massive dutch language report, investigating the Cultural Anthropology, material culture and Geography of the Mountain Papuan tribes of the Dutch Territory of New Guinea, initiated by the Royal Dutch Geographical Society K.N.A.G., Plates with numerous images of local tribal Arts and Crafts, e.g. braiding and plaiting, basket-work, bags, tools & other forms of material culture, traditional tattoo motifs, jewellery, hair-styles & dress, weapons and armour, woodcarvings and ancestor statues, etc.

Willem van Zoetendaal

Galeriehouder / vormgever / uitgever te Amsterdam

De Bergpapoea’s van Nieuw-Guinea en hun woongebied - C.C.F.M. Le Roux

Bestaat uit 3 omvangrijke delen uitgegeven door E.J. Brill Leiden in 1948. Een schitterend compleet verslag met topografische kaarten (ingevouwen tussen schutbladen) panoramafotografie van Le Roux zelf en anderen. En absoluut meesterwerk en mocht mij mijn bibliotheek ooit ontvallen dan zou ik deze 3 boekdelen als enig

Het Koninklijk Nederlands Aardrijkskundig Genootschap (KNAG) heeft in Nieuw-Guinea slechts een drietal expedities georganiseerd maar die werden dan ook wel groots opgezet. De eerste KNAG expeditie in Nieuw-Guinea was die naar Zuid-West Nieuw-Guinea in 1904/05. De tweede vond plaats in 1939 en heette officieel “De Expeditie van het KNAG naar het Wisselmerengebied en het Nassau-gebergte op Nederlands Nieuw-Guinea in 1939” maar is beter bekend als de “Le Roux expeditie”. De laatste en tegelijk duurste, volgde in 1959/60 naar het Sterrengebergte. Lees verder ...

Leroux met een panorama fototoestel bij het Albatros bivak, Nieuw Guinea

Le roux (i) 1948 Bergpapoea from Bint photoBooks on INTernet

Leroux 1950 ii Bergpapoeas from Bint photoBooks on INTernet

Le roux 1950 iii Bergpapoeas from Bint photoBooks on INTernet

The Way I see It Pieter Henket Exhibition Museum De Fundatie Zwolle Photography

June 2, 2013, 10:03 pm

≫ Next: The invisible fist Love Photos by Ed van der Elsken posthumously bundled Photography

≪ Previous: De Bergpapoea’s van Nieuw-Guinea en hun woongebied - C.C.F.M. Le Roux the Choice of Willem van Zoetendaal The Dutch Photobook

$

0

0

In 2008 Pieter Henket made a photo of pop star Lady Gaga that was also used for the cover of her debut album. It marked Henket's breakthrough as an internationally recognized glamour photographer. In 2010 the photograph was exhibited as an icon of the 21st century in the Metropolitan Museum of Art in New York, the city where he ar-rived in 1998 as a 19-year old to take up studies at the Film Academy. However, at the end of the day it was not the film camera but the photo camera that brought him worldwide success. This spring the first large solo exhibition of Henket's photographic work will be on view in 'The EYE', the new superstructure of the Museum de Fundatie. On occasion Henket is compared with Anton Corbijn. Not so much for the photographs them-selves, which emanate an entirely different atmosphere, but rather for his iconic meaning for the world of glitter and glamour. In the same way that Corbijn managed to capture the essence of the nineties with his famous photographs of U2 and other stars, Henket creates the typical character of the era of today's celebrities. It is their world that Henket feels attracted to as an artist and with which he has become inextricably linked over the years. By his own account he could not have realized his ambition in any other place than the Big Apple: “When you go to New York with a dream, the city will give you all the room you need. My reality is even bigger now than my dream ever was.” His photos featured in renowned magazines such as Harper’s Bazaar, Esquire and Vogue. Showbizz celebrities sat for him, e.g., the actresses Mary-Kate Olsen and Kristen Stewart, rapper Nelly, porn star Sacha Gray and actor Sir Ben Kingsley. But for all that he has not forgotten his native country, which appears from the fact that he portrayed his favourite Gold Calf winners at the 2011 Dutch Film Festival. The status of many of his models surely contribute to the magical allure of his photographs, but he is equally inspired by anonymous models. Pieter Henket can make anyone look like a sexy celebrity. Whether it is a portrait, fashion photos or an erotic scene, through Henket's lens everything looks just that bit more beautiful and exciting than in the often humdrum reality. Pieter Henket is not a photographer who 'captures reality'. In a time when every cellphone is also a camera that you can use to record life by just pressing a button, Henket has specialized in manipulating reality. Henket directs and stage-manages. In this way he manages to remain true to his first love: filming. The exhibition in the Museum de Fundatie illustrates this theme by means of his 'Interrogation Project' and the film project 'The Wait'. The 'Interrogation Project' is a series of photos for which he invited well-known actors and actresses to pose for him. He then quasi-accused them of crimes they had not committed and in this way the different reactions to the accusations became a sampling of human emotion. With 'The Wait', especially made for this exhibition, he translated the same theme into moving video images. From a fixed camera angle he filmed eight Dutch top actors such as Halina Reijn, Tygo Gernandt and Arjan Ederveen, who are awaiting the return of their interrogators to their bare and chilly police cell during two long hours. The videos are shown simultaneously on huge screens, thus letting the visitor share in the interrogations. The cinematic character of his photographs is just one jigsaw piece in the larger whole of Hen-ket's universe. By the stylization of his subjects, combined with the way he mixes light and colour in his pictures, Henket moves in the field of painting at the same time. In doing so he subtly refers to the Dutch masters of the 17th century, with whom he is perfectly familiar being a native Dutchman. With his oeuvre, however small as yet, he demonstrates that by removing the traditional boundaries between the art disciplines an artist's opportunities are increasing disproportionately and that his work can therefore appeal to the imagination of a hitherto unprecedentedly wide audience. On the occasion of the exhibition a book of photographs about Pieter Henket's work, with an introductory text by Els Quaegebeur and designed by Paul Boudens, is published by Uitgeverij De Kunst. 'Ik zoek het geluk op en trek het aan' tekst Rinskje Koelewijn foto's Bob van der Vlist artikel | Zaterdag 01-06-2013 | Sectie: Overig | Pagina: NH_NL05_006 | Rinskje Koelewijn Pieter Henket stortte zich als 19-jarige op de stad New York en maakte het er als fotograaf. 'Ik heb daar geleerd te zeggen hoe ik het wil', zegt hij bij een broodje kroket. Toen hij drie was, viel Pieter Henket (34) uit een stapelbed. Schedelbasisfractuur. Hij moest drie maanden plat liggen. De dokter wilde hem vastbinden aan zijn bedje. Mijn moeder wilde dat niet. Ze zei: 'ik praat wel met hem'. Ze wist dat ik zou begrijpen dat ik heel lang heel stil moest blijven liggen. Zijn vader zegt dat hij voor de val een serieus, nors kind was. Daarna werd ik zoals ik nu ben. Vrolijk en positief. Alsof ik ben gereset. Hij wijst op zijn rechteroor. Doof. Dat komt ook door de val. Pieter Henket zegt dat zijn ouders altijd een diep vertrouwen in hem hadden. Het zou wel goed komen met hem. Op zijn achtste viel hij nog keer, uit een boom. Rug gebroken. Hij bleef zitten op de mavo. Twee keer. Ik was met alles druk, maar niet met school. Hij wilde cameraman worden of regisseur, maar werd afgewezen voor de filmacademie in Amsterdam. Op zijn negentiende vertrok hij naar New York, voor een cursus van drie maanden aan de filmacademie. Hij was pizzabezorger, model, liftbediende, stagiair op de filmset van Flawless met Robert de Niro. En hij leerde zichzelf fotograferen. Nu is hij hard op weg een bekende fotograaf te worden. Pieter Henket is fr�le gebouwd, zijn blonde haar krult engelachtig en hij lijkt jonger dan hij is. Stel je even voor dat zo'n jongen, opgegroeid in de Brabantse bossen bij Esch in de New Yorkse homoscene belandt. Pieter Henket gromt, doet alsof hij zijn klauwen uitslaat, een prooi verorbert en de botjes weggooit. Maar zo ging het niet. Ik was op mijn negentiende nog niet uit de kast. Pas later ging hij naar nachtclubs waar ook extravagante New Yorkers kwamen. En toen was hij al met Roger Inniss, zijn diepdonkere man uit Panama die net zo oud is als hij. Ze zijn getrouwd en wonen in een appartement in de wijk Chelsea. We zouden eerst bij De Librije in Zwolle gaan lunchen, een driesterren restaurant. Dat leek de medewerkers van het Zwolse Museum de Fundatie leuk. In dat museum gaat vandaag de eerste solotentoonstelling van Pieter Henket open. The way I see it. Hij heeft net de bijbehorende catalogus gekregen. Zijn eerste eigen boek. Ge�nsceneerde foto's van bizarre of erotische sc�nes, met soms een hoofdrol voor Elliot, zijn naaktkat. Portretten van actrice Carice van Houten, acteur Arjan Ederveen, regisseur Eddy Terstall. Van bekende Amerikanen: acteur Ben Kingsley, modeontwerpster Mary-Kate Olsen en natuurlijk de foto uit 2008 die hem bekend maakte, die van popster Lady Gaga. De foto werd de cover van haar album en werd vertoond op een tentoonstelling in het New Yorkse Metropolitan Museum of Art. Een sterrenrestaurant past helem��l niet bij hem, zegt Pieter Henket. Dus verplaatste hij de lunch naar het grand caf� tegenover Museum de Fundatie. Bij het raam is een tafel vrijgehouden. De drie tafeltjes om ons heen zijn ook gereserveerd. Heeft hij om gevraagd. Dan kan niemand meeluisteren. Onbescheiden misschien om zoveel ruimte te claimen, zegt hij, en heel Amerikaans. Ik heb daar geleerd duidelijk te zeggen hoe ik het wil hebben. Zijn man Roger zit aan de andere kant van het restaurant met een verslaggever van Radio 1 die een reportage maakt over Pieter Henketen zijn vader Hubert-Jan Henket, de architect. Hij ontwierp het Oog, een grote bol bovenop het dak van het gebouw. Daar hangt het werk van zijn zoon. Wat zal hij eens nemen? Kroketten? Vooruit dan maar. Op bruin brood. Niet te veel pasta, niet te veel wit brood. Hij klopt op zijn platte buik. Quasi zorgelijk: Als ik vanavond een biertje wil, moet ik toch opletten. Hij ontbijt altijd met een smoothy. Spinazie, zaadjes, bananen, kiwi. In de blender. Klaar ben je. Ik heb mijn ouders er nu ook aan geholpen. Hij logeert met Roger in Esch. Zijn ouderlijk huis wordt al een eeuw bewoond door zijn vaders familie, allemaal ingenieurs uit Delft. Mijn vader heeft de brains. Mijn moeder is zoals ik. Rebel without a cause. Ze is modeontwerpser. Zijn oudere broer Nikolaas is bankier. Pieter Henket giechelt en praat nu half Amerikaans, half Nederlands. Roger droomde eens over dat huis in Esch. Een big, black paard stond in de living bij de open haard. Als verrassing heeft hij toen die droom voor hem gefotografeerd. Prachtig Fries paard van een boer in de buurt geleend, in de woonkamer een set gebouwd, modellen erbij, een stylingteam, windmachines. Spectaculair. En het werd precies zoals Roger had gedroomd. Nu speelt Pieter Henket de sc�ne met twee ouwe nichten met dikke brillen uit Parijs die de foto met het paard mooi vonden en hem wilden vragen voor een reclamecampagne voor het Franse modemerk Guy Laroche. Show your wurk pliez? Het is niks geworden met die campagne. Iz this all yours? Ze geloofden niet dat ik alle foto's in mijn portfolio zelf gemaakt had. Zo bijzonder, zegt hij, om te exposeren in zijn vaders Oog. Hij is 73 en mijn beste vriend. Voor hem is het een van de laatste gebouwen die hij doet. Voor mij het eerste echt grote ding. Wiens idee was het? Van de museumdirecteur. Hij dacht dat het een leuke combinatie zou zijn. En met mij, een jonge New Yorkse fotograaf, haalt hij de wereld naar Zwolle. Had hij voldoende werk om te exposeren? Ik ben wel wat extra gaan schieten. Hij werkt voor een paar Amerikaanse kunstbladen. Voor mij is dat de manier om bij celebrities te komen. Vaak kijk ik niet eens meer wat er in die bladen komt te staan. In mijn hoofd hangt de foto die ik aan het maken ben al in het museum. Zijn kracht, zegt hij, is mensen heel enthousiast maken om met hem te werken. Ook beroemdheden. Ik ken overal wel mensen. Thuis in New York zitten er de hele dag vrienden aan mijn tafel te socializen. En daar heeft hij nooit eens genoeg van? Als ik er klaar mee ben, loop ik naar de deur, hou die open en zeg: 'Ok�.' En dan staat iedereen op en gaat weg. Hij lacht. Overal waar ik kom heb ik een vriendengroepje met acteurs en regisseurs. Zelfs in Mexico-City. Een beetje druk is het wel, daarom is 2013 het filterjaar. Hij heeft net in een mail de vriendschap be�indigd met een Amerikaanse vriendin, een stylist. Ik wil geen negatieve mensen meer in mijn leven. De rotte appels moeten eruit. Geen mensen die jaloers zijn dat hij w�l een succesvolle relatie heeft. Al mijn vrienden hebben een flinke carri�re, maar geen liefde. Hij heeft al twaalf jaar Roger. Zijn rots. Roger regelt alles, Pieter is de creatieveling. Ons geluk is dat we verliefd werden ver voor we status en succes kregen. Roger was bedrijfleider in een restaurant. Rood-wit bedrijfsuniform, bretels met buttons erop. Roger is nu casting director en producent. Heksen Eigenlijk, zegt hij, doet hij op de fotoset nog hetzelfde als toen hij kind was. Toneelstukjes bedenken en die vastleggen. Ik had een levende kraai, in de tuin stond een beuk, we bouwden een hut. En ik verzon verhaaltjes over heksen. Hij wilde cameraman worden. Tot hij ontdekte dat een stilstaand beeld ook een verhaal kon vertellen. Speciaal voor de tentoonstelling heeft hij toch een paar films gemaakt. Films van twee uur, opgenomen in ��n shot. Een bewegende foto. Hij zette bekende Nederlandse acteurs in een tot verhoorruimte omgebouwde studio. Een tafel, een stoel, een kapstok en een pakje sigaretten. De sfeer van de jaren vijftig. Ik zei: je bent net verhoord. De ondervragers zijn weg. En jij wacht. Daarna barricadeerde hij de deur en de acteurs speelden de hoofdrol in hun eigen toneelstuk. Pieter Henket imiteert nu Arjan Ederveen. De allerbeste acteur van Nederland. Misschien wel van de wereld. Nasaal stemmetje: Waarom duurt het eigenlijk tw�� uur? De film met hem is heel mooi geworden, zegt hij. Of nee: spectaculair. Zeggen dat hij geluk heeft gehad in zijn carri�re is te gemakkelijk, vindt hij. Hij zegt liever dat hij het geluk zijn kant op heeft gestuurd. Ik zoek het op en ik trek het aan. Met zijn enthousiasme en zijn vrolijkheid. Ja, het was toeval dat zijn foto van de Amerikaanse pornoster Sasha Grey terechtkwam in de auto van de curator van de fototentoonstelling Noorderlicht in Groningen. We hadden dezelfde lijstenmaker. Maar het was w�l een mooie foto. En dat Lady Gaga zijn foto koos voor haar album en niet die van de fotograaf die ze had ingehuurd, dat was misschien geluk. Maar dat hij in haar buurt kon komen, d�t was omdat hij in een club vrienden was geworden met haar management. De foto van Lady Gaga werd uitgekozen door het Metropolitan Museum. Ook geluk. Er was een tentoonstelling over 'iconische vrouwen uit de 21ste eeuw' en deze foto paste daar perfect bij. En als je eenmaal in een museum hangt, gebeurt er iets geks. Je werk wordt gevalideerd. Ineens was mijn foto kunst. En Pieter Henket kunstenaar. Ben ik te open en eerlijk geweest?, vraagt Pieter Henket aan het eind van ons gesprek. Hij zucht en kijkt alsof hij zichzelf ineens enorm tegenvalt. Kordaat: Ik zeg altijd alles precies zoals ik het zie. Plotseling veert hij op. Mijn vader. Hubert-Jan Henket komt aanlopen door het straatje dat naar het museum leidt. Zijn zoon huppelt naar de voordeur en roept hem. Ze omhelzen elkaar stevig. Kijk, mijn boek. Zijn vader zet zijn bril op en slaat het open. Zachtjes klopt zijn hand op de schouder van zijn zoon. CV Geboren 21 januari 1979 Burgerlijke staat gehuwd Opleiding geen Eerste baan pizzabezorger in Utrecht Huis in New York Sport De gym, ik haat teamsport. Vervoermiddel subway Favoriete boek De kleine Johannes, van Frederik van Eeden Favoriete muziek The Drums Favoriete film(s) In the mood for love van Wong Kar-Wai. The Piano van Jane Campion Onmisbaar Roger De rekening Grand Caf� Public Blijmarkt 23, Zwolle 2 koffie verkeerd 5,70 1 pellegrino 2,85 2 verse jus 6,00 2 kroketten met brood 15,90 1 cola light 2,50 1 koffie 2,25 Totaal 35,20 Foto-onderschrift: Fotograaf Pieter Henket: Overal waar ik kom heb ik een vriendengroepje met acteurs en regisseurs. Rechts: billboard van een foto van Henket in Zwolle. Persoon: Pieter Henket Op dit artikel rust auteursrecht van NRC Handelsblad BV, respectievelijk van de oorspronkelijke auteur.

---

The invisible fist Love Photos by Ed van der Elsken posthumously bundled Photography

June 3, 2013, 9:46 pm

≫ Next: Old People Pictures of People Nicholas Nixon Photography

≪ Previous: The Way I see It Pieter Henket Exhibition Museum De Fundatie Zwolle Photography

$

0

0

Ed Van Der Elsken: L'Amour, Foto's 1950-1990. Book design Anthon Beeke. Van Gennep, Amsterdam, 1995. Unpaged. Clothbound in photo-illustrated dust jacket. Black-and-white reproductions.

Sultry Existentialists and the women who love them: no one documented the nascent flowering of youthful rebellion in the 1950s and beyond better than Ed Van Der Elsken. And certainly no one--aside from Robert Frank--has so successfully used grainy monochrome to evoke lust, longing and nostalgia for an imagined, romantic past. 

De onzichtbare vuist; Liefdesfoto's van Ed van der Elsken postuum gebundeld

Vrijdag 20 oktober 1995 door Roel Bentz van den Berg

Uit de nalaten schap van fotograaf Ed van der Elsken, die in 1990 overleed, hebben zijn vrouw Anneke en vormgever Anthon Beeke L'Amour! samengesteld, een boek met foto's van dansende, kussende en vrijende passanten, kennissen en geliefden. Vaak is Van der Elsken ook zelf op de foto's aanwezig. Hij keek, direct of indirect, met zijn camera graag in de spiegel.Ed van der Elsken: L'Amour!, foto's 1950-1990. Samengesteld door Anthon Beeke. Van Gennep, 160 blz., ƒ 69,50. De fotogalerie van de Kunsthal Rotterdam, Westzeedijk 341, toont van 11 november tot 14 januari 1996 werk van Ed van der Elsken met ondermeer alle foto's uit het boek.

De plaats van handeling deed denken aan een slaapkamer in het soort treurige vakantiehuisjes waarin ik wel eens op de Veluwe bij een schoolvriendje had gelogeerd: een gerenoveerd kippenhok met trommelvliesdunne muren en wanden, ramen van horizontaal kantelende strips matglas die het naar binnenvallende licht iets ziekelijks gaven en een plat dak dat, wanneer de zon erop scheen, een alles doordringende teerlucht afgaf. Op het tweepersoonsbed met gestreepte lakens zit, met haar hoofd begraven in een kussen, een blote vrouw op haar knieën. Achter haar, met zijn handen op haar heupen haar opgeheven billen tegen zijn buik aanklemmend, zit, eveneens bloot en op zijn knieën, een man die zo te zien een fractie van een seconde voordat de foto genomen werd van een onzichtbare vuist een enorme dreun onder zijn kin heeft gekregen - die zijn hoofd zó ver naar achter heeft doen klappen dat het lijkt alsof het nu achterstevoren èn ondersteboven op zijn romp staat. Alles aan dat hoofd is door die klap, als bij een parodie op Picasso, op een andere plaats komen te zitten: oor is oog geworden, voorhoofd kin, en baard haardos.

Toen ik die foto - die ik bij mijn ouders thuis in een of ander boek had aangetroffen - aan datzelfde vriendje van het vakantiehuisje op de Veluwe liet zien, en hem, als ging het om een knap 'special effect' in een film, op die uitelkaar geslagen en weer slordig in elkaar geflanste mannenkop wees, zei hij honend: “Welnee man, die is bezig met klaarkomen. Die twee zijn aan het neuken! Zie je dat dan niet?”

Nee, niet dus. Ik wist wel zo'n beetje wat neuken was, maar niet dat het ook zó kon. Dat kon ik pas een paar jaar later verifiëren aan de hand van het boek Liefde Zonder Vrees van Dr. Eustace Chesser, dat mijn ouders op mijn verzoek hadden aangeschaft. Tot het moment dat dat vriendje mij uit de droom hielp, had ik de man en de vrouw op die foto gezien als levend materiaal van een door de fotograaf geënsceneerd abstract kunstwerk, een menselijke sculptuur, een compositie in bloot. Toch is er altijd iets van die droom blijven hangen. Iets van dat uit onschuld geboren heilige ontzag voor het grote en soms gewelddadige onbekende dat zich in seks kan openbaren is mij bijgebleven, en dat is dan mede te danken aan Ed van der Elsken. Want hij was het die deze foto van, naar ik later vernam, een bevriend echtpaar in Suriname maakte.

Die foto is nu ook te vinden in het boek met erotische foto's dat Anthon Beeke samen met Anneke van der Elsken-Hilhorst uit de nalatenschap van Ed van der Elsken heeft samengesteld, dat onlangs verscheen met als titel L'Amour! Dat uitroepteken is het uitroepteken dat je achter bijna alles zou kunnen zetten wat Van der Elsken, die immer luid zingend door de regen van het leven stampte, heeft gemaakt: fotoboeken met titels als Jazz ('59), Sweet Life ('66), Eye Love You ('77), Hallo! (1978), Amsterdam ('79),Parijs!('81), en zeker ook de film over zijn laatste levensjaar: Bye ('90). Achter het Franse woord voor 'liefde' heeft het Van der Elskense uitroepteken in de eerste plaats iets van 'ólala', 'zzzalig!', en tegelijk ook iets dwingends, als bij een bevel: 'liefde moet!' (en, zoals Raymond van het Groenwoud zong in Je veux de l'amour, 'niet dadelijk, niet straks, niet seffens, maar nu direct, tout de suite, heute nog verdomme!').

Roofzuchtig

Maar misschien meer nog dan dat staat het uitroepteken achter L'Amour! voor het triomfantelijke 'beet!' en 'hebbes!' van de klik! van de sluiter van zijn camera. Zeer terecht karakteriseert Anthon Beeke in zijn inleiding bij L'Amour! het werk van Van der Elsken als 'hebzuchtfotografie - hebzucht naar die momenten van het leven die je wilt vasthouden, momenten uit andermans leven die je aan je eigen leven wilt toevoegen'.

Nu zijn alle echte fotografen hebberig op het roofzuchtige af. Ze verzamelen gierig wat anders voor altijd verloren zou zijn gegaan: momenten van schoonheid, schrik of schaamte. Of liever: zij creëren die momenten, door van de talloze beelden die in de werkelijkheid in een continue stroom over elkaar heen glijden er af en toe één voor instant vervanging door een ander te behoeden. Gedreven door een grote gulzigheid naar meer en een met elke nieuwe foto aangescherpt visioen van de ultieme foto, gaan ze ook actief op jacht naar die momenten, met als enige angst dat ze net even met hun ogen zullen knipperen, of er net de slaap uitwrijven, wanneer zich plotseling voordoet waarnaar ze hun hele leven op zoek zijn: het moment der momenten, het gezicht van God op een van die uiterst zeldzame momenten dat Hij nog wel eens per ongeluk in de spiegel van Zijn schepping kijkt.

Ed van der Elsken keek graag in spiegels, gebruikte ze ook vaak in zijn werk. Direct al op de eerste twee foto's in L'Amour! is Van der Elsken zelf te zien, terwijl hij zichzelf met een van zijn echtgenotes in de spiegel fotografeert. In het ene geval - de foto die als een soort motto de titelpagina siert - omvat zijn linkerhand de camera en de rechter, alsof daarin de ontspanner verborgen zit, een blote borst. In het andere geval is het zijn eigen borst die ontbloot is, en houdt de vrouw naast hem (een andere, eerdere dan op de vorige foto) met een uiterst mistroostige blik een pan en een theedoek omhoog. 'Man, houd toch 's een keer op met dat ijdele gedoe, en laat me me even ongestoord de afwas doen, doodmoe word ik van je' zie ik haar denken.

Zijn mooiste spiegelfoto, ook te vinden in L'Amour!, is nog steeds de beroemde foto van zijn vaste model uit de Parijse jaren ('49-'54), de destijds zwaar opiumverslaafde Vali Meyers, die gedurende drie jaar, als vampier, nooit met daglicht haar hotelkamer aan de Rue de Canettes verliet. We zien een door het leven getekende schoonheid, met haren als gerafelde veren, die op het punt staat een kus te drukken op de mond van haar identieke tweelingzuster, wier hoofd net nog even aan het oppervlak van de spiegel is boven komen drijven, waarin ze kort tevoren was verdronken. Het leven van Vali is al zo ver in rook opgegaan dat niet meer uit te maken valt wie van de twee het meest werkelijk is: zij of haar spiegelbeeld. Wanneer haar lippen het glas raken, zullen zij waarschijnlijk beide in het niets oplossen.

Vali Meyers was één van, zoals hij ze zelf noemde, 'Elskens Angels': de grote schare van rusteloos tussen hemel en hel heen en weer pendelende en even zo vaak weer met gebroken vleugels tegen de aarde gesmakte dropouts, freaks en beautiful losers, die in de gedaante van zotten, zatlappen en zwervers, penose, punks en prostituées, dichters, danseressen en gedoemde geliefden in zo ruime mate het straatbeeld op de vroege foto's van de 'sidewalk-artist' Van der Elsken bepalen: de zwarte schapen van The Family Of Man. Hij droeg ze zo'n warm hart toe omdat ze, gelouterd door hun leven aan de zelfkant, zoveel 'echter' waren dan al die 'slijmballen en conformistische kleurloze eikels' die doodsbang waren voor wat er zich in de nasleep van de bevrijding aan mogelijke pieken en dalen in de beleving van het leven aandiende. Alsof 'echtheid' een goedje is dat je als een soort bezinksel in steeds zwaarder en zuiverder kwaliteit aantreft naarmate je dichter bij de bodem, of beter: dichter bij de zoom van de maatschappij komt - daar waar de naden wat losser zitten en hier en daar de naakte huid van het menselijk dier zichtbaar wordt.

Rock-cultuur

Het is een romantisch idee, dat van die straat-engelen, een idee dat door de Beat Generation, en via rockdichters als Bob Dylan en Lou Reed ook zijn weg heeft gevonden naar de rock-cultuur, en een idee waarvan ik net zo nostalgisch kan worden als van de foto's die Ed van der Elsken van Amsterdam heeft gemaakt. Vanwege alles wat er verdwenen is. Vanwege alles wat er bijgekomen is; en dan heb ik het niet alleen over oud en nieuw, huizen en BMW's, mooi en lelijk, maar over veel wezenlijker dingen als verwachting en teleurstelling, vrijheid en 'val dood'.

Toch is 'toen', mede dankzij die foto's, in de stad blijven bestaan, als gerucht, als geur en contour, en soms toont het zich - alsof je plotseling 'X-ray eyes' hebt gekregen - dwars door alle latere beeldlagen heen, in zijn volle glorie. Op een stille zondagmorgen in het Vondelpark bijvoorbeeld, of op een nazomermiddag op de Doelenbrug, of, als je tussen je oogharen en in zwart-wit kijkt, tijdens een kermis in de regen. Maar het licht moet wel precies goed zijn en wat zeker helpt is zo'n altijd naar middernacht klinkende trompetsolo van Miles Davis, een asfalt jungle-thema van Monk op de piano of een krolse saxofoon-lick van Rollins, kortom: Jazz! Zoals de titel luidt van weer een ander boek van Van der Elsken, vol met door sigaretterook gefilterd licht genomen foto's van de Amerikaanse jazz-engelen die tijdens de befaamde nachtconcerten in het Concertgebouw optraden en die door Jan Vrijman in de inleiding bij dat boek zo prachtig omschreven werden als 'schipbreukelingen zwervend door Europa, zoekend naar de kusten van extase, verafgood en misérabel, poètes maudits in de ochtendschemering van het atoomtijdperk.'

Jazz van het rokerige, neonlicht-weerspiegeld-in-nat-asfaltachtige soort, is, zoals Anthon Beeke in zijn inleiding bij L'Amour! opmerkt, ook ontegenzeglijk de verborgen soundtrack bij wat naar alle waarschijnlijkheid Van der Elskens meest geroemde werk zal blijven: 'Een liefdesgeschiedenis in Saint Germain des Prés ('56), een beeldverhaal noir over een gedoemde liefde in het internationale milieu van de Parijse bohème van begin jaren vijftig. Het zorgde destijds in de na-oorlogse Hollandse huiskamers voor enige beroering vanwege de existentiële wanhoop en nihilistische bandeloosheid die de levensstijl kenmerkte van deze 'zondaars in spijkerbroek'.

Wat mij betreft is het werk dat Ed van der Elsken maakte aan de 'zelfkant' van het leven - zijn in antraciet gedrenkte fotografische liefdesverklaringen aan het internationale leger van de engelen van de straat en de nacht - zijn meest vitale en poëtische en betekenisvolle. Met de tijd verloor echter ook het straatbeeld steeds meer van haar lieflijke kanten: de 'rotzakken' werden steeds minder 'adorabel', zodat Van der Elsken ze tenslotte helemaal van zich af moest schudden, die big city blues, waarin hij kind aan huis was. Gelukkig was er voor deze 'perschef van het leven', zoals hij zichzelf noemde, genoeg wereld over om de geeuwhonger van zijn camera mee te stillen: Afrika! Azië! De Natuur! Edam! Allemaal gedocumenteerd in boekenvol ansichtkaarten, een meerdelige bloemlezing van de mensheid. En natuurlijk: de liefde! L'Amour!

Geliefden

Er staan prachtige foto's in het boek van die naam, dat in ruwe lijnen en met diverse interrupties de opbouw van het liefdesspel volgt: ontmoetingen, dansen, kussen, vrijen, zwangerschap, om te eindigen met wat voor veel klassieke beeldende kunstenaars toch nog altijd het toppunt van schoonheid blijft: het kind zuigend aan de moederborst. Een kleine galerie van mijn favorieten: bevroren als in een danspas, een vrouw die staand een nylonkous aan haar jarretels vastmaakt. Een meisje met kort haar en een lichaam zo romig dat je het bijna van het papier op kunt likken. Een verlegen lachend opzij kijkende roodharige (hoe weet ik dat? het is in zwart-wit!) met kippevel op haar borsten. Een meisje op een terras dat haar best doet de impertinente blikken van de twee jongens aan het tafeltje naast haar te negeren. Het vergezicht onder de opvliegende petticoat van het meisje dat in het park de rock 'n' roll danst. Vinkenoog ('wij waren dichters en moesten nog veel leren') als op het eind van een klasseavond zo zoet met een meisje tegen zich aan. Mulisch bloot in bed neuzend met een meisje waarvan hij de bh niet los heeft kunnen krijgen. Het tedere gebaar waarmee een blond meisje de top van de zich langzaam oprichtende piemel van haar zwarte vriend aanraakt. En een hele vreemde, opmerkelijk genoeg misschien wel de enige licht perverse foto, van een stel op een bank waarvan de man nog zo goed als volledig gekleed is (alleen zijn strikje is los) en het hoofd van de schuin tegen zijn knie aanliggende vrouw geheel los lijkt te zijn gekomen van haar half ontblote lichaam. De sfeer is duidelijk après sex, maar wàt voor seks? Het allermooist vind ik echter de foto waarop een buitengewoon mooi meisje heel teder bij haar borsten gepakt wordt door de jongen die achter haar staat - en dan vooral vanwege de uitdrukking op beider gezichten, die afwijkt van die van bijna ieder ander die in dit boek onze richting uitkijkt.

Onweerstaanbaarheid

Voor het merendeel van de foto's in L'Amour! geldt wat Anneke van der Elsken in de inleiding over de liefdesfoto's van haar man schrijft: 'Dat waren meer dan naaktfoto's, meer dan bloot. Ed was erbij als fotograaf, als persoon, verlegen, opgewonden, verliefd, vol verwachtingen, vertederd, onder de indruk, brutaal, vrolijk of uitdagend. Hij fotografeerde zijn vrouwen, zijn vriendinnen, kennissen en passanten, die op het moment van het fotograferen allemaal zijn geliefden waren (-) Die foto's tonen een mengeling van Ed en die geliefden.' Of, in de woorden van Willem Jan Otten in zijn inleiding bij het in 1990 verschenen 'levenswerk' van Van der Elsken, Once upon a time: 'Keer op keer slaagde hij erin om iemand zó naar zich te laten kijken dat zijn, Van der Elskens eigen onweerstaanbaarheid werd aangetoond.' Correct! Maar hier niet! Niet op die foto van die jongen die zijn handen als in een gebed zo aandachtig om de borsten van het meisje heeft gevouwen. Zíj kijkt zelfs helemaal niet naar de camera, zij kijkt naar binnen, naar haar eigen genot, en door haar ogen gesloten te houden sluit zij de fotograaf buiten. De jongen achter haar kijkt ondertussen in de verte, over de fotograaf die voor hen staat te dansen heen, met in zijn ogen een meewarige blik van 'wat moet je nou, man? Kijk eens wat ik in mijn handen houd, en vergelijk dat eens met wat jij vasthebt. Wie is er dan beter af?'

Er zit iets wraakzuchtigs in mijn interpretatie, besef ik, iets kwaads, maar dat is onvermijdelijk. 'A macho thing' wellicht.

Het werk van Ed van der Elsken heb ik altijd bewonderd, de bevlogenheid ervan, de poëzie, de humor, de branie, de reikwijdte en zelfs de sentimentaliteit, de zelfgenoegzaamheid en oppervlakkigheid die het af en toe kenmerkt neem ik voor lief. Maar met hèm - de man die meer dan wie ook fotografeerde wat er in zijn leven speelde - heb ik altijd grote moeite gehad. Dat ontzettende toffe, dat voortdurende direct of indirect via de camera in de spiegel kijken, en de manier waarop hij met zijn Grote Liefde voor het leven de liefde van ieder ander wilde afdwingen - die onweerstaanbaarheid van hem had ook iets verschrikkelijk onuitstaanbaars.

Wat eigenlijk mijn hele visie op Van der Elsken heeft scherpgesteld was een interview met Anneke van der Elsken kortgeleden in Het Parool, waarin zij vertelt hoe zij haar man had leren kennen toen ze door hem werd meegenomen terwijl ze ergens in Noord-Holland met een Engelse jongen stond te liften, en hij bij het uitstappen vroeg of ze niet een keertje bij hem langs wilde komen, maar dan wel zònder die Engelse jongen. Wel, die Engelse jongen, dat was ik. Of als ik het toen misschien niet was, ben ik het nu.

Old People Pictures of People Nicholas Nixon Photography

June 6, 2013, 5:34 am

≫ Next: an Impression of DON’T STAY HERE Dutch photography on the move Naarden Foto Festival 8 juni 2013

≪ Previous: The invisible fist Love Photos by Ed van der Elsken posthumously bundled Photography

$

0

0

Pictures of People

(ISBN 10: 0870704389 / ISBN 13: 9780870704383 )

Nixon, Nicholas, Illustrated by Nicholas Nixon Photos

Fn soft cover copy from the 2nd printing, apparently unused. 126 pp. Illustrated introduction by Peter Galassi, 85 Photo reproductions, Chronology, and Bibliography. Exceptionally communicative B/W images from various Nixon informal portrait projects. Using an 8 x 10 view camera and contact printing Nixon produced images of surprisingly convincing naturalness and immediacy. A determined effort was made to preserve the beautiful detail of the original photographs by printing original size plates in tritone from negatives prepared by Richard Benson.

PHOTOGRAPHY VIEW; Nicholas Nixon Seeks a Path to the Heart

By Andy Grundberg
Published: September 11, 1988

There are two apparently polar but equally valid ways of looking at Nicholas Nixon's photographs. His images are remarkable demonstrations of how the traditional (and by now archaic) tools of the medium - a view camera, black-and-white film, contact prints - can be used to venture into uncharted artistic territory. At the same time, they concentrate on subjects - the poor, the elderly, the mortally ill - that align the work with photography's tradition of socially concerned documentation.

Within the esthetic debates of the last several years, formal concerns in art have often been seen as separate from, if not antithetical to, social consciousness. But Nixon, more than any other photographer of our time, forces us to consider that the two approaches are more interconnected than one might suspect. As Peter Galassi, the curator of an exhibition of Nixon's work of the last 10 years that opens Thursday at the Museum of Modern Art, says of the photographer's activity, ''Making pictures has become a way of finding a path to the heart.''

Nixon's photographs do not aspire to revamp the essential assumptions of documentary photography. As did Lewis Hine, Dorothea Lange and countless other socially concerned photographers of this century, he relies on the photographic image's ability to convince us that what we are seeing is the truth. Like them, he assumes that seeing is enough to provoke indignation and action. But Nixon's faith in the photograph's powers of persuasion goes even further; unlike Hine or Lange, he feels no need to provide captions to tell us what we are seeing. At a time when many critics have concluded that the social-documentary tradition is exhausted, its efficacy worn down by bathos and repetition, Nixon's ability to make images that move us is all the more remarkable.

The 125 prints in ''Nicholas Nixon: Photographs of People'' are arranged in groups that roughly correspond to the course of the photographer's work. The earliest images on view, under the heading ''People,'' date from the late 1970's and early 1980's and depict groups of children, teen-agers and adults at leisure, lying on the beach or standing in front of their homes. Several show families gathered on porches. Judging from the meagerness of the clothes they wear and the houses they inhabit, most live in poverty. More than half the people we see are children, and the contrast between their open faces and the often downcast visages of their parents and grandparents gives the photographs much of their poignancy.

At the same time, however, these images are astonishing for the complexity of their pictorial organization. As many as half a dozen people are arrayed within their borders, close to the camera and behaving as candidly as they might in common snapshots. But the photographer gives them a sense of shape and proportion that makes what is fortuitous seem inevitable. The formal grace and ease is all the more remarkable inasmuch as Nixon made the photographs with an 8-by-10-inch view camera, an imposing instrument that one would think to be too balky, slow and conspicuous for such an approach.

Moreover, and despite their wealth of descriptive detail, Nixon's contact prints are not beautiful in any conventional sense. Their unpreposessing black-and-white hues are without any seductive tint or tone. Their range of grays is less consistent and less dramatically crafted than can be found in the prints of Ansel Adams. But their relative roughness turns out to be an advantage. They have an immediacy and ingenuousness quite removed from the sense of calculation characteristic of Adams's images.

In the show's catalogue, Mr. Galassi has written that the photographer's ''pictorial innovations, although masterful and even breathtaking, seem less to open a new territory for others to explore than to realize an opportunity created by earlier work. Photographic tradition, in its headlong, spendthrift course, had forged a consensus that the opportunity was used up.'' The wonder of Nixon's pictures, the curator concludes, is that they prove this consensus wrong.

After dealing with people in public spaces in a way that redefined ''street photography,'' Nixon moved inside. Between 1983 and 1985 he photographed in a nursing home, recording the elderly residents in portraits that scrutinize each one individually. Isolated in the frame, seemingly heedless of the photographer's presence (although Nixon again used his large, obtrusive camera), the subjects seem to mirror the conditions of their lives. But as unlike the group portraits as these pictures are, the two series have one thing in common: they depict their subjects without prejudice. They neither flatter them nor disdain them; they indulge in neither sentiment or irony.

This refusal to take sides is perhaps the major source of tension in Nixon's photography, what gives it its ''edge,'' so that a viewer is forced to feel uncomfortable in its presence. The sense of pictorial implacability - evident in Nixon's earlier pictures of city buildings, which the museum exhibited in a 1976 one-man show - can seem a virtue at a time when sentimentality and romanticization threaten to pervert the possibilities of meaning in photographs. This surely was true in the mid-70's, when Nixon wrote one of the most striking single-sentence artist's statements ever published: ''The world is infinitely more interesting than any of my opinions about it.''

Yet the refusal to give in to what Mr. Galassi calls ''pictorial and moral cliche'' should not be mistaken for a lack of concern or care - an error that critics of Nixon's ''formalism'' may finally be forced to admit when they see his most recent body of work, sequences of pictures of people with AIDS. These images, which conclude the exhibition and which are the focus of an ancillary show at the Zabriskie Gallery that opens on Friday (724 Fifth Avenue, through Oct. 22), are the most searing, sobering and unforgettable photographs of Nixon's career. They may also be the most powerful images yet taken of the tragedy that is AIDS.

In the museum's show there are four series on view, ranging from 4 to 12 images each. The subjects include gay men, a woman and a male hemophiliac. The photographs, taken over a period of months, chronicle both the visible signs of the progress of the disease and the inner torment it creates.

The result is overwhelming, since one sees not only the wasting away of the flesh (in photographs, emaciation has become emblematic of AIDS) but also the gradual dimming of the subjects' ability to compose themselves for the camera. What each series begins as a conventional effort to pose for a picture ends in a kind of abandon; as the subjects' self-consciousness disappears, the camera seems to become invisible, and consequently there is almost no boundary between the image and ourselves.

In the case of Thomas Moran, whom Nixon photographed from August 1987 until shortly before his death in February, the progression from posed portrait to tacit acceptance of the camera's presence is especially vivid. In the sequence's first image, mother and son look out at us, embracing and apparently consoling each other. At the sequence's end, the young man's eyes again look in our direction, but they seem focused on infinity. Here, and in the other sequences, Nixon fashions complex meanings from one of the most basic elements of photographic portraiture, the subject's gaze.

In their openness to the emotional potential of photographs, Nixon's portraits of people with AIDS show the influence of another side of his picture-taking - that involved with his family. Since the mid-1970's, he has taken yearly group portraits of his wife and her three sisters, and in the mid 1980's he made a number of images of his two infant children. These images, which serve to temper the otherwise sobering tenor of the exhibition, are filled with vitality and a sense of the future. They also represent the nearest the photographer gets to expressing conventional sentiment.

The family photographs provide a precedent for the AIDS portraits in terms of both their methodology and their emotional resonance. The much-published series of yearly group portraits, for example, may have inspired Nixon to work in sequence in his AIDS images, as a way of showing the passage of time. Like the pictures of his children, the AIDS portraits are essentially private moments made public, but with a difference: the family pictures have no wider social consequences. As a result, they seem less significant - and surely less demanding - than Nixon's pictures of the poor, the aged and the ill.

Compared to other attempts to photograph current social problems - notably, Rosalind Solomon's ''Portraits in the Time of AIDS,'' shown in June at the Grey Art Gallery - Nixon's pictures seem to be translucent. They are largely without any stylistic inflection that would divert our attention from the subject to the photograph itself. Nor do they aim for dramatic effects of the kind W. Eugene Smith felt were necessary to capture the public's attention.

While Mr. Galassi's remarks at the close of his catalogue essay that ''as the work has matured it has grown closer in spirit to Diane Arbus's work,'' the more obvious precedent for Nixon's approach is Walker Evans - specifically the Evans who took the portraits found in ''Let Us Now Praise Famous Men.'' Like Evans, Nixon has perfected a style that seems to be no style at all, so that for a brief and magical moment what he shows us, and how he chooses to shows it, appear synonymous.

an Impression of DON’T STAY HERE Dutch photography on the move Naarden Foto Festival 8 juni 2013

June 8, 2013, 10:59 pm

≫ Next: Books on PhotoBooks From Fair to Fine 1, 2 & 3 Stephen Daiter Photography

≪ Previous: Old People Pictures of People Nicholas Nixon Photography

$

0

0

Situated in the very nice fortress town Naarden this festival looks at the current state of Dutch photography. The them this year is: “Don’t stay here”. Photographers look over the country borders and especially Dutch photographers do so. The choice of the curators is very diverse and the quality of  the pictures is very high.

Highlights are the portraits of homeless people made by Jan Banning. He portrayed them not in a cliché way but in a way, we, ourselves would be liked to be portray. Also good to see is that almost the whole program consist of solid documentary and portrait photography. The days of too overly artistic photography are over.

Lees een recensie ...

Zwerver gefotografeerd als model Fotofestival Naarden toont verhalende series over het dagelijks leven

Sandra Smallenburg

 Recensie | Vrijdag 17-05-2013 | Sectie: Overig | Pagina: NH_NL01_022 | Sandra Smallenburg

Nederlandse fotografen tillen burgers even uit de sleur van hun bestaan. In Bagdad spelen kinderen kiekeboe: spannender dan een nieuwsfoto.

Hij zou een architect kunnen zijn, of een kunstenaar wellicht. Met priemende bruine ogen en een strakke mond kijkt Robert uit Clarksdale, Mississippi, ons vanaf de muur van de Grote Kerk in Naarden aan. Op het oog een zelfverzekerde, succesvolle vijftiger. Maar schijn bedriegt. De Nederlandse fotograaf Jan Banning trof Robert in een daklozenopvang in het zuiden van de Verenigde Staten. Hij is een zwerver, net als alle andere geportretteerden uit Bannings indringende nieuwe serie Down and Out in the South, die vanaf vandaag te zien is op het Fotofestival in Naarden.

Bewust vermeed Banning de zwerverclich�s van kartonnen dozen en winkelwagentjes. Hij plaatste zijn modellen tegen een neutrale achtergrond. Het is alsof ze voor even hun autonomie hebben teruggekregen, alsof ze tijdelijk op een voetstuk zijn gezet. Opeens valt op dat Julie uit Wichitaw, Michigan, eigenlijk een heel mooi meisje met prachtige groene ogen is. Ok�, haar wenkbrauwen zijn niet zo netjes ge�pileerd en wie goed kijkt ziet een klein litteken boven haar oog. Maar als haar leven anders was gelopen, had Julie dan misschien fotomodel kunnen zijn?

Het tweejaarlijkse Fotofestival Naarden richt zich van oudsher op verhalende series van Nederlandse fotografen die weliswaar ge�ngageerd zijn, maar die zich niet per se in de brandhaarden van de wereld afspelen. Keiharde nieuwsfoto’s zijn er nauwelijks te zien. Wij willen niet alleen maar ellende laten zien, zegt Eduard Planting, dit jaar samen met Feiko Koster verantwoordelijk voor de selectie. Deze fotografen richten zich vooral op het dagelijks leven �chter de frontlinies.

Thema dit jaar is de Nederlandse reislust: alle foto’s zijn ver over de landsgrenzen gemaakt. Onder de titel ‘Don’t stay here - Dutch Photography on the move’ wordt op negen locaties werk getoond van zo’n vijftig fotografen, die losjes per continent zijn gegroepeerd. Er is zelfs een locatie gewijd aan de ruimte, met foto’s die astronaut Andr� Kuipers maakte tijdens zijn ruimtevlucht.

De reis rond de wereld biedt vooral veel ontmoetingen met mensen. Met de metrobestuurders van New York bijvoorbeeld, die normaal gesproken ongezien voorbijrazen in hun cabines, maar die nu door de camera van Janus van den Eijnden zijn stilgezet - allemaal op identieke wijze omlijst door het chroom van hun treinstellen. In New York brengen ze anoniem hun dagen door in een ondergrondse wereld, in Naarden worden ze uitgelicht als individuen die het waard zijn om naar te kijken.

Ook maken we, dankzij de serie A Portrait For Breakfast van Jasper Groen, kennis met de creatieve subcultuur van Berlijn. Groen - de stad is mijn studio - castte de jongeren puur op hun opvallende uiterlijk en vroeg ze te poseren voor een neutrale stadsmuur. Tieners zijn ze nog, maar hun dromen zien ze al haarscherp voor zich. Ze willen acteur worden, of danser, of gitarist. Ze gedragen zich als Marlon Brando of Oscar Wilde, ook al zijn ze pas dertien jaar oud. Zij zijn het die de Duitse cultuur gaan vormgeven in de komende kwarteeuw, en daar lijken ze zich zeer goed van bewust.

Maar het meest aangrijpend is de serie Baghdad Today (2011) van Marieke van der Velden, over het dagelijkse leven in de hoofdstad van Irak. En wat blijkt? Ook in Bagdad gaan de inwoners op hun vrije dagen naar pretparken, maken grootmoeders met hun iPhone foto’s van hun kleinkinderen en hangen tieners posters van hun helden aan de muur. Ook in Bagdad spelen kinderen kiekeboe achter de woonkamerdeur. Dat er achter diezelfde deur een kalasjnikov tevoorschijn komt, is dan nog maar een detail.

Hun levens lijken op de onze, zo maakt deze diepmenselijke serie duidelijk. En misschien raken deze beelden daarom juist wel meer dan de zoveelste nieuwsfoto van weer een bomaanslag op weer een markt in Bagdad.

Info: Fotofestival Naarden. 18 mei t/m 23 juni op diverse locaties in Naarden. Inl: www.fotofestivalnaarden.nl
Foto-onderschrift: Jan Banning, ‘Julie’ uit de serie ‘Down and Out in the South’ Janus van den Eijnden, ‘New York Subway Drivers’

Op dit artikel rust auteursrecht van NRC Handelsblad BV, respectievelijk van de oorspronkelijke auteur.

Bas Losekoot 

Jan Banning 

Milette Raats 

Iwan Baan

Chantal Heijnen

Anne van Gelder

Andre Kuipers

Marieke ten Wolde 

Jasper Groen 

Dolph Kessler

Hellen van Meene

Carla Kogelman 

Katharina Pohlmann 

Annelie Vandendael 

Wouter Stelwagen

Marcel Brons

Peter Martens 

Books on PhotoBooks From Fair to Fine 1, 2 & 3 Stephen Daiter Photography

July 24, 2013, 6:02 am

≫ Next: Cityscapes + Birdmen Jacquie Maria Wessels finalist International Book Awards 2011 Photography

≪ Previous: an Impression of DON’T STAY HERE Dutch photography on the move Naarden Foto Festival 8 juni 2013

$

0

0

By Matt Damsker 

FROM FAIR TO FINE: 20TH CENTURY 
PHOTOGRAPHY BOOKS THAT MATTER 
with Nobuyoshi Araki, Richard Avedon, Werner Bischof, Brassaï,René Burri, Harry Callahan, Robert Capa, Larry Clark, Robert Doisneau, William Eggleston, Walker Evans, Robert Frank, Lee Friedlander, Paul Fusco, Ralph Gibson, Peter Hujar, György Kepes, André Kertész, Josef Koudelka, Les Krims, Jens Liebchen,Susan Meiselas, Ryuji Miyamoto, Richard Misrach, Ken Ohara,Martin Parr, Ed Ruscha, Sebastião Salgado, Aaron Siskind, Stephen Shore, Susan Sontag, Alec Soth, Ralph Steiner, Joel Sternfeld, Paul Strand, Hiroshi Sugimoto, Larry Sultan, Wolfgang Tillmans,Weegee , William Wegman, Brett Weston, Minor White, Garry Winogrand ...

By Stephen Daiter, John Gossage, Jess Mott. Published by the Stephen Daiter Gallery. 340 pages, more than 200 exhibits. Stephen Daiter Gallery, 311 West Superior, Suite 404, Chicago, Ill. 60610. Information: +1-312-787-3350; email:info@stephendaitergallery.com .

By almost any standard, this Daiter Gallery exhibition of photography books has it all: breadth, depth, and a scholarly commitment to contextualize the emergence of the fine-art photo book as an art form unto itself, differentiated from the often famous individual images collected in the books. And yet, reading through the insightful essays that pace this catalogue--from photographer/collector John Gossage, or Professor Alex Sweetman, or collector David Tippit, among others--it becomes apparent that the best and most enduring of these bound portfolios speak volumes for themselves, without much need for big-picture explication. Photography being the most democratically accessible of art forms, it's only natural that it would come to inhabit the book world of mass distribution with none of the uneasiness that attends to mass-produced images of, say, great painting or sculpture. 

Indeed, it's fair to say that photographs were meant to be passed around, and in codex they often achieve the sort of comprehensiveness and continuity that can otherwise only be achieved by a carefully curated exhibition. Thus, the large-format, in-your-face ambition of, say, Richard Avedon's novelistic 1985 "In the American West," which was conceived as much for publication as for the gallery wall, is an arguable apotheosis of the photo book form--a masterwork that achieves much more the longer you live with it, contending and commiserating with its hardscrabble characters (as I have for so long) than it could possibly achieve any other way.

In contrast, such other classics as 1972's "Diane Arbus" collect images that have taken on a mythic singularity--the identical twins, the sensual dwarf, the domesticated giant--and matter more as necessities of the medium than as sweeping concepts. Of course, sandwiched between the conceptual coin that pairs Arbus and Avedon are photo books of a teeming variety, and the Daiter exhibit collects wonderful examples of the rare and the truly readable. Alphabetically, the roll call moves almost magically, continuing from Baltz to Bullock, to Cartier-Bresson's 1949 first edition of "New-York," to Larry Clark's renegade explorations of "Teenage Lust" and "Tulsa," to Eggleston, Walker Evans, Friedlander, the groundbreaking art books of Ed Ruscha, and so on. 

Ultimately, what Daiter delivers with this book and exhibition is a succession of reasons why photography is the once and future mode of revelation, and why photography books so are marvelously attuned to the medium. One need only consider the unique, accordion-fold continuity of Ken Ohara's "Self Portrait: 365 Diary" of 1972, which reminds us that long before the Internet gave us the power to upload and blog our pajamaed selves across the universe, visionary photographers were already experimenting with comparable notions of intimacy, immediacy, and connectivity.

If anything, "From Fair to Fine" could dig a little deeper with each example: many of the books are presented with brief descriptions that give us an idea of what sets them apart or makes them classic, but too many of them go undescribed (other than for some vital statistics). A shame, since this microcosmic book of books makes us want to know everything that lies between its many covers.

Matt Damsker is an author and critic, who has written about photography and the arts for the Los Angeles Times, Hartford Courant, Philadelphia Bulletin, Rolling Stone magazine and other publications. His book, "Rock Voices", was published in 1981 by St. Martin's Press. His essay in the book, "Marcus Doyle: Night Vision" was published this past November. 

Lima : foto's
Diepraam, Willem / Fragment / 1991

From Fair to Fine 2(Paperback)

by Stephen Daiter Gallery

From Fair to Fine 3

Cityscapes + Birdmen Jacquie Maria Wessels finalist International Book Awards 2011 Photography

July 28, 2013, 9:57 pm

≫ Next: Forthcoming Spring 2014 Book about Chinese Photobooks Martin Parr WassinkLundgren Photography

≪ Previous: Books on PhotoBooks From Fair to Fine 1, 2 & 3 Stephen Daiter Photography

$

0

0

The photobook ‘Cityscapes + Birdmen’ by Jacquie Maria Wessels was published by Voetnoot in 2010. The book presents a large collection of colour photographs, 160 in total. As the title of the book suggests, the work is about (bird)men and city streets, in this case in the former Dutch colony of Suriname. Photos of streets alternate with photographs of men, creating a layered portrait of Suriname’s culture and society.

The cityscapes were made in Paramaribo, the capital of Suriname. The photographs show the walls of all sorts of buildings decorated with typical, hand-painted advertisements. The men were photographed both in Suriname and in The Netherlands where many Surinamese now live. These men are involved in songbird competitions known as Caged Bird, the most popular sport in Suriname.

Jacquie Maria Wessels’ photographs are serene. She favours formal portraiture made with daylight and indirect flashlight. The landscape shots mimic that process. Some images are colourful, specially those showing the advertisements, but not intense. There is an unexpected symbiotic relationship between the portraits and the landscapes and, purely on a visual level, it is the single photographic strategy that makes the two subjects sit together.

One of the aspects that got our attention was the presence of motorized vehicles in many of the photographs, specially in the portraits of the birdmen. Clearly these men might travel some distances to get to the competitions, so they arrive in an assortment of vehicles – cars, trucks and small engine bikes. Through Wessel’s images we can see that although the cars are of some importance, the pride they have in their vehicles does not reflect the immense pride that they have in their birds.

 Een fotoboek van Jacquie Maria Wessels

Jacquie Maria Wessels portretteerde in de periode 2006-2009 in Suriname en in Nederland Surinaamse mannen die bezeten zijn van hun zangvogeltje. De ‘gekooide vogel’ is de hoofdrolspeler in zangvogelwedstrijden. Bij deze sport komen mannen uit alle lagen en culturen gemoedelijk samen om vreedzaam te strijden over welke vogel het beste zingt en wie er vandoor gaat met de geldpot…

Na de onafhankelijkheid van Suriname in 1975 is deze sport met de Surinamers meeverhuisd naar Nederland. Zowel in Suriname als in Nederland worden de wedstrijden op de hele vroege zondagochtend gehouden: in Paramaribo aan de Surinamerivier en op het Onafhankelijkheidsplein en in Nederland op speciaal daarvoor aangewezen grasvelden in de Amsterdamse Bijlmer en in Den Haag. Stereotype mannenattributen als kleding, auto’s en motoren spelen hierbij een belangrijke rol, maar in de fotografie van Jacquie Maria Wessels laten de mannen zich van een andere kant zien.

Voor een andere serie fotografeerde Wessels in Paramaribo stadsgezichten waarin typisch Surinaamse reclamemuurschilderingen domineren: hele winkels worden aan de buitenkant beschilderd met metershoge, bedrieglijk-realistische afbeeldingen van de aangeboden koopwaar. Deze zorgvuldig gecomponeerde fotoserie is vervreemdend en surrealistisch. De met de hand geschilderde reclame-uitingen bevatten hyper-realistische afbeeldingen van onder meer gereedschappen, soepblikken en hotdogs, als ook producten van Nivea [ouder worden is een feit; ouder uitzien is verleden tijd], Sanex, Zwitsal, Agio Petitos, You & Maggi en aansporingen als ‘Doe je best op school’…

In een korte tekst doet Michiel van Kempen op persoonlijke wijze verslag van zijn ochtendlijke rit naar ‘de mannen met hun vogelkooitjes’ op het Onafhankelijkheidsplein en geeft en passant een vrolijke impressie van het hedendaagse Paramaribo.

Jacquie Maria Wessels [1959] studeerde in 1990 af aan de Gerrit Rietveldacademie te Amsterdam en haalde haar BA Sociale Psychologie aan de Vrije Universiteit in Amsterdam.

Michiel van Kempen [1957] is schrijver, letterkundige en Surinamist. Sinds 1 september 2006 is hij bijzonder hoogleraar West-Indische letteren aan de Universiteit van Amsterdam.

Birdman bekeken

Posted on October 14, 2012 door Bart Krieger

Kunstwerken zijn op verschillende manieren te ‘lezen’. Met het oog, het hart en het hoofd. Het oog levert een objectieve beschrijving op, het hart een emotionele subjectieve en het hoofd kan het geheel in context plaatsen en hier betekenis aan geven. Deze maand Birdman #2, uit 2008, 121 x 121 cm van Jacquie Maria Wessels. 

Birdman #2 van Jacquie Maria Wessels. Uit: Cityscapes + birdmen (2010) ISBN 9789078068662

Wat zien we?
Een portret van een jongeman gehuld in een T-shirt met daarop zijn idool: de Amerikaanse hiphopartiest 50 cent. In zijn linkerhand houdt hij een kooi omhoog. Op de achtergrond stroomt onmiskenbaar de Surinamerivier.

Wat voelen we?
Het portret heeft niet echt een middelpunt en de onverschillige blik van de jongen geeft geen houvast. In een ontspannen houding heeft de jongen de schaduw opgezocht. Het geheel straalt een zekere relaxedheid uit, hierin spelen de verschillende kleuren groen van het T-shirt, de bomen en de rivier misschien wel de hoofdrol.

Wat denken we?
Dergelijke taferelen zijn voor buitenstaanders niet snel thuis te brengen. In Paramaribo en in Amsterdam Zuidoost weet men echter direct dat het hier om een deelnemer gaat van een zangvogelwedstrijd. Deze populaire zangwedstrijden worden overal in Suriname gehouden en kunnen gezien worden als een belangrijke volkssport. Het land telt tientallen verenigingen die grofweg in twee categorieën uiteenvallen; de picolet- en de twa-twaverenigingen: twee vogelsoorten met uitzonderlijke zangkwaliteiten.

Betekenis?
Ik denk dat de fotograaf geen diepere betekenis heeft willen leggen in dit portret, dat deel uitmaakt van een grote serie, maar dat het haar ging om het vastleggen van deze voor velen onbekende ‘Idols voor tropische zangvogels’ en het tonen van het contrast tussen de vaak stoere vogelhouders en deze markante vrijetijdsbesteding. Men vergeet vaak dat zangvogelwedstrijden vanaf de zeventiende eeuw populair waren in Europa, en nog steeds, hoewel iets minder. Ook in Nederland werd deze sport gebezigd met voornamelijk vinken. Een groot verschil met de hedendaagse praktijk is dat het in die tijd een voorrecht was van de adel, net als visvangst en jacht. Een dergelijke zangvogel is door Carel Fabritius vereeuwigd in het wereldberoemde olieverfschilderijtje ‘Het Puttertje’ ofwel Distelvink (te zien in het Mauritshuis in Den Haag). In de achttiende en negentiende eeuw bedacht men tal van manieren om de vogels mooier te laten zingen. De meest ingrijpende manier was het dichtschroeien van de ogen van de vogels. Daarmee is ook de term ‘blinde vink’ ontstaan. Dat is wel het laatste wat de Birdmen in Suriname hun vogels zouden aandoen. De mannen halen werkelijk alles uit de kast om hun vogel voldoende zelfvertrouwen te geven en te trainen om op commando in rap tempo naar een andere vogel te zingen en de meeste ‘slagen’ te laten maken. De ware vogelhouder weet als geen ander dat elk vogeltje zingt zoals het ‘gebekt’ is en dat met bloed, zweet en tranen van elke zangvogel een prijswinnende kan worden gemaakt waarop hij zo trots kan zijn als een pauw.

[uit Parbode, 30 september 2012]

Forthcoming Spring 2014 Book about Chinese Photobooks Martin Parr WassinkLundgren Photography

August 2, 2013, 2:15 am

≫ Next: PhotoBook Kriegsfibel Bertolt Brecht 2.0 Broomberg and Chanarin Photography

≪ Previous: Cityscapes + Birdmen Jacquie Maria Wessels finalist International Book Awards 2011 Photography

$

0

0

Chinese Photobook Book by www.wassinklundgren.com

For a few years now we’ve been busy with a publication on the history of the Chinese photo books. Together with Martin Parr, and published by Aperture, this book on books (another one? yes!) is scheduled for spring 2014. It’s a little side step to what we’re doing normally, but nonetheless exciting. Here a few examples, all from :

China – P. Arthur Segers (1932)
Lin Zhipeng – No. 223 (2012)
The Great Hall of the People (1959)

SEGERS (PÈRE ARTHUR) - China. Het Volk, Dagelijksch Leven En Ceremoniën (Dutch Translation of "la Chine - le Peuple, Sa Vie Quotidienne Et Ses Cérémonies)

Antwerpen, De Sikkel. 1939, 2nd edition. 20 x 25 Cm. Orig. yellow cloth, with decoration in red and gold on frontcover. 238 textpages in Dutch and 160 photopages, showing 299 illustrations after photos. With an introduction by F. Beelaerts van Blokland, former Dutch ambassador in China. Richly illustrated travel account of Belgian missionary in China during the 1920's. Very interesting observations of daily life in the cities and in the countryside, inside houses, in public houses, schools, on markets etc. Extremely interesting photomaterial accompanies the very detailed texts on subjects as life in the villages, travelling, building of houses, agriculture, marriage,familylife, birth, burial, administration of justice, punishment, religious practices. Fascinating descriptions and images of Chinese daily life in the 1920's. 

http://www.linzhipeng223.com/demo

No.223. 
Photographs by NO.223. Lin Zhipeng (aka No.223). 
Revolution-Star Publishing & Creati, 2013. 240 pp., 166 color illustrations throughout, 7¼x10½". 

Publisher's Description
These are the immediate and natural status and looks in our lives. But we more than ever feel embarrassed.

I am more into a simple, violent and immediate aesthetics that has a lot relation to life, I look for photography that can develop stories, although it still takes a lot of work to do, hope I can achieve that step by step.-------Lin Zhipeng

Lin Zhipeng(aka No.223) is born in Guangdong province, China and graduated from Guangdong University of Foreign Studies with major of financial English.

Lin is a photographer and freelance writer based in Beijing. He constructed a blog entitled North Latitude 23 with millions views and posted his personal photographs and words on it. He has contributed to numerous creative and fashion magazines as editor and writer and has produced photo shoots for magazines such as Vice, S magazine, VISION, City Pictorial, etc and brands such as United Nude, Converse, Glaceau Vitamin Water, Bacardi, etc. He also produced video works such as SANSAR, SCENE, Xanthium, etc. In 2007 he published the independent fashion magazine project TOO and in 2005, 2006 and 2011 published three volumes of photography entitled My Private Broadway. In 2012 he published a personal zine entitled VERSATILE. His photography works were included in 3030:NEW PHOTOGRAPHY IN CHINA, Elephant, Back to Black & White, TELL MUM EVERYTHING IS OK, etc. www.linzhipeng223.com 

Great Hall of the People (1959 crusty boxes scattered pages loaded)(Chinese Edition)

BEN SHE.YI MING

Paperback. Pub Date: 1959 Pages: 21 Publisher: People's Fine Arts Publishing House hardcover box Great Hall of the People's Fine Arts Publishing House. fifties. jam posts page. boxed loose-leaf. a total of 20 full-weight: 6 kg open slightly larger than 4 products. The leather box Folio: 57 * 41cm loose-leaf format: 53 * 38cmFour

See also :

MYSTERIOUS CHINA presented by the Java -China- Japan- Line Art Deco Illustrations Friedrich Schiff Ellen Thorbecke Photography

Bertien Van Manen - East Wind, West Wind from PhotoBookStore.co.uk on Vimeo.

MANEN, BERTIEN VAN - - East Wind West Wind. 

Amsterdam, De Verbeelding, 2001. Stiff illustrated wrappers enclosed in transparent glassine jacket (softcover), 25,7 x 20,2 cms., 232 pp. text in English and Chinese, throughout photographically illustrated in colour. "...For a Dutch photographer to have found her way into the intimate corners of Chinese lives must have taken more than that...". The Photographs for this book were made in China between July 1997 and May 2000. In 1994 she published 'A Hundred Summers, A Hundred Winters', a book with photographs made in Russia. This publication was met with critical acclaim and received many awards (Best Photobook of the Year, Maria Austria Prize for Best Photographer of the Year).

Xu Yong from PhotoBookStore.co.uk on Vimeo.

As featured in Martin Parr / Gerrby Badger Photobook History vol.2. Xu Yong’s work contrasts the historical with the contemporary. In this book he documents one of the old hutongs--ancient city alleys and lanes--of Beijing, taking his lens to the traditional small lanes of Beijing, where he photographed the peace before the storm – the Hutong before their final demolition.

Wassinklundgren - Empty Bottles from PhotoBookStore.co.uk on Vimeo.

Large, thread-bound photo book printed on special blue-backed paper, the collaborative team WassinkLundgren takes a concerted look at the daily ritual of China’s refuse collectors, capturing 24 bottle collectors against the backdrops of Beijing and Shanghai. 

Winner of the Contemporary Photography Book Award at the 2007 Rencontres d'Arles photography festival and recently selected by Martin Parr as one of the best books of the last decade.

PhotoBook Kriegsfibel Bertolt Brecht 2.0 Broomberg and Chanarin Photography

August 5, 2013, 4:42 am

≫ Next: Fear is the main Feeling, here OLEG KLIMOV Photography

≪ Previous: Forthcoming Spring 2014 Book about Chinese Photobooks Martin Parr WassinkLundgren Photography

$

0

0

War Primer 2  

MACK

War Primer 2 iPad Application

War Primer 2 is a limited edition book that physically inhabits the pages of Bertolt Brecht's remarkable 1955 publication War Primer.

The original is a collection of Brecht's newspaper clippings, each accompanied by a four-line poem that he called Photo-epigrams. It was the culmination of almost three decades of intermittent activity. The title deliberately recalls the textbooks used to teach elementary school children how to read; Brecht's book is a practical manual, demonstrating how to "read" or "translate" press photographs. Brecht was profoundly uneasy about the affirmative role played by the medium within the political economy of capitalism and referred to press photographs as heiroglyphics in need of decoding.

War Primer 2 is the belated sequel. While Brecht's War Primer was concerned with images of the Second World War, War Primer 2 is concerned with the images of conflict generated by both sides of the so-called "War on Terror".

"Don't start with the good old things but the bad new ones" Brecht famously said, and in this spirit Broomberg and Chanarin have gathered their material from the internet - compressed, uploaded, ripped, squeezed, reformatted, re-edited and often anonymous images - rather than sifting through newspapers with a pair of scissors.

Heiner Müller once said that to use Brecht without changing him is an act of betrayal. With War Primer 2 Broomberg and Chanarin have appropriated Brecht's original, giving us their critique of images of contemporary conflict, which is simultaneously a betrayal and a homage.

War Primer 2 is in the permanent collection of the Museum of Modern Art and was awarded the Deutsche Börse Photography Prize 2013.

Fotoboek: Bertolt Brecht 2.0

Door Lotte ten Voorde

Aan de hand van een fotoboek wordt de Duitse dichter en theatermaker geüpdate.

Bertolt Brecht on terror

Het fotografenduo Broomberg & Chanarin won onlangs de Deutsche Börse Photography Prize 2013, de prijs voor de belangrijkste bijdrage aan de Europese fotografie, voor het boek War Primer 2. Het is een update van Bertolt Brechts Kriegsfibel (vrij vertaald: oorlogsleesboek) uit 1955, waarin Brecht anti-oorlogsgedichten naast foto’s van de Tweede Wereldoorlog plaatste. De teksten moesten de ware impact van de oorlog en de beelden daarvan benadrukken.

Broomberg & Chanarin plakten op internet gevonden foto’s van the war on terror over de oude foto’s. Deze oorlog, die zich voor westerlingen vooral in de media afspeelt, krijgt door Brechts gedichten een fysieke dimensie – de bommen worden meer dan een Google Image, ze zijn echt ergens gevallen. War Primer 2 is uitgebracht in een beperkte oplage, maar er is ook een gratis app te downloaden met daarin het boek en aanvullende essays. Deze app is hier te vinden.

---

Fear is the main Feeling, here OLEG KLIMOV Photography

August 13, 2013, 10:45 pm

≫ Next: The Big Woodstock Rock Trip 15 - 18 august 1969 Life Magazine Photography

≪ Previous: PhotoBook Kriegsfibel Bertolt Brecht 2.0 Broomberg and Chanarin Photography

$

0

0

OLEG KLIMOV (photographer, Moscow)

Born in Tomsk in 1964. Studied at Kazan university and majored  in astrophysics. While  studying worked in  planitarium. Since 1991 has worked as a photographer for the Dutch influential daily newspaper NRC-Handelsblad. Covered all war conflicts in the USSR and Eastern Europe. In 1991 in collaboration with Dutch journalist Hubert Smeets  published a book on Russia ‘Offended souls. Liberty in Russia», with support from NRC-Handelsblad newspaper  published «The collapse of the Soviet Empire». In 1992 in collaboration with Dutch photographer Maurice Boyer published a book on the Kosovo events «Between Belgrad and Skopje. Photographs of the Kosovo War».

In 2000 with assistance from the Soros Foundation  exhibition «Just a war» was shown in Moscow, Kazan, Ulyanovsk and Petrozavodsk. In 2001 worked on the large project about the Volga river shown at Prozrenie biennale in Nizhny Novgorod. In 2003 — exhibition  «To Russia with love» by Amnesty internation. In 2007 — exhibition about racism «Black Russia».

In 2005 his book on the consequences of the Soviet Union collapse «Heritage of an Empire. My Doomed Country» was published  in the Netherlands, Belgium and Germany, exhibition in Amsterdam. Since 2005 he’s been more interested in photo projects and been teaching documentary photography in the Rodchenko school of photography and Multimedia. Today he finishes his project  on the Russian water borders  «From the River to the Sea»…

Hubert Smeets,
NRC Handelsblad

1. Tomsk — Biographical Notes
Oleg A. Klimov was born January 3, 1964 in Tomsk, an old University City in the heart of Siberia. After finishing school and serving the army, he moved to the city of Kazan to get a degree in astrophysics. However, in five years he fixed his choice on photojournalism. The local newspaper Vechernaya Kazan became his first employer. In the following years he worked for other national newspapers and magazines — Izvestia, Komsomolskaya Pravda, Ogonyok, Itogi, Medved. The failed coup d’etat made moved him further west — to Moscow, where he worked as a freelance photojournalist for AFP, photo agency Sygma and such periodicals as The Washington Post, Time Magazine, Le Monde, The Independent, The Times or Het Parool. For the Dutch newspaper NRC Handelsblad he has become a permanent photo correspondent in Russia. Besides, at the editorial request he made special reports in the Netherlands, Germany, Iraq, Bosnia, Serbia and Kosovo.

2. Siberia — A Peculiar Place
Oleg Klimov is a Siberian and that is crucial, because Siberia is unique. This is a vast territory inhabited by prisoners and exiles, pioneers and refugees. Siberia is a part of Russia where tolerance and revolt co-exist and surprise no one. Siberia is a place where one can quarrel without having a serious argument and can be trusted as a friend without really being a friend. In short, Siberia is a different Russia.

3. Kazan — The Bridge
Oleg Klimov is still a son of the city of Kazan, the bridge between Europe and Asia. In Kazan he became an astrophysican — someone stuck between physics and philosophy. In Kazan he met people who grew dear to him and became a father. All of that happened before the moment when Klimov sold a couple of personal items, bought a Nikon and met a photographer Lyalya Kuznetsova. Astronomy gave the way to photography. All of that happened in the Soviet Union of the late 1980s — when glasnost mattered a lot, at least for journalists and photographers. Glasnost has opened Klimov’s eyes. The 1988 earthquake in Armenia revealed to him that misery and corruption go hand in hand. His perceptions of Man and World turned into one.

4. The Darkroom — A Door Outside
Oleg Klimov I met in Kazan where I arrived in the spring of 1991 to make a reportage on teenage streetgangs that operated downtown. I was introduced to Klimov in the house of Ljalja Kuznetsova. The two photographers were discussing the respective superiority of art photography and photojournalism. Because I did not possess a good knowledge of the language, I stayed out of the conversation. Nonetheless, Klimov invited me to visit him at «home». Next morning the taxi arrived at «Vechernyaya Kazan» editorial building. Klimov invited me in. His home proved to be a 12 sq. m. darkroom that hosted some chemistry, fixing baths, one small sofa and nine ashtrays. I wrote my first article on Kazan for NRC Handelsblad. This was also Oleg Klimovïs first publication in this newspaper.

5. Two Fronts — God and Devil
Oleg Klimov does know and does not this world. That is where his strength lies. In the winter of 1992 in the city of Omsk, in a restaurant called Mayak, Oleg asked his Dutch colleague: «By the way, are there any writers in Holland» The question sounded insultingly unfair, but at the same time very logical. Holland is a land of painters and not writers. Why? In Holland, the conflicts are eliminated before they can become dangerous. If there is one country so opposite to Russia it is Holland. Klimov himself once noted while driving in a trafficjam on the highway between Amsterdam-Rotterdam early morning: «It’s morning. It’s raining. Burgers are heading in a hurry to their work. This is Holland.» And that’s to the point. Russia is different — extremes collide on every corner.

6. Man — Insight and Focus
Oleg Klimov thinks while he photographs and the other way around. This requires an explanation. While looking at his pictures there is never a 100% clarity on what is more important: his perception of the object or the representation of the object itself. Take, for instance, an image from the city of Sukhumi. There are three men in military uniform and a woman. The first man is playing the piano, another is cleaning his machinegun and the third one is embracing the crying woman. What is happening here? One can imagine almost anything. It is just a war, and it is here, in Abkhazia.

7. Photographer — Distance and Immediacy
Oleg Klimov is against wide-angle and telephoto lenses. It is dangerous. When an average sports photographer would use 300 mm shooting a football game, Klimov applies the maximum of 35 mm if it is possible. The consequences are often extraordinary. As he is choosing a unique, extremely close position to what he captures, the reality, however disgusting it may appear, acquires a human face. His war reportages are an illustration of this.

8. Writer — Reflection and Style
Oleg Klimov is not a perfectionist. He does not worry about his negatives in particular. He does not think the camera a treasure either. The same can be said about his written works — the language is harsh, the sentences are incoherent. However, they possess their own style, and the reason is clear: using the typewriter, Klimov puts into words everything that he knows from his experience in photography. That is why the features of a writer and those of a photographer are combined in his personality. There are few people like him.

9. Pacifist — War and Peace
Oleg Klimov hates the war but he can’t live without it, which is typical of all pacifists. They have very particular views on violence, even if they are difficult to grasp. They conceal their ideas under pacifist slogans. In this sense Klimov differs from typical pacifists described in books, as he is a pacifist with anarchist lifestyles — he belongs to reality.

10. Skeptic — Don’t Trust Your Eyes
Oleg Klimov takes no notice of worn-out phrase. A foreigner sees only interesting images in Russia, so that he could have something to tell about it to his friends and relatives. Klimov sees these images too, but he is reluctant to capture them. For him, a camera is no more than a mean to capture the reality. He might as well use another tool to express what he is able to see and how he understands it. The result is: his images of Russia are more difficult to grasp than a foreigner would like it to be.

11. Dreamer — Water and Gas-station
Oleg Klimov changes his plans often. To him photography is not an aim, but a mean of a constant comparison of views and ideas about a Man and the world he lives in. A photographer can do it wherever he wishes: at the bar, at the filling station, aboard a ship.

12. Tax — Difficulties in Accounting
Oleg Klimov is poor at the bookkeeping, and it is not that surprising as it seems. All photographers are poor at counting money, which is the reason why the majority of them live in need, and only some of them become well off by lucky chance. That’s why they need an accountant’s services. As they are not aware of their poor count and do not trust bookkeepers, their bank accounts are less than modest. Those who command their money well are always surrounded by people. On the contrary, photographers are lonely. However, loneliness is important for their work, because it helps to grasp the truth.

13. Philosophy — Truth and Mirror
Oleg Klimov is constantly on the road. He seeks the truth which he needs and which he wants others to understand. If some people want to wipe out Saddam Husseinïs empire and everything that has to do with it, he sets off to the Garden of Eden. If people think that in Kosovo the Muslims are battling on one side and the Orthodox on the other, he finds a Muslim volunteer form Russia who proves this belief not to be true. It is his poor sense of orientation that brings him to places where reality is transparent.

14. Patriotism — Siberian in a Strange Land
Oleg Klimov is not shy and at the same time, he is modest. Only the strongest personalities have the courage to confront him, though his only weapon is his camera. His demanding charm comes out of his timorously restrained manner. Moreover, it works everywhere. The language of humane photography does not need a dictionary.

Angst is het voornaamste gevoel, hier

Oleg Klimov

 artikel | Maandag 12-08-2013 | Sectie: Overig | Pagina: NH_NL01_014 | Oleg Klimov

Fotograaf Oleg Klimov vaart over het Belomorkanaal, richting Sotsji aan de Zwarte Zee, en legt aan bij 'Werkkamp nummer 7, in een van Jozef Stalins 'verboden zones'. Goedendag, we komen voor Chodorkovski, zeg ik luchthartig.

Bij nederzetting Segezja worden we meteen verwelkomd door een verbodsbord. We zijn in de 'zone', zoals het gebied sinds de tijd van Jozef Stalin heet, in de taiga van Kareli�, nog geen twintig kilometer ten zuiden van sluis nummer 10 van het Belomorkanaal in het hoge noorden van Rusland. Achter het verbodsbord staan hoge omheiningen. En wachtposten met automatische wapens, prikkeldraad en blaffende honden. Voor Werkkamp nummer 7, in de volksmond het 'zeventje'.

Ik bel aan. Een zware deur gaat open. Na nog een paar van zulke deuren komen we bij de cipier/officier van dienst. Goedendag, we komen voor Chodorkovski, zeg ik luchthartig.

In het 'zeventje' zit olie-oligarch Michail Chodorkovski zijn tweede gevangenisstraf van in totaal veertien jaar uit. Voormalig bewaker A van het 'zeventje' heeft ons eerder verteld dat 'Chor' net zo leeft als alle andere gevangenen. Er is maar ��n verschil. Boven zijn bed, in zijn cel die regelmatig door de cipiers in een 'huiszoeking' overhoop wordt gehaald, hangt een videocamera die hem dag en nacht observeert.

Een van de bewakers neemt meteen mijn documenten in beslag en drukt mijn camera tegen zijn borst. We fotografeerden inderdaad, ondanks het verbodsbord. Fotograferen is altijd en overal verboden. Zelfs buiten het kamp. Want de 'zone' mag niet in beeld komen.

Maar het is toch niet verboden om met mensen te praten, dachten wij. Ten onrechte. Al in de nederzetting buiten het kamp was een majoor met een pet en een camera ons tegemoet gekomen. Jullie moeten de nederzetting onmiddellijk verlaten. Dit is een verboden zone, zei hij. Hij keek zo doordringend en haatdragend, dat ik me kon voorstellen hoe de tsjekisten (geheime agenten) van Jozef Stalin in de jaren dertig uit hun ogen keken.

We varen door het Belomorkanaal in het kader van onze reis van Solovki Eilanden in de Witte Zee, waar in 1923 het eerste sovjetconcentratiekamp werd ingericht, naar Sotsji aan de Zwarte Zee, waar in 2014 de Olympische Winterspelen worden gehouden.

Tachtig jaar geleden werd het Belomorkanaal, een heropvoedingsproject van het Volkscommissariaat Binnenlandse Zaken (de staatsveiligheidsdienst NKVD), door dwangarbeiders gegraven om een waterweg tussen de Witte Zee en de ijsvrije Baltische Zee te scheppen. Bij de feestelijke opening op 17 augustus 1933 kwamen 120 schrijvers opdraven. Onder wie Maksim Gorki, Aleksej Tolstoj, Boris Pilnjak, Ilja Ilf & Jevgeni Petrov en Michail Zosjtsjenko. Fotograaf Aleksandr Rodtsjenko, die voor de NKVD werkte, was hen voor gegaan. Een groot deel van deze schrijvers werkte daarna mee aan een gedenkboek voor het 17de congres van de communistische partij, het 'congres van de overwinnaars'. Van de naar schatting honderdduizend 'volksvijanden' die hier onder leiding van de 'tsjekisten' van de NKVD in recordtempo aan het Belomorkanaal hadden gewerkt, kwamen er officieel 12.000 om het leven, officieus 25.000.

Nu, na tachtig jaar, is het Belomorkanaal meer een herdenking dan een rationele en rendabele waterweg. Als gedenkplek is het vooral een herinnering aan staatsterreur en misdaden tegen de menselijkheid. Althans, als dat eerlijk wordt gezegd. Iets eerlijk zeggen was toen verboden. Tegenwoordig wordt iets eerlijk zeggen niet positief gevonden.

Langs het Belomorkanaal wonen nu in meerderheid mensen zonder historisch besef. Zij die het kanaal hebben gegraven, zijn gesneuveld of neergeschoten. Nadat de NKVD de leiding over de bouw hadden overgedragen, vestigden zich nieuwe mensen: 'gedekoelakiseerden' (vrije boeren, koelakken die gecollectiviseerd waren), tot ballingschap veroordeelden en voorwaardelijk vrijgelaten criminelen. Velen van hen sneuvelden ook, door de zware arbeid en de ruige natuur.

Maar er is wel een verschil. Van deze laatsten zijn wel graven en kruisen overgebleven, niet alleen 'executiekuilen' waarin de eerste dwangarbeiders liggen.

Net als tachtig jaar geleden liggen er langs het Belomorkanaal en de sluizen ook nu nog steeds werkkampen en gevangenissen. En net als toen is de bevolking verdeeld in twee standen: zij die zitten of werken in de gevangenissen en kampen en zij die de hen moeten bewaken.

Ook direct naast Sluis nummer 10, waar we eerder langs voeren, bevindt zich een gevangenis: eentje onder 'zwaar regime'. Als ik het motorschip 'Moeder Siberi�' zie - ik ben geboren in Siberi� - begin ik te fotograferen. Meteen hoor ik: H�, h�! Ik moet me ertoe zetten om me niet om te draaien naar de bewaker met zijn automatische wapen. Ik ga door met fotograferen. De bewaker van de MVD roept opnieuw: H�, h�! . Mijn camera doet weer 'klik'. Waarna de bewakers zijn automatische geweer ontgrendelt, een geluid dat ik altijd zal onthouden sinds ik in Tsjetsjeni� voor een vuurpeloton ben gevoerd. Ik stop met klikken en keer me om.

De loop is op mij gericht. Een kameraad van de bewaker, zonder automatisch wapen maar met een pistool, loopt snel naar me toe. Ik doe mijn armen omhoog en zeg: Ik ben journalist. Zo deed ik ook altijd als in oorlogsgebied een wapen op me werd gericht. De bewaker pakt mijn documenten en wil me arresteren. Terwijl ik niet weet wat er verder zal gebeuren, komt de sluiswachter op ons aflopen. Ik vraag hem: Zijn er spionnen gepakt? Spion of niet, toon hem nogmaals uw documenten, antwoordt de sluiswachter terwijl hij mij met zijn arm verwijst naar de gevangenis. Zou uw bewaker hebben geschoten als ik niet was opgehouden met fotograferen? Hij zou hebben geschoten. Dat is zijn werk.Prima. Mijn werk is fotograferen. Vooruit. Wij geven u de documenten terug en u stopt met fotograferen.

De mens moet bang zijn voor de staat. En hij is ook bang voor de staat. Angst is het voornaamste gevoel van het Belomorkanaal en alle totalitaire systemen. Die angst is kennelijk genetisch geworden.

Verderop langs het kanaal varen we langs een beeltenis van Stalin. Het is uit wit marmer in zwarte stenen opgetrokken aan de oever van een singel. Ze zeggen dat het profiel van 'de leider aller volkeren' uitzonderlijk goed te zien is, in vogelvlucht of uit een militaire helikopter.

Overbodig nog te zeggen dat we, met onze fotoreportage, niet bezig waren het systeem te bestrijden, maar streden tegen onze eigen angst.

Van Solovki naar Sotsji Rusland heeft een obsessie met vrije vaarwater. Tegelijkertijd zijn deze waterwegen altijd het afvalputje van de maatschappij geweest. Om het leven van de Russen daar in beeld te brengen, zijn de Russische fotograaf Oleg Klimov en enkele collega's begonnen aan een multimediale expeditie van de Witte Zee via de Volga naar de Zwarte Zee. Ze varen met een zeilboot van 7,6 bij 2,6 meter. Rond de Witte Zee begon negentig jaar geleden de terreur van de Sovjetleider Stalin. Aan de Zwarte Zee is de Russische president Poetin volgend jaar de gastheer van de Olympische Winterspelen. Afgelopen weken voeren ze door het Belomorkanaal. Deze waterweg, die tot 1961 Stalin-kanaal heette, werd begin jaren dertig door ruim 125.000 dwangarbeiders gegraven. Nog altijd zijn er langs het Belomorkanaal vele gevangenissen en werkkampen gevestigd. In ��n ervan zit de dissidente oligarch Chodorkovski.

Info: Het reisverslag is te volgen via http://journal.liberty.su of http://whitetoblack.liberty.su
Foto-onderschrift: Tussen de eerste en de tweede sluis in het Belomorkanaal. Bij de eerste sluis. Tichon, bij de zevende sluis. Zijn vader bouwde als gevangene mee aan het kanaal. Jongeren bij de eerste sluis. De kerk is gebouwd door kinderen van een omgekomen dwangarbeider. Een priester bij Sandarmoch, waar in 1937 1.111 gevangenen werden ge�xecuteerd. De plek bij Sandarmoch waar in 1937 1.111 gevangenen werden ge�xecuteerd. Tot 1996 was dit verboden gebied.

Op dit artikel rust auteursrecht van NRC Handelsblad BV, respectievelijk van de oorspronkelijke auteur.

The Big Woodstock Rock Trip 15 - 18 august 1969 Life Magazine Photography

August 15, 2013, 11:46 pm

≫ Next: Great Photographers Robert Capa, Anton Corbijn, Helmut Newton, Man Ray, Peter Lindbergh and Rineke Dijkstra Photography

≪ Previous: Fear is the main Feeling, here OLEG KLIMOV Photography

$

0

0

The original plan was for an outdoor rock festival, “three days of peace and music” in the Catskill village of Woodstock. What the young promoters got was the third largest city in New York state, population 400,000 (give or take 100,000), location Max Yasgur’s dairy farm near the town of White Lake.

So began LIFE magazine’s description, in its August 29, 1969 issue, of what has come to be seen as one of the defining events of the 1960s. Forty-four years later, LIFE.com presents a gallery of pictures — many of which never ran in the magazine — from those heady, rain-soaked days and nights.

Lured by music [the story in LIFE continued] and some strange kind of magic (“Woodstock? Doesn’t Bob Dylan live in Woodstock?”), young people from all over the U.S. descended on the rented 600-acre farm.

It was a real city, with life and death and babies — two were born during the gathering — and all the urban problems of water supply, food, sanitation and health. Drugs, too, certainly, because so many of its inhabitants belong to the drug culture. Counting on only 50,000 customers a day, the organizer had set up a fragile, unauthoritarian system to deal with them. Overrun, strained to its limits, the system somehow, amazingly, didn’t break. For three days nearly half a million people lived elbow to elbow in the most exposed, crowded, rain-drenched, uncomfortable kind of community and there wasn’t so much as a fist fight.

For those who passed through it, Woodstock was less a music festival than a total experience, a phenomenon, a happening, high adventure, a near disaster and, in s a small way, a struggle for survival. Casting an apprehensive eye over the huge throng on opening day, Friday afternoon, a festival official announced, “There are a hell of a lot of us here. If we are going to make it, you had better remember that the guy next to you is your brother.” Everybody remembered. Woodstock made it.

For his part, one of the LIFE photographers on scene during the festival, John Dominis, summed up his own recollections of Woodstock this way:

“I really had a great time.,” Dominis told LIFE.com, decades after the fact. “I was much older than those kids, but I felt like I was their age. They smiled at me, offered me pot … You didn’t expect to see a bunch of kids so nice; you’d think they’d be uninviting to an older person. But no — they were just great!

“I worked at LIFE for 25 years,” Dominis said, “and worked everywhere and saw everything, and I’ve told people every year since Woodstock happened that it was one of the greatest events I ever covered.”

See for more :

The Rolling Stones Altamont Free Concert 1969 Bill Owens Photography

Dennis Stock's Woodstock Generation Photography

Holland Popfestival in Kralingen 1970

Ed van der Elsken & Amsterdam in the Sixties

Read more: http://life.time.com/culture/woodstock-photos-from-the-legendary-1969-rock-festival/#ixzz2c6fNKTlY

Great Photographers Robert Capa, Anton Corbijn, Helmut Newton, Man Ray, Peter Lindbergh and Rineke Dijkstra Photography

August 16, 2013, 9:58 pm

≫ Next: Great Photographers Gerard Fieret Photography

≪ Previous: The Big Woodstock Rock Trip 15 - 18 august 1969 Life Magazine Photography

$

0

0

Dutch newspaper Volkskrant offers a unique collection containing the portfolios of several outstanding international photographers. Ranging from fashion to war photography, this collection contains a wide range of genres. Every week you’ll find a coupon attached to the Saturday’s edition. With this coupon you’ll be able to buy a book exclusively selected by Volkskrant. If you collect all 20 albums, you’ll end up with a limited edition collectors box of the world most renowned photographers.

The photos in the book are accompanied by a description and a biography of the photographer. The first edition presents the work of the Hungarian-American war photographer Robert Capa. Among the other photographers are Anton Corbijn, Helmut Newton, Man Ray, Peter Lindbergh and Rineke Dijkstra.

Great Photographers Gerard Fieret Photography

August 17, 2013, 10:31 am

≫ Next: Condor of the Andes Ezekiel 36:36 Nick Ballon Photography

≪ Previous: Great Photographers Robert Capa, Anton Corbijn, Helmut Newton, Man Ray, Peter Lindbergh and Rineke Dijkstra Photography

$

0

0

Dutch newspaper Volkskrant offers a unique collection containing the portfolios of several outstanding international photographers. Ranging from fashion to war photography, this collection contains a wide range of genres. Every week you’ll find a coupon attached to the Saturday’s edition. With this coupon you’ll be able to buy a book exclusively selected by Volkskrant. If you collect all 20 albums, you’ll end up with a limited edition collectors box of the world most renowned photographers. 

The photos in the book are accompanied by a description and a biography of the photographer. The first edition presents the work of the Hungarian-American war photographer Robert Capa. Among the other photographers are Anton Corbijn, Helmut Newton, Man Ray, Peter Lindbergh and Rineke Dijkstra.

Condor of the Andes Ezekiel 36:36 Nick Ballon Photography

August 18, 2013, 9:26 am

≫ Next: An unwieldy Archive of Violence as Catharsis FROM THE STUDY ON POST- PUBESCENT MANHOOD / STACY KRANITZ Photography

≪ Previous: Great Photographers Gerard Fieret Photography

$

0

0

Ezekiel 36:36 is the latest project from photographer Nick Ballon which saw him spend six months in Bolivia documenting Lloyd Aéreo Boliviano (LAB), one of the world’s oldest surviving airlines.

With only one plane now operational from a downed fleet of aircrafts, it is a crumbling empire which continues to survive solely through the loyalty and faith of its remaining 180 unpaid staff.

Founded in 1925, it has played an important role in every stage of the country’s history. Since its privatisation in 1994, LAB has suffered at the hands of successive administrations, becoming gradually dismantled due to chronic mismanagement and corruption.

The project has resulted in a dedicated book and exhibition which will both be launched at KK Outlet. The project title, Ezekiel 36:36 refers to the name of the only plane LAB currently has in operation, renamed after it narrowly avoided a tragic accident.

Featured in the Ezekiel 36:36 book is an extra booklet which showcases the airline in it’s heyday. There is archive imagery taken by staff, coupled with dynamic graphic design and typography that was created in house using a technique called Rubylith.

Condor van de Andes

Door Pieter Groet

In december raakte de Lloyd Aéreo Boliviano zijn vliegvergunning kwijt. Sommige werknemers willen er nog niet aan.

Bolivia’s trots

Dit verhaal gaat over trots. Het begint in 1925 en had al lang uit moeten zijn, ware het niet dat trotse mensen taai, zo taai kunnen zijn. We zien de laatste werknemers van Lloyd Aéreo Boliviano (LAB) in Cochabamba. Ze hadden er eigenlijk al niet meer moeten zijn. In december verloor de maatschappij de vergunning om te vliegen met de twee toestellen die nog in bedrijf waren en die met bemanning werden verhuurd aan derden. Er staan nog zo’n honderdtachtig mensen op de loonlijst, maar de lonen worden niet of hoogstens gedeeltelijk uitbetaald. De werknemers hebben er vaak een baantje bij moeten nemen om te overleven, maar zij blijven hopen op een wonder. Onderhoudsmonteur Alberto Rocha werkt voor LAB sinds 1971. Hij is eigenlijk al met pensioen, maar ‘ik kan de maatschappij nu niet in de steek laten, want ik geloof dat dit bedrijf overgedragen moet worden aan een volgende generatie’.

Financieel wanbeleid

Het was in 1925 natuurlijk een glorieus moment: Bolivia had als een van de eerste naties op het Latijns-Amerikaanse continent zijn eigen luchtvaartmaatschappij – ‘Lloyd’ was bedacht om de associatie met het oerdegelijke Britse verzekeringsbedrijf. De oprichting was ook te danken aan de Duitse gemeenschap die bij het eeuwfeest van de natie hun nieuwe vaderland uit dankbaarheid een Junker-toestel schonk.

Na de oorlog, met de komst van de straalmotoren, was de hele wereld binnen bereik gekomen. De trotse regering verleende LAB in 1950 de onderscheiding ‘Condor van de Andes’. Het staatsbedrijf groeide snel. In de jaren zeventig vervoerde het jaarlijks een miljoen passagiers naar alle windstreken.

Maar in de jaren negentig ging het mis door economische tegenspoed, mismanagement en financieel wanbeleid. De regering wilde privatiseren, maar slaagde daar maar gedeeltelijk in, waardoor de chaos alleen maar groter werd. In 2007 zette zij een punt achter LAB en de meeste piloten, technici en ander personeel kwamen op straat te staan – de meesten wachten nog op hun ontslagvergoeding. De bonden zijn in een taai juridisch gevecht gewikkeld met de eigenaar.

Brandstof op

Een klein kern bleef gewoon doorgaan ondanks alle tegenslagen. In 2008 moest een van de twee overgebleven toestellen een noodlanding maken in de jungle nabij Trinidad omdat de brandstof op was – er vielen geen slachtoffers.

Fotograaf Nick Ballon vertelt dit verhaal aan de hand van portretten van de laatste LAB-werk­nemers en de vliegtuigen die niet meer de lucht in mogen. Hij wilde het zorgvuldig doen, met respect voor de mensen die er nog werken. Je ziet dat het voorbij is, maar ook dat aan het naderende einde een periode is voorafgegaan waar je trots op mag zijn. Hij gaf zijn project dezelfde naam als een van de laatste vliegtuigen. Ezechiel 36:36 verwijst naar de bijbeltekst: ‘Dan zullen de heidenen, die in de plaatsen rondom u zullen overgelaten zijn, weten, dat Ik, de Heere, de verstoorde plaatsen bebouw, en het verwoeste beplant. Ik, de Heere, heb het gesproken en zal het doen.’

Nick Ballon, ‘Ezechiel 36:36’, verkrijgbaar via www.labproject.co.uk

17-08-2013